ด่วนพิศวาส

1 ชีวิตแลกด้วยชีวิต

            “เจอไหม” เสียงห้าวทรงพลังตะคอกถามด้วยความโกรธที่อัดแน่นอยู่เต็มอก ใบหน้าหล่อคมเข้มถมึงทึงกว่าครั้งไหน ดวงตาคู่คมฉาบฉายไปด้วยประกายอาฆาตแค้น แนวกรามแกร่งขบกันจนเป็นสันนูน สองมือกำแน่นจนข้อนิ้วมือปูดโปนบ่งบอกถึงโทสะที่กักกั้นไว้

            “ไม่เจอครับเสี่ย”

            คำตอบที่ได้ยินจากปากลูกน้องทำให้การุณย์หรือเสี่ยเจ๋ง หนุ่มใหญ่วัย42ปีสบถดังลั่น เขามองฝ่าสายฝนท่ามกลางความมืดไปยังเบื้องหน้า ถนนที่ทอดยาวหายเข้าไปในป่าเต็มไปด้วยโคลนตมและหลุมลึกมีน้ำขังอยู่เต็ม สุดวิสัยที่รถคันไหนๆจะแล่นเข้าไปได้ แสงจากสายฟ้าแลบแปลบปลาบอยู่เบื้องบนทำให้มองเห็นรอบกายชัดเจนในบางครั้ง แต่ก็เป็นเพียงระยะเวลาสั้นๆ 

การุณย์รู้ดีว่า หนทางเส้นนี้ที่จะใช้เดินทางเพื่อขึ้นไปยังหมู่บ้านในเขตอุทยานแห่งชาติซึ่งอยู่ในบนเขานั้นยากลำบากเพียงใด ยิ่งในเวลาฝนตกหนักแบบนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง แทบจะเรียกได้ว่าหมู่บ้านนั้นตัดขาดจากโลกภายนอกเลยก็ว่าได้ เพราะเส้นทางเดียวที่ใช้สัญจรนั้นเต็มไปด้วยโคลนตม และหากฝืนเดินทางขึ้นไปตอนนี้ อาจจะเจอกับน้ำป่าไหลหลากพัดพาเอาชีวิตให้สูญหายไปกับสายน้ำก็เป็นได้

            “กลับ!” การุณย์สั่งเสียงเข้ม ก่อนจะหันหลังให้กับเส้นทางอันตราย เป็นสัญญาณบอกให้ลูกน้องต้องเดินตาม ถึงแม้จะห่วงลูกสาวสักเพียงใด แต่ชีวิตลูกน้องก็สำคัญ เพราะต่างคนต่างมีภาระและครอบครัวต้องรับผิดชอบ เขาเป็นเจ้านายก็จริง แต่ไม่มีสิทธิ์สั่งเป็นสั่งตายใครได้ ทุกชีวิตมีค่าเท่าเทียมกัน เขารักลูกสาวดั่งแก้วตาดวงใจ คนพวกนี้ก็มีคนที่พวกเขารักและรักเขาเหมือนกัน ดังนั้นเขาจะไม่ให้ใครต้องมาเสี่ยงตายกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่เรื่องนี้จะต้องมีคนรับผิดชอบ...หนึ่งชีวิตแลกกับหนึ่งชีวิตมันจึงจะสาสม

            “ไปจับตัวน้องสาวมันมา” การุณย์สั่งเสียงเหี้ยม ขณะที่นั่งกอดอกนิ่งอยู่เบาะหลังรถกระบะสี่ประตูคันใหญ่

            “ครับเสี่ย” ลูกน้องรับคำหนักแน่น เพราะต่างรู้ดีว่าตอนนี้เจ้านายของตนนั้นแค้นจนแทบกระอักเลือด เมื่อลูกสาวคนเดียวหนีตามผู้ชายสิ้นไร้ไม้ตอก และชาตินี้ทั้งชาติมันก็คงไม่มีวันจะเลี้ยงดูลูกสาวของเขาให้อยู่ดีมีสุขเหมือนที่เขาเลี้ยงดูมาตลอดยี่สิบเอ็ดปีที่ผ่านมาได้แน่นอน

            “กรี๊ด! ปล่อยนะ ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย” มะเฟืองหญิงสาววัย21ปีกรีดร้องเสียงหลง เมื่อถูกจับตัวจากออกมาจากบ้านหลังเล็กกลางดึกในคืนฝนตกหนักลมกระโชกแรง หากแต่ชายฉกรรจ์ทั้งสองที่หิ้วปีกเธอออกมาไม่สนใจเสียงแว้ดๆของเธอสักนิด อีกทั้งเรี่ยวแรงเท่ามดตัวน้อยที่เธอกำลังทุ่มเทให้กับการดิ้นรน เพื่อให้หลุดพ้นจากเงื้อมมือของชายทั้งสอง กลับไม่ส่งผลดีใดๆเลย เธอถูกผลักขึ้นไปนอนเค้เก้บนหลังรถกระบะ พวกมันรวบแขนเรียวสองข้างไพล่หลัง แล้วมัดมือมัดเท้าอย่างแน่นหนา 

            “ไอ้พวกชั่ว ไอ้พวกเลว หมาหมู่ รังแกคนไม่มีทางสู้ อื้อๆ” เมื่อปากเล็กจิ้มลิ้มถูกปิดทับด้วยผ้าผืนใหญ่ เสียงแว้ดๆจึงดังอยู่แค่ในลำคอ ร่างบางที่นอนตะแคงกายอยู่ดิ้นขยุกขยิก พยายามจะทรงตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ทำไม่ได้ เธอจึงจำใจนอนตะแคงมองผู้ชายร่างใหญ่ทั้งสองคนที่นั่งอยู่หลังกระบะด้วยกันอย่างระแวดระวัง

            มะเฟืองเบิกตากว้างขึ้นด้วยความตื่นตระหนก เมื่อรับรู้ว่ารถกระบะเริ่มเคลื่อนที่ออกห่างจากบ้านของเธอ ปลายทางที่รถคันนี้จะพาเธอไปถึงคือที่ไหนกัน ความหวาดกลัวเริ่มเข้าเกาะกุมหัวใจดวงน้อย ร่างสาวสั่นสะท้านเพราะสายฝนเทกระหน่ำลงมาไม่ลืมหูลืมตา หนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ หญิงสาวประหวั่นพรั่นพรึงกับเหตุการณ์เลวร้ายที่อาจจะเกิดขึ้นกับตนเองในค่ำคืนนี้

            “อื้อๆ...” มะเฟืองเพ่งมองคนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ด้วยความตกใจ แสงสว่างจากไฟนีออนหลายดวงที่ติดอยู่บนเพดานสูง ทำให้มะเฟืองมองเห็นบุรุษร่างสูงใหญ่น่าเกรงขามเดินนำหน้าคนอื่นเข้ามาได้อย่างชัดเจน เขาคือเสียเจ๋ง...เธอรู้จักเขาดี และคนทั่วทั้งอำเภอนี้ต่างก็รู้จักเขาดีเช่นกัน

            “อื้อๆ” หลังจากที่พวกมันพาเธอมาถึงโกดังหลังใหญ่ที่ไหนสักแห่ง มะเฟืองถูกจับมัดติดกับเก้าอี้ไม้มีพนักพิง มือยังถูกมัดไพล่หลังไว้เหมือนเดิม สองเท้ายังคงถูกมัดแน่นหนา ปากของเธอยังถูกปิดทับด้วยผ้าผืนเดิม แต่กระนั้นคนตัวเล็กพริกขี้หนูก็ยังคงดิ้นรนไม่ยอมสงบลงง่ายๆ

            “ออกไปให้หมด กูจะคุยกับมันตามลำพัง” การุณย์จ้องมองคนที่เอาแต่ดิ้นดุ๊กดิ๊กไม่อยู่นิ่งด้วยสายตาดุ

            “ครับเสี่ย” 

            แม้จะกลัวกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ แต่ดวงตาคู่หวานก็ไม่มีแววหวาดหวั่น อย่างมากก็แค่ตาย 

การุณย์หยุดยืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาวที่ถูกมัดไว้อย่างแน่นหนา เนื้อตัวสาวเปียกปอน ผมเผ้าเปียกลู่ลงมาบนแก้มเนียน ด้วยสถานการณ์ที่เป็นรองขนาดนี้ เธอควรจะแตกตื่นหวาดกลัว และควรร้องไห้อย่างที่ผู้หญิงส่วนมากทำกัน แต่ผู้หญิงคนนี้กลับจ้องหน้าเขานิ่ง เธอไม่หลบตา ราวกับว่าไม่อินังขังขอบกับสิ่งที่เผชิญอยู่

            “พี่ชายเธอแสบมาก กล้าดียังไงมาลักพาตัวลูกสาวฉันไป” การุณย์หยุดยืนกอดอกอยู่ห่างจากหญิงสาวแค่ก้าวเดียว เขาก้มมองเธอด้วยสายตาคาดโทษ เขารู้จักมะเฟืองในฐานะที่เธอเป็นเพื่อนสนิทของลูกสาว และรู้จักมะไฟคนที่รนหาที่ตายด้วยการพาลูกสาวเขาหนีไปในฐานะที่มันเป็นพี่ชายของเธอ