บทที่ 5 เด็กปากดี

บทที่ 5 เด็กปากดี

บดินทร์ขมวดคิ้วเดินเข้ามาหาแม่ที่อยู่ในห้องครัว แต่ก็ต้องคลายสีหน้ากับภาพที่เห็น

"มาแล้วเหรอ ไปนั่งรอเลยเดี๋ยวแม่ไปตักข้าวให้" รอยยิ้มบนใบหน้าของแม่ทำให้เขาหลุดยิ้มตามอย่างลืมตัว สายป่านตักเครื่องเคียงข้าวต้มโบราณใส่ถ้วยเล็กๆ มาวางบนโต๊ะตามด้วยข้าวต้มสองถ้วย เธอเลื่อนเก้าอี้นั่งลงฝั่งตรงข้ามกับลูกชาย "ดินชอบกินกุ้งกับหมูใช่ไหม เอาไปเยอะๆ เลยนะ" รอยยิ้มของแม่ทำให้เช้านี้สดใสขึ้นมาเยอะเลย

"แต่แม่ไม่ต้องลำบากทำก็ได้"

"ให้คนแก่ทำบ้างเถอะ อยู่เฉยๆมันก็เบื่อ ทำแค่กับข้าวไว้รอลูกก็ดีใจแล้ว"

"ครับ แต่ห้ามทำงานหนักเข้าใจไหม เดี๋ยวผมให้ลุงอเนกมาอยู่ด้วย"

"ไม่เป็นไรๆ แม่อยู่คนเดียวได้"

"อย่าดื้อ" บดินทร์ปรายตามองเพียงนิดแล้วตักข้าวต้มใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ สายป่านมองหน้าลูกชายอย่างมีความสุข "อร่อยเหมือนเดิมครับ"

"กินเยอะๆนะลูก" เธอยิ้มหวานให้ลูกแล้วตักข้าวต้มใส่ปากบ้าง นานๆ ทีจะได้นั่งกินข้าวกับลูกชายสองคน เพราะปกติบดินทร์จะออกไปเรียนแต่เช้าและกลับเข้าบ้านดึก เลยพลาดโอกาสนั่งกินข้าวด้วยกัน

"วันนี้ผมมีเรียนช่วงบ่าย เดี๋ยวตอนเย็นจะซื้อขนมตาลร้านที่แม่ชอบมาฝาก"

"จ้ะ" เธอยิ้มกริ่มแล้วตักกุ้งใส่ถ้วยให้ลูกด้วย "กลับบ้านปลอดภัยนะลูก เอ่อ..อย่ามีเรื่องกับใครนะ"

"ครับ" บดินทร์ชะงักเล็กน้อยกับคำขอร้องของแม่ก่อนที่จะตักข้าวใส่ปากจนหมดแล้วลุกออกมาจากโต๊ะอาหาร เดินขึ้นมาบนห้องนอนส่วนตัว "เฮ้อ~" ชายหนุ่มเท้าเอวมองกีต้าร์โปร่งตัวโปรดก่อนจะถอดเสื้อแล้วเดินอาดๆ ไปที่ระเบียงเพื่อสูบบุหรี่

ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเรียกความสนใจจากบดินทร์ ชายหนุ่มคาบบุหรี่ไว้แล้วเดินเข้ามากดรับสายโอโซนพร้อมกับเปิดลำโพง

"มีไร"

(ตอนบ่ายกูเข้าเรียนสายหน่อยนะ พอดีติดธุระน่ะ)

"อืม"

(แล้วมึงทำอะไรอยู่เหรอ) โอโซนเอ่ยถามเพื่อน

"สูบบุหรี่"

(เออ ตอบตรงดีว่ะ อ๊ะ..อ๊า~ พี่โชน)

"ไอ้สัตว์! เอากันอยู่ก็โทรมา" บดินทร์พ่นคำหยาบด่าเพื่อนพลางชักสีหน้าใส่

(แฮ่ๆ ก็กูกลัวไม่มีคนรับสาย พอเช้ามาพวกเหี้ยนั่นก็ไม่ค่อยอยากจะรับสายกู มีมึงคนเดียวเนี่ยแหละ อ๊า..คะ..แค่นี้นะเพื่อน)

"อืม" บดินทร์กดตัดสายก่อนพร้อมกับส่ายหน้าอย่างระอาใจกับสิ่งที่ต้องรับรู้ในเช้านี้ "เหี้ยกันจริงๆ เอากับสาวอยู่ก็โทรมาหากู ไอ้เหี้ย" เขาพ่นควันบุหรี่สีขาวคละคลุ้งในอากาศแล้วหันไปมองประตูรั้วหน้าบ้าน เห็นแม่กำลังถือสายยางฉีดน้ำรดต้นไม้อยู่ เขาเผลอยิ้มอีกครั้ง

"คนแก่ทำไมชอบดื้อแบบนี้นะ หึหึ"

หลายชั่วโมงต่อมา

บดินทร์เดินอาดๆ เข้ามาในห้องเรียนพร้อมกับถุงใส่กล่องขนมที่แม่ฝากมาให้เพื่อนเขา ปกป้องรีบรับถุงนั้นมาถือและเปิดดูของด้านใน

"ว้าว.." เขาหยิบขนมเปี๊ยะไส้ไข่เค็มขึ้นมาให้เพื่อนดูก่อนที่สี่หนุ่มจะรุมล้อมโต๊ะเขาเพื่อกินขนม

"ไอ้โชนมายัง"

"ยังเลย มันโทรไปหามึงไหม?" ปรินเอ่ยถามพลางเคี้ยวขนมคำใหญ่

"โทร บอกจะเข้ามาช้าหน่อย มัวเอากับเด็กอยู่"

"ฮะ! ขนาดนั้นเลยเหรอวะ" ขุนเขาที่กำลังเคี้ยวขนมเต็มปากอยู่เอ่ยถามเพื่อน "มันเอากับเด็กแล้วโทรไปหามึงเนี่ยนะ"

"อืม" บดินทร์ชักสีหน้าใส่แล้วหยิบขนมเปี๊ยะขึ้นมามองอย่างพิจารณา "อร่อยมากเลยเหรอ" เขามองหน้าเพื่อนทุกคนหลังจากเอ่ยถามแล้ว และทั้งสี่หนุ่มก็พยักหน้ารับเบาๆ ธันวาสาธิตการกินให้เพื่อนดูอย่างเอร็ดอร่อย บดินทร์ดมกลิ่นแล้วอ้าปากกัดกินคำใหญ่

"อร่อยใช่ไหม"

"อร่อย"

"นี่ไง ถ้ามึงชมต่อหน้าแม่ แม่คงดีใจมากๆและทำขนมให้กินทุกวัน กับข้าวฝีมือแม่มึงอร่อยกว่าร้านอาหารหรูๆอีก" บดินทร์เงียบไป ก่อนจะหยิบขนมขึ้นมาอีก ปกป้องรีบยกกล่องขนมหนีเขา

"พอเลย แม่เอามาให้พวกกู ของมึงกลับไปกินที่บ้านเลยไอ้ดิน"

"ขี้หวง!" ชายหนุ่มอมยิ้มแล้วอ้าปากกัดกินขนมอย่างเอร็ดอร่อย พร้อมทั้งโยกศีรษะไปมาเบาๆ ราวกับเด็กน้อยกำลังดีใจที่ได้กินของอร่อย รอยยิ้มของบดินทร์เรียกสายตาเอ็นดูจากเพื่อนทุกคนได้เป็นอย่างดี

"มาแล้วๆ" โอโซนเดินเข้ามาในห้องเรียนพร้อมกับโบกไม้โบกมือให้เพื่อนด้วยสีหน้าสดใส แต่เพื่อนกลับส่ายหน้าเบาๆ อย่างเอือมระอา

"ได้ข่าวว่าหิ้วหญิงไปเอาที่ห้องเหรอ"

"รู้ได้ไง!" โอโซนทำหน้าเลิ่กลั่กก่อนจะหันมามองหน้าบดินทร์ "มึงบอกพวกมันเหรอ?"

"อืม"

"ไม่ต้องมาเฉไฉเลยมึง" ปกป้องตีแขนเพื่อนเบาๆ "เรื่องนั้นกูไม่ห้ามนะ เพราะความเสี้ยนมันไม่เข้าใครออกใคร แต่มึงจะพาผู้หญิงขึ้นห้องทุกวันไม่ได้ กูเป็นห่วงกลัวมึงเป็นเอดส์ตายก่อน"

"นี่สาบานว่าเป็นห่วงกู?"

"ก็เออสิวะ แต่กูเชื่อว่ามึงใส่ถุงยางอนามัยตลอด"

"ใส่สิ ไม่ใส่ไม่ได้หรอกกูกลัวได้เป็นคุณพ่อป้ายแดงและกลัวเป็นคนไข้ที่ตรวจพบเชื่อ HIV"

"คิดได้แบบนี้ก็ดี" ธันวาพยักหน้าให้เบาๆ ก่อนที่ทุกคนจะหันมามองหน้าบดินทร์พร้อมกัน "ดูมีความสุขกับขนมมากนะ ต่อหน้าแม่ทำเย็นชาลับหลังก็รักแม่หวงแม่มากเหมือนกันล่ะวะ"

"เรื่องของกู!" บดินทร์หุบยิ้มแล้วชักสีหน้าใส่ธันวาก่อนจะมองอาจารย์ที่เพิ่งเดินเข้ามา เขาตั้งใจนั่งเรียนพร้อมจดงานทุกอย่างจนถึงเวลาบ่ายสองกว่าๆ ซึ่งจบคลาสเรียนพอดี

"ไปกินนมปั่นไหม" ปกป้องพูดขึ้นด้วยท่าทางอยากไปสุดๆ เป็นการเชิญชวนเพื่อนด้วยแต่จู่ๆ ปรินก็พูดแทรกขึ้นมา

"อยากโดนส้นตีนมากเลย?"

"เออว่ะ แถวนั้นแม่งเถื่อน แต่กลัวอะไรเราไม่ได้ไปหาเรื่องใครนิ"

"ยัง ยังไม่สลดนะมึงเนี่ย" โอโซนง้างมือขึ้นแต่ก็ต้องหยุดชะงักค้างเพราะบดินทร์ผลุนผลันลุกขึ้นมาก่อน เขาเดินออกมาช้าๆ โดยไม่ได้บอกกล่าวอะไรทำให้เพื่อนต้องรีบวิ่งตามมา "เรียนเสร็จมึงไปไหน?"

"กลับบ้านดิ ยังซ่อมกีตาร์ไม่เสร็จเลย แถมยังต้องเปิดร้านซ่อมอีก ยายข้างบ้านเอารถมอเตอร์ไซค์มาทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว ยังไม่ได้ดูให้แกเลย" บดินทร์ตอบเพื่อนแล้วเดินต่อ ทั้งห้าหนุ่มพยักหน้าพร้อมเพรียงกันเป็นอันเข้าใจ

"งั้นพวกกูไปเล่นบ้านมึงดีกว่า ไปซ่อมรถช่วยมึงด้วย" ขุนเขาคือเจ้าของคำพูดนั้น เขาและปกป้องยิ้มหวานให้กันเพราะจะถือโอกาสนี้ไปส่องสาวข้างบ้านบดินทร์ด้วย

"ตามใจแล้วกัน แต่กูต้องแวะซื้อขนมตาลไปให้แม่ก่อน พวกมึงล่วงหน้าไปก่อนได้เลย"

"โอเคครับเพื่อน" ว่าจบบดินทร์กับเพื่อนก็แยกย้ายกันไปเอารถตัวเองแล้วขับออกมาจากมหาวิทยาลัย ส่วนบดินทร์ขับไปอีกทางซึ่งร้านขายขนมตาลนึ่งนั้นต้องขับผ่านหน้าโรงเรียนเอกชนที่แป้งปั้นเรียนอยู่พอดี

รถมอเตอร์ไซคบิ๊กไบก์คันสีดำเสียงท่อดังก้องกังวานขับมาจอดหน้าโรงเรียนเพราะเขาเห็นรถขายลูกชิ้นทอดกะว่าจะซื้อไปให้เพื่อนกินด้วย บดินทร์ไม่ได้ถอดหมวกกันน็อกแล้วก้าวลงไปเลือกลูกชิ้นโดยไม่รู้ว่าเป็นเวลาที่เขาปล่อยนักเรียนออกมาพักพอดี

"อ๊ะ! คนนิสัยไม่ดีนิ" แป้งปั้นที่ตั้งใจจะเดินออกมาซื้อไอศกรีมซึ่งรถไอศกรีมมะพร้าวเจ้าอร่อยจอดอยู่ข้างรถขายลูกชิ้นทอดพอดี เธอก้มหน้างุดอย่างครุ่นคิด เพราะจะกลับไปก็เดินมาครึ่งทางแล้ว แต่ก็งงกับตัวเองว่าทำไมจดจำบดินทร์ได้ดีมากทั้งที่เคยเห็นเขาสามครั้งเอง

แป้งปั้นตัดสินใจเดินช้าๆ ไปสั่งไอศกรีม และยืนหันหลังให้บดินทร์ แต่เสียงของเธอกลับเรียกความสนใจจากชายหนุ่มให้หันมามอง บดินทร์เปิดหน้ากากบังลมขึ้น ขมวดคิ้วยุ่งกับภาพที่เห็น

"เธอ! ยัยขี้แย"

"อ๊ะ!" แป้งปั้นถูกดึงผมเปียจนก้าวถอยหลังมาตามแรงดึงของบดินทร์ เธอหันมาทำหน้าบึ้งใส่เขา "คนปากไม่ดี!"

"คนแบบเธอจำเป็นต้องพูดด้วยดีๆ เหรอ"

"งั้นก็ขอโทษมาสิคะ แป้งไม่ได้ทำอะไรพี่ก่อนสักหน่อย"

"เธอสิต้องขอโทษฉัน ทำอะไรไว้ลืมแล้วรึไง"

"ขอโทษไปแล้วไงคะ พี่นั่นแหละต้องขอโทษ พี่ว่าหนูปัญญาอ่อน ว่าหนูขี้แยพี่คนนิสัยไม่ดี" แป้งปั้นเถียงกลับทันควัน บดินทร์กระตุกยิ้มมุมปากแล้วถอดหมวกกันน็อกออก เขาเสยผมลวกๆ พร้อมก้าวเข้ามายืนตรงหน้าแป้งปั้นในระยะประชิด คนตัวเล็กเลิ่กลั่กแล้วรีบถอยห่าง

"ปากดีแบบนี้ มันน่าจับ.." เขาแสยะยิ้มมุมปากแล้วหันหลังให้แป้งปั้น

"จับอะไรคะ พูดให้ดีๆ นะไม่งั้นหนูจะเล่นงานพี่แน่"

"เอาสิ ถ้ากล้าพอ" บดินทร์หันกลับมามองแป้งปั้นอย่างท้าทายเหมือนกัน "ฉันเสียเวลาต่อล้อต่อเถียงกับเด็กปากดีอย่างเธอมากแล้วนะ"

"แป้งไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย พี่นั่นแหละที่นิสัยไม่ดีเอง ชอบหาเรื่องเขาไปทั่ว"

"อย่าเสือกได้ไหมวะ เธอเป็นใครถึงกล้ามาพูดแบบนี้กับฉัน!" บดินทร์พุ่งตัวไปหาแป้งปั้นและคว้ามือเธอไว้ ออกแรงบีบข้อมือเด็กสาวจนแป้งปั้นหลุดเสียงร้องด้วยความเจ็บ

"อ๊ะ..จะ..เจ็บนะคะ"

"อย่าเสนอหน้ามาให้ฉันเห็นอีก ยัยปัญญาอ่อน!"

"อ๊ะ… คนใจร้าย" แป้งปั้นมองตามหลังบดินทร์หลังจากที่เขาปล่อยมือเธอแล้วเดินจากไปพร้อมกับถุงลูกชิ้นทอด เธอกัดริมฝีปากแน่นก่นด่าบดินทร์ในใจ

‘ผู้ชายนิสัยเสีย ปากไม่ดี แต่หน้าหล่อ!'