2

มะเฟืองถอนหายใจเบาๆ หญิงสาวเบือนหน้าหนีสายตาดุ เธอเพิ่งรู้ว่าสองคนนั้นหนีตามกันไปเมื่อเย็นวันนี้ รู้หลังจากที่กลับมาจากรดน้ำพรวนดินในสวนผัก พี่ชายสายเลือดเดียวกันที่มีอายุมากกว่าเธอ8ปี บอกให้เธอรู้ด้วยการเขียนข้อความสั้นๆวางไว้บนโต๊ะกินข้าว ทั้งที่เธอเคยเตือนพี่ชายแล้วว่ากรุณาหรือตัวจิ๋วนั้นอยู่สูงเกินเอื้อม พี่ชายเธอไม่ต่างจากหมามองเครื่องบิน ไม่มีวันจะได้ครองคู่กับเพื่อนสาวเธอแน่ๆ เธอบอกให้พี่ชายตัดใจ เธอเตือนกรุณาว่าไม่ให้ไปหาเธอที่บ้านอีก เพราะเกรงจะถูกครหา แต่ใครเลยจะรู้ว่าคนสองคนที่แอบคบหากันมาตั้งห้าปีโคตรใจเด็ด กล้าหนีตามกันไปโดยไม่เกรงกลัวอำนาจและความบ้าระห่ำของเสี่ยเจ๋ง

            “มะเฟือง!” การุณย์ตวาดเสียงดังลั่น ยังผลให้คนที่คิดไว้แล้วว่าเธออาจจะต้องรับมือกับความเกรี้ยวกราดของคนหวงลูกอย่างเขาหันหน้ากลับมาสบสายตาดุอีกครั้ง มะเฟืองพยักพเยิดยื่นหน้าใส่เขา แล้วส่งเสียงอู้อี้บอกให้รู้ว่า หากเขาต้องการคำตอบช่วยกรุณาแกะผ้าออกจากปากเธอด้วย

            การุณย์คำรามในลำคอด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ยื่นเมื่อออกไปแกะผ้าออกจากปากให้หญิงสาว ก่อนจะถอยออกมายืนกอดอกจ้องหน้ามะเฟืองเขม็ง

            “เธอร่วมมือกับพี่ชายวางแผนลักพาตัวลูกสาวฉัน” คนหวงลูกกล่าวหาพร้อมกับชี้หน้าหญิงสาว

            “พี่ไฟไม่ได้ลักพาตัวลูกสาวเสี่ยไปสักหน่อย สองคนนั้นเต็มใจไปด้วยกันต่างหาก” มะเฟืองไม่ยอมให้พี่ชายถูกกล่าวหาอยู่ฝ่ายเดียว เพราะพี่ไฟของเธอไม่ได้ลักพาตัวกรุณาไป ทั้งสองเต็มใจหนีตามกันไปต่างหาก แล้วเรื่องอะไรตาแก่นี่ถึงจะมาโบ้ยว่าเป็นความผิดของพี่ชายเธอคนเดียว

            “ตัวจิ๋วยังเด็กเพิ่งจะอายุ21 แต่ไอ้มะไฟมันอายุตั้ง29แล้ว มันแก่กว่าลูกสาวฉัน มันต้องล่อลวงลูกสาวฉันไปแน่ๆ พี่ชายเธอลักพาตัวลูกสาวฉันไป”

            “อายุ21เนี่ยไม่เด็กแล้วนะเสี่ย บรรลุนิติภาวะแล้วด้วย มีสิทธิ์ตัดสินใจทุกเรื่องได้เองแล้ว” การุณย์หรี่ตามองหญิงสาวที่เงยหน้าเถียงเขาฉอดๆอย่างประเมิน

            “อ้อ! เธอนี่เองที่เสี้ยมลูกสาวฉัน ให้หนีตามพี่ชายเธอไป”

            “ไม่ใช่! สองคนนั้นรักกัน เสี่ยไม่เข้าใจความรักหรือไง” มะเฟืองฉุนกึกเมื่อถูกใส่ร้ายป้ายสีในเรื่องที่ไม่เป็นความจริง

            “ความรักงั้นเหรอ หึ! รักระหว่างหญิงชายมันก็แค่รักจอมปลอม!” การุณย์ตวาดอย่างเกรี้ยวกราด จนมะเฟืองรู้สึกกลัว หญิงสาวจึงก้มหน้านิ่ง ไม่กล้ามองใบหน้าดุดันและแดงก่ำด้วยความโกรธของเขา

            “เธอจะต้องเป็นตัวประกันอยู่ที่นี่ จนกว่าฉันจะได้ตัวลูกสาวของฉันคืนมา” การุณย์บอกเสียงเข้ม คืนนี้เขาเหนื่อยมามากแล้ว ทั้งเหนื่อยกายและเหนื่อยใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับลูกสาวคนเดียว เขาควรพักผ่อนเพื่อจะได้ออกตามหากรุณาตั้งแต่เช้ามืดในวันพรุ่งนี้ หนุ่มใหญ่หันหลังเดินหนีไปทันทีที่พูดจบ มะเฟืองเงยหน้าขึ้นมองตามแผ่นหลังกว้างความตระหนก

            “ไม่ได้นะเสี่ย จะมาจับฉันไว้แบบนี้ไม่ได้นะ ฉันจะกลับบ้าน ปล่อยนะ เสี่ย! เสี่ยเจ๋ง! ไอ้เสี่ยบ้า!” มะเฟืองตะโกนเรียกตามหลังคนที่จับตัวเธอมาด้วยความโมโห หากแต่เสียงเรียกและคำด่าทอของเธอไม่สามารถทำให้การุณย์หันกลับมาสนใจเธอได้ และเมื่อเขาเดินออกไปจากโกดัง ประตูบานใหญ่สองบานก็ถูกเลื่อนปิดทันที

            มะเฟืองลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ด้วยอาการครั่นเนื้อครั่นตัว หญิงสาวรู้สึกเจ็บระบมตรงข้อมือที่ถูกมัดไพล่หลังไว้ ไหล่สองข้างก็ปวดร้าวเพราะอยู่ท่าเดิมมาทั้งคืน เธอนอนหลับไปทั้งที่ถูกจับมัดนั่งอยู่บนเก้าอี้กลางโกดัง 

            แสงสว่างที่สาดส่องเข้ามาพร้อมกับประตูบานใหญ่เลื่อนออก ทำให้มะเฟืองต้องหลับตาลงแล้วลืมขึ้นช้าๆเพื่อปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสงของวันใหม่ หญิงสาวมองเห็นร่างท้วมของผู้หญิงคนหนึ่งเดินถือจานอาหารและขวดน้ำเข้ามาหาเธอ

            “ป้าประไพ” มะเฟืองรู้จักคนงานของบ้านเสี่ยเจ๋ง เพราะเธอมาหากรุณาที่นี่ค่อนข้างบ่อย หากแต่ก็ไม่ได้สนิทชิดเชื้อกับใคร รู้จักกันเพียงแค่ชื่อและหน้าตาเท่านั้น

            “เสี่ยให้เอาข้าวมาให้หนู จะกินเลยไหม ป้าจะป้อน” ป้าประไพก้มลงวางจานข้าวและขวดน้ำลงใกล้เท้าของหญิงสาว ก่อนขยับออกไปยืนมองอยู่ไม่ไกล มะเฟืองก้มลงมองอาหารตรงหน้าแล้วถอนหายใจ 

            “ป้าเอากลับไปเถอะ ฉันไม่หิว” มะเฟืองเงยหน้าขึ้นจากจานข้าว แล้วหันไปมองหน้าคนที่ทำหน้าที่นำข้าวน้ำมาให้เธอ

            “เสี่ยบอกว่าต้องกินให้หมด” ป้าประไพพูดด้วยน้ำเสียงสงสาร ตัวเล็กนิดเดียวถูกจับมัดไว้ทั้งคืนคงจะเมื่อยน่าดู

            “ป้าก็เอาไปเทให้หมากิน แล้วไปบอกเสี่ยเจ๋งว่าฉันกินแล้วสิจ๊ะ”

            “อย่าดื้อไปเลยมะเฟืองเอ๊ย! กินซะเถอะจะได้มีแรง”

            “มีแรงมากแค่ไหน ก็สู้เสี่ยเจ๋งของป้าไม่ได้หรอก หึ!” มะเฟืองเม้มปากแน่น ดวงตาวาววับด้วยความไม่พอใจ

            “ไม่กินก็ช่าง เอาไปเทให้หมากินให้หมด!” การุณย์ตะโกนเสียงดังมาจากประตูทางเข้าโกดัง ก่อนที่เขาจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้ามะเฟือง

            “เอากับข้าวออกไป!” การุณย์จ้องหน้ามะเฟืองขณะที่ออกคำสั่งเสียงเฉียบขาด ป้าประไพรีบเดินมาหยิบจานข้าวและขวดน้ำออกไปจากโกดังทันที

            “เก่งนักเหรอ ฉันจะคอยดูว่าเธอจะทนได้สักกี่น้ำ หายใจไว้นะ จนกว่าฉันจะจับตัวพี่ชายเธอกลับมาได้ เธอจะได้เห็นบทลงโทษที่สาสมกับความไม่เจียมตัวของมัน”

            “เสี่ยจะทำอะไรพี่ไฟ บ้านเมืองมีขื่อมีแป ระวังจะโดนจับเข้าคุก” มะเฟืองตะโกนโต้ตอบด้วยความโมโห เขาคิดว่าตัวเองใหญ่โตร่ำรวยที่สุดในอำเภอแล้วจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นหรือ