"อ่าาาาา ... เซ็กซี่จังที่รัก" ฝ่ามือเรียวบางกำชักรูดแก่นกายใหญ่ เธอหวังแค่เพียงเมื่อเขาปลดปล่อยเธอก็จะรอดพ้นจากเงื้อมือของมาเฟียร้าย
"อ่าาา .... อย่างนั้นแหละ ดูดแรงๆ" มือหยาบจับขยุ้มศรีษะคนตัวเล็กเพื่อคลายความเสียวซ่านที่เธอปรนเปรอ จากที่หลงไหลเธออยู่แล้ว มันยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ
มือเรียวเล็กยังคงกำชักรูดแก่นกายใหญ่เข้าออกปาก ลิ้นนุ่มเล็กของเธอสัมผัสเข้าที่ส่วนหัวของแก่นกาย ไล่เลียลากขึ้นลงตามความยาว สร้างความกระสันให้กับมาเฟียหนุ่มจนแทบคลั่ง "ที่รัก~ ตรงนั้นแหละ อ่าาา เสียวคว_มาก"
ได้ยินมาเฟียหนุ่มเอ่ยหญิงสาวยิ่งเร่งชักรูดแก่นกายโลมเลียตั้งแต่ปลายถึงโคน อีกมือกำขย้ำพวงสวรรค์เบาๆ ปลายเท้าแกร่งจิกลงบนที่นอนเพื่อคลายความเสียว เธอไม่รู้เลยว่าสิ่งทีี่เธอทำมันยิ่งสร้างความต้องการตัวเธอให้กับมาเฟียหนุ่มเป็นอย่างมาก
มาเฟียหนุ่มจับศรีษะของสตรีที่กำลังอมดูดแท่งไอติมของเขาอย่างอร่อยไว้มั่น ก่อนเป็นฝ่ายกระแทกกระทั้นแก่นกายเข้าโพรงปากสองสามที ร่างกายกำยำกระตุกเกร็งปลดปล่อยสายธารน้ำหวานออกมาเต็มโพรงปาก "อ๊าาสสสาสสส"
หญิงสาวจำต้องดูดกลืนน้ำหวานลงคอทั้งหมด เพียงเพื่อหวังให้มาเฟียหนุ่มพึงพอใจและปล่อยเธอให้รอดพ้นจากค่ำคืนนี้
คิดว่าจะรอดหรอกวางน้อย รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นมุมปากมาเฟียเจ้าเล่ห์ เขาไม่คิดเลยว่าเธอจะยอมปรนเปรอทำให้เขาสุขสมเพื่อให้ตัวเองปลอดภัย
"แดดดี้ ไหนชุดนอนหมี่คะ" หญิงสาวเอ่ยทวง มือเล็กปล่อยแก่นกายออกจากการเกาะกุม ลิ้นเล็กเลียรอบปากบางแผ่วเบา
มาเฟียหนุ่มนั่งลงข้างๆ หญิงสาว ยกมือหยาบลูบใบหน้าสวยงามด้วยความหลงไหล โถ่กวางน้องของแด๊ด คิดว่าจะรอดใช่ไหมที่ทำแบบนี้ "ไม่ต้องใส่หรอกค่ะ เชื่อแด๊ดนะเด็กดี"
ใบหน้าคมคายค่อยๆ ขยับลงซอกคอระหง สัมผัสอุ่นของริมฝีปากหนาลงตรงแอ่งชีพจร ทำให้หัวใจดวงน้องของสตรีตรงหน้าเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา "ขอบคุณนะครับที่ทำให้แด๊ด"
หญิงสาวหันมองไปตามต้นเสียง แต่ทวาประโยคถัดมาทำเอาหัวใจดวงน้อยแทบจะหยุดเต้น "แต่!! มันยังไม่พอ" ว่าจบมาเฟียหนุ่มประกบปากจูบอย่างดูดดื่ม ดังราชสีห์ที่หิวโหยกำลังตะครุบเหยื่อตรงหน้าก็ไม่ปาน
สองมือหยาบดันกายสตรีตรงหน้าให้นอนราบไปกับเตียงไซส์พิเศษ มือหนาลูบไล้ไปทั่วส่วนเว้าส่วนโค้งของร่างกายหญิงสาว หน้าอกหน้าใจที่ใหญ่โตของเธอกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงหอบหายใจหนักๆ
ตุบ! ตุบ! ตุบ!
กำปั้นน้อยๆ ทุบลงที่แผงอกแกร่ง หญิงสาวส่งเสียงประท้วงอื้ออึงในลำคอ "อื้อออ.." มือหยาบจับรวบข้อมือเล็กของหญิงสาวไว้ข้างลำตัว ก่อนลุกขึ้นแทรกใช้หัวเข่าดันเรียวขาให้แยกออกกว้าง
แกร็ก~
ดวงตากลมโตเบิกโพลงเมื่อรู้สึกถึงความเย็นของอะไรบางอย่างที่ข้อมือและข้อเท้า หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบไหว เมื่อมาเฟียหนุ่มผละตัวออกยิ้มร้ายกาจ
สายตาดวงน้อยจ้องมองที่ความเย็นของอะไรบางอย่าง ที่เกาะกุมข้อมือและข้อเท้าของตน ทำให้ตอนนี้เธอดิ้นไม่ได้ และยังคงนอนอ้าซ่าเผยให้เห็นดอกไม้งามสีชมพู "กะ กุญแจมือ" สิ่งที่เธอเห็นคือกุญแจมือ
ไม่รู้เจ้าพ่อมาเฟียไปเอามาตอนไหน มีอยู่ก่อนแล้วหรือยังไง ฉันต้องแต่งงานกับคนที่เอาแต่ใจ ป่าเถื่อนอย่างนั้นหรือ เขาปฎิบัติกับเธออย่างอ่อนโยน แต่เรื่องบนเตียงคงไม่ได้อ่อนโยนอย่างที่เธอคิด
"แดดดี้ ปะ ปล่อยหมี่เถอะ อย่าทำอะไรหมี่เลยนะ" น้ำเสียงสั่นเครือเพราะความหวาดกลัว ส่งผลให้หัวใจแกร่งเต้นแรง "โอ๋~ ไม่เป็นไรนะครับ"
"แด๊ดสัญญา ตัวเล็กจะเจ็บนิดเดียว"
มาเฟียหนุ่มเลื่อนลงไปกลางหว่างขาของหญิงสาว ใช้ปลายลิ้นสัมผัสกับดอกไม้งามสีชมพูลากขึ้นลงจนเกิดเสียงหน้าอายดังออกมา "อ๊าาา~ แดดดี๊ ขาาา ยะ อย่า" สัมผัสที่เขามอบให้เธอไม่เคยเจอมาก่อน ถึงแม้จะเคยศึกษาอยู่บ้าง แต่ไม่เคยปฎิบัติจริงสักครั้ง
ความรู้สึกที่เขามอบให้เหมือนเธอกำลังล่องลอยอยู่บนปุยเมฆก้อนใหญ่ "อืมมม~" มาเฟียหนุ่มครางออกมาด้วยความพึงพอใจเมื่อร่างกายของสตรีที่นอนราบไปกับเตียงผลิตน้ำหวานออกมามากมาย
"แด๊ด ขอนะครับคนดี" เขารู้ดีว่าสิ่งที่เขาทำไม่ต่างจากการข่นขืนมากนัก แต่เขาไม่สามารถปล่อยเธอออกไปได้อีกแล้ว เพราะเขาเกรงว่าเธอจะถูกคนอื่นแย่งไป ในเมื่อได้เจอกันแล้วเขาจะไม่มีวันปล่อยให้เธอไปจากเขาเด็ดขาด
หญิงสาวส่ายหน้าพัลวันเมื่อรู้ว่าตนเองไม่สามารถหนีไปจากสถานการณ์ตรงนี้ได้แล้ว มาเฟียหนุ่มไล่ลากลิ้นอุ่นชื่นตั้งแต่ปลายเท้าขึ้นมาจนถึงใจกลางความเป็นสาว ทำให้ขนอ่อนตามร่างกายของหญิงสาวลุกชูชัน รวมถึงยอดปทุมถันที่กำลังแข็งขึ้นเป็นไต รอรับสัมผัสของเขาอย่างเชื้อเชิญ "อ๊าาา~"
แก่นกายใหญ่จ่อที่ปากทางร่องสวาทถูไถไปมากับติ่งเกสร "อ่าา~ ที่รักก เสียวคว_ มากคับ" มาเฟียหนุ่มค่อยๆ ดันแก่นกายเข้าไปในกายสาวความแน่นของร่องสวาทส่งผลให้มาเฟียหนุ่มเสียวจนแทบคลั่ง
กึก!
ปึก!
"กรี๊ดดดดดดดด. แดดดี้ อ๊าาา~" ทันทีที่แก่นกายดันเข้าไปได้ไม่สุด แต่กลับชนเข้ากับอะไรบางอย่างทำให้มาเฟียหนุ่มรู้ได้ว่าถ้าเขาดันมันเข้าไปหญิงสาวตรงหน้าจะเป็นของเขาโดยสมบูรณ์ เขาตัดสินใจกระแทกแก่นกายเข้าไปจนสุดลำโคนทำให้หญิงสาวกรี๊ดร้องด้วยความเจ็บปวด
"ยะ อย่าเกร็ง" เขารู้ว่าเธอเจ็บปวดมากแค่ไหนแต่เขาเองอดทนเพราะเธอมามากเกินไปแล้ว สะโพกหนาขยับเข้าออกด้วยความแผ่วเบาเพื่อให้ช่องทางรักของหญิงสาวได้มีการปรับตัวเขาใช้เวลาสักพักกับจังหวะเนิบนาบก่อนแปรเปลี่ยนเป็นสัมผัสรุนแรงตามสัญชาตญาณ
"ฮือออ..หมี่เจ็บ" น้ำตาเปรอะเปื้ิอนพวงแก้มใส แต่นั่นไม่ได้ทำให้มาเฟียหนุ่มหยุดการกระทำ เขาก้มลงดูดดุนยอดปทุมถันที่ชูชันเชื้อเชิญให้เขาใช้ปลายลิ้นอุ่นสัมผัสมัน ขณะที่สะโพกหนายังคงทำหน้าที่ขยับเข้าออกอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
มาเฟียหนุ่มหยัดกายลุกขึ้นในท่าคุกเข่าเขาปล่อยพันธนาการออกจากการเกาะกุมของหญิงสาวทำให้เธอได้รับอิสระ "ตัวเล็กเป็นเมียแด๊ดโดยสมบูรณ์แล้วนะครับ" พูดจบเขากระชากแขนหญิงสาวขึ้นให้อยู่ด้านบนในขณะที่เขาเองยังคงนั่งอยู่
เสร็จสิ้นพิธีฝังศพของคุณแด๊ด พวกเราก็กลับเข้ามายังเพนท์เฮาส์ที่เมื่อก่อนครึกครื้น มีคุณแด๊ดคอยวิ่งเล่นกับมาร์ติน มาร์แชล อย่างมีความสุขบัดนี้มันไม่มีอีกแล้ว ฉันจับมือแดดดี้ไว้เพื่อให้กำลังใจสามีของตัวเอง อดไม่ได้ที่เห็นสามีต้องเศร้าแดดดี้บีบมือฉันแน่นตอนนี้ภายในจิตใจของเขาคงจะกำลังแตกสลายไม่มีชิ้นดี “แดดดี้ไปพักเถอะค่ะ เดี๋ยวหมี่ทำอะไรให้ทานนะคะ”มอร์แกนรั้งตัวหญิงสาวเอาไว้ เขากอดเธอไว้แน่นราวกับต้องการที่พักใจให้หายเหนื่อยเพียงเท่านั้น ร่างกายไม่เท่าไหร่ แต่จิตใจอ่อนล้าเหลือเกิน “ไม่เป็นไรนะคะ เดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้นเองค่ะ”[ห้าปีต่อมา]“ยินดีที่ได้ร่วมทำธุรกิจกับคุณนะครับคุณมอร์แกน” บาสเตียนเอ่ยขึ้นเมื่อได้ตกลงทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ร่วมกันกับมอร์แกน ผู้ที่เป็นทั้งมาเฟียและนักธุรกิจที่ไม่มีใครยำเกรง รวมถึงตัวเขาผู้ที่มีอำนาจทั้งบนดินและได้ดิน“ผมก็ยินดีที่ได้ทำธุรกิจร่วมกับคุณครับคุณบาสเตียน” สองหนุ่มยื่นมือจับแสดงความยินดีกับธุรกิจของทั้งคู่ที่ร่วมลงทุนด้วยกันจนได้ผลกำไรเป็นกอบเป็น
“จัดการเรียบร้อยไหม” ทันทีที่ประตูห้องทำงานเปิดออกมามอร์แกนถามเพื่อนรักทั้งสองด้วยความเป็นกังวน กังวนว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันจะผิดไหม กังวนว่า สิ่งที่เขาทำมันรุนแรงไปหรือเปล่า แต่เขาก็มีคำตอบให้ตัวเองในใจแล้ว ใครที่แตะต้องลูกเมียเขา ใครที่คิดร้าย เขาคงปล่อยให้มีชีวิตต่อไปไม่ได้จริงๆ“อืม ... เรียบร้อยไม่ต้องกังวนให้ลูกน้องเก็บกวาดอยู่” คอสโม่เป็นคนตอบคำถามนั้น ขณะที่วิคเตอร์กำลังจุดบุหรี่เดินไปนั่งตรงโซฟา “ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก มึงทำถูกต้องแล้ว” วิคเตอร์เอ่ยขึ้นเพื่อให้มอร์แกนสบายใจ ถึงแม้ว่าตัวเองจะรู้สึกไม่ต่างกันเลยก็ตาม“อย่าคิดมาก ทุกคนรู้สึกเหมือนกันหมดนั่นแหละ” คอสโม่เองก็รู้สึกไม่ต่างกัน เมื่อเพื่อนต้องมาดับชีวิตลงด้วยน้ำมือของเพื่อน ใครกันเล่าจะทนรับไหว แม้แต่หัวใจมาเฟียที่แข็งแกร่งดังหินผาเฉกเช่น มอร์แกน วอคเตอร์ และตัวเขาเอง ก็เจ็บปวดไม่น้อย อีกทั้งเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นทันเป็นเพราะดีออนเองที่ทำมันพัง
[หลายสัปดาห์ต่อมา]"ตัวเล็กค้าบบบ ผลเป็นไงบ้าง" ช่วงเช้าของหลายสัปดาห์ต่อมามอร์แกนมักจะให้บะหมี่ตรวจครรภ์เพื่อหวังว่าจะมีนางฟ้าตัวน้อยๆ มาวิ่งเล่นเป็นเพื่อมาร์ติน กับมาร์แชล และเช้านี้ก็เช่นกันบะหมี่ส่ายหน้าเบาๆ สายตาแอบผิดหวังนิดๆ ที่ทำให้สามีผิดหวัง เธอเองก็หวังให้สามีสมหวังกับการมีลูกสาวเช่นกัน"ไม่เป็นไรครับ แด๊ดโอเค" ถึงจะว่าอย่างนั้นแต่มอร์แกนกลับมีสายตาผิดหวังนิดๆ แต่หากบะหมี่ไม่สามารถมีตัวเล็กๆ ได้อีก เขาก็ไม่ว่าอะไรมอร์แกนดึงคนรักเขามาสวมกอดด้วยความรักใคร่เพื่อหวังปลอบใจให้เธอไม่ต้องกังวนใดๆแกร่ก~!!!เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำให้มอร์แกน และบะหมี่ต้องหันไปมองตามเสียงที่ดังขึ้น เมื่อเห็นเป็นวิคเตอร์กับคอสโม่ มอร์แกนยิ่งกอดบะหมี่แน่นขึ้นเพื่อแสดงความหวงแหน"หวงเป็นหมาหวงกระดูกเลยนะมึง" วิคเตอร์เอ่ยขึ้นอย่างนึกหมั่นไส้เมื่อเห็นอาการของมอร์แกนที่หวงภรรยาสาว"พวกมึงเคาะประตูเป็นป่ะ ไอ้ห่ากูว่ากูก็สร้างประตูไว้นะ" วิคเตอร์ไม่สนใจคำกระแหนะกระแหนของมอร์แกนเลยสักนิด แถมยังยักไหล่ให้เขาเป็นเชิงไม่สนใจอีกต่างหาก
[หนึ่งสัปดาห์ต่อมา]"มาทานข้าวด้วยกันซิคะ คอสโม่ วิคเตอร์" บะหมี่เอ่ยชวนเพื่อนสามีที่ตอนนี้ย้ายมาอยู่ด้วยกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วเหตุเพราะความหน้ามึนของเพื่อนสามีทั้งสองคนอยากจะอยู่ใกล้มาร์ติน กับ มาร์แชล ตลอดเวลา ทำให้อยู่ก็กลายเป็นครอบครัวเดียวกันไปโดยปริยาย"มีอะไรกินบ้าง บะหมี่ทำเองหรอ" คอสโม่เดินตรงไปยังโต๊ะรับประทานอาหารขณะที่วิคเตอร์ก็ตามมาติดๆ"มาร์ติน มาร์แชล ไปไหน" ดูท่าแล้วคนที่ติดเด็กแฝดจะไม่ใช่แค่มอร์แกน คนเดียว ทุกครั้งที่วิคเตอร์ กับ คอสโม่ กลับมาจากทำงาน ไม่ว่าจะดึก จะเหนื่อยแค่ไหน เขาต้องเข้ามาขุดเอาสองแฝดไปนอนด้วยทุกครั้ง"แดดดี้พาไปเดินเล่นที่สวนหลังบ้านคะ" คอสโม่นั่งลงที่โต๊ะอาหารมองหน้าบะหมี่ อย่างนึกอาลัยอาวรณ์ แต่เมื่อนึกถึงหน้าสองแฝดขึ้นมาเขาลุกพรวดขึ้นในทันทีเดินตรงไปยังสวนหลังบ้าน"เออ ... อย่าบอกนะว่าจะไปแย่งมาร์ติน กับมาร์แชลมาน่ะ" วิคเตอร์พยักหน้าพลางเลื่อนเก้าอี้แล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามบะหมี่"มีอีกสักสองคนซิ ถ้ามอร์แกนมันไม่มีน้ำยาแล้วเดี๋ยวฉันทำเอง""ไม่ได้!!"พูดไม่ทันขาดคำน้ำเสียงท
เวลาล่วงเลยมาร่วมสิบเดือนเศษแล้วนอกจากมอร์แกนที่ทำหน้าที่หลักคือเลี้ยงสองจอมมาร เป็นทาสเมีย แล้วยังต้องคอยกันพวกพ่อบุญธรรมมโนอีกเห้อชีวิตมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ใครมาเห็นเข้าเขาจะว่ายังไงเนี่ย มอร์แกนได้แค่บ่นในใจถึงอย่างไร เขาก็เต็มใจที่จะทำหน้าที่นี้"แอ๊ะ~ / แอ๊ะ~" ลูกรัก ตื่นทีก็ตื่นพร้อมกันเลยหรอเนี่ย ถึงจะเป็นแฝดแต่ก็ไม่จำเป็นต้องเหมือนกันขนาดนี้ก็ได้ เขาแอบคิดในใจก่อนหยัดกายลุกขึ้นอุ้มมาร์ติน กับ มาร์แชล ลงไปนั่งเล่นที่ห้องรับแขกข้างล่าง"วันนี้อย่าดื้อกับแด๊ดนะครับ มัม ไม่อยู่ไปสอนหนังสือ" เขาวางมาร์ติน กับ มาร์แชล ลงบนเบาะสำหรับเด็กเล็กขนาดใหญ่ที่สั่งทำพิเศษเพื่อลูกชายที่รักด้วยความระมัดระวัง"ทีวันนี้ต้องการความช่วยเหลือ ไอ้สองพ่อบุญธรรมจอมมโนก็หายเข้ากลีบเมฆไปเลย" มอร์แกนทิ้งตัวลงนอนมองสองแฝดที่กำลังไล่งับหูกันอยู่อย่างอารมย์ดี"มาร์ติน อย่าอมหูน้องซิลูก โอ้ยยย มาร์แชล คลานมานี่ ไปให้พี่อมหูเล่นทำไมลูก" โอ้ยย กูจะบ้าตายลูกไล่อมหูกันสงสัยคิดว่าเป็นนมละมังทันทีที่แยกสองแฝดออกจากกันได้ โดยให้มาร์ตินอยู่ฝั่งซ้าย มาร์แชล อยู่ฝั่งขวา แล้วมอร
ทันทีที่ได้ยินเสียงเด็กร้องระงมห้องคลอดความเจ็บปวดที่มีเมื่อครู่กลับหายไปฉับพลันราวกับว่ามันไม่เคยเจ็บปวดเลยสักนิด และทันทีที่เห็นใบหน้าจิ้มลิ้มของลูกรัก น้ำตากลับไหลออกมาอย่างต่อเนื่องด้วยความยินดี ก่อนที่ทุกอย่างที่มองเห็นจะพร่ามัวและดับวูบลงไปทันทีมอร์แกนยังคงมองเด็กแฝดด้วยดวงตาพร่ามัวเช่นกัน เพราะน้ำตาที่เออรื้นออกมามันบังม่านตาจนพร่ามัว เขาได้สัมผัสกับคำว่าครอบครัวแล้วจริงๆ จมูกโด่งคมเป็นสันสัมผัสกับพวงแก้มนุ่มนิ่มของลูกรักทั้งสองอย่างหวงแหนเวลาผ่านไปราวสามชั่วโมงที่บะหมี่หลับไปภายในห้องพักฝื้นผู้ป่วย เธอลืมตาตื่นขึ้นมากวาดตามองไปรอบๆ พลันเห็นคนรักของตัวเล่นกำลังจ้องมองเด็กแฝดที่เพิ่งออกมาลืมตาดูโลกไมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ข่าวการคลอดลูกของบะหมี่ถูกส่งถึงคอสโม่ และวิคเตอร์ อัตโนมัติด้วยฝีมือของทั้งสองเอง ปม้พ่อเด็กจะไม่ได้ส่งข่าวใดๆ ไปเลยก็ตาม“ตื่นแล้วเหรอครับ ตัวเล็ก ค่อยๆ นั่งเดี๋ยวแด