บทที่ 42

บทที่ 42

สี่โมงเย็นของวันนั้น รังสิมันต์ออกจากห้องทำงานแล้วลงมาหาจันทริกาที่ห้องล็อกเกอร์ สั่งให้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าและกลับบ้านพร้อมเขา ทั้งๆ ที่เวลาเลิกงานของพนักงานกะเช้าคือหกโมงเย็น

“เธอยังกินยาคุมอยู่หรือเปล่า” รังสิมันต์ถามขณะนั่งรับประทานมื้อเย็นอยู่ที่โต๊ะในห้องอาหารของคฤหาสน์หลังใหญ่

“กินค่ะ” คำตอบนั้นเป็นคำตอบที่สั้นๆ น้ำเสียงราบเรียบ แต่หัวใจหม่นหมองมากเหลือเกิน เพราะรังสิมันต์ดูเหมือนจะกังวลและย้ำเรื่องนี้กับเธออยู่บ่อยครั้ง เขาคงกลัวว่าจะมีความผิดพลาดเกิดขึ้นและเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาจะอุบัติในท้องของผู้หญิงที่เขามองว่าเลวร้ายอย่างเธอ

“งั้นก็ดี คืนนี้เธอขึ้นไปนอนกับฉัน”

ช่างเป็นคำสั่งที่พูดออกมาได้อย่างเฉยเมยเย็นชาราวกับสั่งไปเธอทำงานทั่วไป แต่คนไม่มีทางเลือกอย่างเธอจะต่อต้านหรือปฏิเสธอะไรได้ ในเมื่อความต้องการของเขาคือสิ่งที่เธอต้องทำตาม

หลังจากเก็บโต๊ะเสร็จ จันทริกาก็เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า บอกให้เมสซี่นอนรออยู่ที่ห้อง เพราะรู้ดีว่าเมื่อรังสิมันต์บรรลุความต้องการของเขาแล้ว เธอก็จะต้องกลับลงมานอนที่ห้องเล็กๆ ห้องนี้ดังเดิม

แม้ครั้งนี้จะไม่ใช่ครั้งแรก แต่ความกระดากอายยามที่ต้องมาเคาะห้องของรังสิมันต์ในยามค่ำคืนเช่นนี้ก็ไม่เคยลดน้อยลง เขาเดินมาเปิดประตูให้ ตวัดร่างของเธอไปกอด กดปากลงจูบอย่างเร่าร้อนดูดดื่มราวกับปรารถนาร่างกายของเธอเหลือเกิน ซึ่งจันทริกาก็เป็นเช่นเดิมทุกครั้ง ถึงช่วงเริ่มต้นเธอจะเกร็งและต่อต้านเขา หากสุดท้ายร่างกายก็อยู่นอกเหนือจากการควบคุมเช่นเดิม

เธอถูกอุ้มไปวางบนเตียง เตียงที่เธอไม่เคยได้นอนถึงเช้า หากแต่วันนี้มันไม่ได้มีแต่กลิ่นเฉพาะตัวของรังสิมันต์และกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มเท่านั้น บนเตียงนุ่มนั้นยังมีกลิ่นน้ำหอมที่ไม่คุ้นจมูกปะปนอยู่ด้วย จันทริการู้ดีว่านั่นคือกลิ่นน้ำหอมของสะบันงา เพราะหลังจากคืนนั้น เธอก็ยังไม่ได้ขึ้นมาเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้รังสิมันต์ใหม่ เนื่องจากถูกเขาสั่งให้ไปทำความสะอาดห้องน้ำ

น้ำตาอุ่นๆ อาบลงสองแก้มอย่างไม่อาจหักห้าม เมื่อรู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยและด้อยค่าเหลือเกิน ที่ต้องมานอนเกลือกกลั้วอยู่บนรอยรักรอยสวาทของเขากับผู้หญิงอื่น

ปากที่กำลังพรมจูบไปตามแก้มนวลชะงัก เมื่อได้ลิ้มรสเค็มปร่าและความชื้นจากน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นทาง ร่างสูงชะงักพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหวานเศร้าที่จู่ๆ ก็เกิดร้องไห้ขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“เป็นอะไรไป” แม้เสียงนั้นจะฟังดูเหมือนห้วน หากคนพูดรู้ดีว่ามันไม่ใช่การถามเพราะรำคาญหรือหงุดหงิดเพียงอย่างเดียว แต่มันมีความรู้สึกอย่างอื่นแฝงเร้นอยู่ด้วย

“เปล่าค่ะ...”

“แล้วร้องไห้ทำไม”

“จันทร์แค่เหนื่อยค่ะ” จันทริกาคิดว่าตัวเองไม่ได้โกหกเขา เธอไม่ได้เหนื่อยกาย แต่หัวใจอ่อนแอและอ่อนล้ามากเหลือเกิน

“โอเค งั้นฉันจะไม่ทำอะไรเธอก็ได้”

ได้ยินเช่นนั้นจันทริกาก็ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาป้อยๆ และยันมือกับที่นอนคล้ายกำลังจะลุกขึ้น

“เธอจะไปไหน?”

“จันทร์จะกลับห้องค่ะ”

“ไม่ได้...ในเมื่อฉันยอมอ่อนข้อให้โดยไม่ทำอะไรเธอแล้ว เธอก็ต้องชดเชยให้ฉันด้วยการนอนกับฉันบนเตียงนี้ทั้งคืน”

“ได้โปรดเถอะนะคะ อย่าให้จันทร์นอนที่นี่เลย” จันทริกาเอ่ยวอนขอพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ

“ทำไมเธอถึงนอนที่นี่ไม่ได้”

“จันทร์ไม่คุ้นกลิ่นค่ะ ถ้าคุณให้จันทร์นอนกับคุณ จันทร์คงนอนไม่หลับ”

“ทำไมถึงไม่คุ้น ตัวฉันเธอก็ทั้งกอดทั้งจูบมาแล้วทุกตารางนิ้ว เตียงก็เตียงเดิม ผ้าปูที่นอนก็อันเดิม” รังสิมันต์พูดเสร็จก็สะดุดตรงคำว่าผ้าปูที่นอน ใช่สินะ...มันมีกลิ่นที่แปลกไปกลิ่นหนึ่งคือกลิ่นน้ำหอมของสะบันงานั่นเอง น่าแปลกที่หัวใจของเขาพองขึ้นคับอกชั่วขณะ เมื่อคิดว่าที่จันทริกาเป็นเช่นนี้ก็เพราะหึงหวงเขา

“อ้อ...คงเป็นกลิ่นน้ำหอมของสะบันงาสินะที่เธอไม่คุ้น”

จันทริกานิ่งแทนคำตอบ ทำให้รังสิมันต์เกือบจะหลุดยิ้ม เมื่อมั่นใจว่าที่จันทริกางอแงกับเขาก็เพราะเรื่องนี้

“โอเค เธอไม่อยากนอนที่นี่ก็ไม่ต้องนอน แต่ฉันจะลงไปนอนกับเธอเอง”

ว่าแล้วรังสิมันต์ก็ลุกขึ้นและอุ้มร่างบางลอยหวือขึ้นมาในวงแขน จากนั้นก็พาจันทริกากลับลงไปห้องนอนของเธอที่ชั้นล่าง เมสซี่ซึ่งนอนอยู่บนเตียง เห็นเจ้านายเข้ามาพร้อมกันสองคน มันก็รีบกระโดดลงไปนั่งบนพื้นพรมอย่างรู้หน้าที่

ร่างบางถูกวางลงบนเตียง ตามมาด้วยร่างสูงใหญ่ที่ทาบทับลงมานอนเบียดบนเตียงขนาดห้าฟุต ซึ่งมันแคบไปถนัดตา หากรังสิมันต์ก็ไม่คิดจะสนใจ เขาเอื้อมมือไปปิดไฟ ห้องทั้งห้องมืดลงพร้อมกับที่ลำแขนแข็งแรงกระชับร่างบางเข้ามาในอ้อมแขน

“คราวนี้เธอคุ้นกลิ่นหรือยัง” เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบถามข้างหูท่ามกลางความมืด

“คุ้นแล้วค่ะ แต่คุณกลับขึ้นไปนอนข้างบนเถอะนะคะ เตียงนี้มันแคบคุณคงนอนไม่สบาย”

“แคบก็ใช่ว่าฉันจะไม่เคยนอนนี่ ดีออกเธอจะได้ไม่มีพื้นที่ขยับหนีฉันไปไหน” พูดจบปากและจมูกโด่งก็เริ่มซุกไซ้ที่ข้างแก้มและใบหูของจันทริกาจนเธอเริ่มซ่านสยิว

“อย่าค่ะ...”

“อย่าห้ามฉันจันทริกา ฉันต้องการเธอ” ในยามนั้นรังสิมันต์กระซิบบอกความต้องการของตัวเองด้วยเสียงสั่นพร่า ฟ้องความปรารถนาที่แท้จริงของเขา

“แต่เมสซี่...”

“เมสซี่มันนอนอยู่ที่พื้น อีกอย่างห้องก็มืดขนาดนี้ มันไม่เห็นหรอกว่าฉันกับเธอทำอะไรกัน”

“แต่จันทร์เหนื่อยค่ะ” หญิงสาวใช้ข้ออ้างเดิมที่เคยได้ผลเมื่อตอนที่อยู่บนเตียงของเขา

“เธอไม่ได้เหนื่อยหรอก เธอแค่งอแงและหึงฉัน”

ท่ามกลางความมืดจันทริการู้สึกว่ารังสิมันต์กำลังพูดพร้อมกับยิ้ม

“จันทร์ไม่ได้หึงค่ะ จันทร์รู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์รู้สึกอะไรกับคุณ”

“เธอนี่มันผู้ร้ายปากแข็งตลอด แต่ไม่เป็นไร ฉันไม่สนหรอกว่าเธอรู้สึกยังไงกับฉัน ฉันแค่อยากได้ยินเสียงครางแผ่วๆ แต่กระเส่าและเร้าใจชะมัดของเธอเท่านั้น”

คราวนี้รังสิมันต์ไม่เปิดโอกาสให้จันทริกาได้โต้แย้งใดๆ เพราะหลังจากพูดประโยคนั้นจบ เรียวปากหยักได้รูปก็ประกบกลีบปากอิ่มนุ่มของเธอและบดจูบอย่างเร่าร้อนทันที จากนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็ดำเนินไปตามที่เขาต้องการ