Home / โรแมนติก / ตามมาหารัก / บทที่ 1 กาแฟสื่อรัก

Share

บทที่ 1 กาแฟสื่อรัก

last update Last Updated: 2025-01-17 11:35:15

ร่างบางผิวขาวผ่องตามสไตล์เชื้อสายจีน สวมกระโปรงนักศึกษายาวไม่กี่คืบ พร้อมกับสวมส้นสูงยาวเกือบสี่นิ้วเดินสะบัดเจ้ามหาลัยหลังจากจอดรถ สายตากลมโตหันมองหากลุ่มเพื่อนสนิทที่นัดกันไว้ในคาเฟ่เล็กๆที่มหาลัย ขณะที่ขาเรียวสวยก้าวย่างเข้าไป ทั้งชายหญิงต่างก็หันมามองเป็นตาเดียว

"ไฮ~ มาแล้วจ้า" ณัชชาวางกระเป๋าแบรนด์เนมรุ่นลิมิเต็ดลงตรงโต๊ะที่เพื่อนนั่งรออยู่

"ช้ามาก ช้าจนอาจารย์จะเข้าสอนอยู่แล้วย่ะ" ปิ่นมนัสสาวสวยผมลอนสีแดงกรอกตามองบนไปมาเมื่อนั่งรอเพื่อนสาวมาซะนาน

"แหม๋ แกก็พึ่งมาก่อนมันไม่ถึงห้านาทีหรอก ทำเป็นบ่น"พิมปภาสาวสวยกุลสตรีที่ใครต่างหมายปองหันมาเอ็ดเพื่อนสาว

"เอาล่ะๆ พวกมึงอย่าทะเลาะกันไปเลย เดี่ยววันนี้เจ๊เลี้ยงข้าวเอง โอเค๊?" ณัชชาหาข้อแลกเปลี่ยนเพื่อไถ่โทษ

"เออ อย่างงี้สิค่อยสมกับเป็นเพื่อนกู ปะ ไปเรียนกันเถอะ!" ปิ่นมนัสลุกขึ้นยืนเต็มความสูงร้อยเจ็ดสิบ

"อุ้ย อาจารย์บอกว่าเช้านี้งดเรียน" พิมปภาหันมองเพื่อนสาวที่หน้าเหว๋อสลับไปมา

"โอ้ย ฉันจะถ่อมาทำไมกันล่ะเนี่ย บ้านก็ไกล บ่ายก็ไม่มีเรียนอีก" ณัชชาชักสีหน้าหงุดหงิดขึ้นพลางกอดอกจนผู้ชายที่นั่งโต๊ะข้างๆชำเลืองมองหน้าอกที่แทบจะปริออกจากกระดุมเม็ดเล็ก

"แบบนี้ก็ดีสิวะ กูจะพาไปเจอของดีของมหาลัย"ปิ่นมนัสปิ๊งไอเดียอันชาญฉลาดขึ้น

"ของดีของแกน่ะมีอย่างเดียวยัยปิ่น" พิมปภาส่ายหัวไม่เอาด้วย

"คราวนี้จะพาไปตึกวิศวะ เห็นว่ามีกีฬาที่คณะด้วย มึงแน่ใจเหรอว่าไม่ไป"ปิ่นมนัสก้มลงกระซิบภายในวงสนทนา

"รออะไรกูไปด้วย!" ณัชชายืนขึ้นพร้อมกับแนบกระเป๋ามาสะพาย

"ก็ได้ ถ้าน้ำชาไปฉันก็ไป" แม่กุลสตรีแอบแซ่บ พิมปภาตั้งใจใส่กระโปรงทรงเองยาวถึงตาตุ่มแต่พอยืนขึ้นมากลับแหวกถึงขาอ่อน

"แหม๋ จ๊ะ คุณหนูพิม" ปิ่นมนัสแขวะไม่จริงจังนักก่อนทั้งสามจะเดินออกไปพร้อมๆกัน

คณะวิศวกรรม

"กรี๊ดดด มึงดูนั่น พี่เตชินโคตรหล่อ!!" ปิ่นมนัสวิ่งไปจับจองที่นั่งก่อนเพื่อนในแวดวงของสาวๆที่นั่งกรีดร้องเชียร์บอลระหว่างสาขากันอยู่

"ไอ้เชี่ย คนไหนวะ กูไม่ยักกะมองเห็น" ณัชชาหรี่ตามองหาคนที่เพื่อนกรีดร้องให้ก่อนหันไปสะดุดสายตากับชายหนุ่มลูกครึ่งท่าทีผู้ดีอังกฤษคนนึงที่วิ่งเลี้ยงลูกบอลอยู่

"อุ้ย หล่อจัง" ณัชชาตบแขนปิ่นมนัสอย่างจังจนเพื่อนร้องลั่น "โอ้ย! เจ็บนะ คนไหนของมึง!?" ปิ่นมนัสมองถามนิ้วของเพื่อนที่ชี้ไปยังชายหนุ่มลูกครึ่ง

"อ้อ พี่คนนั้นชื่อกวิน เป็นลูกครึ่งนั้นแหละ แต่รู้ไหมว่าเขาดีกรีเป็นเดือนมหาลัยตั้งแต่เข้าปีหนึ่งเลยนะ เนี่ยพวกแมวมองมาตามเยอะมาแต่พี่แกปัดตก"ปิ่นมนัสอธิบายประวัติคร่าวๆ

"แล้วคนนั้นล่ะ" พิมปภาชี้ไปที่ชายหนุ่มขาวตี๋ที่มองเห็นว่าขาวออร่ามาแต่ไกลนั่งดื่มน้ำอยู่

"อ๋อ พี่คนนั้นอยู่ในแก๊งค์เขานั้นแหละ ชื่อภูเมฆ แต่แกอย่าไปสนใจดีกว่าพี่เขามีเมียแล้ว เหลืออีกคนที่ยังไม่มีแฟน พี่ธันวาคนนั้น" ปิ่นมนัสชี้ไปที่ชายที่ยืนเป็นมือประตูอยู่ ใบหน้าหล่อเหลากำลังสะบัดเหงื่อที่เปียกชื้นที่ผมทำสาวๆที่นั่งมองกรี๊ดกร๊าดกันกระหน่ำ

"แย่จัง" พิมปภาตาสลด ส่วนอีกคนมองตามร่างสูงที่วิ่งไปมากลืนน้ำลายดังหลายอึก เตี๋ยเธอจะว่าอะไรไหมถ้าลูกสาวเชื้อสายจีนชอบผู้ชายสไตล์ยุโรป

"เอาเถอะๆ คณะนี้มีเรื่องสนุกๆในทำเวลามีกิจกรรมกีฬาสี นั่นก็คือ หากใครอยากคบ หรือ คุยกับนักบอลที่เตะ ให้นำขวดน้ำไปวางตามชื่อที่เขาแปะไว้ พร้อมกับเขียนโน๊ตอะไรก็ได้ให้พี่ๆเขาดึงดูดใจแล้วติดต่อกลับมา" ปิ่นมนัสหันบอกเพื่อนสาวสองคน

"มึงรู้ได้ไงเนี่ย" ณัชชาขมวดคิ้วมองหน้าเพื่อนสนิท

"ฉันไปซื้อน้ำก่อนนะ" พิมปภาไม่รอถามเพื่อนซ้ำรีบหันควับไปซื้อน้ำก่อนใครเพื่อน

"เอ้า ไปก่อนใครเลย" สองสาวหันมองหน้ากันตาปริบๆพร้อมกับวิ่งตามเพื่อนไป

"นี่ๆ คนอื่นเขาเอาน้ำเปล่า แต่เราเอาอย่างอื่นไปมะ เผื่อจะเตะตากว่ากัน" ณัชชาดึงมือเพื่อนที่กำลังจะจับขวดน้ำเปล่าออกมา

"อะไรของมึงวะ เวลาเหนื่อยๆคนก็ต้องกินน้ำเปล่า ไม่ก็เกลือแร่สำหรับออกกำลังกายไม่ใช่รึไง?"

"นั่นน่ะสิ จะเอาอะไรดี?" พิมปภาเสริม

"เอาอันนี้" ทั้งสองคนมองหน้าณัชชาพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างคิกคัก

"ใครวะกล้าเอากาแฟมาให้กู" เตชินหยิบกาแฟกระป๋องขึ้นท่ากลางขวดน้ำตั้งเรียงราย

"อืม กูก็ได้" ภูเมฆหยิบขึ้นมาให้เพื่อนดู

"ไร้สาระ" กวินเดินหนีขวดน้ำทั้งหมดอย่างไรก็เยื่อใย

"แล้วทำไมพวกมึงได้กันสามคนวะ"ธันเดินเกาหัวอย่างงงๆ

"น่าสนใจว่ะ ไหนกูขอดูของไอ้วินสักหน่อย" เตชินถือวิสาสะหยิบของเพื่อนดู

"ดูท่าเขาจะเป็นเพื่อนกัน" ภูเมฆยื่นกระป๋องกาแฟมาเทียบกันสามอัน

"ไอ้วิน มึงไม่สนใจน้องน้ำชาปีหนึ่งหน่อยเหรอ?" เตชินอ่านชื่อที่ติดมาพร้อมกับไอดีไลน์ ซึ่งปกติส่วนใหญ่จะมีแต่ผู้หญิงเขียนให้กำลังใจ แต่ครั้งนี้มาแปลก

"เด็กไป กูไม่ชอบเด็ก" กวินหยิบขวดน้ำจากหนึ่งในกองของเพื่อนออกมาล้างหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อ

"สามสาวนั่นป่าววะ แจ่มมาแต่ไกล?"ธันวาชี้ไปที่กลุ่มสามสาวที่ยืนรออยู่ ทั้งที่การแข่งขันจบลงไปนานแล้ว

"เออ แจ่มจริง กูขอคนสูงสุด" เตชินบอกก่อนใครก่อนจะรีบปิดไอดีไลน์ส่งไปให้ปิ่นมนัส

"อะ กูได้ก่อน" ปิ่นมนัสโชว์โทรศัพท์รุ่นใหม่พร้อมกับราชชื่อผู้ติดต่อที่เพิ่มเข้ามาให้เพื่อนๆดู

"ว๊าย ของฉันก็มี"พิมปภาตบแขนเพื่อนเต็มแรงด้วยความเขิน เมื่อเห็นภูเมฆเพิ่มมาอีกคน

"ระวังจะกินน้ำใต้ศอกกูไม่รอรองรับนะ" ปิ่นมนัสบอกเพื่อนที่เขินตัวม้วนบิด

"แล้วทำไมของกูไม่มีเลยล่ะ" ณัชชามองการแจ้งเตือนโทรศัพท์ ก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มที่ตนหมายปอง ที่กำลังเก็บข้าวของอยู่

"ไม่ได้การล่ะพี่เขาจะไปแล้ว พวกมึงรอกูที่โรงอาหารเลยนะ" ณัชชารีบวิ่งออกจากกลุ่มเพื่อนตรงดิ่งไปยังร่างสูงที่รูดซิบกระเป๋าเตรียมเดินออกไปจากสนามบอล

"นี่! พี่คะ! เดี๋ยวก่อนค่ะ!" ณัชชาตะโกนตามหลัง จนทั้งสี่หนุ่มมองหันมาพร้อมกัน

"ใครครับ?" ธันวาเอ่ยถามหญิงสาวที่วิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้า มือบางค้ำที่ขาสองข้างก่อนจะหอบแฮกๆ แล้วเชิดขึ้นสะบัดผมที่ยาวตรงเดินเข้ามาหาคนที่ตัวสูงกว่ามากโข

"ทำไมพี่ไม่แอดไลน์หนูบ้างล่ะคะ!?" ณัชชายืนกอดอกมองคนที่ตัวสูงกว่าเธอลิบลิ่ว ประมาณได้ว่าคงสูงถึงร้อยเก้าสิบเซ็นต์แน่ๆ ใบหน้าหล่อสไตล์ลูกครึ่งยุโรปก้มมองหญิงสาวตรงหน้าที่ใบหน้าสาวสวยใสไร้ที่ติ

"พอดี โทรศัพท์ฉันพัง" กวินพูดไปตามความจริง ที่จริงเขากะว่าจะเก็บเงินอีกสักหน่อยแล้วค่อยซื้อ ระหว่างนี้ก็อาศัยมือถือเพื่อนโทรหามารดาไปก่อน

"เราไปกันก่อนเถอะ"เตชินชวนเพื่อนๆพลางขยิบตาเป็นอันเข้าใจให้กันก่อนจะเดินนำกวินออกไปไกล

"ข้ออ้างรึเปล่าคะ?" ณัชชามองสำรวจหาโทรศัพท์มือถือที่คิดว่าเขาจะเอาซ่อนไว้

"เอาไปดู" กวินควักออกมาจากกระเป๋าสะพายไล่ยื่นให้เธอดู

"หน้าจอแตกนี่นา แถมรุ่นก็เก่ามากด้วย" หญิงสาวขมวดคิ้วเธอนึกว่าคนอย่างเขาจะติดหรูซะอีก แต่โทรศัพท์กลับเป็นรุ่นที่ไม่ค่อยมีคนนิยม

"ฉันจน แต่เพื่อนๆมันรวย มองผ่านฉันแล้วไปหาใครสักคนในนั้นเถอะ" มือหนารีบคว้าเอามือถือที่แม่ซื้อให้ช่วงเข้ามหาลัยใหม่ๆคืน

"ได้ไงกันคะ? หนูชอบพี่ พี่ไม่รวยแต่หนูรวย หนูจะเลี้ยงพี่เองค่ะ" คนได้ยินหัวใจกระตุกวูบก่อนที่มือเล็กรีบคว้าเอามือหนามาดึงให้เดินตามเธอ

"ดะ เดี๋ยว เธอจะพาฉันไปไหน!?"

"ไปซื้อโทรศัพท์ใหม่ค่ะ" ณัชชาบอกด้วยรอยยิ้มกว้าง มือสากพอได้สัมผัสกับความนิ่มของมือเล็กๆทำเอาเหงื่อตก

"ไม่เป็นไร ฉันไปซื้อเองได้ เธอไปเถอะ" ร่างสูงดึงดันจะหยุดเดิน

"ถ้าหนูปล่อยพี่ไป สัญญาได้ไหมว่าจะแอดไลน์หนูมา" มือเล็กของเธอกำมือเขาจนแน่น รุกแรงแบบนี้เขาจะตกใจไหมนะ ณัชชาพลางคิดในใจ

"อืม" กวินตอบสั้นๆ แต่ไม่ได้จริงจังหรอกแค่ตอบไปตามสถานการณ์

"ก็ได้ งั้นหนูจะรอพี่นะคะ" หญิงสาวยิ้มกว้างโชว์ฟันเรียงสวยอีกครั้งก่อนจะแยกออกไปหาเพื่อนๆ

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • ตามมาหารัก   บทที่ 50 เจอกันอีกครั้ง  

    10 ปีผ่านไป ร่างบางสวมใส่เสื้อครอปสีดำพร้อมกับกางเกงขายาวสีดำยืนถือปืนด้วยท่าที่ทะมัดทะแมง มองเป้าที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะยิงไปทีเดียว ปัง! “สุดยอดเลยครับคุณหนู!!” ตะวันวิ่งเข้าไปตรวจสอบเป้าก่อนตะโกนบอกคุณหนูสุดสวยที่ตอนนี้โตเป็นสาวอายุครบยี่สิบเอ็ดพอดิบพอดี “เบื่อแล้วค่ะ เบื่อไหร่คุณแม่จะเตรียมของเสร็จ” ใบหน้าสวยใสบึ้งตึง เธอเลี่ยงออกมาซ้อมยิงปืนรอมารดาที่จัดเตรียมของเพื่อเดินทางไปหาน้องชายที่ซานมารีโน “เดี่ยวยี่หวาคงมาเรียกเองแหละครับ คุณหนูจะยิงอีกไหม?” ตะวันสอบถามร่างบางที่ยืนมองปืนอยู่ด้วยสายตาเบื่อหน่าย “ไม่เอาอะ ร่าเบื่อแล้ว&r

  • ตามมาหารัก   บทที่ 49 ของขวัญ

    ร่างเล็กของโนร่าสวมชุดเดรสสีขาวดูน่ารัก ผมทั้งสองข้างโดนคุณแม่ถักเปียก่อนจะเกล้ามันขึ้นให้ดูน่ารักสดใสตามวัย ผิวที่ขาวออโร่เวลาสวมชุดสีขาวยิ่งดูโด่ดเด่นสวยเกินวัยที่ควรจะเป็น “เดี่ยวลุงจะมารับคุณหนูตอนสี่ทุ่ม ห้ามทำอะไรแผงๆที่บ้านคนอื่นเด็ดขาดเลยนะครับ!” ตะวันกำชับ เพราะเขารู้ดีว่าความซนความแสบของโนร่าได้มาจากใคร ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ แต่ขอบอกไว้ก่อนว่านี่ไม่ใช่บ้านเรานะครับคุณหนู! “ทราบค่ะ ร่าไม่เล่นอะไร นอกจากกินเค้ก ดื่มน้ำอัดลม แล้วก็วิ่งเล่นไล่จับ” ใบหน้าถอดแบบบิดายิ้มแฉ่งให้กับลุงการ์ดคนสนิทของพ่อ “ถ้าอย่างงั้นลุงไปก่อนนะครับ มีอะไรโทรมาหา เดี่ยวลุงรีบมาด่วนๆ” ตะวันชี้ไปที่นาฬิกาสมาร์ทวอทช์ของเด็กหญิง “ไม่ ต้อง ห่วง นะ คะ!&rd

  • ตามมาหารัก   บทที่ 48 การจากลาที่แสนเจ็บปวด

    2 สัปดาห์ต่อมา “อันนี้อย่าลืมเก็บไว้กอดยามคิดถึงพี่นะ” โนร่าฝากตุ๊กตาหมีสีชมพูไว้ในอ้อมแขนของน้องชาย ลูเซียโนมองพี่สาวที่ตนเองเธอกับเธอมาตลอดวันนี้พี่สาวคนนี้กลับหอบของมาให้เขาดูไว้ยามเหงาเยอะแยะ “พี่ร่า ฮึก” ดวงตาสีฟ้าเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา ผู้เป็นพี่รีบสั่งน้องชายก่อนทันทีที่เห็นว่าเด็กชายกำลังอ่อนแอ “หยุด! ห้ามร้องพี่บอกว่ายังไง ถ้าแม่มาเห็นจะไม่สบายใจเอานะ” ตอนนี้ณัชชาวิ่งเรื่องการเดินทางให้บุตรชายไปมา ไม่ทันได้มายืนร่ำลา “หนูไม่อยากไป ฮึก อยากอยู่กับพี่ร่า กับพี่วิน กับแม่น้ำ” เด็กน้อยสะอื้นให้ในตอนที่มารดาไม่เห็น “โอ๋ๆ อย่าร้องไห้เลยนะ พี่ก็อยากให้ลูนอยู่ด้วย แต่

  • ตามมาหารัก   บทที่ 47 วันของครอบครัว

    ท่ามกลางหาดทรายสีขาวมีเด็กหญิงและเด็กชายจูงกันเพื่อที่จะเดินกลับมายังบริเวณที่พ่อและแม่นั่งรออยู่ โนร่ากึ่งจูงกึ่งลากลูเซียโน่ที่มาเห็นทะเลครั้งแรกแล้วไม่ยอมขึ้นสักที ท่าทางเด็กชายตัวน้อยจะมีความสุขที่ได้ใกล้ชิดกระน้ำทะเลในหมู่เกาะที่เป็นส่วนตัว “พี่ร่า หนูเดินเองได้” เด็กชายตัวป้อมดึงมือพี่สาวออกใครต่อใครถ้ามองมาคงคิดว่าเธอกำลังจูงน้องวิ่งไปหาพ่อแม่ด้วยความน่ารัก แต่แท้ที่จริงแล้ว มันไม่ใช่! “เลิกมีข้อแม้ได้แล้วลูน พี่ขี้เกียจวิ่งตามจับแก อุตส่าห์มาทะเลทั้งที แต่ทำไมต้องได้วิ่งจับน้องอยู่คนเดียว ดูพ่อกับแม่สิ!” เด็กหญิงชี้ไปที่บิดาและมารดาให้น้องชายดู ทั้งคู่ป้อนอาหารกันไปมา จนหาดสีขาวจะเป็นสีชมพูอยู่แล้ว “เรากลับไปเล่นน้ำเถอะ” ตอนนี้ลูเซียโน่อายุจวบจนจะห้าขวบแล้วบอกคนเป็นพี่ ส่วนเธ

  • ตามมาหารัก   บทที่ 46 ทายาทของเบอร์เรล

    7 เดือนต่อมา “ไม่ปวดท้องหน่อยเหรอ?” กวินถามเมียสุดที่รักที่นั่งกินข้าวอย่างอร่อยในโรงพยาบาล ทั้งที่รอปากช่องคลอดเปิดเธอแต่เธอกับกินอาหารแบบชิวๆไม่เหมือนครั้งที่คลอดโนร่าเลย “อาหารมันอร่อยนี่คะ แถมลูกก็ไม่ทำให้น้ำปวดท้องหนักเลย เหมือนปวดท้องประจำเดือน เลยพอไหว” ใบหน้าสวยหันมองเขาที่นั่งเหงื่อตกแทน “ไม่ปวดจริงๆค่ะ นี่ใกล้จะคลอดแล้วหมอก็ยังไม่มาอีก” เธอมองดูนาฬิกาก่อนจะฉีกยิ้ม “เชื่อแล้วว่าไม่ปวด” เขาลูบท้องโตๆของเธอไปมาก่อนจะก้มลงหอมหน้าท้องใหญ่ๆที่ทำประจำทุกวัน “คุณณัชชาคะ คุณหมอให้เข้าห้องคลอดได้แล้วค่ะ” พยาบาลเดินเข้ามาบอกเมื่อถึงเวลา พร้อมกับเข็นรถมาให้เธอน

  • ตามมาหารัก   บทที่ 45 ปฏิบัติการมีน้องให้โนร่า

    ร่างบางในชุดนอนวาบหวิบสีดำนั่งลงบนโต๊ะทำงานของสามีที่ไม่ยอมเข้าไปนอนในห้องเสียทีจนเธอเริ่มทนไม่ไหว ออกมายั่วเขายันในห้องทำงาน “ไม่เอาน่าน้ำชา พี่ทำงานอยู่” เขาขมวดคิ้วจับมือที่กำลังแตะบนแผงอกแกร่งไว้ก่อน “ใจคอพี่วินจะนอนในห้องทำงานทุกวันเลยหรือไงคะ?” ใบหน้าสวยเอียงมองสามี ตอนนี้เธออุตส่าห์สวมชุดที่คิดแล้วคิดอีกว่าจะซื้อดีไหมมายั่วตรงหน้าขนาดนี้ คุณสามีก็ไม่ยอมที่จะร่วมมือเอาเสียเลย “งานมันเยอะไง” ใบหน้าคมขบกรามแน่น ถ้าใจอ่อนตอนนี้มีหวังคนที่ตายคือเขาแน่ “ไม่เห็นจะมีอะไรเลยนะคะ แถมที่อ่านก็งานเมื่อวานน้ำเห็นนะ” คิ้วสวยเลิกขึ้น ยกยิ้มมุปากทำเอาใจคนตัวสูงกระตุกวูบ เขาจะอดใจได้นานแค่ไหนถ้าเธอเอาแต่ส่งสายตาแบบนี้!

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status