บทที่ 43

บทที่ 43

               

                อากาศในยามอรุณรุ่งยังคงมีหมอกลงหนาทึบ ทำให้บรรยากาศทั่วอาณาบริเวณหนาวเย็นเหมือนเช่นทุกเช้า โดยเฉพาะในช่วงเวลาตีสี่กว่าๆ แบบนี้ หากเช้านี้จันทริกากลับรู้สึกว่าความหนาวเย็นนั้นไม่ได้กระทบผิวกายของเธอมากเท่าไหร่ เพราะมีความอบอุ่นบางอย่างที่คอยโอบล้อม ทำให้ร่างบางเผลอซุกเข้าหาความอบอุ่นนั้นอย่างลืมตัว ครั้นพอลืมตาตื่นก็รีบถอยห่างแบบเป็นอัตโนมัติเช่นกัน ทว่าแค่แรงดิ้นเบาๆ นั้นก็ทำให้คนที่นอนอยู่ข้างๆ ตวัดแขนคว้าเอาร่างบางเข้าไปนอนกอดอีกครั้ง จันทริกาแก้มแดงซ่านท่ามกลางความมืดเพราะรู้สึกได้ว่า ร่างกายของรังสิมันต์ยังคงเปลือยเปล่า

                “จะขยับไปไหน” เขาพึมพำทั้งที่ยังไม่ลืมตา แขนแกร่งกอดร่างบางมาแนบชิดแน่นกว่าเดิม

                “จันทร์ต้องลุกแล้วค่ะ คุณปล่อยจันทร์เถอะนะคะ”

                “ไม่ปล่อย จะรีบตื่นไปไหนแต่เช้า”

                “ตื่นไปเตรียมอาหารให้คุณ และเตรียมตัวไปทำงานไงคะ”

                “วันนี้เธอไม่ต้องไปทำงาน ส่วนอาหารเช้าฉันก็ไม่กิน เพราะฉะนั้นตอนนี้เธอมีหน้าที่นอนนิ่งๆ ให้ฉันกอดก็พอ ห้องเธอหนาวจะตายไม่รู้หรือไง”

                “ไหนคุณบอกว่าจะให้จันทร์ไปทำงานที่ห้างวันนี้อีกวันไม่ใช่เหรอคะ” จันทริกาถามอย่างไม่เข้าใจต่อคำสั่งที่เปลี่ยนแปลงไปของเขา

                “ก็ฉันไม่อยากให้เธอ...” รังสิมันต์เกือบจะหลุดคำพูดออกมาอย่างเผลอไผลแล้วว่า เพราะเขาไม่อยากให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้จันทริกาเหมือนเมื่อวาน เขาไม่ได้หึง แต่เขาแค่หวง ถึงยังไงตอนนี้เธอก็ยังมีหนี้แค้นที่เขาชำระยังไม่หมด ดังนั้นจึงไม่ควรมีผู้ชายคนไหนได้เข้าใกล้จำเลยแค้นของเขา

                “จันทร์ทำงานไม่ดีเหรอคะ”

                “ฉันสั่งอะไรก็ทำอย่างนั้น อย่าถามมาก มันน่ารำคาญ”

                “ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยจันทร์เถอะค่ะ จันทร์จะได้ลุกไปทำงานบ้าน” ปากเอ่ยขอร้องพร้อมกับที่มือบางยกขึ้นผลักอกที่แน่นหนาดั่งกำแพงหินออกห่าง

                “เธอนี่มันชอบหาเรื่องใส่ตัวจริงๆ เลยนะ”

                “จันทร์เปล่าหาเรื่องค่ะ จันทร์แค่อยากลุก”

                “แต่เธอขัดคำสั่งฉัน และกำลังทำให้ฉันโมโหหิว”

                “งั้นก็รีบปล่อยจันทร์สิคะ จันทร์จะได้รีบไปเตรียมอาหารให้คุณ”

                “ฉันไม่ได้หิวข้าว ฉันหิวเธอต่างหาก”

                ว่าแล้วคนโมโหหิวก็พลิกร่างเปลือยเปล่าของตัวเองขึ้นคร่อมทับร่างบางทันที ไม่นานซอกคอของจันทริกาก็ถูกปากและจมูกโด่งๆ ซุกไซ้

                “ยะ...อย่าค่ะ...”

                คำเดิมๆ หลุดออกมาจากเรียวปากอิ่มนุ่ม ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันไม่เคยใช้ได้ผลกับการห้ามปรามความต้องการของรังสิมันต์ได้เลยสักครั้ง

                สุดท้ายปากของจันทริกาก็ถูกปิดด้วยเรียวปากหยัก จากนั้นเธอไม่มีโอกาสได้เปล่งคำพูดใดๆ อีก นอกจากเสียงครางกระเส่าที่เกิดจากความวาบหวาม ตามการนำพาของคนที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ นอกจากเห็นเธอเป็นแค่เครื่องมือระบายความแค้นและความปรารถนาของเขาเท่านั้น

                จากเช้าตรู่ล่วงเลยเข้าสู่ยามเช้าอย่างแท้จริง กว่าที่ไฟปรารถนาอันร้อนแรงของรังสิมันต์จะสงบลงได้ เขาหยิบเสื้อผ้ามาใส่อย่างไม่ได้เร่งรีบ ในขณะที่จันทริกาหยิบผ้าห่มมาปกปิดเรือนกายเปลือยเปล่าของตัวเอง เพื่อรอให้เขาออกจากห้องไปก่อน

                “เธอเก็บแผงยาคุมไว้ที่ไหน” รังสิมันต์หันมาถามหลังจากที่เขาแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว

                “อยู่ในลิ้นชักโต๊ะค่ะ”

                ร่างสูงขยับไปยังโต๊ะตัวเล็กๆ ที่วางอยู่ข้างหัวเตียงซึ่งแต่ก่อนเคยถูกใช้มันเป็นโต๊ะสำหรับอ่านหนังสือ แต่ตอนนี้มันถูกใช้แค่เก็บถุงยาที่รังสิมันต์ซื้อมาให้กินเพื่อควบคุมไม่ให้เธอตั้งท้องเท่านั้น

                มือใหญ่แต่ขาวสะอาดอย่างคนไม่เคยทำงานหนักเปิดลิ้นชักแล้วหยิบแผงยาคุมออกมา เห็นร่องรอยของเม็ดยาที่ถูกแกะเรียงกันตามวัน จึงวางมันลงที่เดิม

                “หวังว่าคงจะว่าง่ายแบบนี้ตลอดไปนะ”

                เขาหันกลับมา ก่อนจะขยับไปที่เตียง แล้วโน้มหน้าไปหอมแก้มของจันทริกาหนักๆ ทีหนึ่ง ก่อนจะเดินออกจากห้องไป โดยเมสซี่ที่ตื่นนานแล้ววิ่งตามออกไปติดๆ

                รังสิมันต์กลับบ้านมาในตอนเย็นพร้อมกับปรัชญ์ และหลังจากวันนั้นปรัชญ์ก็กลายมาเป็นแขกในช่วงเย็นอยู่เป็นประจำ ทำให้จันทริกามองเห็นถึงความสนิทสนมของทั้งคู่ ปรัชญ์มักจะขลุกอยู่จนดึกเกือบทุกครั้ง ซึ่งเธอก็ทำหน้าที่เพียงหาน้ำหากับแกล้มไปเสิร์ฟให้เท่านั้น เธอไม่กล้าที่จะทักทายหรือพูดคุยกับปรัชญ์นานๆ เหมือนเช่นครั้งแรก เพราะมีสายตาดุๆ ของใครอีกคน คอยจับจ้องมองเธออยู่อย่างไม่ยอมให้คลาดสายตา หากแต่เธอไม่รู้เลยว่าคล้อยหลัง ตัวเองกลับเป็นประเด็นที่ถูกพาดพิงถึงอยู่บ่อยครั้ง

                  เช้าวันศุกร์รังสิมันต์เดินลงมาจากบันไดพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบย่อม เขาไม่ได้แตะอาหารที่จันทริกาเตรียมไว้ให้ แต่ดื่มกาแฟแค่แก้วเดียว จากนั้นก็ขยับมาหาร่างบางซึ่งยืนอยู่ข้างโต๊ะอาหารเช่นเดียวกับทุกเช้า แล้วเอ่ยบางอย่างกับเธอ

                “วันนี้ฉันจะเข้ากรุงเทพฯ กับปรัชญ์ อาจจะไปหลายวันหน่อย เธออยู่คนเดียวได้ไหม”

                “อยู่ได้ค่ะ” จันทริกาตอบเรียบๆ ไม่ได้บอกความรู้สึกใดๆ ออกมากับน้ำเสียงเช่นเดิม ทำให้รังสิมันต์นึกหงุดหงิดขึ้นมาครามครัน ที่เธอทำเหมือนไม่รู้สึกรู้สากับการไปไหนมาไหนของเขา

                “เธอจะไม่ถามหน่อยเหรอ ว่าฉันจะไปทำอะไรที่กรุงเทพฯ”

                “จันทร์ไม่มีสิทธิ์ถามไม่ใช่เหรอคะ” เสียงหวานเอ่ยย้อนในสิ่งที่เขาตอกย้ำอยู่บ่อยๆ

                “แต่ครั้งนี้ฉันอยากให้เธอถาม ถามสิจันทริกา”

                “คุณจะไปทำไมเหรอคะ” จันทริกาคร้านจะมีเรื่องจึงถามออกไปอย่างที่เขาต้องการ หากคำตอบที่ได้รับก็ทำให้หัวใจของเธอปวดแปลบอย่างอดไม่ได้

                “ฉันจะไปหาผู้หญิงที่ดีพร้อมคนหนึ่ง ดีมากพอที่จะมาแทนศศิได้ ซึ่งเธอเทียบไม่ได้เลยแม้แต่ขี้เล็บ”