ไลอ้อนมีความสามารถในการมองเข้าไปในหัวใจของผู้คน และแน่นอนว่าเขาอ่านความตั้งใจของทุกคนที่จะมาหาเขาได้ แต่เขาก็ไม่ได้ทำให้คนที่เข้ามาเรียนกับเขารู้สึกอึดอัด ในชั้นเรียนเขายังคงปฏิบัติต่อพวกเราทุกคนอย่างเท่าเทียมกันเมื่อเด็กๆ มาถึงที่นี่ครั้งแรก พวกเขาจะรวมตัวกันและต่อสู้กับมนุษย์หมาป่าจากฝูงอื่น ๆ แต่ไลออนหยุดทั้งหมด ไม่มีใครกล้าที่จะต่อสู้ต่อหน้าเขา ทำให้หลังจากที่อยู่ด้วยกันไม่กี่เดือน เราทุกคนก็รวมตัวกันเป็นชนชั้นที่กลมกลืนและสงบสุขเป็นหนึ่งเดียวเมื่อแอนดรูว์มาถึงที่นี่ครั้งแรก บรรดาลูกศิษย์ที่รู้ว่าเขาเป็นเจ้าชายของเผ่าหมาป่าน้ำแข็ง หลายคนพยายามที่จะเข้ามาประจบประแจง ทำความรู้จัก แต่เมื่อพวกเขารู้ว่าแอนดรูว์ไม่ได้เป็นเจ้าชายคนโปรด และเป็นพวกนอกรีต บรรดาเพื่อนๆ จึงเริ่มตีตัวออกห่าง และที่แย่ที่สุดคือเริ่มรังแกแอนดรูว์ มีอยู่ครั้งหนึ่ง ตอนที่แอนดรูว์ถูกเพื่อนรังแก ผมกับเอลวิสเดินผ่านมาพอดีและเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเราไล่พวกอันธพาลออกไปแล้วพาเขากลับมาที่ห้องของเรา ตามตัวมีรอยฟกช้ำเต็มไปหมด แต่เขาก็เคยร้องโอดครวญให้ใครได้ยิน ตั้งแต่นั้นมาผมกับเอลวิสจึงไปเรียนกับเขา และเราสามคนก็ค่อยๆ
เขานิ่งอึ้งอยู่นานเมื่อได้ยินความลับดังกล่าว จู่ๆ เขาก็คว้าแขนผม แล้วถามว่า “ทำไมต้องเป็นเอลวิสถ้าสามารถเป็นอัลฟ่าได้ ทำไมจะเป็นผมไม่ได้ล่ะ! ผมชอบคุณมาหลายปีแล้ว ผมคิดว่าคุณจะแต่งงานกับโอเมกาหรือเบต้า จึงไม่อยากสร้างปัญหาให้ ผมเฝ้ามองคุณเงียบๆ มาหลายปีแล้ว เอลวิสเป็นเจ้าชายคนเดียวของเผ่าหมาป่าโลกันตร์ และจะสืบราชบัลลังก์ต่อไป เป็นไปไม่ได้ที่คุณจะได้รับพรจากผู้ปกครอง ถึงจะมีลูกได้ แต่คนในเผ่าหมาป่าโลกันตร์จะรับไหมพวกเขาจะรับลูกของอัลฟ่าสองคนเป็นเจ้าชายหรือไม่มากับผม! แม้ว่าผมจะเป็นเจ้าชายแห่งหมาป่าเผ่าน้ำแข็ง แต่ผมยังมีพี่น้อง สามารถยอมแพ้การต่อสู้เพื่อบัลลังก์เพื่อคุณได้ ตราบใดที่คุณอยู่กับผม ผทจะทำอะไรก็ได้! "“แอนดรูว์ ผมขอโทษ ผมไม่รู้ว่าคุณรู้สึกอย่างไรกับผม ผมถือว่าคุณเป็นพี่ชาย… เอลวิสกับผมเรารักกันมาโดยตลอด เราได้รับพรจากครอบครัวของกันและกัน ผมขอโทษ เมื่อมองดูแอนดรูว์ หัวใจของผมเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด มันเป็นความผิดของผมเองที่ไม่ได้ค้นพบความรู้สึกของเขาก่อนหน้านี้“คุณคิดว่าผมเป็นคนขี้ขลาดหรือ คุณดูถูกผมมากเกินไปหรือเปล่า คุณคิดว่าผมไม่ดีเท่าเอลวิสใช่หรือไม่ ใช่ เขาเป็นอัลฟ่าในอน
แม้จะอยู่ในภาวะตกใจ เราก็เข้าร่วมสงคราม แต่ในคืนพระจันทร์เต็มดวง มนุษย์หมาป่าใช้พลังงานส่วนใหญ่เพื่อรักษารูปร่างของมนุษย์ และในช่วงเวลานั้น ผมยังเด็กอยู่ทำได้เพียงแค่การรักษาและการป้องกันเท่านั้น ผมไม่ได้มีเวทมนตร์ที่แกร่งกล้ามากนัก ในทุกเผ่ามีเพียงนักบวชเท่านั้นที่สามารถเรียนรู้เวทมนตร์ได้ และมีสมาชิกราชวงศ์เพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถควบคุมเวทมนตร์พื้นฐานง่ายๆ ได้ ดังนั้นการต่อสู้กับอสูรเหล่านี้ เผ่าของเราจึงได้รับบาดเจ็บสาหัสในที่สุดอดีตอัลฟ่าเห็นเราเข้าร่วมสงครามเขาจึงร้องบอกว่า "ต้องตัดหัวพวกมันเท่านั้นถึงจะฆ่าอสูรเหล่านี้ได้อย่างสมบูรณ์!" ทุกคนมีเป้าหมายร่วมกันเพื่อฆ่าสัตว์ประหลาดเหล่านี้ทั้งหมด ในตอนท้ายของสงคราม อดีตอัลฟ่าได้มอบร่างแอนดรูว์ให้กับเรา ซึ่งในตอนนั้นถูกวางยาพิษและหมดสติ เขาเหลือเวลาเพียงเล็กน้อยที่จะพูดคำสุดท้ายของเขา "ดูแลแอนดรูว์ให้ดี และระวังหมาป่าเผ่าน้ำแข็งด้วย"ผมกับเอลวิสพาอัลฟ่าที่บาดเจ็บสาหัสและแอนดรูว์ซึ่งถูกวางยาพิษและหมดสติกลับไปที่ปราสาทเพื่อรับการรักษาจากพ่อของเรา ส่วนคนอื่นๆ เก็บซากทหารจากทั้งสองเผ่า แต่น่าเศร้าก่อนที่เราจะไปถึง อดีตอัลฟ่าเสียชีวิ
แอนดรูว์สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกล่าวว่า “คืนวันเฉลิมฉลองเป็นคืนวันเพ็ญ ในฐานะมนุษย์หมาป่า เราทุกคนรู้ดีว่าเมื่อพระจันทร์เต็มดวงแล้ว เราจะไม่สามารถคงร่างมนุษย์ของเราไว้ได้ แต่เพราะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับฝูง ในวันนั้น พ่อจึงพาเราออกไปข้างนอกในเวลาดึก”หลังจากหยุดไปพักหนึ่ง เขาก็มองมาที่ผมแล้วพูดต่อว่า “วันนั้นพ่อไม่ได้ตั้งใจจะพาฉัน แต่ฉันยังไม่เคยไปเผ่าหมาป่าโลกันตร์ตามคำขอของฉัน พ่อจึงฉันพาฉันออกไปกับพวกเขาด้วย เพื่อไปยังปราสาทก่อนค่ำ พ่อพาเราผ่านป่าแห่งขุมนรก ซึ่งเป็นชุมทางของสองเผ่าขณะที่ยังเป็นหมาป่า และขณะที่เรากำลังจะไปถึงเผ่าหมาป่าโลกันตร์…..”รูม่านตาของแอนดรูว์หดตัวเมื่อเขานึกถึงบางสิ่งที่เลวร้าย เขานั่งลงและพูดต่อ “ในขณะที่เรากำลังจะไปถึงดินแดนหมาป่าโลกันตร์ เราถูกสัตว์ประหลาดพวกนั้นซุ่มโจมตี พวกมันออกมาจากอากาศราวกับผี และจับพวกเรา บางคนตายด้วยกรงเล็บของอสูรก่อนที่พวกเขาจะทันได้โต้ตอบด้วยซ้ำและไม่ช้าเราก็พบว่าการโจมตีของเราไม่มีผลอะไรกับพวกมัน พวกมันเป็นเหมือนอาวุธของมนุษย์ ไม่รู้สึกเจ็บปวด ถ้าคุณไม่ตัดหัวจะไม่สามารถฆ่าพวกเขาได้อย่างสมบูรณ์ พวกมันเต็มไปด้วยพิษ หมาป่าบางตัวที่ต่อสู้
หลังงานศพ เจเรมี สก็อตต์ อดีตหัวหน้าครอบครัวสก็อตต์ ซึ่งไม่ได้เกี่ยวข้องกับการเมืองมาเป็นเวลานาน ได้พาคนไปที่เผ่าหมาป่าโลกันตร์เป็นการส่วนตัวเพื่อไปรับร่างของลุงเฮนรี่และทหารรักษาพระองค์ ในขณะที่เจ้าชายแห่งเผ่าหมาป่าน้ำแข็ง แอนดรูว์ก็กลับไปพร้อมต์กับเจเรมี สก็อตต์โชคชะตาเริ่มแปรเปลี่ยนไปตั้งแต่นั้นมา ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินไป ประการแรก มีการก่อกบฏภายในกลุ่ม จากนั้นเผ่าที่เป็นพันธมิตรกับกลุ่มของเรา ทำลายพันธสัญญาทีละส่วน และละเมิดพรมแดนของเราซ้ำแล้วซ้ำเล่าเป็นเวลาสองสามปีแล้วที่เราพยายามรักษาเสถียรภาพไว้ ผทไม่รู้ว่าแอนดรูว์ต้องไปพบเจออะไรในช่วงหลายปีที่ผ่านมา และผมก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่ติดต่อเรา แม้กระทั่งงานแต่งงานของเขา เขาก็ไม่ได้เชิญเราจนกระทั่งถึงพิธีสืบราชสันตติวงศ์ของเอลวิส หมาป่าเผ่าน้ำแข็งเข้ามาจู่โจมเรา และทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองกลุ่มเสื่อมลงอย่างรวดเร็วมุมมองของโคลเทนในช่วงแรก ผมรู้สึกเครียดมาก ที่ต้องแบกรับความรับผิดชอบต่ออนาคตของเผ่าหมาป่าโลกกันตร์ ในฐานะอัลฟ่า ในฐานะราชาในฐานะอนาคตของเผ่า นี่คือภารกิจและความรับผิดชอบของฉัน“ถ้านั่นคือสิ่งที่ฉันต้องทำ ฉันจะก
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นร่างหมาป่าของอัลฟ่าและของพ่อ รูปร่างหมาป่าของพ่อเป็นหมาป่าสีเงินขาวเหมือนหิมะ เขาสง่างามมาก แม้ว่ารูปร่างหมาป่าของอัลฟ่าจะเป็นหมาป่าสีเงิน แต่ก็มีรอยไฟบนหน้าผากของเขา พ่อบอกว่านี่คือเครื่องหมายของราชวงศ์ของเผ่าหมาป่าโลกันตร์ สมาชิกราชวงศ์ของเผ่ามนุษย์หมาป่าแต่ละคนเกิดมาพร้อมกับเครื่องหมายที่เป็นเอกลักษณ์ซึ่งเป็นตัวแทนของเผ่า เป็นพรจากเทพเจ้าหมาป่า หมาป่าโลกันตร์จะเป็นเปลวไฟสีแดง และหมาป่าน้ำแข็งเป็นสายฟ้าสีฟ้าผมถามด้วยความสงสัย “พ่อ แล้วผมจะแปลงร่างเป็นหมาป่าได้เมื่อไหร่”พ่อเดินมาหาผมด้วยท่าทางที่สง่างาม เขาลูบผมเบา ๆ แล้วพูดว่า "พ่อและอัลฟ่า เราสามารถควบคุมการแปลงร่างระหว่างร่างมนุษย์กับร่างหมาป่าได้ แต่ลูกยังเด็กเกินไปที่จะฝึกฝนทักษะการแปลงร่าง ดังนั้นเมื่อลูกไปที่โลกมนุษย์ ลูกต้องระวังให้มากขึ้น นอกจากนี้ในคืนพระจันทร์เต็มดวงอย่าออกไปไหนเลย จำไว้อย่างหนึ่งว่าถ้าเจอคู่ที่โชคชะตากำหนด เมื่อลูกรู้สึกตื่นเต้น ลูกจะกลายร่างเป็นหมาป่า”“ถ้าคู่ครองของผมไม่ใช่มนุษย์หมาป่า ผมจะทำให้เขาตกใจตายไหมตอนที่ผมแปลงร่าง” ผมคิดว่าถ้าผมได้พบกับคู่ครอง ผมจะกลายเป็นหมาป่าในช่วงเ
ผมพาแดเนียลและมอลลี่ไปด้วย และไม่นานก็มาถึงทางเหนือที่มนุษย์อาศัยอยู่ อันที่จริงสถานที่ที่มนุษย์หมาป่าอาศัยอยู่นั้นอยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนัก เพียงเนื่องจากการมีอยู่ของขอบเขต มนุษย์จึงไม่สามารถหาการมีอยู่ของพวกเราได้ เมื่อเวลาผ่านไปมนุษย์หมาป่าจึงได้กลายเป็นตำนาน"ฉันจะหาคู่ครองของฉันได้ที่ไหน" ผมกำลังนั่งอยู่ในบาร์กับแดเนียลและมอลลี่ ดื่มและถอนหายใจ“เจ้าชาย อัลฟ่าไม่ได้บอกเหรอว่า คุณไม่ต้องไปตามหาคู่ของคุณตราบใดที่คุณมาที่นี่ คุณทั้งสองก็จะได้พบกันในที่สุด! นี่คือชะตากรรม”แดเนียลจิบค็อกเทลที่เสิร์ฟโดยบริกร เขาดูเหมือนมนุษย์ธรรมดา ผู้ชายคนนี้ปรับตัวได้เร็วมาก!“แดเนียล ฉันบอกคุณไปกี่ครั้งแล้ว อย่าตะโกนใส่ฉัน คนจะคิดว่าเราไม่ปกติเมื่อพวกเขาได้ยินเรา!” ผมบอกแดเนียลด้วยเสียงต่ำเพื่อนรัก ไม่เห็นเหรอว่าคนแถวนี้กำลังมองโต๊ะเราอยู่!“โอ้ ผมเคยชินแล้วหล่ะ ผมเปลี่ยนมันไม่ได้สักที! นอกจากนี้ เจ้าชายคุณดูเหมือนคนธรรมดา พวกมนุษย์จะไม่รู้หรอก คุณกลัวอะไร” แดเนียลพูดอย่างเฉยเมย มอลลี่พยักหน้าแดเนียลและมอลลี่เป็นเพื่อนเล่นกับผมมาตั้งแต่เด็ก แม้ว่าพวกเขาจะเป็นบอดี้การ์ดของผม แต่จริงๆ แล้วพวกเขาเป็นเ
มุมมองของแดเนียล“ช่างเป็นช่วงเวลาที่ประทับใจมากสำหรับเจ้านายและข้ารับใช้...” เสียงเย็นชาขัดจังหวะการสนทนาของฉันผมกับเจ้าชาย ในช่วงเวลาสั้นๆ เช่นนี้ เราถูกล้อมอย่างเงียบๆ ผมไม่คิดว่าพวกเขาจะตามทันเร็วขนาดนี้"บ้าจริง มันหลอนมากเลย" ฉันถ่มน้ำลายที่เข้ามา“แดเนียล เธอไม่คิดถึงฉันเหรอ ห้าปีแล้วนะ ฉันคิดถึงเธอมากนะ~” ผู้ชายที่ผมเกลียดมาก กลับมาไร้สาระในสถานการณ์แบบนี้ ผมรู้ดีว่าถึงแม้เขาจะเป็นเพียงโอเมก้า แต่เขายากที่จะรับมือ“เจ้าชายของผม อย่าดื้ออีกเลย ถ้ามีโอกาส หนีไปซะ... ผู้ชายคนนี้ไม่ง่ายที่จะรับมือ!” ผมดันเจ้าชายไปทางด้านหลังของผม เผื่อเกิดว่าแม้ว่าผมต้องตายที่นี่ ผมก็จะไม่ปล่อยให้เจ้าชายตกไปอยู่ในมือของเขา“ฉันทำไม่ได้ มอลลี่ ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันจะไม่ทิ้งคุณอีกแล้ว...” เจ้าชายจับเสื้อผ้าของผมแน่นผมกังวลมาก ผมรู้ว่าถึงแม้จะต้องสละชีวิต ผมก็ไม่สามารถเอาชนะพวกนั้นได้ ผมแค่หวังว่าจะจับพวกมันไว้และให้เวลาเจ้าชายในการหลบหนี “เจ้าชาย ฟังฉันสักครั้งไม่ได้เหรอกรุณาวิ่งหนีไป "“ดาเนียล อย่าโง่ไปเลย วันนี้จะไม่มีใครหนีไปได้ ทำไมคุณไม่มาดูอัลฟ่ากับฉันพร้อมกับเจ้าชายของคุณล่ะ ฉันยังสาม