บทที่ 2 หนูรวย

"นี่ ยัยปิ่น ผ่านมาจะอาทิตย์นึงแล้ว ทำไมพี่เขายังไม่ติดต่อมาวะ" ณัชชามองเพื่อนสนิทที่เอาแต่จิ้มนิ้วคุยเล่นกับเตชินอยู่

"อ๋อ กูถามพี่เตให้แล้ว เขาบอกว่า พี่วินยังไม่ได้ซื้อโทรศัพท์เลย เงินเก็บอาจจะยังไม่พอ แถมไม่ยืมใครด้วย บอกว่าเอามาก็ไม่ได้ใช้ไร" ปิ่นมนัสร่ายยาวถึง สาเหตุ

"ดี! งั้นมึงแวะไปห้างกับกูหน่อย" ณัชชาลุกขึ้นก่อนจะถามปิ่นมนัสอีกครั้งนึง "ยัยพิมล่ะ ทำไมวันนี้ยัยนั่นถึงไม่มากเรียน?" ณัชชามองหน้าเพื่อนสนิทที่เหลือกันแค่สองคนเมื่ออีกคนนึงหายไป

"มันไม่ได้บอกกูค่า บอกมึงไหมละ?" ปิ่นมนัสเก็บมือถือเข้ากระเป๋าหลังจากบอกลาผู้ชายที่คุยตั้งแต่เช้า

"ไม่บอกอะไรกูเหมือนกัน แต่ก็ไปเหอะ" สองสาวเดินตรงมายังรถมินิคูเปอร์คันเล็กของณัชชาพร้อมกับออกตัวไปอย่างรวดเร็ว

คอนโดพิมปภา

"อ๊าา พี่ภูคะ พิมเสียว" พิมปภาเม้มปากแน่นเมื่อกายแกร่งของภูเมฆขยับเข้าออกร่องสวาทของตนอยู่เนิ่นนาน

"พี่ก็เสียว" ภูเมฆบีบหน้าอกนิ่มของหญิงสาวที่นอนอยู่ใต้ร่างอย่างเมามันส์ไม่สนเสียงสั่นของโทรศัพท์ที่ดังถี่ตั้งแต่เมื่อคืน ไม่นานนักสองหนุ่มสาวก็ได้เสร็จภารกิจที่มองความสุขให้กัน

"พี่ภูจะไปไหนคะ?" พิมปภาลุกขึ้นมองชายหนุ่มที่แอบกินมาตั้งแต่อาทิตย์ก่อน

"วันนี้พี่มีสอบ พิมพักผ่อนต่อเถอะ ฝันดีนะ" ร่างสูงเดินเข้ามาหอมหน้าผากมนก่อนจะสวมเสื้อนักศึกษาตัวเมื่อคืนแล้วเดินออกไป พิมปภาหน้าแดงขึ้นรู้สึกเหมือนเจ้าหญิงที่โดนดูแล ทั้งที่ในใจก็รู้ดีว่าเขามีเจ้าของแต่ก็ไม่วายพลาดพลั้งหลกรักคุณชายจอมเจ้าชู้ไป

ห้างสรรพสินค้า

"เอาเครื่องนี้ค่ะ" นิ้วเรียวชี้ไปที่โทรศัพท์เครื่องหรูรุ่นเดียวกันกับที่ตนเองใช้ แต่เลือกเป็นสีดำให้ชายหนุ่มที่ตนหมายปอง

"มึงนี่ก็บ้า เขามีแต่ผู้ชายเปย์ นี่มึงเปย์ผู้ชายก่อน" ปิ่นมนัสกลั้นขำ ที่เพื่อนเธอเล่นจริงจังจนเธอเองกลัวแทนกวิน

"ด้านได้ อายอด มึงจะอายแล้วอดไหมล่ะ?" ณัชชาหันมองเพื่อนสาวหลังจากที่ซื้อมือถือเรียบร้อย

"เฮียตี๋คงภูมิใจใจตัวลูกสาว ยอดวีรสตรีหญิง"ปิ่นมนัสชูนิ้วโป้งขึ้นสองข้าง

"ไปเหอะ ถามพี่เตยังว่าอยู่ไหนกัน?" มือขาวค้นหากุญแจรถก่อนจะเดินนำเพื่อนออกไป

"ตึกคณะ วันนี้ไม่มีเรียนแต่ไปทำโปรเจคท์จบกัน" ปิ่นมนัสผู้รอบรู้บอกเพื่อนสาวอย่างอารมณ์ดี ทั้งคู่เดินทางไม่กี่อึดใจก็ถึงยังคณะเป้าหมาย ปิ่นมนัสเป็นคนเดินนำเพื่อนสาวเข้ามายังห้องๆหนึ่ง

"ว้าว ดูสิใครมา" ธันวาผู้หันไปเห็นก่อนบอกเล่าเพื่อนๆที่กำลังทดลองโปรเจคท์อย่างแข็งขัน

"พี่เต ทานอะไรรึยังคะ พอดีปิ่นซื้อของมาให้เพียบ" ปิ่นมนัสเดินเข้าไปถามชายหนุ่มผิวแทนหุ่นล่ำพร้อมกับยกถุงอาหารที่ซื้อมาเต็มไม้เต็มมือ

"พี่กำลังหิวอยู่พอดี" เตชินยิ้มหวานให้สาวตรงหน้าพร้อมกับวางอุปกรณ์การทดลองลงอย่างไรเยื่อใย

"อันนี้ค่ะ" ณัชชาเดินตางมายังจุดหมายที่ชายหนุ่มลูกครึ่งนั่งอยู่ประจำหน้าจอคอมพิวเตอร์

"อะไร?"กวินหันมองถุงไอทีในมือ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ

"หนูซื้อมาให้พี่ รับไปเถอะค่ะ"มือบางวางกล่องมือถือที่ยังไม่แกะออกบนมือหนา

"เห้ย บ้าป่าว!?" กวินรีบชักมือกลับ

"ฮ่าๆ ไอ้วิน มีสาวเปย์ว่ะ" ธันวายืนขำเพื่อนหนุ่ม ทุกๆคนทราบดีเรื่องฐานะทางบ้านของกวินแต่ถึงอย่างไรก็ยังรักใคร่กลมเกลียวกันอยู่ดี

"หนูไม่ได้บ้านะ หนูตั้งใจซื้อให้พี่ เพราะพี่ไม่ยอมติดต่อหนูเลย ถ้าหนูอยากรู้จักพี่หนูต้องส่งจดหมายหารึไงกันคะ?" ณัชชาขมวดคิ้วมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ ถึงแม้จะนั่งแต่ความสูงของเขาก็เกือบถึงเธอที่ยืนอยู่เหมือนกัน

"เอาเงินพ่อแม่ให้มาซื้อของให้ผู้ชายนี่นะ บ้ารึเปล่า" กวินหันหน้าหนี

"หนูไม่ได้เอาเงินพ่อแม่ให้มาสักหน่อยค่ะ นี่มันคือเงินที่หนูช่วยพ่อทำงานต่างหาก" ณัชชากอดอกมองชายที่เอาใจยาก

"เธอเอากลับไปเถอะ อย่าทำให้คุณค่าตัวเองลดลงเพราะฉันเลย" กวินบอกปัดตั้งใจทำงานที่หน้าจอต่อ

"พี่วินคะ อันนี้หนูซื้อมาให้ราคากี่ไม่กี่บาท ถ้าพี่ไม่เอาก็ทิ้งลงถังขยะไปเลยค่ะ แต่หนูเมมเบอร์หนูไว้ในนั้นแล้ว!" หญิงสาวสะบัดผมเดินออกไป ทิ้งให้กวินงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ชายหนุ่มหยิบเอามือถือเครื่องใหม่แถมยังเป็นรุ่นฮิตที่ใครๆในมหาลัยก็ต้องใช้ขึ้นมาดู

"เอาว่ะ งานนี้ไอ้วินได้ของดีซะด้วย" ธันวาตบไหล่เพื่อน

ใบหน้าคมออกแนวลูกครึ่งแสดงความเรียบนิ่ง ในใจกลับคิดว่าผู้หญิงคนนี้แปลกจัง มีที่ไหนให้โทรศัพท์ผู้ชายที่เจอกันได้แค่วันเดียว

"กูไปทำงานล่ะ เดี่ยวเข้าสายพี่เขาไม่พอใจอีก" ร่างสูงลุกขึ้นยืน กวินสาวท้าวด้วยความเร็วไม่วายจะลืมคว้าเอาถุงโทรศัพท์มือถือติดขึ้นมาด้วย

ด้วยความที่ไม่รู้ว่าพ่อเป็นใครที่ไหน เพราะเกิดมาก็มีเพียงแม่และยายสองคนที่คอยอบรมเลี้ยงดูโดยที่เขาเองก็ไม่คิดจะนอกลู่นอกทาง กวินพยายามที่จะหางานเสริมทำทุกทางเพื่อที่จะมีกำลังทรัพย์มากพอดูแลตัวเองไม่ให้แม่เดือดร้อน อีกไม่กี่เดือนข้างในเขาก็จะจบหลักสูตรแล้ว วันนี้จะเป็นการทำงานวันสุดท้ายที่เขาจะทำ ชายหนุมผูกผ้ากันเปื้อนไว้ที่เอวสอบอย่างชำนาญก่อนจะเดินออกมาบริการลูกค้าที่นั่งรออยู่

"สวัสดีครับ ลูกค้ามากี่ท่านครับ" นิ้วหนากดปากกาพร้อมกับเตรียมกระดาษมาจด

"มาสามคนค่ะ" เสียงณัชชาบอกพร้อมกับส่งสายตายิ้มหวานให้

"นี่พวกเธอมาได้ยังไง?" กวินขมวดคิ้ว ที่จริงจะมาก็ไม่ผิด แต่พวกนี้พึ่งผ่านสิบแปดมามาดๆ แถมแต่ล่ะคนยังแต่งตัวโชว์หวิวในร้านเหล้าแบบนี้อีก

"ที่นี่ใกล้มอไงคะ ยัยพิมพ์จะได้สะดวกต่อการเดินทาง พวกเราเลยเลือกมาที่นี่ค่ะ แต่ว่าหนูไม่ได้มาหาพี่จริงๆนะคะ" ณัชชาปัดมือบอก แต่ความเป็นจริงแล้ว ไลน์ถามเตชินต่างหาก

"แล้วจะเอาเป็นเบียร์หรือว่าเหล้า?" ชายหนุ่มถามด้วยสีหน้าเรียบเฉยเป็นปกติ

"เอามาหมดเลยค่ะ เอามาทุกแบบ หนูจะกินให้หมด" หญิงสาวลุกขึ้นบอก

"บ้าแล้ว ใครมันจะไปกินแบบนั้นเมาตายพอดี!" พิมปภาค้านเพื่อน

"ไม่จ้ะ ยัยหนูพิมแกต้องลองนะ การที่เรากินอะไรหลายๆอย่างได้เนี้ย" ปิ่นมนัสเห็นด้วยกับความคิดที่ไม่ได้กลั่นกรองของณัชชา

"เอาแค่เหล้ากรมเดียวก็พอแล้ว เดี่ยวเอามาให้" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยก่อนจะจดเบอร์โต๊ะและรายการที่สั่งลงไป

"พี่วิน มานั่งกินกับหนูได้ไหมคะ?" ณัชชารีบคว้าแขนเมื่อเห็นเขาเตรียมจะหัน

"ในเวลางาน ขอโทษด้วยนะครับ คุณลูกค้า" ชายหนุ่มไม่แยแสเธอสักทีแถมเดินไปอย่างไร้เยื่อใย

"งานนี้กูว่ามึงเปย์ผิดคน" ปิ่นมนัสส่ายหัวไปมา

"เอาเถอะ ถือว่าเปิดประสบการณ์นั่งลงๆ" พิมปภาบอก

เมื่อคนมาเสริฟไม่ใช่บุคคลที่ต้องการก็ทำเอาณัชชาจ๋อยลงไป

"ลูกค้าเริ่มเยอะแล้ว มึงก็กินๆรอพี่เขาไปก่อนจะนั่งเป็นหมาหงอยทำไม?"

"จริง อะนี่ฉันเทให้พวกแกล่ะ" สองสาวเพื่อนรักพากันดีอกดีใจที่ได้ออกมาดื่มด่ำกับบรรยากาศแสงสีเสียงที่พึ่งเคยได้มาพบเจอ ถึงจะมีแค่ไฟสลัวก็ไม่ทำให้ณัชชาล่ะสายตาไปจากผู้ชายร่างสูงที่วิ่งเสริฟอาหารและแอลกอฮอล์ไปมาได้

ผ่านไปไม่ถึงสองชั่วโมง คนเก่งที่บอกเลือกเอาหมดทุกอย่างแทบจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ร่างขาวจั๊วะของณัชชาตอนนี้ส่องแสงออร่าจนเด่นสุด ยิ่งแก้มนวลที่ตอนนี้แดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ยิ่งทำให้ผู้ชายโต๊ะไหนๆก็อยากเข้ามาชนแก้ว เจ้าตัวที่ไม่สนใจอะไรอยู่แล้วยิ่งยินดีหัวเราะชอบใจก่อนจะส่ายสะโพกไปตามจังหวะเพลงอย่างเซ็กซี่

"ฮ่าๆ ชนแก้วกับน้ำอีกเหรอคะ?" ณัชชายืนแทบไม่อยู่เมื่อเห็นว่ามีร่างสูงเข้ามาใกล้เธอก็คิดว่ามีคนต้องการจะทำความรู้จักกันอีก

"เมาแล้ว เดี่ยวฉันพากลับ" กวินที่ถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วเดินมาด้วยความเร็วเมื่อเห็นท่าทีว่าทั้งสามสาวเริ่มจะมีอาการไม่ค่อยจะไหว

"ส่วนพวกเธอรอไอ้เตอยู่ที่นี่เดี่ยวมันมารับ" เสียงเข้มตอนนี้เหมือนจะดุ สองสาวก้มหน้าหลบสายตาที่ดูดุดัน

"อ้าวว พี่วินน" แก้มยุ้ยๆของณัชชาคลี่ออกจากกันก่อนจะโผล่เข้ากอดเอวหนาที่ยืนอยู่

"มีรถไหม?" กวินกดเสียงต่ำ

"มีสิ! หนูรวยนะ!" ใบหน้าจิ้มลิ้มซุกที่แผงอกกำยำอย่างชอบใจส่วนชายหนุ่มเองก็ไม่ปฏิเสธอะไรค่อยๆพาคนตัวเล็กกว่าเดินออกมาจากร้านพร้อมกระเป๋าแบรนด์เนมของเธอ

"จะอ้วกไหม?" น้ำเสียงดูอ่อนโยนลงทันตาเมื่อพาณัชชานั่งลงเบาะข้างคนขับ

"ม่ายยย" หญิงสาวครางเสียงยานก่อนจะฟุบหลับไปที่เบาะข้างคนขับ

"นี่ เธอ บ้านอยู่ไหน?" มือหนาเขย่าคนตัวเล็กที่หลับไม่ได้สติก่อนจะถอนหายใจแล้วปิดประตูเดินไปยังตำแหน่งคนขับที่ได้เรียนรู้วิธีการขับรถมาจากเพื่อนๆขี้เมาที่ไม่ชอบขับรถกัน มือสากหมุนพวงมาลัยอย่างชำนาญก่อนจะวิ่งตรงไปยังห้องพักของตนเองก่อน เพราะตอนนี้แม้แต่เพื่อนสาวอีกสองคนของณัชชาก็เหมือนจะไม่มีสติเหมือนกัน