Home / โรแมนติก / ตามมาหารัก / บทที่ 5  ตามมาหา

Share

บทที่ 5  ตามมาหา

last update Last Updated: 2025-01-17 11:41:36

3 ปีผ่านไป

         ร่างอรชรที่ตอนนี้เดินตามทางลูกรังปาดเหงื่อไปด้วยความร้อน โชคดีนะที่เธอไม่ขับรถมาเพราะไม่ชินทางไม่งั้นจะไปทางไหนได้ รอบข้างก็มีแต่ทุ่งนาป่าไม้

         “พี่วินนะพี่วิน ไม่ตอบมาเลยตั้งแต่กลับบ้าน ทิ้งโทรศัพท์ไปแล้วรึยังไงกัน” ร่างบางบ่นอุบอิบพร้อมกับเดินไปตามทางที่ลุงขับสามล้อบอก กางเกงยีนส์เข้ารูปกับรองเท้าผ้าใบหลุยส์วิตตองสีขาวตอนนี้เลอะเทอะไปด้วยคาบดินโคลนสีแดง

         “หนูลูก จะไปไหน?” อยู่ดีๆก็เหมือนมีเสียงสวรรค์ดังขึ้นณัชชาหันขวับไปมองอย่างไวก่อนใบหน้าสวยจะคลี่ยิ้มออกดีใจ

         “หนูจะไปบ้านพี่กวินค่ะคุณป้าพอรู้จักไหมคะ?” น้ำเสียงหอบถามป้าที่ขับรถจักรยานยนต์มาเทียบเธอ

         “อ้อ บ้านของกวินมาสิ ป้ารู้จัก” คุณป้าพยักหน้าเข้าใจ

         “ขอบคุณค่ะ” ณัชชารีบก้าวขาขึ้นช้อนท้ายรถอย่างเก้ๆกังๆตั้งแต่เกิดมาวินยังไม่เคยจะนั่ง นี่คงเป็นการเปิดประสบการณ์เธอหลายอย่างตั้งแต่ลงเครื่องบินนั่งต่อสองแถว แถมได้ขึ้นสามล้ออีก

         “หนูเป็นแฟนของวินเหรอ?” ป้าขับรถให้ ถามเธอ

         “เอ่อ หนูเป็นรุ่นน้องที่มหาลัยค่ะ พึ่งเรียนจบเลยอยากมาท่องเที่ยวต่างจังหวัด”

         “อ้อ ถึงแล้วล่ะลูก” คุณป้าจอดรถที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง หน้าบ้านมีรถกระบะสี่ประตูจอดอยู่ ตัวบ้านมีสองชั้น ชั้นล่างเป็นปูนซีเมนต์ส่วนชั้นบนเป็นไม้ที่ดูแปลกตาดี

         “ขอบคุณนะคะคุณป้า นี่ค่าน้ำมันรถค่ะ” ณัชชาควักแบงก์ห้าร้อยขึ้นมายื่นให้

         “โอ้ย หนูไม่เป็นไรลูกมันใกล้ๆนี่เอง ป้าไปแล้วนะ” หญิงวัยกลางคนขับรถออกไปทันทีไม่รับสินน้ำใจเธอเลยสักนิด ณัชชาเอามือทาบอกตัวเองพร้อมกับสูดหายใจเข้าไปลึกๆก่อนจะระบายยิ้มเดินเข้าไปเรียกหาคนในบ้าน

         “มีใครอยู่ไหมคะ?”

         “หนูเป็นใครลูก” เสียงยายคนนึงเรียกเธอเป็นภาษาท้องถิ่นหญิงสาวหันมองพร้อมกับเดินเข้าไปด้วยท่าทางเป็นมิตร

         “หนูมาหาพี่วินค่ะคุณยาย ตอนนี้พี่เขาอยู่ไหมคะ?”

         “เอ้า เจ้าวินมันพึ่งได้นอนไปสักพักเองลูก หนูมาจากไหน หน้าตาขาวผ่องเหมือนคนกรุงเทพ” ยายจ่อยยายของกวินมองหน้าเธอ

         “ค่ะ หนูมากจากกรุงเทพ สวัสดีค่ะคุณยาย หนูเป็นคนที่ฝากของขวัญมาให้คุณยายเองค่ะ จำได้ไหมคะ?” ณัชชานั่งลงข้างกายคนแก่ที่นั่งทอเสื่ออยู่

         “อ้อ สร้อยข้อมือที่หนูเอามาให้ยาย สวยมากเลยลูก ขอบใจนะ” หญิงสูงอายุพอนึกออกก็ยิ้มแก้มแทบแตกที่แท้ยัยหนูคนนี้ก็เป็นคนที่หลานชายแอบเก็บไว้ในใจนี่เอง

         “แถวนี้มีโรงแรม รีสอร์ท หรือพวกโฮมสเตย์บ้างไหมคะ?”

         “ไม่มีหรอกลูก ถ้ารีสอร์ทก็มีแต่มันไกล แถวบ้านนอกแบบนี้เขาไม่ค่อยทำกันนะ”

         “อ๋อ หนูเข้าใจแล้วค่ะ” ณัชชาพยักหน้า

         “ใครมาน่ะ แม่” หญิงวัยกลางที่ถือถาดน้ำแดงออกมามองคนแปลกหน้าที่นั่งอยู่

         “แฟนของเจ้าวิน” คนแก่พูดไปหัวเราะไปแต่คนฟังทั้งคู่เบิกตาโตมองกันไปมา

         “สะ สวัสดีค่ะ หนูชื่อน้ำชาเป็นรุ่นน้องที่มหาลัยพี่วินค่ะ” ณัชชายกมือขึ้นไหว้กนกแม่ของกวินอย่างลนลาน

         “อ้อ หนูพอเข้าใจแล้วค่ะแม่” กนกปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ถึงว่าทำไมมีสาวๆมาถอดสะพานให้มากมายแต่เจ้าวินไม่เคยจะสนใจ สงสัยเป็นคนนี้เองกระมังที่หัวใจลูกชายเธออยู่ด้วย

         “หนูมีที่พักไหมลูก?” กนกเปลี่ยนจากน้ำแก้วตัวเองเทให้แม่และแขกผู้มาใหม่

         “ไม่ค่ะ คุณยายบอกน้ำว่าที่ไม่มีที่พักเลย”

         “งั้นหนูก็มาพักอยู่ที่นี่แหละ บ้านเรามีสองห้องนอน เดี่ยวหนูก็มานอนกับแม่และยายก็ได้ถ้าไม่รังเกียจนะ” หญิงวัยกลางยกแก้วน้ำให้ ณัชชารีบรับเพราะความหิวทำให้เธอดื่มจนหมด

         “น้ำอยู่ได้ค่ะ ไม่รังเกียจเลย” เข้าทางเธอแล้วงานนี้พิชิตใจผู้ใหญ่ได้ตั้งสองคนในเวลาใกล้เคียงกัน

         กนกพาณัชชาเดินเข้าบ้านก่อนจะเปิดห้องนอนที่ชั้นหนึ่งเข้าไป ในห้องมีเตียงคู่วางอยู่กับโวฟาไม้ตัวใหญ่แต่มีที่นอนแบบพับวางไว้ ให้เดาคงเป็นที่ที่คุณยายเอาไว้นอนแน่ๆ

         “หนูวางของไว้บนเตียงก่อนก็ได้ลูก” หญิงวัยกลางชี้ลงที่เตียง

         “หิวหรือยัง ถ้าหิวก็กินอะไรในตู้เย็นก่อนเดี่ยวแม่จะออกไปซื้อวัตถุดิบมาทำอาหารเย็น”

         “ยังค่ะ น้ำยังพอไหวอยู่” ที่จริงก่อนจะมาเธอก็เตรียมขนมปังนมเนยมาตุนเก็บไว้เยอะอยู่กลัวระหว่างทางจะหิว

         “ถ้าอย่างงั้นเดี่ยวแม่ไปก่อน ตลาดที่นี่ใช้เวลาเดินทางอาจจะกลับมาถึงเย็นๆ หนูทนหิวไม่ได้ก็หาอะไรกินก่อน” กนกอธิบายให้ฟังก่อนจะถือกระเป๋าGivenchy สีดำที่เธอตั้งใจซื้อให้ออกไป ดูท่าคุณแม่ของกวินจะเก็บรักษาอย่างดี หญิงวัยกลางเปิดประตูรั้วบ้านก่อนจะขึ้นรถคันใหญ่แล้วขับออกไป นี่สินะที่บอกว่าแม่เลี้ยงเดี่ยวแข็งแกร่ง ณัชชาคิดในใจ

         “คุณยาย” เสียงหวานเรียกหาหญิงชราอีกคนพอเดินออกมาหน้าบ้านก็ไม่เจอท่านแล้ว เธอจึงเดินวนกลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง พร้อมกับความคิดประหลาดที่ผุดขึ้นในใจ

         ในเมื่อเธอรู้แล้วว่าชั้นล่างนี้มีหนึ่งห้อง ส่วนชั้นบยก็ต้องมีอีกห้องเป็นแน่ เท้าบางรีบย้ำขึ้นไปเบาๆ พอก้าวขั้นสุดท้ายก็ตกตะลึงกับด้านในที่เหมือนมีการรีโนเวทใหม่ ผนังห้องด้านในเป็นสีขาว เดินเข้ามาหน่อยจะเป็นโซฟาไว้ดูทีวีจอใหญ่และโต๊ะทำงานที่น่าจะเป็นของพี่กวิน จริงอย่างที่คิดด้านบนมีอีกห้องนึง ด้วยความอยากรู้จึงหมุนลุกบิดประตูดูซะก่อน โชคเข้าข้างเจ้าของห้องไม่ได้ล็อกไว้เลย

         “เอ๊ะ ทำไมไม่มีคนอยู่?” ณัชชาบ่นพำพึมกับตัวเอง แต่เดินเข้ามาภายในห้องก็เย็นเหมือนเคร่องปรับอากาศยังทำงานอยู่ แต่บนเตียงกลับว่างเปล่า บรรยากาศทำให้ณัชาต้องลงไปนอนคลุกกับเตียงกว้างอย่างชอบใจ ถ้าเกิดเจ้าของห้องไม่อยู่แล้วของีบสักหน่อยก่อนคงไม่เป็นไร ว่าแล้วก็ดึงผ้าห่มขึ้นพร้อมกับหลับตาพริ้มก่อนจะหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

 

3 ชั่วโมงก่อนหน้านั้น

         “ว่าไง” น้ำเสียงเรียบนิ่งกดรับสายเตชินเพื่อนรักที่ตอนนี้แต่งงานกับปิ่นมนัสเป็นที่เรียบร้อย

         ‘เมียกูบอกว่าน้องน้ำชาจะไปหามึง’

         “ห้ะ?” คนที่จ้องคอมพิวเตอร์อย่างต้องหันมาสนใจเรื่องใหม่ทันที

         ‘ขึ้นเครื่องไปแล้วด้วย’ ชิบหายแล้ว ยัยเด็กคนนี้ช่างแกร่งกล้าเดินทางมายังที่ตัวเองไม่คุ้นชินเพียงคนเดียวได้ยังไงกัน

         “โอเค ขอบใจมาก แค่นี้ก่อนนะ” กวินรีบตัดสายก่อนจะคำนวณเวลาว่าตอนนี้เธอเองก็ใกล้จะถึงแล้ว ร่างสูงรีบวิ่งลงบันไดก่อนจะหยิบกุญแจรถลงไปที่หน้าบ้าน

         “จะไปไหนลูกวิน” กนกเรียกตามหลัง

         “แม่ครับ ถ้ามีผู้หญิงตัวขาวๆมาหาแม่รีบบอกผมเลยนะครับ” เขาบอกแม่ไว้ก่อนจะก้าวขาขึ้นรถอีโก้คาร์สไตส์แฮทซ์แบค

         “เดี่ยวๆ เขาเป็นใครลูก?” ผู้เป็นแม่วิ่งตามมาถามเมื่อเห็นบุตรชายร้อนรน

         “เดี่ยวมาแม่จะรู้เองครับ ตอนนี้ผมขอไปตามหาเธอก่อน ไม่รู้จะหลงทางรึเปล่า” มือหนาหมุนพวงมาลัยรถคันเล็กออกไปทิ้งจอดกระบะคันใหญ่ไว้หน้าบ้าน ร่างสูงร้อนใจกับการขับรถตามหาเธอเกือบสามชั่วโมงแถมยังลืมพกโทรศัพท์ติดตัวมาด้วยอีก เขาอยากจะทึ้งหัวตัวเองจริงๆไม่รู้จะลนลานอะไรขนาดนี้

         กวินวิ่งขึ้นบันไดอย่างเร็วเมื่อต้องเอาโทรศัพท์ก่อนจะเปิดประตูห้องนอนเพื่อไปหยิบกระเป๋าสตางค์ แต่สุดท้ายก็ต้องชะงักเมื่อเจอคนที่เขาตามหากำลังหลับตาพริ้มอย่างสบายใจ

         “เฮ้อ” เขาถอนหายใจเป็นทางยาวก่อนจะนั่งลงบนเตียงมองคนที่แอบขึ้นมาหลับ สายตาคจ้องมองใบหน้านวลที่ตอนนี้ดูเปล่งปลั่งแถมน่ารักและสวยขึ้นเป็นกองจนเขาอยากจะจับมาพรมจูบให้หนำใจ แต่คงเป็นได้แค่ความคิด เพราะถึงอย่างไรแล้วณัชชาจะต้องเจอคนที่ดีกว่าเขา

         “พี่วิน” ดวงตากลมโตตื่นขึ้นทำเอาเขาสะดุ้งเล็กน้อยแววตาเธอมองมาที่เขาอย่างคิดถึง มือเล็กรีบคว้ารอบคอก่อนจะกอดเขาอย่างแนบแน่น

         “น้ำคิดถึงพี่วินค่ะ” ใบหน้าสวยซบลงที่อกแกร่ง ตอนนี้เธอสัมผัสได้ว่าเขามีรูปร่างที่ดูกำยำขึ้นกว่าเมื่อก่อนแถมยังหล่อขึ้นเป็นกองอีก เหมือนยิ่งอายุมากขึ้นยิ่งหล่อ

         “กลับบ้านไปซะ” คำแรกที่คุยกันช่างหักหานน้ำใจคนดันทุรังมานัก ณัชชาจ้องมองดวงตาคมที่สบตากับเธออย่างแน่วแน่

         “ไม่ น้ำไม่กลับ” ณัชชาฉีกยิ้มกว้าง

         “เธอมาที่นี่ทำไม มันใช่ที่คนไม่รู้ทางมาไหม”

         “น้ำรู้ทางนะคะ ใครว่าไม่รู้”

         ปากจิ้มลิ้มยังเถียงเขาเหมือนเดิม คนนึงเป็นห่วงแทบแย่ไม่รู้จะหลงทางไปที่ไหนรึเปล่า แล้วดูอีกคนมันน่าตีนัก อยากตีก้นเด็กคนนี้ซะให้เข็ดหลาบ

         “น้ำชา ที่นี่มันไม่สุขสบายเหมือนบ้านเธอนะ” มือหนาแกะแขนที่เกาะเป็นปลาหมึกออก

         “ตอนนี้น้ำก็สบายนะคะ”

         “น้ำชา” เขากดเสียงต่ำลงเหมือนควบคุมอารมณ์โกรธ

         “น้ำหิวแล้ว งั้นน้ำไปหาอะไรกินก่อนนะคะ” หญิงสาวรีบลุกก่อนจะวิ่งออกไปไม่ให้เขาบ่นเธอได้

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • ตามมาหารัก   บทที่ 50 เจอกันอีกครั้ง  

    10 ปีผ่านไป ร่างบางสวมใส่เสื้อครอปสีดำพร้อมกับกางเกงขายาวสีดำยืนถือปืนด้วยท่าที่ทะมัดทะแมง มองเป้าที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะยิงไปทีเดียว ปัง! “สุดยอดเลยครับคุณหนู!!” ตะวันวิ่งเข้าไปตรวจสอบเป้าก่อนตะโกนบอกคุณหนูสุดสวยที่ตอนนี้โตเป็นสาวอายุครบยี่สิบเอ็ดพอดิบพอดี “เบื่อแล้วค่ะ เบื่อไหร่คุณแม่จะเตรียมของเสร็จ” ใบหน้าสวยใสบึ้งตึง เธอเลี่ยงออกมาซ้อมยิงปืนรอมารดาที่จัดเตรียมของเพื่อเดินทางไปหาน้องชายที่ซานมารีโน “เดี่ยวยี่หวาคงมาเรียกเองแหละครับ คุณหนูจะยิงอีกไหม?” ตะวันสอบถามร่างบางที่ยืนมองปืนอยู่ด้วยสายตาเบื่อหน่าย “ไม่เอาอะ ร่าเบื่อแล้ว&r

  • ตามมาหารัก   บทที่ 49 ของขวัญ

    ร่างเล็กของโนร่าสวมชุดเดรสสีขาวดูน่ารัก ผมทั้งสองข้างโดนคุณแม่ถักเปียก่อนจะเกล้ามันขึ้นให้ดูน่ารักสดใสตามวัย ผิวที่ขาวออโร่เวลาสวมชุดสีขาวยิ่งดูโด่ดเด่นสวยเกินวัยที่ควรจะเป็น “เดี่ยวลุงจะมารับคุณหนูตอนสี่ทุ่ม ห้ามทำอะไรแผงๆที่บ้านคนอื่นเด็ดขาดเลยนะครับ!” ตะวันกำชับ เพราะเขารู้ดีว่าความซนความแสบของโนร่าได้มาจากใคร ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ แต่ขอบอกไว้ก่อนว่านี่ไม่ใช่บ้านเรานะครับคุณหนู! “ทราบค่ะ ร่าไม่เล่นอะไร นอกจากกินเค้ก ดื่มน้ำอัดลม แล้วก็วิ่งเล่นไล่จับ” ใบหน้าถอดแบบบิดายิ้มแฉ่งให้กับลุงการ์ดคนสนิทของพ่อ “ถ้าอย่างงั้นลุงไปก่อนนะครับ มีอะไรโทรมาหา เดี่ยวลุงรีบมาด่วนๆ” ตะวันชี้ไปที่นาฬิกาสมาร์ทวอทช์ของเด็กหญิง “ไม่ ต้อง ห่วง นะ คะ!&rd

  • ตามมาหารัก   บทที่ 48 การจากลาที่แสนเจ็บปวด

    2 สัปดาห์ต่อมา “อันนี้อย่าลืมเก็บไว้กอดยามคิดถึงพี่นะ” โนร่าฝากตุ๊กตาหมีสีชมพูไว้ในอ้อมแขนของน้องชาย ลูเซียโนมองพี่สาวที่ตนเองเธอกับเธอมาตลอดวันนี้พี่สาวคนนี้กลับหอบของมาให้เขาดูไว้ยามเหงาเยอะแยะ “พี่ร่า ฮึก” ดวงตาสีฟ้าเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา ผู้เป็นพี่รีบสั่งน้องชายก่อนทันทีที่เห็นว่าเด็กชายกำลังอ่อนแอ “หยุด! ห้ามร้องพี่บอกว่ายังไง ถ้าแม่มาเห็นจะไม่สบายใจเอานะ” ตอนนี้ณัชชาวิ่งเรื่องการเดินทางให้บุตรชายไปมา ไม่ทันได้มายืนร่ำลา “หนูไม่อยากไป ฮึก อยากอยู่กับพี่ร่า กับพี่วิน กับแม่น้ำ” เด็กน้อยสะอื้นให้ในตอนที่มารดาไม่เห็น “โอ๋ๆ อย่าร้องไห้เลยนะ พี่ก็อยากให้ลูนอยู่ด้วย แต่

  • ตามมาหารัก   บทที่ 47 วันของครอบครัว

    ท่ามกลางหาดทรายสีขาวมีเด็กหญิงและเด็กชายจูงกันเพื่อที่จะเดินกลับมายังบริเวณที่พ่อและแม่นั่งรออยู่ โนร่ากึ่งจูงกึ่งลากลูเซียโน่ที่มาเห็นทะเลครั้งแรกแล้วไม่ยอมขึ้นสักที ท่าทางเด็กชายตัวน้อยจะมีความสุขที่ได้ใกล้ชิดกระน้ำทะเลในหมู่เกาะที่เป็นส่วนตัว “พี่ร่า หนูเดินเองได้” เด็กชายตัวป้อมดึงมือพี่สาวออกใครต่อใครถ้ามองมาคงคิดว่าเธอกำลังจูงน้องวิ่งไปหาพ่อแม่ด้วยความน่ารัก แต่แท้ที่จริงแล้ว มันไม่ใช่! “เลิกมีข้อแม้ได้แล้วลูน พี่ขี้เกียจวิ่งตามจับแก อุตส่าห์มาทะเลทั้งที แต่ทำไมต้องได้วิ่งจับน้องอยู่คนเดียว ดูพ่อกับแม่สิ!” เด็กหญิงชี้ไปที่บิดาและมารดาให้น้องชายดู ทั้งคู่ป้อนอาหารกันไปมา จนหาดสีขาวจะเป็นสีชมพูอยู่แล้ว “เรากลับไปเล่นน้ำเถอะ” ตอนนี้ลูเซียโน่อายุจวบจนจะห้าขวบแล้วบอกคนเป็นพี่ ส่วนเธ

  • ตามมาหารัก   บทที่ 46 ทายาทของเบอร์เรล

    7 เดือนต่อมา “ไม่ปวดท้องหน่อยเหรอ?” กวินถามเมียสุดที่รักที่นั่งกินข้าวอย่างอร่อยในโรงพยาบาล ทั้งที่รอปากช่องคลอดเปิดเธอแต่เธอกับกินอาหารแบบชิวๆไม่เหมือนครั้งที่คลอดโนร่าเลย “อาหารมันอร่อยนี่คะ แถมลูกก็ไม่ทำให้น้ำปวดท้องหนักเลย เหมือนปวดท้องประจำเดือน เลยพอไหว” ใบหน้าสวยหันมองเขาที่นั่งเหงื่อตกแทน “ไม่ปวดจริงๆค่ะ นี่ใกล้จะคลอดแล้วหมอก็ยังไม่มาอีก” เธอมองดูนาฬิกาก่อนจะฉีกยิ้ม “เชื่อแล้วว่าไม่ปวด” เขาลูบท้องโตๆของเธอไปมาก่อนจะก้มลงหอมหน้าท้องใหญ่ๆที่ทำประจำทุกวัน “คุณณัชชาคะ คุณหมอให้เข้าห้องคลอดได้แล้วค่ะ” พยาบาลเดินเข้ามาบอกเมื่อถึงเวลา พร้อมกับเข็นรถมาให้เธอน

  • ตามมาหารัก   บทที่ 45 ปฏิบัติการมีน้องให้โนร่า

    ร่างบางในชุดนอนวาบหวิบสีดำนั่งลงบนโต๊ะทำงานของสามีที่ไม่ยอมเข้าไปนอนในห้องเสียทีจนเธอเริ่มทนไม่ไหว ออกมายั่วเขายันในห้องทำงาน “ไม่เอาน่าน้ำชา พี่ทำงานอยู่” เขาขมวดคิ้วจับมือที่กำลังแตะบนแผงอกแกร่งไว้ก่อน “ใจคอพี่วินจะนอนในห้องทำงานทุกวันเลยหรือไงคะ?” ใบหน้าสวยเอียงมองสามี ตอนนี้เธออุตส่าห์สวมชุดที่คิดแล้วคิดอีกว่าจะซื้อดีไหมมายั่วตรงหน้าขนาดนี้ คุณสามีก็ไม่ยอมที่จะร่วมมือเอาเสียเลย “งานมันเยอะไง” ใบหน้าคมขบกรามแน่น ถ้าใจอ่อนตอนนี้มีหวังคนที่ตายคือเขาแน่ “ไม่เห็นจะมีอะไรเลยนะคะ แถมที่อ่านก็งานเมื่อวานน้ำเห็นนะ” คิ้วสวยเลิกขึ้น ยกยิ้มมุปากทำเอาใจคนตัวสูงกระตุกวูบ เขาจะอดใจได้นานแค่ไหนถ้าเธอเอาแต่ส่งสายตาแบบนี้!

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status