ดวงใจอัลฟ่าศัตรูที่รัก

มุมมองของโคลเทนพระจันทร์กลายเป็นสีแดงเลือด และความหนาวเย็นเข้ากระดูกปกคลุมไปทั่วผมจ้องมองดวงจันทร์สีแดงเลือด ที่ทอแสงอยู่บนท้องฟ้ากว้าง และฟังเสียงหอนของหมาป่าที่สะท้อนก้องอยู่ในป่าลึกผมเอามือลูบพื้นอย่างโกรธเคือง ในฐานะเจ้าชายแห่งเผ่าหมาป่าโลกันตร์ผมไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอก และก็ไม่สามารถทำเป็นไม่สนใจได้ พระจันทร์เต็มดวงและทั้งห้องกลายเป็นสีแดง ทุกเสียงคร่ำครวญของหมาป่าปลุกความปรารถนาที่ลึกที่สุดของผม หัวใจผมก้องกังวาน แต่ผมกลับถูกขังอยู่ในห้องบ้าๆ นี่ ของปราสาทผมอยากออกไปดูเหลือเกินว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อสังเกตเห็นช่องเล็กๆ ของประตูที่เปิดออก ตาของผมเป็นประกาย ผมเดินไปที่ประตู แต่กลับถูกแดเนียล บอดี้การ์ดสุดหล่อรูปร่างดีของผมหยุดไว้ในฐานะผู้ที่ดูแลปกป้องกันมาตั้งแต่เด็ก ผมกับแดเนียลมีความเหมือนกันหลายอย่าง และในช่วงที่ผ่านมาเราสองคนมีความสัมพันธ์กันแบบเจ้านายกับคนรับใช้ แต่สำหรับผมเขาคือที่ชายที่สนิทที่สุดของฉันมานานแล้ว “ฟังนะโคลเทนหลังจากคืนนี้คุณจะออกไปไหนก็ได้ทุกเมื่อที่คุณต้องการ แต่ไม่ใช่คืนนี้!” อัลฟ่าหนุ่มพูดเตือนด้วยน้ำเสียงจริงจัง ขณะที่แขนโอบกอดของเขาโอบผมไว้

มุมมองของเอลวิสเมื่อผมเห็นใบหน้าที่ช็อคของโคลเทน หัวใจผมเจ็บปวดมาก แม้ว่าผมจะไม่เต็มใจที่จะบอกเขา เพราะรู้ว่าความจริงจะทำเขาเจ็บปวด แต่ผมจำเป็นต้องบอก เพราะความลับนี้เกี่ยวข้องกับชีวิตและความตายของเผ่าหมาป่าโลกันตร์รวมถึงเผ่าฟันธุ์มหนุษย์หมาป่าทั้งหมด และภัยร้ายใกล้จะมาถึงเผ่าหมาป่าโลกันตร์มากแล้ว เกิดวิกฤตการณ์ต่างๆ รอบตัวมากมาย จนผมกังวลว่าหากเขายังคงไร้เดียงสาอยู่อย่างนั้นโดยไม่รู้อะไรเลย มันจะเพิ่มอันตรายให้กับเขามากขึ้น ท้ายที่สุดผมไม่สามารถปกป้องเขาได้ตลอดชีวิตของเขาหลังจากที่โคลเทนเกิด แพทริคได้เรียนรู้ผ่านการทำนายว่าโคลเทนลูกชายของเราจะเป็นกุญแจสำคัญในการเปลี่ยนชะตากรรมของเผ่ามนุษย์หมาป่า ถ้าเป็นไปได้ผมยินดีทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกชายของผมมีชีวิตที่สงบสุขและมีความสุข แต่เขาถูกกำหนดให้เป็นอัลฟ่า เจ้าชายแห่งฝูงหมาป่าและเขาจะต้องแบกรับความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่ไว้บนบ่า เพื่อปกป้องและคุ้มครองฝูงผมมองดูแพทริกประคองโคลเทนขึ้นและนั่งลงบนโซฟา ตบหลังเบาๆหลายปีที่ผ่านมา ผมและแพทริคทำได้เพียงปกป้องลูกชายของเรา ปล่อยให้เขาเติบโตอย่างสงบสุขก่อนที่เขาจะโตเป็นผู้ใหญ่ ตอนนี้เขาโตขึ้นแล้ว เขาต้

มุมมองของแพทริคเมื่อมองดูใบหน้าที่บริสุทธิ์และน่าสงสารของโคลเทนผมยื่นมือไปแตะศีรษะเขาเบาๆ และปลอบโยนเขาเด็กชายก็ถูกบอกว่าเขาเป็นลูกชายของชายสองคนและต้องแบกรับอนาคตของตระกูลอย่างไม่ทันตั้งตัว ซึ่งเขาตื่นตระหนกและพบว่ามันยากที่จะยอมรับผมกอดเขาไว้ในวงแขน“อัลฟ่า ผมต้องทำมันจริงๆ ใช่ไหม” เขาถามด้วยเสียงสั่นเครือผมคิดอยู่ครู่หนึ่งเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมรู้สึกเห็นแก่ตัวจนไม่อยากให้เขาไปเที่ยวหาคู่ครองภายใต้กฎของเผ่า ผมคิดว่าเอลวิสกับผมสามารถปกป้องเขาได้ตลอดชีวิต แต่ในฐานะอัลฟ่าและนักบวชของเผ่าหมาป่าโลกกันตร์เราทำไม่ได้"พ่อขอโทษโคลเทนในฐานะเจ้าชายแห่งเผ่าและในฐานะอัลฟ่าในอนาคต ลูกต้องรับผิดชอบในการหาคู่ครองและมีลูก"ผมจับหัวของเขาซุกไว้ที่หลังแขนของผมส่วนกลุ่มหมาป่าน้ำแข็งนั้น...ทันใดนั้นผมก็นึกถึงแอนดรูว์วัยรุ่นผู้หวาดระแวงอดีตอัลฟ่าของหมาผ่าเผ่าน้ำแข็งทุกคนบอกว่าเขาเลือดเย็น โหดเหี้ยม เผด็จการ และเป็นพิษ แม้ว่าเขาจะเป็นเจ้าชายแห่งอัลฟ่า แต่เขาอาจไม่ได้เป็นที่โปรดปรานเท่ากับลูกชายคนอื่น ๆ ของพ่อของเขา บางทีเขาอาจเป็นเจ้าชายแห่งเผ่าน้ำแข็งต์ที่เป็นที่โปรดปรานน้อยที่สุด และหลังจากที่พ

เขานิ่งอึ้งอยู่นานเมื่อได้ยินความลับดังกล่าว จู่ๆ เขาก็คว้าแขนผม แล้วถามว่า “ทำไมต้องเป็นเอลวิสถ้าสามารถเป็นอัลฟ่าได้ ทำไมจะเป็นผมไม่ได้ล่ะ! ผมชอบคุณมาหลายปีแล้ว ผมคิดว่าคุณจะแต่งงานกับโอเมกาหรือเบต้า จึงไม่อยากสร้างปัญหาให้ ผมเฝ้ามองคุณเงียบๆ มาหลายปีแล้ว เอลวิสเป็นเจ้าชายคนเดียวของเผ่าหมาป่าโลกันตร์ และจะสืบราชบัลลังก์ต่อไป เป็นไปไม่ได้ที่คุณจะได้รับพรจากผู้ปกครอง ถึงจะมีลูกได้ แต่คนในเผ่าหมาป่าโลกันตร์จะรับไหมพวกเขาจะรับลูกของอัลฟ่าสองคนเป็นเจ้าชายหรือไม่มากับผม! แม้ว่าผมจะเป็นเจ้าชายแห่งหมาป่าเผ่าน้ำแข็ง แต่ผมยังมีพี่น้อง สามารถยอมแพ้การต่อสู้เพื่อบัลลังก์เพื่อคุณได้ ตราบใดที่คุณอยู่กับผม ผทจะทำอะไรก็ได้! "“แอนดรูว์ ผมขอโทษ ผมไม่รู้ว่าคุณรู้สึกอย่างไรกับผม ผมถือว่าคุณเป็นพี่ชาย… เอลวิสกับผมเรารักกันมาโดยตลอด เราได้รับพรจากครอบครัวของกันและกัน ผมขอโทษ เมื่อมองดูแอนดรูว์ หัวใจของผมเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด มันเป็นความผิดของผมเองที่ไม่ได้ค้นพบความรู้สึกของเขาก่อนหน้านี้“คุณคิดว่าผมเป็นคนขี้ขลาดหรือ คุณดูถูกผมมากเกินไปหรือเปล่า คุณคิดว่าผมไม่ดีเท่าเอลวิสใช่หรือไม่ ใช่ เขาเป็นอัลฟ่าในอน

แอนดรูว์สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกล่าวว่า “คืนวันเฉลิมฉลองเป็นคืนวันเพ็ญ ในฐานะมนุษย์หมาป่า เราทุกคนรู้ดีว่าเมื่อพระจันทร์เต็มดวงแล้ว เราจะไม่สามารถคงร่างมนุษย์ของเราไว้ได้ แต่เพราะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับฝูง ในวันนั้น พ่อจึงพาเราออกไปข้างนอกในเวลาดึก”หลังจากหยุดไปพักหนึ่ง เขาก็มองมาที่ผมแล้วพูดต่อว่า “วันนั้นพ่อไม่ได้ตั้งใจจะพาฉัน แต่ฉันยังไม่เคยไปเผ่าหมาป่าโลกันตร์ตามคำขอของฉัน พ่อจึงฉันพาฉันออกไปกับพวกเขาด้วย เพื่อไปยังปราสาทก่อนค่ำ พ่อพาเราผ่านป่าแห่งขุมนรก ซึ่งเป็นชุมทางของสองเผ่าขณะที่ยังเป็นหมาป่า และขณะที่เรากำลังจะไปถึงเผ่าหมาป่าโลกันตร์…..”รูม่านตาของแอนดรูว์หดตัวเมื่อเขานึกถึงบางสิ่งที่เลวร้าย เขานั่งลงและพูดต่อ “ในขณะที่เรากำลังจะไปถึงดินแดนหมาป่าโลกันตร์ เราถูกสัตว์ประหลาดพวกนั้นซุ่มโจมตี พวกมันออกมาจากอากาศราวกับผี และจับพวกเรา บางคนตายด้วยกรงเล็บของอสูรก่อนที่พวกเขาจะทันได้โต้ตอบด้วยซ้ำและไม่ช้าเราก็พบว่าการโจมตีของเราไม่มีผลอะไรกับพวกมัน พวกมันเป็นเหมือนอาวุธของมนุษย์ ไม่รู้สึกเจ็บปวด ถ้าคุณไม่ตัดหัวจะไม่สามารถฆ่าพวกเขาได้อย่างสมบูรณ์ พวกมันเต็มไปด้วยพิษ หมาป่าบางตัวที่ต่อสู้