Novels by นังหมูปีศาจ

[สองสัปดาห์ต่อมา] แสงแดดช่วงสายสาดส่องผ่านม่านบาง บะหมี่ลืมตาตื่นขึ้นจากการหลับไหล สองสัปดาห์ที่ผ่านมาเธอ และมอร์แกนใช้ชีวิตปกติสุข เขายังคงเสมอต้นเสมอปลายกับเธอหญิงสาวพลิกตัวนอนตะแคงอีกด้าน ยกท่อนแขนเล็กวางพาดเอวหนาของชายหนุ่ม ใบหน้าหวานมุดซุกแผงอกแกร่ง "อืออออ....." เสียงครางในลำคอของมอร์แกนทำให้หญิงสาวพลิกตัวปีนขึ้นไปนอนบนแผงอกแกร่งราวกับเด็กน้อยที่ต้องนอนบนอกของผู้ปกครองมอร์แกนยกมือหนาตบตูนมนเบาๆ เขาค่อยๆ ลืมตาตื่นก่อนกระพริบตาสองสามทีเพื่อปรับโฟกัสการมองเห็น มุมปากยกยิ้มเมื่อคนที่นอนบนร่างเขาคือภรรยาที่เขารักนักหนาก๊อกๆ"นะ นายครับ" หนึ่งในลูกน้องเคาะประตูปลุกผู้เป็นนายเมื่อมีรายงานจากฝั่งพนมเปญ"เข้ามา" มอร์แกนเอ่ยเสียงเรียบก่อนตบตูดมนเบาๆ เกรงว่าบะหมี่ที่หลับไหลจะตื่นขึ้นเพราะเสียงของเขา"นะ นายครับ" มอร์แกนยกนิ้วชี้ขึ้นจรดริมฝีปาก เป็นการบอกให้ลูกน้องเงียบเสียงลงหน่อย"คุณผัดไทถึงพนมเปญ และทำงานมาได้ สองสัปดาห์แล้วครับ" มอร์แกนพยักหน้ารับเมื่อทราบผลกรรมคนที่ทำร้ายเมียเขา เขาตั้งใจจะเป็นเจ้ากรรมนายเว

"อ่าาา เหนื่อยไหม" เขาก้มลงจูบหัวไหล่มนของคนใต้ร่างอย่างแผ่วเบา จนลืมไปว่ามีใครที่ไม่ได้รับเชิญอยู่ในห้องบะหมี่พยักหน้ารับพร้อมกับหอบหายใจหนักๆ เธอฟุบหน้าลงบนโต๊ะทำงานอย่างคนหมดเรี่ยวแรง "สามยก ไม่เหนื่อยก็บ้าแล้วค่ะ"มอร์แกนบรรจงจูบกลางแผ่นหลังของบะหมี่ สัมผัสอุ่นของริมฝีปากหนาทำให้เธอขนลุกชูชันไปทั้งตัว "อ่าาา .... ดะ แดดดี้ขา พี่ผัดไทยังอยู่อยู่เลยนะคะ" บะหมี่ปรามชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงกระเส่า"เสียงแบบนี้อยากให้หยุดหรืออยากให้ต่อ" มอร์แกนเย้าแหย่ภรรยาตัวเอง เขาโน้มตัวลงไปหาหญิงสาว ขบเม้มที่ใบหูเล็ก ก่อนกัดเบาๆ ตรงเนื้ออ่อน "อ๊าาาาา ดะ แดดดี้" มอร์แกนเหลือบมองคนที่นั่งคุกเข่าตรงหน้าด้วยสายตาเรียบเฉยราวกับเธอไม่มีตัวตน"ใครอยู่ข้างนอก เอาเสื้อผ้ามาให้นายหญิงคนเดียวของพวกมึงดิ๊" มอร์แกนตะโกนออกไปเพื่อสั่งงาน"มีอะไรจะพูดก็พูด ก่อนจะไม่มีโอกาสได้พูด" เขาลูบไล้แผ่นหลังบางแผ่วเบาในตอนนี้แก่นกายใหญ่ยังคงอยู่ที่กายหญิงสาว" ... ""ถ้าฉันมีอารมย์ขึ้นมาอีก ก็รอจนกว่าฉันจะเอาเมียเสร็จละกัน"ก๊อกๆ"นะ นายครับ" หนึ่งในลูกน้องเคาะปร

"ระ แรงๆ ค่ะ แดดดี้" มาเฟียหนุ่มยกยิ้มพึงพอใจกับปฎิกริยาของคนรัก เขาเลื่อนมือหนาบีบเค้นหน้าอกใหญ่โตของหญิงสาว กดกระแทกสะโพกเข้าออกด้วยความรุนแรง "อ่าาาาาาา..."มอร์แกนจงใจกดกระแทกที่ปุ่มกระสันของหญิงสาว "ดะ แดดดี้ ยะ อย่าโดนตรงนั้น" ยิ่งเธอห้ามปรามเขายิ่งตอบสนองเธอด้วยการกดกระแทกลงไปซ้ำๆหญิงสาวเกิดอาการสั่น ร่างกายของเธอกระตุกเกร็ง ภายในกายสาวตอดรัดลำเอ็นใหญ่ถี่ๆ มันสุขสมจนเกินจะกลั้น "ชอบไหม" มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามบะหมี่ ก่อนโหมแรงกายทั้งหมดที่มีอัดกระแทกท่อนลำเอ็นเข้าร่องสวาทอย่างป่าเถื่อนเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังกึกก้องห้องทำงานสอดประสานกับเสียงครางหวานจนระงม ปลุกเร้าอารมย์ของคนทั้งสองได้เป็นอย่างดีตั๊บ! ตั้บ! ตั้บ! ตั้บ!"อ่าาาา...." มอร์แกนครางออกมาด้วยความพึงพอใจเมื่อเห็นปรายทางสวรรค์รำไร เขายกขาหญิงสาวขึ้นข้างหนึ่ง ก่อนส่งท่อนลำเอ็นใหญ่เข้าออกด้วยความหยาบโลนร่างกายของหนุ่มสาวทั่งคู่กระตุกเกร็งก่อนปลดปล่อยห้วงอารมย์สุดท้ายออกมาพร้อมๆ กัน "อ๊ายยยยยยยย! // อ๊าสสสสสสส" มาเฟียหนุ่มปลดปล่อยน้ำรักเข้าไปในกายสาวทุกหยาดหยด ก่อนฟุบหน้าลงตรงเนินอก

แกร๊ก~บะหมี่ถือวิสาสะเปิดประตูห้องทำงานของมอร์แกนเธอเดินเข้าไปพร้อมกับน้ำส้มคั้นสดๆ หนึ่งแก้ว "แดดดี้ขาาาา หมี่คั้นน้ำส้มมาให้ค่ะ" หญิงสาวยิ้มหวานให้มาเฟียหนุ่มตรงหน้าอยู่ๆ ร่างกายของเธอเริ่มสั่นเมื่อเห็นมาเฟียหนุ่มกำลังเปิดอีเมลที่เธอใช้ติดต่อกับอาคินอ่านอย่างไม่วางตาโดยที่มาเฟียหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเธอเพียงเล็กน้อย"มานั่งนี่" มาเฟียหนุ่มตบลงที่หน้าขาแกร่งของตัวเองสองสามทีเพื่ิอให้ภรรยาตัวน้อยของเขาเดินเข้าไปนั่งบนหน้าขาแกร่งอย่างที่เคยทำเป็นประจำ"มีอะไรจะถามแด๊ดไหม" ทันทีที่บะหมี่นั่งลงบนหน้าขาแกร่ง มอร์แกนเอ่ยถามเธอทันที โดยบังคับให้เธอมองที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า"เออ ดะ แด๊ดขา คือ มะ หมี่" หญิงสาวตะกุกตะกักไม่คิดว่ามอร์แกนจะรู้ว่าเธอแอบทำอะไรลับหลังบะหมี่ซบใบหน้าลงที่ซอกคอหนาเพื่อหลบหนีความผิด มือหนาของมอร์แกนยกขึ้นลูบศรีษะคนตัวเล็กเบาๆ "แด๊ดเข้าใจ ความจริงแด๊ดไม่ชอบอะไรแบบนี้ แต่ถ้าตัวเล็กสบายใจแด๊ดก็ไม่ว่าอะไร"บะหมี่เงยหน้ามองมาเฟียหนุ่มด้วยความรู้สึกผิดที่ไม่ไว้ใจ สองมือเล็กประคองใบหน้าคมคายของเขาให้หันมา เธอประกบปากจูบร

[หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป]ผัดไทไม่ได้เข้ามายุ่งเกี่ยวกับมอร์แกน และบะหมี่อีกเลย เธอหายไปราวกับไม่เคยมีตัวตนมาก่อน บะหมี่ยังคงรอเรื่องราวระหว่างมอร์แกน กับผัดไท จากนักสืบหนุ่มที่เธอไหว้วานเอาไว้ ส่วนมอร์แกนก็ยังคงเหมือนเดิมกับเธอทุกอย่างไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง"ตัวเล็ก คิดอะไรอยู่หืม?" มอร์แกนเดินเข้ามาโอบกอดหญิงสาวจากทางด้านหลัง ขณะที่บะหมี่กำลังลงมือทำอาหารเช้าด้วยตัวเอง โดยมีป้าอุ่นเป็นครูในการสอนทำอาหาร "เปล่านิค่ะ แดดดี้มีอะไรหรือเปล่าคะ" บะหมี่หันไปตอบมาเฟียหนุ่ม แต่จมูกกลับได้กลิ่นอะไรบางอย่าง"ก็ตัวเล็กทอดปลาไหม้ แบบนี้คือไม่ได้คิดอะไรเนาะ" บะหมี่ยกมือขึ้นปิดปากทำตาโตเมื่อเห็นปลาที่ไหม้คาอยู่ในกระทะ "งื้อออออ แดดดี้ขาาาาาา มะ หมี่ตกใจหมดเลย" มอร์แกนมองอาการของเด็กที่ทำผิดแล้วกำลังออดอ้อนเพื่อให้ตัวเองพ้นผิด"ไหนๆ ตกใจตรงไหนมาแด๊ดดูให้" เขาเล่นกับเธอด้วยความอบอุ่นใจ มือหนาโอบกอดหญิงสาวแน่นราวกับว่าเธอคือทุกสิ่งทุกอย่างของเขา "ป้าอุ่น มาดูลูกศิษย์ป้าซิ จะวางเพลิงครัวผมแล้ว"เพี้ยะ!!มือเล็กตีวงแขนแกร่งอย่างไม่แรงมากนัก นี่คือบท

"แด๊ดไม่มีวันทำให้ตัวเล็กเสียใจแน่นอนครับ" มอร์แกนเอ่ยขึ้นพร้อมแววตาอันอบอุ่นที่ถ่ายทอดออกไปยังเจ้าของของมันที่แท้จริง ความอบอุ่นนี้มีแค่บะหมี่คนเดียวเท่านั่นที่มีสิทธิ์"อยากกินอะไรอีกไหม""ไม่แล้วค่ะ ตอนนี้น้องพุงของหมี่จะออกมาผจญโลกกว้างอยู่แล้วค่ะ" ว่าจบบะหมี่เอามือลูบหน้าท้องนูนโชว์มอร์แกน ร้อยยิ้มของเธอช่างสดใสต่างจากแววตาสั่นระริกเมื่อครู่ที่ดูเศร้าสร้อย"แล้วอยากให้น้องพุงกลมโตกว่านี้ไหม" มอร์แกนเอ่ยขึ้นพร้อมกับยกยิ้มร้ายกาจ มือหนาลูบหน้าท้องนูนของบะหมี่แผ่วเบา"เออ หมี่ กะ ... กินไม่ไหวแล้วค่ะ กลับบ้านกันดีกว่า" เธอเดินเลี่ยงออกไปด้วยความเขินอาย กับคำพูดของมอร์แกน"อ๋อ รีบกลับบ้านเพราะอยากให้แด๊ดทำน้องพุงให้โตกว่านี้ใช่ไหม" มอร์แกนเดินตามหญิงสาว พร้อมหยอกเย้าด้วยคำหวานหวังให้เธอเขินอายมือแกร่งข้างหนึ่งโอบรอบเอวบางเอาไว้จากทางด้านหลัง เดินไปที่ลานจอดรถด้วยความสบายใจ@เพนท์เฮาส์มอร์แกน"พรุ่งนี้หมี่มีสอนช่วงเช้านะคะ" บะหมี่เอ่ยขึ้นเมื่อถึงเพนท์เฮาส์ "พรุ่งนี้แด๊ดต้องไปเช็กของ ตัวเล็กไม่ต้องไปสอนได้ไหม แด๊ดไม่สะ

[สามปีต่อมา]ฤดูใบไม้ร่วงที่อบอวลไปด้วยมวลหมู่ดอกไม้อันร่มรื่น ภายในสวนจัดงานรื่นเริงที่หน้าปิติยินดี ผู้คนมากมายเดินสวนกันไปมาภายใต้บรรยากาศที่แสนอบอุ่น ใจกลางสวนดอกไม้มีโดมสีขาวประดับประดาไปด้วยดอกกุหลาบสีขาวสลับแดงสายลมพัดพาให้วันนี้มาถึง วันที่หน้ายินดีของคู่บ่าวสาวที่คนทั้งประเทศจับตามอง ร่างกำยำยืนท่ามกลางผู้คนใจกลางสวนหน้าโดมสีขาวโดยมีบาทหลวงในชุดสูทสีดำยืนเพื่อรอทำพิธีสำคัญเด็กหญิงตัวเล็กวัยสามขวบเดินเตาะแตะอยู่หน้าร่างอรชรในชุดเจ้าสาวสีขาวนวลเรียบง่าย ในมือของเด็กน้อยวัยน่ารักถือกลีบดอกไม้สำหรับโปรยทางให้เจ้าสาวเดินตรงไปยังเจ้าบ่าวแขนข้างซ้ายของเธอคล้องกับแขนของชายวัยกลางคนในชุดสูทสีดำเดินมุ่งตรงไปยังหน้าลานพิธี โดยเด็กหญิงตัวเล็กในชุดกระโปรงสีชมพูอ่อนประดับด้วยดอกไม้สีสวยรอบเอวเดินนำหน้ามาจนถึงหน้าลานพิธี”แดะ~.... (แด๊ด)” เด็กหญิงตะโกนก้องหน้าลานพิธีวิ่งเตาะแตะหาเจ้าบ่าวที่ยืนหน้าแท่นพิธีอย่างใจจดใจจ่อ บาสเตียนในชุดเจ้าบ่าวย่อตัวลงในท่านั่งย่อขาอุ้มเด็กหญิงขึ้นมาก่อนกดหอมฟอดใหญ่ฟอดดดดดดดดดดดดด!”อื้ออออ .... มี (มี๊)”พฤติกรรมของเธอต่างเรียกเสียงหัวเราะให้กับแขกที่มาในงา

@เพนท์เฮาส์บาสเตียน ”อือออ ...” หญิงสาวที่นอนหลับไหลอยู่บนเตียงของชายหนุ่มส่งเสียงครางในลำคอเมื่อถูกบางอย่างรบกวนการนอนที่กำลังสบายในยามราตรี บางอย่างที่นุ่มนิ่มเปียกแฉะแต่อบอุ่น”เฮียขอนะ เบบี๋” เห้อนี่กูกำลังพยายามลักหลับเมียตัวเองเหรอวะเนี่ย บาสเตียนค่อยๆ ลูบไล้หน้าท้องของแฟนสาวแผ่วเบาก่อน มือกำลังปลดเปลื้องอาภรณ์ของหญิงสาวออกทุกชิ้นอย่างใจเย็น และเบามือที่สุดริมฝีปากหนาประทับสัมผัสหัวไหล่มนด้วยความหลงไหล “อืมม ... หอมจัง” บาสเตียนยังคงพรมประทับรอบจูบไปทั่วบริเวณใบหน้าและลำคออย่างแผ่วเบา “อืมมม ...” เสียงครางในลำคอของคนตัวเล็กบ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจที่ถูกรบกวนยามราตรีแบบนี้เมื่อปลดเปลื้องอาภรณ์ของแฟนสาวออกจนหมดทุกชิ้นบาสเตียนรีบปลดเปลื้องอาภรณ์ของตัวเองออกทันที ทำให้ตอนนี้บาสเตียนและเค้กกำลังเปลือยเปล่าทั้งคู่ฝ่ามือหนาจับเรียวขาของแฟนสาวตั้งขึ้นเป็นรูปตัวเอ็ม ก่อนเลื่อนตัวเองลงไปยังกลางกายของหญิงสาวสูดดมกลิ่นดอกไม้ราตรีด้วยความหลงไหล บาสเตียนจับเรียวขาของหญิงสาวให้แยกออกจากกันเผยให้เห็นดอกไม้งานที่กำลังเบ่งบานจากการปรนเปรอของเขาเมื่อครู่ “หึ ขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมตื่นอีกหรอ” สิ้นส

“คิดจะวัดรอยเท้ากับฉัน ต้องรู้ก่อนนะว่ากระดูกเรามันคนละเบอร์ อีหน้าด้าน!!” ว่าจบเค้กจับศรีษะเล็กของโรสกระแทกกับขอบโต๊ะอาหาร“โอ้ยยยยย!!!”ความเจ็บปวดของโรสยังไม่เท่ากับความเจ็บปวดใจที่โรสพยายามแทรกตัวเองเข้ามาระหว่างเธอกับบาสเตียนยิ่งคิด ยิ่งแค้น ยิ่งแค้นความรุนแรงยิ่งเพิ่มขึ้น“เบบี๋ พอแล้ว โรสสลบไปแล้ว พอเถอะเฮียขอ พวกมึงมาเอาโรสออกไปดิ๊ ยืนทำห่าไรกัน!!!!” ประโยคแรกเขาพูดกับแฟนสาว ประโยคหลังสั่งลูกน้องคนสนิทให้แยกเค้กออกจากโรสทันทีที่จับทั้งสองคนแยกออกมาได้ บาสเตียนพาเค้กขึ้นรถทันที ส่วนโรสเป็นหน้าที่รับผิดชอบของกาย และพสุ บาสเตียนรั้งตัวหญิงสาวให้ขึ้นมานั่งทาบทับบนหน้าตักแกร่ง โดยจัดท่าทางให้เธอหันหน้าเข้าหากันสองมือแกร่งกอดปลอบหญิงสาวที่นั่งตัวสั่นเทิ้มด้วยความโมโห “ไม่เป็นไรนะครับเบบี๋ เฮียอยู่นี่นะ เฮียอยู่กับเบบี๋นะครับ” เขาใช้เวลาสักพักใหญ่ๆ กว่าเค้กจะอารมย์ลงได้ ก่อนขับรถยนต์คันหรูออกมาจากลานจอดรถ@คอนโดเค้ก“ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องกังวนเดี๋ยวเฮียจัดการเองนะ ไม่เป็นไรครับ” มือหนาปลอบประโลมลูบไล้แผ่นหลังบางอย่างหวงแหน เขาไม่มีวันให้เค้กเป็นอะไรไปแน่นอนบาสเตียนอุ้มเค้กขึ้นมานั

หลายสัปดาห์ต่อมาที่เค้กต้องทนอึดอัดใจ เพราะโรสยังคงวนเวียนมาหาบาสเตียนอยู่เสมอโดยอ้างเรื่องงานเพื่อเข้าหาบาสเตียนได้อย่างเนียนๆ“หน้าด้าน!!” เค้กเอ่ยขึ้นทันทีที่เดินเข้ามาภายในห้องทำงานของบาสเตียน แต่ก็อดหงุดหงิดใจไม่ได้เมื่อเดินเข้ามาแล้วพบกับโรสที่นั่งอยู่ตรงโซฟารับแขกด้วยเสื้อผ้าที่เธอใส่มานั้นมันเหมือนมายั่วผู้ชายมากกว่ามาทำงาน“น้องงงงงเค้กกก พี่โรสคิดถึงจังเลยค่ะ มาให้พี่หอมหน่อยเร็ววว” หึ ตอแหลจริงๆ ไม่เคยเจอใครหน้าด้านหน้าทนเท่ายัยโรสนี่เลย“งานการไม่มีทำเหรอคะ ถึงต้องเร่มาหาผัวชาวบ้านถึงที่” เค้กพูดขณะเดินไปนั่งหย่อนสะโพกลงบนหน้าตักแกร่งของบาสเตียน โดยที่บาสเตียนยังง่วนอยู่กับเอกสารสำคัญตรงหน้าแต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรเค้กและเริ่มชินกับการที่เค้กกับโรสปะทะฝีปากกันแล้ว“แหม่เรียกผัวได้เต็มปากเต็มคำดีนะคะ ถ้ายังไม่แต่งงานกันโรสก็ยังถือว่าบาสเตียนยังโสด” หน้าด้าน หน้าทน หน้าหนา เสียจริงแม่นี่“...” เค้กได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธ เคืองบาสเตียนเห็นอย่างนั่นก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมากลัวว่าตัวเองอาจจะซวยอีกเพราะทุกครั้งเค้กก็จะไปลงที่เขาเสมอ จังหวะที่บาสเตียนกำลังมองสีหน้าเ

@ห้างสรรพสินค้า“แกๆ นั่นๆ คุณมอร์แกนกับคุณเค้ก เขามาสวีทกันอีกแล้วเว้ยแก”“คุณเค้กตัวเล็กนิดเดียวเองอ่า น่ารักวะ”“อยากให้แต่งเลยอะ เหมาะสมกันดีเนาะ”“อยากเห็นโมเมนต์หวานๆ อ่ะ”บาสเตียนเดินจับมือเค้กเข้าไปในร้านอาหารหรูกลางห้างดังอย่างเช่นที่เคยทำประจำ “สั่งเลยเบบี๋ เดี๋ยวป๋าเปย์เอง” คำพูดเหมือนครั้งที่เคยพาเธอมาครั้งแรก แต่กลับให้ความรู้สึกที่ต่างกัน“แน่นอนอยู่แล้วค่ะ ยังไงเฮียต้องเลี้ยงเค้กแน่ๆ ละ” เค้กยิ้มจนตาหยีออกมาราวกับเด็กน้อยที่ได้ขนมชิ้นโปรดมากินภายในร้านอาหารการกระทำและข่าวของทั้งคู่อยู่ในสายตาสาธารณะชนทุกอย่าง ข่าวเรื่องของทั้งคู่โหมแรงหนักมาก กลบข่าวดาราซุปตาร์หลายๆ คนเสียด้วยซ้ำเนื่องจากธุระกิจที่ทั้งคู่ทำเป็นธุรกิจชั้นนำและสร้างรายได้มหาสาร“เบบี๋ เสร็จแล้วไปดูหนังกันนะ” เค้กยังไม่ทันตอบตกลงอะไรบาสเตียนก็ลากเธอไปยังหน้าโรงหนังเรียบร้อยแล้วกว่าสามชั่วโมงที่ทั้งคู่ใช้เวลาอยู่ในห้างสรรพสินค้า เค้กก้มมองนาฬิกาที่ตอนนี้บ่งบอกเวลาสองทุ่มครึ่งแล้ว “กลับกันเถอะค่ะเฮีย จะได้พักผ่อนเนอะ”ปึก!เสียงปิดประตูรถที่ลานจอดรถชั้นใต้ดินดังขึ้น เมื่อทั้งคู่เข้ามาอยู่ในรถเรียบร้อยแล้ว

บาสเตียนจับแฟนสาวให้หันหน้าเข้าหาเขา อีกมือจับลำเอ็นตั้งตรงเตรียมตัวออกศึกพร้อมรบ“อย่าลืมครางดังๆ นะเบบี๋”“เกะกะ” เป็นเค้กเองที่ปัดมือเขาออกจากการเกาะกุม แล้วเป็นฝ่ายจับแก่นกายของบาสเตียนรูดขึ้น รูดลง ก่อนนำมาจ่อที่ปากทางเข้าร่องสวาทถูวนไปมากับดอกกุหลาบแย้มปริ่มที่มีน้ำเกสรไหลออกมาเป็นทางยาว “อ่าาา ... เซ็กซี่จังที่รัก...ซี้ดดดด”“อ๊าา ... ฮะ เฮียเป็นของเค้ก” หญิงสาวเอ่ยครางเสียงหวานก่อนจับตัวตนของซีอีโอหนุ่มกดเข้าร่องสวาทแค่ส่วนหัว “ซี้ดดดด .... ครับ เฮียเป็นของเบบี๋คนเดียว ... อ่าา”มุมปากบางยกยิ้มพึงพอใจก่อนกดสะโพกพรวดเดียวจนมิดท่อนลำเอ็น “โอ้ววว .... ซี้ดดดด ปะ ไปโกรธใครมาเนี่ยเบบี๋ ... อ่าาา ... เฮียเสียวนะ” เค้กยังคงบดคลึงร่องสวาทหมุนควงไปมาให้แก่นกายใหญ่สำรวจช่องทางรักคับแคบเป็นวงกลม“ซี้ดดดด ..... โกรธผู้หญิงคน นะ นั้นคะ ...อ๊าาา” หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นเปล่งเสียงครางหวานกระเส่า ขณะที่ชายหนุ่มจับสะโพกสาวไว้มั่น เขาพึงพอใจกับการปรนเปรอของเธอเป็นที่สุด“อ่าาา .... มาลงที่เฮียก็ได้ ระบายกับเฮียมาเลยเบบี๋ ... อ่าาา” เสียงคำรามก้องด้วยความเสียวซ่านของหนุ่มสาวทำให้ผู้ที่ยืนอยู่ข้างนอก