พรากรักมาเฟียเถื่อน

พรากรักมาเฟียเถื่อน

last updateLast Updated : 2025-09-19
By:  PhilipnanaCompleted
Language: Thai
goodnovel18goodnovel
10
3 ratings. 3 reviews
79Chapters
11.5Kviews
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

**นำทัพ** แค่เด็กเลี้ยงที่เอาไว้สนองความต้องการของตัวเองเท่านั้น คนอย่างเธอไม่คู่ควรกับคำว่า'รัก'ของเขาเลยสักนิด **มิลิน** เธอมันก็แค่นาง'บำเรอ' ไม่ว่าจะที่ไหนหรือเมื่อไหร่..หากเขาต้องการหน้าที่ของเธอทำได้เพียงแค่นอนครางเท่านั้น! "มะ มิลินเจ็บ" "เริ่มพยศแล้วสินะ" "ลินไม่ไหวแล้ว ฮึก~" "อย่าลืมสิมิลิน หน้าที่ของเธอคือนอนคราง ไม่ใช่บีบน้ำตา" "...." "ครางให้ฟังหน่อยสิเด็กดี อย่าทำให้ฉันต้องหมดความอดทนเลยนะ"

View More

Chapter 1

INTRO

I walked into the law office with my divorce papers clutched in my hand. Four years. Four years as Sophia Moretti, wife of James Moretti, heir to the most powerful mafia family in the city.

Today, it ended.

The lawyer didn’t even look up when I walked in.

"I’d like to file for divorce," I said, placing the papers on his desk.

He finally glanced at me—messy ponytail, faded jeans, my backpack still slung over one shoulder. His expression turned stern. "Young lady, divorce isn’t something you file on a whim."

I understood why he didn’t take me seriously. I looked like a college student who had wandered into the wrong office, not someone who had been married for four years.

But I was prepared.

"Just stamp the papers," I said calmly. "I’ll get my husband’s signature."

The Moretti estate was too quiet when I returned. The guards at the gate didn't even blink as I passed—just another invisible fixture in James' world.

I headed straight for James' study. The door was slightly open, and I could hear laughter inside.

Then I smelled it.

Truffles.

James always said he hated strong smells in the house. No garlic, no fish, nothing that lingered. But now, the air was thick with the scent of expensive white truffles, the kind you only get if you are the right person.

I pushed the door open.

There he was. James Moretti, my husband, sitting at his desk, relaxed in a way I'd never seen with me. And beside him was Vicky Rossi, his childhood best friend, back in the city this year after her divorce.

She was feeding him a piece of bread covered in truffles, her fingers lingering just a second too long.

Then James saw me. His smile disappeared.

"Sophia," he said, voice cool. "I didn't expect you back so soon."

Vicky turned, her perfect red lips curling into a smile. "Oh, Sophia! We were just having a snack. There's only enough for two, but I'm sure we can—”

"I'm fine." I cut her off, stepping forward.

I slid the document across the polished mahogany desk, the rustle of paper unnaturally loud in the silent study. James barely glanced up from his whiskey with his glass froze midway to his lips. James' eyes narrowed slightly. "What's this?"

"The university needs a signed safety liability form," I flipped it open to the signature page.

"For my research project," I swallowed. "Since you're my only family now."

The truth sat heavy between us. My parents had been gone for years, killed in a suspicious car accident that first pushed me into James' world. He knew better than anyone how alone I was.

James frowned, "Let me see that—" My nerves suddenly tightened like piano wires. He never asked to read anything. Normally he'd just sign whatever university paperwork I put in front of him without a second glance.

Why today? Why now?

"Oh James," Vicky laughed, placing a hand on his arm. "You're too serious! It's just a form. You remember how many forms we had to sign for the charity gala last month?"

As the heiress to Rossi Enterprises, one of the Moretti family's most important business partners, Vicky had moved effortlessly in James' world since her return. They were always together now, at galas, auctions, and those smoky backroom poker games where deals got made. Everywhere James went these days, Vicky seemed to appear at his elbow, her designer dresses complementing his tailored suits like they were a matched set.

He hesitated, then grabbed his fountain pen and signed with a quick flourish, the same way he signed death warrants and business deals.

I took the papers back before he could see the bold "DIVORCE PETITION" header on the first page.

Vicky smirked, "Honestly, James, you treat her more like a kid sister than a wife."

James didn't deny it. Just took a sip of whiskey.

I turned and walked out before they could see my hands shake.

The door closed behind me.

I was free.

Walking through the marble halls of the Moretti mansion, I clutched the signed divorce papers in my hand. The ink was barely dry, but the marriage had been over long before today.

I remembered how different James used to be. The way his warm hands would trace my spine when he thought I was asleep. The possessive way he'd pull me into shadowed corners at family gatherings, his mouth hot against mine.

Now he barely looked at me.

My parents died when I was sixteen. Don Moretti, the reigning head of the Moretti mafia family at the time, took me in as a favor to my father—his former driver who'd taken a bullet for him. That's how I ended up living under the same roof as James Moretti.

James was everything I shouldn't want. Cold. Dangerous. Ruthless. By twenty-five, he'd already taken over half his father's operations. The newspapers called him a "young entrepreneur." The streets knew better.

I kept my distance at first. Made myself invisible. Until that night four years ago, when James came home covered in someone else's blood.

He found me in the kitchen patching up my own knife wound, a gift from one of his father's men who thought the boss's charity case made easy prey.

James didn't speak. Just took the bandages from my shaking hands and cleaned the cut himself. When his thumb brushed my inner thigh, I should have pushed him away.

Instead, I pulled him closer.

We married three weeks later. A business arrangement, James called it. Protection for me, legitimacy for him. I almost believed him—until Vicky Rossi came back to town and suddenly his late meetings doubled.

Vicky. The Rossi heiress. Their construction empire worked closely with the Moretti family. Since returning after her divorce, And now that her French husband had filed for divorce, she'd become a constant presence——slipping into James' meetings, his cars, his life.

Last month proved it.

I'd waited six hours at Dante's—the restaurant James owned through a shell company—for our anniversary dinner. His right-hand man Michael finally showed up at midnight with a diamond bracelet and an excuse about "business troubles."

The next morning, I saw the photos in the gossip column: James and Vicky at the opera, her fingers tucked in his tuxedo pocket where he usually kept his gun.

That's when I started planning my exit.

The divorce papers were my final exam. James signed them without reading—too distracted by Vicky feeding him stolen glances and stolen kisses.

Now, standing in the mansion's gilded foyer, I traced the notary's embossed seal with my thumb. In a month, this paper would be my ticket to freedom.

No more gilded cages. No more pretending.

James could keep his empire. His violence. His Vicky.

I wanted my life back.
Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

reviews

Karn Pimpakarn
Karn Pimpakarn
รีบมาอัปเดตนะคะ
2025-06-19 13:52:52
2
1
มิ่งขวัญ
มิ่งขวัญ
สนุกมากค่ะ
2025-06-06 01:55:22
2
1
อิ๋นู๋แป้งร่ำ มึงมันรั้น
อิ๋นู๋แป้งร่ำ มึงมันรั้น
อัปเดตหน่อยค่ะ
2025-05-23 16:43:07
2
1
79 Chapters
INTRO
ปึก! ปึก! ปึก!ร่างกำยำเต็มไปด้วยมัดกล้ามและรอยสักขยับเขยื้อนอยู่บนเตียง เนื้อตัวชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อ ใบหน้าเหยเกแสดงอาการเสียวซ่าน ซิกแพคเป็นลอนขยับราวกับมีชีวิตในตอนที่เอวสอบกระแทกกระทั้นใส่คนใต้ร่างอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย เสียงพ่นลมออกจากปากยามที่รู้สึกเสียว ร่างกายเกร็งกระตุกแทบคุมตัวเองไม่อยู่ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังไปทั่วห้องนอนสีดำหรู"จะ เจ็บ ฮึก~""ทน เพราะมันคือหน้าที่ของเธอ ซี๊ดด" น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยพร้อมกระแทกเอ็นใหญ่ใส่ร่องไปเต็มแรง ดวงตาคมกริบหลุบมองท่อนเอ็นที่มีเลือดติดออกมาเล็กน้อย มุมปากหนายกยิ้มพอใจ"บะ เบาหน่อยได้ไหมคะ" ร่างกายของเธอแทบแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ในยามที่เขากระแทกตัวตนเข้าใส่ เขาไม่แม้แต่จะเบาแรงให้เธอ สิ่งที่เธอพยายามร้องขออีกคนกลับไม่สนใจปึก! ปึก! ปึก!"นั่นคือสิ่งที่เธอควรร้องขอ?" เธอมันก็แค่นางบำเรอที่เอาไว้รองรับความใคร่ของเขาเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่งอะไรเขาทั้งสิ้น"มิลิน ไม่ไหวแล้ว อึก!" เขาทำเรื่องอย่างว่ากับเธอนานนับชั่วโมง จนร่างของเธอแทบจะหมดแรงอยู่รอมร่อ ทว่าคนด้านบนกลับไม่คิดที่จะหยุดมันเลยสักครั้ง เจ็บไปทั้งตัว"ไม่ไหวก็ต้องไหว เธอก็รู้นี่ว่
last updateLast Updated : 2025-04-10
Read more
ตอนที่ 1 มิลิน
ฟู่วว~ นัยน์ตาเฉียบคมมองไปยังหญิงสาวที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงกว้างขนาดใหญ่ นี่ก็ปีกว่าแล้วสินะที่เธอมาอยู่ในการปกครองของเขา นำทัพ เจ้าของกาสิโนที่ใหญ่ที่สุดในมาเก๊า มีนิสัยส่วนตัวเงียบขรึมภายนอกที่ดูอบอุ่นและใจดี แท้จริงแล้วใครจะรู้ว่าเขามันคือปีศาจในร่างคน ฆ่าได้ฆ่า เกลียดพวกล้ำเส้น ไม่ชอบพูดซ้ำ แล้วในตอนนี้เขายังมีเลี้ยงเด็กไว้ในปกครองอยู่หนึ่งคน ซึ่งเป็นเด็กที่ค่อนข้างขัดหูขัดตาอยู่ไม่น้อยแต่ก็ต้องเก็บไว้ เขาไม่ใช่พ่อพระหรือพระเอกที่จะได้ใจดียอมเสียเงินไปฟรี ๆ ให้กับผู้หญิงแบบนั้น ผู้หญิงที่มันเป็นแม่เล้าหลอกคนบริสุทธิ์ไปขายให้กับพวกเศษสวะ คนแบบนี้มันต้องเจอเขาน่ะถูกแล้ว"นายครับ" คาเรน มือซ้ายที่อยู่กับเขามาเนิ่นนานก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับโค้งศีรษะให้กับผู้เป็นนายเล็กน้อย"..." ใบหน้าดูดีทำเพียงขยับมองลูกน้องนิ่ง ๆ "คุณครูซมาครับ" คาเรนรายงานผู้เป็นนายพลางเลื่อนสายตามองไปยังหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง มันเป็นภาพที่ชินตาไปแล้วสำหรับเขา "อืม" บุหรี่ในมือวางลงบนที่เขี่ยบุหรี่ ร่างสูงดันตัวลุกขึ้นเต็มความสูงพร้อมกับใช้หางตาเหลือบมองไปยังคนบนเตียงสีหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึกก่อนที่เขาจะเดิ
last updateLast Updated : 2025-04-10
Read more
ตอนที่ 2 รับเลี้ยง
หลังจากที่พูดคุยกันเสร็จครูซก็กลับไปพักที่โรงแรมเพื่อเดินทางกลับไทยในช่วงเช้ามืดทันที การมาครั้งนี้เขาไม่ได้บอกใครแม้กระทั่งเพื่อนตัวเอง บอกคนรักแค่ว่าต้องมาเคลียร์งานเท่านั้น ที่เลือกไม่บอกความจริงคนรักเพราะเขาเห็นว่าไม่จำเป็นอะไร เธอเองก็กำลังท้องกำลังไส้กลัวว่าจะเครียดไปเสียเปล่า อีกอย่างเรื่องมิลินฮันน่าเองก็ไม่รู้เรื่องตึกตึก..“ลุก” เสียงทุ้มเอ่ยกับคนที่นอนหลับอยู่บนเตียง มือหนากระชากผ้าห่มออกจากตัวทำหญิงสาวที่นอนสะลึมสะลือตื่นขึ้นมอง“อื้อ คะ..คุณนำทัพ”“ฉันไม่ได้จ่ายเงินเพื่อให้เธอมานอน” เขารู้สึกว่าอีกคนทำหน้าที่ได้ไม่ดีพอ ยังไม่เป็นที่น่าพอใจสักเท่าไหร่กับจำนวนเงินที่เสียไป“ละ ลินไม่ไหว” ร่างไร้เรี่ยวแรงค่อย ๆ ประคองตัวลุกนั่ง มือสั่นเทาพนมไหว้เพื่อขอให้เขาเห็นใจ มิลิน หญิงสาววัย 22 ปี มีนิสัยส่วนตัว ยิ้มง่าย อ่อนหวานและเงียบขรึมในบางครั้ง เหมือนจะเข้าถึงง่ายแต่ก็ไม่.. เพราะเหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้ชีวิตเธอพลิกผันกลายมาเป็นนางบำเรอให้กับผู้ชายใจร้าย ไม่ว่าจะเมื่อก่อนหรือตอนนี้ชีวิตเธอก็ไม่ต่างจากตกนรกทั้งเป็น ทุกคนรอบตัวต่างบีบบังคับให้เธอทำในสิ่งที่เธอไม่ได้อยากจะทำเลยสั
last updateLast Updated : 2025-04-10
Read more
ตอนที่ 3 แค่เตือน
สายตากดดันส่งไปให้หญิงสาวกดรับมัน มิลินที่ไม่มีทางเลือกจึงเอื้อมมือไปหยิบมากดรับติ๊ด!“ฮะ ฮัลโหล”(ทำอะไรอยู่เหรอ)“เอ่อ..” เธอเงยหน้าขึ้นไปมองยังคนตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า(เธอเป็นอะไรหรือเปล่า) แล้วคนที่โทรเข้ามาก็คือสกายเพื่อนใหม่ของเธอเอง ทั้งสองเรียนด้วยกันแต่มิลินเรียนไม่จบต้องออกกลางคันด้วยเหตุผลบางอย่าง ซึ่งสกายเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร ตัวเขาเองก็สงสัยมาจนถึงทุกวันนี้ และตอนนี้สกายก็อยู่อีกที่ สกายกลับไปอยู่ไทยหลังจากที่เรียนจบแล้วแต่เขายังคงติดต่อกับเธออยู่ตลอดเพราะมิลินคือเพื่อนสนิทที่เขารักมาก แม้จะอยู่ไกลกันมันก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับสกายเลย“ปะ เปล่าน่ะ”(เธอดูไม่ปกตินะ เปิดกล้องได้ไหม)“เอาสิ” ใบหน้าดูดีโน้มลงไปกระซิบให้เธอได้ยินคนเดียว เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธอจะมีท่าทียังไงในขณะที่คุยกับผู้ชายคนอื่นโดยมีเขายืนฟังอยู่ตรงนี้"ระ..เราไม่ค่อยสะดวก แค่นี้ก่อนนะสกาย" ติ๊ด! หญิงสาวร้อนรนกดตัดสายทิ้งอย่างไม่ไยดี เธอเงยหน้ามองคนที่ยืนกระตุกยิ้มมองเธออยู่เช่นเดียวกัน หญิงสาวหลบสายตาก่อนจะพยายามก้าวขาลงจากเตียงเพื่อไปทำอาหารให้กับเขา"เธอดูร้อนรนนะ หรือว่ามันคือผัวอีกคนของเธ
last updateLast Updated : 2025-04-10
Read more
ตอนที่ 4 แม่เล้าแบบเธอคงชอบ
“....” ผมนั่งมองยัยผู้หญิงอวดดีที่มันกำลังนำอาหารมาวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าผม เธอเอาแต่หลบสายตาเหมือนว่ากลัวผมนักหนา ทั้งที่ความเป็นจริงแม่งพยศใส่ผมอยู่ตลอดเวลา เห็นมิลินกลัวผมแบบนั้นแต่ก็มีบางมุมที่เธอก็ดื้อใส่ผมเหมือนกัน บางครั้งก็เหมือนจะรู้จักเธอดีแต่ก็ไม่ใช่ เธอเป็นคนที่ค่อนข้างคาดเดาอารมณ์ได้ยากเหมือนกัน“วันนี้ลินทำเมนูที่คุณนำทัพอยากทานค่ะ”“แล้วไหนของเธอ”“ลินยังไม่หิวค่ะ”"ทำไม""คือว่า..""นั่งลง" "ลินไม่รบกวนดีกว่าค่ะ" เธอว่าก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าไปในครัว แล้วคิดว่าคนอย่างผมจะยอมไหม?"อย่าคิดว่ามีคนอยู่ฉันจะไม่กล้าทำอะไร" ถ้าขืนเธอยังไม่หยุดพยศผมคงไม่ใจดีด้วยอีกต่อไป อย่าทำให้บรรยากาศเช้านี้ต้องมาเสียเพราะเธอสิ"มิลินอิ่มแล้วค่ะ" เธออิ่มอะไร ก็ในเมื่อเธอเองก็ยังไม่ได้ทานข้าวเช้าเหมือนกันกับผม"หรืออิ่มน้ำที่ฉันป้อนไปทั้งคืน" พูดถึงเรื่องเมื่อคืนเธอก็เอาแต่ก้มหน้าหลบสายตา จะอายอะไรนักหนาวะเห็นจนไม่รู้จะเห็นยังไงแล้ว "คะ คุณนำทัพ" เธอมีสีหน้าตกใจ ขยับมองเหล่าแม่บ้านและลูกน้องของผมที่ยืนอยู่บริเวณใกล้เคียง แล้วยังไงล่ะ? มันเป็นเรื่องปกติไหม อีกอย่างพวกมันก็ไม่กล้าเอาไปพูดที่ไหนอย
last updateLast Updated : 2025-04-10
Read more
ตอนที่ 5 ใจร้าย
ณ ผับหรูร่างสูงโปร่งภายใต้เสื้อเชิ้ตสีดำพับแขนใส่คู่กับกางเกงสแล็คสีดำ เนื่องจากพวกเขาค่อนข้างสนิทกันพอสมควรแต่ไม่ถึงขั้นสนิทมากเหมือนกับครูซ ส่วนใหญ่จะเป็นคุยเรื่องงานกันมากกว่า ในขณะที่เขากำลังก้าวเข้าไปยังด้านในตัวร้าน หางตาก็เหลือบไปมองหญิงสาวข้างกายที่เดินเคียงข้างกันมามีสีหน้าประหม่าเล็กน้อย เหมือนเธอกำลังกลัวอย่างไรอย่างนั้น"เป็นอะไร""ลินแค่ไม่ชินกับชุดค่ะ" ชุดที่หญิงสาวใส่เป็นชุดราตรียาวสีดำเข้ารูปที่มีดีเทลผ่าข้างเปิดไหล่ ส่วนช่วงแขนเป็นผ้าสีขาวพอง เธอรู้สึกเขินเล็กน้อยเพราะโดยปกติแล้วตัวเธอจะแต่งเป็นชุดที่ปิดมิดชิดหรืออาจจะไม่โชว์ขนาดนี้ ด้วยความที่เธออยู่แต่ในบ้านไม่ค่อยได้ออกข้างนอกนั่นจึงทำให้ไม่ค่อยได้แต่งตัว พอได้ออกมาทั้งทีมันก็ต้องมีเขินเป็นธรรมดา แล้วชุดนี้ก็เป็นนำทัพที่เป็นคนเลือกด้วยตัวเอง เขาดูแล้วมองว่ามันเหมาะกับเธออีกทั้งไม่โป๊จนเกินไป รูปลักษณ์ของมิลินเป็นคนที่ค่อนข้างหวานไม่ใช่แนวเซ็กซี่ พอมาแต่งแบบนี้แล้วก็รู้สึกแปลกหูแปลกตาอยู่เหมือนกัน"ไม่ชินก็ต้องทำให้ชิน แล้วไม่ต้องมาคาดหวังว่าฉันจะถอดเสื้อไปคลุมให้ นั่นไม่ใช่ฉัน" เขาไม่ใช่พวกพระเอกในนิยายที่เวลาเห็น
last updateLast Updated : 2025-04-11
Read more
ตอนที่ 6 อย่าใจร้ายกับฉันนักเลย
ฟุบ~ ร่างบางถูกวางลงบนเตียงด้วยความเบามือ ใบหน้าเรียบเฉยจ้องมองยังคนบนเตียงแววตานิ่งยากจะคาดเดา เขาเอาแต่ยืนมองเธออยู่แบบนั้น นำทัพถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะหมุนตัวหันหลังให้ ทว่า... “เจ็บ~” น้ำเสียงแผ่วเล็ดลอดออกมาจากลำคอของคนที่กำลังหลับใหล เธอละเมองั้นเหรอ? “….” เสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอแต่กลับมีเสียงพูดแทรกออกมา จะบอกว่าแกล้งคงเป็นไปไม่ได้ ผมนอนกับเธอทุกคืนรู้ว่าเวลาหลับมิลินเป็นยังไง “มะ ไม่ทำ ลินกลัวแล้ว~ อย่าทำลินเลยนะ ฮึก!” ละเมอจริงด้วย เธอกลัวอะไร กลัวเขางั้นเหรอ “….” “ลินเจ็บ ลินยอมแล้ว..” ดวงตาคมยังคงจอจ้องไปที่หญิงสาว “….” “อยากไปหาแม่” ทว่าประโยคถัดมาของเธอทำเขาชะงักไปเล็กน้อย เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ย “น่าสมเพช” จากนั้นก็เดินออกจากห้องไป คงคิดว่าเขาจะไปปลอบใจแล้วกล่อมให้นอนหลับต่อสินะ ฝันไปเถอะ เขาคงไม่เสียเวลากับผู้หญิงอย่างเธอหรอก “พรุ่งนี้นายจะเข้าคาสิโนไหมครับ” ผมตวัดสายตาไปมองไอ้ไบค์ “ทำไม” ไม่มีงานอะไรมันจะให้ผมเข้าไปทำไม “มีพวกไม่ยอมใช้หนี้หลายคนเลยครับ” ก็นึกว่าอะไร ที่แท้ก็พวกชอบชิ่งหนีหนี้สินะ มันอยากหนีให้มันหนีไป แต่ถ้าจับได้เมื่อไหร่คงจะรู
last updateLast Updated : 2025-04-12
Read more
ตอนที่ 7 ผัว
“ส่วนกูนำทัพ”ขวับ!นำทัพเดินมาหยุดอยู่ข้างคนตัวเล็กพร้อมกับเลื่อนมือขึ้นไปกอดเอวแสดงความเป็นเจ้าของ ด้านหมอหนุ่มทำเพียงขยับสายตามองดูการกระทำของอีกคนนิ่ง ๆ ก่อนที่เขาจะเอ่ยถามหญิงสาว"ผู้ชายคนนี้ใครเหรอครับ" อยู่ ๆ เขาก็เข้ามาโอบเอว หรือว่าจะเป็นคนรักของเธอทว่า.."ผัว" "มะ มันไม่ใช่นะคะ" ใบหน้าดูดีหันขวับไปมองคนข้างกายทันทีเมื่อเธอปฏิเสธคำตอบของเขา "ว่าไงนะ?" เขาจ้องเธอเขม็ง กล้าดียังไงถึงมาหักหน้าเขาต่อหน้ามัน"...หึ~" มุมปากได้รูปกระตุกยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว นำทัพเห็นแบบนั้นก็แทบพุ่งเข้าไปอัดใบหน้าอีกคนให้ล้มทั้งยืน "ถ้าอย่างนั้นก็คงเป็นผู้ปกครองของคุณสินะ" สายตาของทั้งคู่จ้องกันอย่างฟาดฟันไม่มีใครยอมใคร หมอไมลส์ถือว่าเป็นคนแรกที่กล้าสบตาเขาอย่างไม่คิดเกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย พร้อมที่จะพุ่งชนทุกเมื่อ"...." หญิงสาวก้มหน้าเงียบไม่กล้าตอบ"เพื่อนเหรอมิลิน" นำทัพถามน้ำเสียงติดหงุดหงิดไม่ชอบใจ ทำไมเขาถึงรู้สึกไม่ชอบผู้ชายตรงหน้านี้เอาเสียเลย ไหนจะรอยยิ้มและสายตาของมันที่กำลังมองมา กวนส้นตีน.."มะ ไม่ใช่ค่ะ" มิลินตอบน้ำเสียงตะกุกตะกัก พอเจอเข้ากับสถานการณ์ตอนนี้มันก็ทำให้เธอยากที่จะพูดอ
last updateLast Updated : 2025-04-12
Read more
ตอนที่ 8 เตือนหลายครั้งแล้ว
คำเตือน: มีฉากรุนแรงไม่เหมาะสมบ้านพรึบ!"อ๊ะ" ตัวมิลินถูกจับเหวี่ยงลงโซฟาในห้องนอนจนร่างของเธอไปกระแทกเข้ากับขอบโซฟาอย่างแรง มือเล็กเลื่อนขึ้นไปกุมท้องตัวเองเอาไว้เมื่อรู้สึกจุก"เจ็บเหรอ" พร้อมกับก้าวเข้าหาอย่างช้า ๆ น้ำเสียงเยือกเย็น แววตาเรียบนิ่งบวกกับท่าทางน่ากลัวของนำทัพทำให้มิลินขยับตัวถอยห่างออกไปเรื่อย ๆ เสียงที่จะพูดแทบไม่มีเพราะกำลังจุก เขาไม่มีทีท่าว่าจะเบามือกับเธอเลยสักครั้ง ตั้งแต่ขึ้นรถมากระทั่งถึงบ้านนำทัพก็เอาแต่ฉุดกระชากลากเธอมาจนถึงห้องนอน"ละ..ลินกลัว อึก~ จะขังลินหรือให้ลินอดข้าวลินก็ยอม ได้โปรดอย่าทำลินเลยนะ""เธอจะกลัวทำไมมิลิน เพราะยังไงซะเธอก็ต้องมานอนให้ฉันกระแทกอยู่ดี" คิดว่าเขาจะเห็นใจกับคำร้องขอน่าสมเพชพวกนั้นเหรอ ฝันอยู่หรือไง"ฮื่ออ" คำพูดของเธอไม่ได้เข้าไปอยู่ในโสตประสาทของอีกคนเลยแม่แต่น้อย นำทัพยังคงขยับก้าวเข้าหาหญิงสาวเรื่อย ๆ เขามองท่าทีหวาดหวั่นของเธอพลางกระตุกยิ้มชอบใจ"อะไรกันมิลิน ฉันยังไม่ได้สนุกกับเธอเลยนะ" ย่อตัวนั่งลงตรงหน้า"อยะ อย่าทำลิน กลัวละ..แล้ว อึก!" อยู่ ๆ อาการแน่นหน้าอกของเธอก็กลับมาเล่นงานอีกครั้ง หญิงสาวหอบหายใจอย่างยากลำบาก
last updateLast Updated : 2025-04-12
Read more
ตอนที่ 9 กำลังเรียกอะไรอยู่
คำเตือน: มีฉากรุนแรงไม่เหมาะสม"จะถอดดี ๆ หรือให้กูขึ้นไปกระชากออก" หญิงสาวประคองตัวลุกนั่ง ยกมือสั่นเทาถอดเสื้อผ้าออกจากตัวตามคำสั่งของปีศาจร้ายที่ยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าสวยเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาอีกคนจะรู้ไหมว่าเธอกำลังกลัวการกระทำของเขาเหลือเกิน เขาจะทำกับเธอแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน หรือต้องให้เธอตายไปต่อหน้าต่อตาเขาถึงจะพอใจ แบบนี้ใช่ไหมที่อีกคนต้องการ"ฮึก!" มิลินถอดเสื้อผ้าพลางสะอื้นไห้ ภายในห้องปกคลุมไปด้วยความเงียบมีเพียงเสียงสะอื้นเบา ๆ ของคนตัวเล็กบนเตียง นำทัพหงุดหงิดเมื่อเห็นท่าทางชักช้าของอีกคน เขาจัดการปีนขึ้นไปบนเตียงพร้อมกับมือที่เอื้อมไปกระชากเสื้อผ้าออกจากตัวทำให้เนื้อผ้าขูดตามผิวจนรู้สึกแสบและเป็นรอยแดง แคว่ก!!"อึก~" เธอไม่พูดอะไรนอกจากปล่อยให้น้ำตาไหลออกจากดวงตาทั้งสองข้าง มองใบหน้าดูดีนั้นผ่านม่านน้ำตา เขาใจดีมากเลย..แต่ใจดีกับคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ เขารับฟังเสียงทุกคนแต่ไม่ใช่เสียงเธอ ต่อให้เธอจะร้องดังสักแค่ไหนตะโกนออกไปจนสุดเสียงเขาก็ไม่คิดที่จะหันมาสนใจ เพราะสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดนั่นก็คือร่างกายของเธอและความสะใจเท่านั้น ชาติที่แล้วเธอทำกรรมอะไรไว้นักหนา ชาตินี้ถ
last updateLast Updated : 2025-04-12
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status