"อดทนนะคะ" หญิงสาวส่งยิ้มให้มาเฟียหนุ่ม แต่ยิ้มของเธอไม่ได้ทำให้จิตใจของคนที่ห่อเหี่ยวกับมาสดชื่นได้เลย ไม่รู้ว่าเขาหื่นเกินไป หรือเพราะเธอน่าหลงไหลเกินไป
"พรุ่งนี้ตัวเล็กไปลองชุดแต่งงานกับแด๊ดนะครับ" มาเฟียหนุ่มเอ่ยขึ้นขณะกำลังกินข้าวกับหญิงสาวหน้าโต๊ะอาหาร เขาไม่รู้ว่าอนาคตจากนี้จะเป็นอย่างไร แต่นับจากนี้เขาจะเป็นทุกอย่างให้เธอเอง
"ค่ะ หมี่อิ่มแล้วค่ะ ห้องหมี่อยู่ไหนค่ะแดดดี้ หมี่อยากอาบน้ำแล้ว" หญิงสาวเอ่ยตอบ และถามในประโยคถัดมา ทำให้เจ้าพ่อมาเฟียหนุ่มรีบอิ่มอย่างเร็ว
"เดี๋ยวแด๊ดพาไปเอง" แดดดี้ มีอาการกุลีกุจอแปลกๆ แลดูกระดี้กระด้า
"แดดดี๊ มีอะไรหรือเปล่าคะ หมี่ว่าแดดดี้มีอาการแปลกๆ นะคะ" โถ่ลูกกวางน้อย จะถูกราชสีห์กินอยู่รอมร่อ มอร์แกนยกยิ้มร้ายกาจ "ไม่มีอะไรนิคะ"
"ไหนชุดของหมี่คะ" ทันทีที่อาบน้ำเสร็จ หญิงสาวนุ่งผ้าขนหนูสีขาวสั้นจู๋เดินออกมาจากห้องน้ำอย่างลืมตัว โถ่แม่คุณทรมาณคนเก่งจริงๆ เลย เจ้าพ่อมาเฟียหนุ่มรู้สึกปวดหนึบที่แก่นกายใหญ่
"เดี๋ยวแด๊ดหาชุดให้นะ แต่ขอแด๊ดอาบน้ำก่อนนะครับ" บะหมี่พยักหน้ารับทราบ เธอเดินหาตู้เสื้อผ้าภายในห้องนอนกลับไม่มี เมื่อนึกดูดีๆ เพนท์เฮาส์หลังนี้มีห้องแต่งตัวแยกออกจากห้องนอน แต่มันอยู่ในโถงห้องน้ำ
หญิงสาวยังคงใส่ผ้าขนหนูตัวเดิม นอนคว่ำลงบนเตียนเล่นโทรศัพท์รอชายหนุ่มออกมา ด้วยอุณหภูมิจากเครื่องปรับอากาศทำให้เธอเริ่มหนาวจึงดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างกายบอบบาง
"อืออออ..." เธอครางอื้ออึงในลำคอเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างลูบไล้รูปร่างอรชรของเธอภายใต้ผ้าห่มอุ่น เธอผลอยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
ทันทีที่ค่อยๆ ลืมตามองรอบๆ สายตาหญิงสาวปะทะกับสายตาคมกริบของใครบางคน "แดดดี้" ดวงตากลมโตเบิกโพลงเมื่อสายตาของเธอละไปเห็นท่อนบนเปลือยเปล่าของเจ้าพ่อมาเฟียหนุ่ม
โอ้ววววว ทำไมกล้ามอกน่ากัดอย่างนี่ ไม่ซิ ไม่ บะหมี่เธอเป็นผู้หญิงนะ จะมาบ้าผู้ชายรูปร่างกำยำแบบในพระเอก N*****x ไม่ได้นะ "เออ แดดดี้มานอนตรงนี้ได้ไงคะ"
"แด๊ดกลัวตัวเล็กเหงา เลยมานอนเป็นเพื่อน" ให้มันรู้ไปซิ ว่าราชสีห์จะกินกวางน้อยไม่ได้
"หมี่ไม่เหงาหรอกค่ะ แดดดี้กลับห้องไปเถอะ" อย่าอยู่นานเลยพ่อคุ๊ณณณ ใจคออิฉันไม่ค่อยดี
"อ๋อ ค่ะ นี่ห้องแด๊ดเอง" ไหนดูซิกวางน้อยจะใช้มุขไหนล่อราชสีห์ออกจากถ้ำ
อ้าววว ห้องเค้า ละฉันจะเอาตัวรอดยังไงล่ะเนี่ย "แฮร่!! แดดดี้ขาาาาา หมี่ยังไม่มีชุดนอนเลยคะ แดดดี้หาให้หมี่หน่อยน้าาา" โถ่ๆๆๆๆ ลูกกวางน้อยผู้น่าสงสาร อย่าอ้อนมาก เดี๋ยวช่วงล่างทำงานหนักนะจ๊ะ
"เราอยู่กันแค่สองคน แด๊ดว่าตัวเล็กไม่ต้องใส่ก็ได้" เอาแล้วววว นายมาเฟียเริ่มรุกแล้วไง
"แต่แดดดี้ขา ถ้าไม่ใส่เสื้อผ้าจะพาลให้ไม่สบายได้นะคะ หมี่หนาวด้วย" พ่อคู๊ณณณณณไปเถอะ เดี๋ยวฉันอดใจไม่ไหวจะลำบากเอานะ
"ถ้าตัวเล็กไม่ใส่แล้วหนาว งั้นแด๊ดก็จะไม่ใส่ด้วย ตัวเล็กจะได้ไม่ต้องหนาวคนเดียวไงคะ" เอาซิวะ มาขนาดนี้แล้ว ขอกินหน่อยเถอะแม่คุ๊ณณณ ฉันไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนเลยนะ
มอร์แกนดึงมือหญิงสาวเข้าหาตัว "แด๊ดสัญญาแด๊ดจะทำเบาๆ" มาเฟียหนุ่มยกยิ้มร้ายกาจ เอ่ยขอด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ตอนนี้เขากระสันมากเหลือเกิน เขาอดทนมามากแล้ว
"แดดดี๊ขา ขอเวลาให้หมี่หน่อยนะคะ" เธอเองก็กระสันไม่น้อยที่มีชายหนุ่มหล่อเหลามาอ่อยอยู่ตรงหน้า แต่เธอก็ยังไม่มั่นใจอะไรทั้งนั้น
"แด๊ดขอนะครับ" เขาพยายามสุภาพอ่อนโยนกับเธอที่สุด ต่างจากครั้งแรกที่ความป่าเถื่อนของเขาอาจจะทำให้กวางน้อยตกใจกลัวไปบ้าง ใจจริงคนอย่างเขาจะเอาเธอเลยก็ได้
"เออ แดดดี้คะ เดี๋ยวเราก็แต่งงานกันแล้ว แดดดี้อดทนอีกหน่อยนะคะ" ทนบ้าทนบออะไร กว้างน้อยอยู่ตรงหน้าแต่ราชสีห์อย่างเขากลับทำอะไรไม่ได้
มาเฟียหนุ่มตัดสินใจจับมือหญิงสาวเลื่อนลงไปจับแท่งไอติมอุ่นของเขา เพื่อเป็นการบอกเธอว่าเขาทนมามากแล้ว ปกติเค้าไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหน แต่กับเธอเพียงแค่เห็นหน้าหรือได้กลิ่นอะดรีนาลีนในร่างก็พุ่งพล่าน
หญิงสาวจับแท่งไอติมอุ่นด้วยมือที่สั่นเทิ้มเพราะความตื่นเต้นบวกกับความกลัว "ไม่ต้องกลัวนะ เจ็บนิดเดียว แต่เสียวมากๆ" พ่อมาเฟีย นี่คำปลอบโยนของคุณหรอค่ะ
"แดดดี้ คะ อดทนอีกหน่อยได้ไหม หมี่ อ๊าาาา~" หญิงสาวยังพูดไม่ทันจบ มาเฟียหนุ่มที่ลูบไล้เรียวขาเธออยู่ก่อนหน้า ยกขาเธอข้างหนึ่งให้พาดกับตัวเขา ก่อนจะส่งนิ้วเรียวลูบไล้ดอกไม้งามสีชมพูแผ่วเบา สร้างความเสียวซ่านให้เธอไม่น้อย
"แด๊ดขอนะครับ" พูดจบชายหนุ่มประกบปากจูบหญิงสาวด้วยความอ่อนโยน ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความรุนแรง ขณะเดียวกันหญิงสาวกำชักรูดแก่นกายใหญ่ให้มาเฟียหนุ่มถี่ๆ ด้วยความรู้งาน "อ่า~ ตัวเล็ก เสียวมาก"
มาเฟียหนุ่มก้มลงดูดดุนยอดปทุมถันสีสวย สลับสองข้างช้าสลับเร็ว "อ๊าาา ดะ แดดดี๊ค่ะ พอก่อน" ยิ่งเธอห้ามเขายิ่งต้องการ มือเล็กยังคงกำชักรูดแก่นกายใหญ่ของมาเฟียหนุ่มระรัว
"อ่าา ตัวเล็กพอก่อน เดี๋ยวน้ำแตก" คำพูดคำจาหยาบคาย สร้างความต้องการให้เธอเช่นกัน มือหนาเลื่อนลงไปที่กุหลาบงาม ใช่นิ้วเรียวสอดเข้าออกร่องสวาทคับแน่น "อืมมม ขนาดแค่นิ้วยังแน่น"
"อ๊าาาาาา. แดดดี้ขา หมี่ เสียวตรงนั้น" ชายหนุ่มเองก็เสียวซ่านจนแทบทนไม่ไหว เขาจับตัวหญิงสาวให้ลุกขึ้นนั่ง ในขณะที่ตัวเองลุกขึ้นยืน ทำให้ตอนนี่แก่นกายใหญ่อยู่ตรงปากอวบอิ่มของหญิงสาวพอดิบพอดี
"ตัวเล็กต้องรับผิดชอบนะครับ ตัวเล็กทำมันขึ้น" หญิงสาวเงยหน้ามองชายหนุ่ม ก่อนยกมือเล็กจับลำโคนท่อนเอ็น ปากอวบอิ่มเผยอครอบส่วนหัวของแก่นกาย "อ่าาา~" แค่เธอสัมผัสยังเสียวซ่านขนาดนี้
เธอค่อยๆ ใช้ปากครอบลำเอ็นรูดเข้าออก ศรีษะน้อยโยกโคลนตามแรงขับเคลื่อน มาเฟียหนุ่มจับใบหน้าหญิงสาวไว้มั่น สองมือแกร่งประครองไว้ก่อนกระแทกกระทั้นท่อนลำเอ็นเข้าออกโพรงปากอวบอิ่ม "อ่าาาาา ... เซ็กซี่จังที่รัก"
เสร็จสิ้นพิธีฝังศพของคุณแด๊ด พวกเราก็กลับเข้ามายังเพนท์เฮาส์ที่เมื่อก่อนครึกครื้น มีคุณแด๊ดคอยวิ่งเล่นกับมาร์ติน มาร์แชล อย่างมีความสุขบัดนี้มันไม่มีอีกแล้ว ฉันจับมือแดดดี้ไว้เพื่อให้กำลังใจสามีของตัวเอง อดไม่ได้ที่เห็นสามีต้องเศร้าแดดดี้บีบมือฉันแน่นตอนนี้ภายในจิตใจของเขาคงจะกำลังแตกสลายไม่มีชิ้นดี “แดดดี้ไปพักเถอะค่ะ เดี๋ยวหมี่ทำอะไรให้ทานนะคะ”มอร์แกนรั้งตัวหญิงสาวเอาไว้ เขากอดเธอไว้แน่นราวกับต้องการที่พักใจให้หายเหนื่อยเพียงเท่านั้น ร่างกายไม่เท่าไหร่ แต่จิตใจอ่อนล้าเหลือเกิน “ไม่เป็นไรนะคะ เดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้นเองค่ะ”[ห้าปีต่อมา]“ยินดีที่ได้ร่วมทำธุรกิจกับคุณนะครับคุณมอร์แกน” บาสเตียนเอ่ยขึ้นเมื่อได้ตกลงทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ร่วมกันกับมอร์แกน ผู้ที่เป็นทั้งมาเฟียและนักธุรกิจที่ไม่มีใครยำเกรง รวมถึงตัวเขาผู้ที่มีอำนาจทั้งบนดินและได้ดิน“ผมก็ยินดีที่ได้ทำธุรกิจร่วมกับคุณครับคุณบาสเตียน” สองหนุ่มยื่นมือจับแสดงความยินดีกับธุรกิจของทั้งคู่ที่ร่วมลงทุนด้วยกันจนได้ผลกำไรเป็นกอบเป็น
“จัดการเรียบร้อยไหม” ทันทีที่ประตูห้องทำงานเปิดออกมามอร์แกนถามเพื่อนรักทั้งสองด้วยความเป็นกังวน กังวนว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันจะผิดไหม กังวนว่า สิ่งที่เขาทำมันรุนแรงไปหรือเปล่า แต่เขาก็มีคำตอบให้ตัวเองในใจแล้ว ใครที่แตะต้องลูกเมียเขา ใครที่คิดร้าย เขาคงปล่อยให้มีชีวิตต่อไปไม่ได้จริงๆ“อืม ... เรียบร้อยไม่ต้องกังวนให้ลูกน้องเก็บกวาดอยู่” คอสโม่เป็นคนตอบคำถามนั้น ขณะที่วิคเตอร์กำลังจุดบุหรี่เดินไปนั่งตรงโซฟา “ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก มึงทำถูกต้องแล้ว” วิคเตอร์เอ่ยขึ้นเพื่อให้มอร์แกนสบายใจ ถึงแม้ว่าตัวเองจะรู้สึกไม่ต่างกันเลยก็ตาม“อย่าคิดมาก ทุกคนรู้สึกเหมือนกันหมดนั่นแหละ” คอสโม่เองก็รู้สึกไม่ต่างกัน เมื่อเพื่อนต้องมาดับชีวิตลงด้วยน้ำมือของเพื่อน ใครกันเล่าจะทนรับไหว แม้แต่หัวใจมาเฟียที่แข็งแกร่งดังหินผาเฉกเช่น มอร์แกน วอคเตอร์ และตัวเขาเอง ก็เจ็บปวดไม่น้อย อีกทั้งเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นทันเป็นเพราะดีออนเองที่ทำมันพัง
[หลายสัปดาห์ต่อมา]"ตัวเล็กค้าบบบ ผลเป็นไงบ้าง" ช่วงเช้าของหลายสัปดาห์ต่อมามอร์แกนมักจะให้บะหมี่ตรวจครรภ์เพื่อหวังว่าจะมีนางฟ้าตัวน้อยๆ มาวิ่งเล่นเป็นเพื่อมาร์ติน กับมาร์แชล และเช้านี้ก็เช่นกันบะหมี่ส่ายหน้าเบาๆ สายตาแอบผิดหวังนิดๆ ที่ทำให้สามีผิดหวัง เธอเองก็หวังให้สามีสมหวังกับการมีลูกสาวเช่นกัน"ไม่เป็นไรครับ แด๊ดโอเค" ถึงจะว่าอย่างนั้นแต่มอร์แกนกลับมีสายตาผิดหวังนิดๆ แต่หากบะหมี่ไม่สามารถมีตัวเล็กๆ ได้อีก เขาก็ไม่ว่าอะไรมอร์แกนดึงคนรักเขามาสวมกอดด้วยความรักใคร่เพื่อหวังปลอบใจให้เธอไม่ต้องกังวนใดๆแกร่ก~!!!เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำให้มอร์แกน และบะหมี่ต้องหันไปมองตามเสียงที่ดังขึ้น เมื่อเห็นเป็นวิคเตอร์กับคอสโม่ มอร์แกนยิ่งกอดบะหมี่แน่นขึ้นเพื่อแสดงความหวงแหน"หวงเป็นหมาหวงกระดูกเลยนะมึง" วิคเตอร์เอ่ยขึ้นอย่างนึกหมั่นไส้เมื่อเห็นอาการของมอร์แกนที่หวงภรรยาสาว"พวกมึงเคาะประตูเป็นป่ะ ไอ้ห่ากูว่ากูก็สร้างประตูไว้นะ" วิคเตอร์ไม่สนใจคำกระแหนะกระแหนของมอร์แกนเลยสักนิด แถมยังยักไหล่ให้เขาเป็นเชิงไม่สนใจอีกต่างหาก
[หนึ่งสัปดาห์ต่อมา]"มาทานข้าวด้วยกันซิคะ คอสโม่ วิคเตอร์" บะหมี่เอ่ยชวนเพื่อนสามีที่ตอนนี้ย้ายมาอยู่ด้วยกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วเหตุเพราะความหน้ามึนของเพื่อนสามีทั้งสองคนอยากจะอยู่ใกล้มาร์ติน กับ มาร์แชล ตลอดเวลา ทำให้อยู่ก็กลายเป็นครอบครัวเดียวกันไปโดยปริยาย"มีอะไรกินบ้าง บะหมี่ทำเองหรอ" คอสโม่เดินตรงไปยังโต๊ะรับประทานอาหารขณะที่วิคเตอร์ก็ตามมาติดๆ"มาร์ติน มาร์แชล ไปไหน" ดูท่าแล้วคนที่ติดเด็กแฝดจะไม่ใช่แค่มอร์แกน คนเดียว ทุกครั้งที่วิคเตอร์ กับ คอสโม่ กลับมาจากทำงาน ไม่ว่าจะดึก จะเหนื่อยแค่ไหน เขาต้องเข้ามาขุดเอาสองแฝดไปนอนด้วยทุกครั้ง"แดดดี้พาไปเดินเล่นที่สวนหลังบ้านคะ" คอสโม่นั่งลงที่โต๊ะอาหารมองหน้าบะหมี่ อย่างนึกอาลัยอาวรณ์ แต่เมื่อนึกถึงหน้าสองแฝดขึ้นมาเขาลุกพรวดขึ้นในทันทีเดินตรงไปยังสวนหลังบ้าน"เออ ... อย่าบอกนะว่าจะไปแย่งมาร์ติน กับมาร์แชลมาน่ะ" วิคเตอร์พยักหน้าพลางเลื่อนเก้าอี้แล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามบะหมี่"มีอีกสักสองคนซิ ถ้ามอร์แกนมันไม่มีน้ำยาแล้วเดี๋ยวฉันทำเอง""ไม่ได้!!"พูดไม่ทันขาดคำน้ำเสียงท
เวลาล่วงเลยมาร่วมสิบเดือนเศษแล้วนอกจากมอร์แกนที่ทำหน้าที่หลักคือเลี้ยงสองจอมมาร เป็นทาสเมีย แล้วยังต้องคอยกันพวกพ่อบุญธรรมมโนอีกเห้อชีวิตมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ใครมาเห็นเข้าเขาจะว่ายังไงเนี่ย มอร์แกนได้แค่บ่นในใจถึงอย่างไร เขาก็เต็มใจที่จะทำหน้าที่นี้"แอ๊ะ~ / แอ๊ะ~" ลูกรัก ตื่นทีก็ตื่นพร้อมกันเลยหรอเนี่ย ถึงจะเป็นแฝดแต่ก็ไม่จำเป็นต้องเหมือนกันขนาดนี้ก็ได้ เขาแอบคิดในใจก่อนหยัดกายลุกขึ้นอุ้มมาร์ติน กับ มาร์แชล ลงไปนั่งเล่นที่ห้องรับแขกข้างล่าง"วันนี้อย่าดื้อกับแด๊ดนะครับ มัม ไม่อยู่ไปสอนหนังสือ" เขาวางมาร์ติน กับ มาร์แชล ลงบนเบาะสำหรับเด็กเล็กขนาดใหญ่ที่สั่งทำพิเศษเพื่อลูกชายที่รักด้วยความระมัดระวัง"ทีวันนี้ต้องการความช่วยเหลือ ไอ้สองพ่อบุญธรรมจอมมโนก็หายเข้ากลีบเมฆไปเลย" มอร์แกนทิ้งตัวลงนอนมองสองแฝดที่กำลังไล่งับหูกันอยู่อย่างอารมย์ดี"มาร์ติน อย่าอมหูน้องซิลูก โอ้ยยย มาร์แชล คลานมานี่ ไปให้พี่อมหูเล่นทำไมลูก" โอ้ยย กูจะบ้าตายลูกไล่อมหูกันสงสัยคิดว่าเป็นนมละมังทันทีที่แยกสองแฝดออกจากกันได้ โดยให้มาร์ตินอยู่ฝั่งซ้าย มาร์แชล อยู่ฝั่งขวา แล้วมอร
ทันทีที่ได้ยินเสียงเด็กร้องระงมห้องคลอดความเจ็บปวดที่มีเมื่อครู่กลับหายไปฉับพลันราวกับว่ามันไม่เคยเจ็บปวดเลยสักนิด และทันทีที่เห็นใบหน้าจิ้มลิ้มของลูกรัก น้ำตากลับไหลออกมาอย่างต่อเนื่องด้วยความยินดี ก่อนที่ทุกอย่างที่มองเห็นจะพร่ามัวและดับวูบลงไปทันทีมอร์แกนยังคงมองเด็กแฝดด้วยดวงตาพร่ามัวเช่นกัน เพราะน้ำตาที่เออรื้นออกมามันบังม่านตาจนพร่ามัว เขาได้สัมผัสกับคำว่าครอบครัวแล้วจริงๆ จมูกโด่งคมเป็นสันสัมผัสกับพวงแก้มนุ่มนิ่มของลูกรักทั้งสองอย่างหวงแหนเวลาผ่านไปราวสามชั่วโมงที่บะหมี่หลับไปภายในห้องพักฝื้นผู้ป่วย เธอลืมตาตื่นขึ้นมากวาดตามองไปรอบๆ พลันเห็นคนรักของตัวเล่นกำลังจ้องมองเด็กแฝดที่เพิ่งออกมาลืมตาดูโลกไมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ข่าวการคลอดลูกของบะหมี่ถูกส่งถึงคอสโม่ และวิคเตอร์ อัตโนมัติด้วยฝีมือของทั้งสองเอง ปม้พ่อเด็กจะไม่ได้ส่งข่าวใดๆ ไปเลยก็ตาม“ตื่นแล้วเหรอครับ ตัวเล็ก ค่อยๆ นั่งเดี๋ยวแด