บทที่ 5  ตามมาหา

3 ปีผ่านไป

         ร่างอรชรที่ตอนนี้เดินตามทางลูกรังปาดเหงื่อไปด้วยความร้อน โชคดีนะที่เธอไม่ขับรถมาเพราะไม่ชินทางไม่งั้นจะไปทางไหนได้ รอบข้างก็มีแต่ทุ่งนาป่าไม้

         “พี่วินนะพี่วิน ไม่ตอบมาเลยตั้งแต่กลับบ้าน ทิ้งโทรศัพท์ไปแล้วรึยังไงกัน” ร่างบางบ่นอุบอิบพร้อมกับเดินไปตามทางที่ลุงขับสามล้อบอก กางเกงยีนส์เข้ารูปกับรองเท้าผ้าใบหลุยส์วิตตองสีขาวตอนนี้เลอะเทอะไปด้วยคาบดินโคลนสีแดง

         “หนูลูก จะไปไหน?” อยู่ดีๆก็เหมือนมีเสียงสวรรค์ดังขึ้นณัชชาหันขวับไปมองอย่างไวก่อนใบหน้าสวยจะคลี่ยิ้มออกดีใจ

         “หนูจะไปบ้านพี่กวินค่ะคุณป้าพอรู้จักไหมคะ?” น้ำเสียงหอบถามป้าที่ขับรถจักรยานยนต์มาเทียบเธอ

         “อ้อ บ้านของกวินมาสิ ป้ารู้จัก” คุณป้าพยักหน้าเข้าใจ

         “ขอบคุณค่ะ” ณัชชารีบก้าวขาขึ้นช้อนท้ายรถอย่างเก้ๆกังๆตั้งแต่เกิดมาวินยังไม่เคยจะนั่ง นี่คงเป็นการเปิดประสบการณ์เธอหลายอย่างตั้งแต่ลงเครื่องบินนั่งต่อสองแถว แถมได้ขึ้นสามล้ออีก

         “หนูเป็นแฟนของวินเหรอ?” ป้าขับรถให้ ถามเธอ

         “เอ่อ หนูเป็นรุ่นน้องที่มหาลัยค่ะ พึ่งเรียนจบเลยอยากมาท่องเที่ยวต่างจังหวัด”

         “อ้อ ถึงแล้วล่ะลูก” คุณป้าจอดรถที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง หน้าบ้านมีรถกระบะสี่ประตูจอดอยู่ ตัวบ้านมีสองชั้น ชั้นล่างเป็นปูนซีเมนต์ส่วนชั้นบนเป็นไม้ที่ดูแปลกตาดี

         “ขอบคุณนะคะคุณป้า นี่ค่าน้ำมันรถค่ะ” ณัชชาควักแบงก์ห้าร้อยขึ้นมายื่นให้

         “โอ้ย หนูไม่เป็นไรลูกมันใกล้ๆนี่เอง ป้าไปแล้วนะ” หญิงวัยกลางคนขับรถออกไปทันทีไม่รับสินน้ำใจเธอเลยสักนิด ณัชชาเอามือทาบอกตัวเองพร้อมกับสูดหายใจเข้าไปลึกๆก่อนจะระบายยิ้มเดินเข้าไปเรียกหาคนในบ้าน

         “มีใครอยู่ไหมคะ?”

         “หนูเป็นใครลูก” เสียงยายคนนึงเรียกเธอเป็นภาษาท้องถิ่นหญิงสาวหันมองพร้อมกับเดินเข้าไปด้วยท่าทางเป็นมิตร

         “หนูมาหาพี่วินค่ะคุณยาย ตอนนี้พี่เขาอยู่ไหมคะ?”

         “เอ้า เจ้าวินมันพึ่งได้นอนไปสักพักเองลูก หนูมาจากไหน หน้าตาขาวผ่องเหมือนคนกรุงเทพ” ยายจ่อยยายของกวินมองหน้าเธอ

         “ค่ะ หนูมากจากกรุงเทพ สวัสดีค่ะคุณยาย หนูเป็นคนที่ฝากของขวัญมาให้คุณยายเองค่ะ จำได้ไหมคะ?” ณัชชานั่งลงข้างกายคนแก่ที่นั่งทอเสื่ออยู่

         “อ้อ สร้อยข้อมือที่หนูเอามาให้ยาย สวยมากเลยลูก ขอบใจนะ” หญิงสูงอายุพอนึกออกก็ยิ้มแก้มแทบแตกที่แท้ยัยหนูคนนี้ก็เป็นคนที่หลานชายแอบเก็บไว้ในใจนี่เอง

         “แถวนี้มีโรงแรม รีสอร์ท หรือพวกโฮมสเตย์บ้างไหมคะ?”

         “ไม่มีหรอกลูก ถ้ารีสอร์ทก็มีแต่มันไกล แถวบ้านนอกแบบนี้เขาไม่ค่อยทำกันนะ”

         “อ๋อ หนูเข้าใจแล้วค่ะ” ณัชชาพยักหน้า

         “ใครมาน่ะ แม่” หญิงวัยกลางที่ถือถาดน้ำแดงออกมามองคนแปลกหน้าที่นั่งอยู่

         “แฟนของเจ้าวิน” คนแก่พูดไปหัวเราะไปแต่คนฟังทั้งคู่เบิกตาโตมองกันไปมา

         “สะ สวัสดีค่ะ หนูชื่อน้ำชาเป็นรุ่นน้องที่มหาลัยพี่วินค่ะ” ณัชชายกมือขึ้นไหว้กนกแม่ของกวินอย่างลนลาน

         “อ้อ หนูพอเข้าใจแล้วค่ะแม่” กนกปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ถึงว่าทำไมมีสาวๆมาถอดสะพานให้มากมายแต่เจ้าวินไม่เคยจะสนใจ สงสัยเป็นคนนี้เองกระมังที่หัวใจลูกชายเธออยู่ด้วย

         “หนูมีที่พักไหมลูก?” กนกเปลี่ยนจากน้ำแก้วตัวเองเทให้แม่และแขกผู้มาใหม่

         “ไม่ค่ะ คุณยายบอกน้ำว่าที่ไม่มีที่พักเลย”

         “งั้นหนูก็มาพักอยู่ที่นี่แหละ บ้านเรามีสองห้องนอน เดี่ยวหนูก็มานอนกับแม่และยายก็ได้ถ้าไม่รังเกียจนะ” หญิงวัยกลางยกแก้วน้ำให้ ณัชชารีบรับเพราะความหิวทำให้เธอดื่มจนหมด

         “น้ำอยู่ได้ค่ะ ไม่รังเกียจเลย” เข้าทางเธอแล้วงานนี้พิชิตใจผู้ใหญ่ได้ตั้งสองคนในเวลาใกล้เคียงกัน

         กนกพาณัชชาเดินเข้าบ้านก่อนจะเปิดห้องนอนที่ชั้นหนึ่งเข้าไป ในห้องมีเตียงคู่วางอยู่กับโวฟาไม้ตัวใหญ่แต่มีที่นอนแบบพับวางไว้ ให้เดาคงเป็นที่ที่คุณยายเอาไว้นอนแน่ๆ

         “หนูวางของไว้บนเตียงก่อนก็ได้ลูก” หญิงวัยกลางชี้ลงที่เตียง

         “หิวหรือยัง ถ้าหิวก็กินอะไรในตู้เย็นก่อนเดี่ยวแม่จะออกไปซื้อวัตถุดิบมาทำอาหารเย็น”

         “ยังค่ะ น้ำยังพอไหวอยู่” ที่จริงก่อนจะมาเธอก็เตรียมขนมปังนมเนยมาตุนเก็บไว้เยอะอยู่กลัวระหว่างทางจะหิว

         “ถ้าอย่างงั้นเดี่ยวแม่ไปก่อน ตลาดที่นี่ใช้เวลาเดินทางอาจจะกลับมาถึงเย็นๆ หนูทนหิวไม่ได้ก็หาอะไรกินก่อน” กนกอธิบายให้ฟังก่อนจะถือกระเป๋าGivenchy สีดำที่เธอตั้งใจซื้อให้ออกไป ดูท่าคุณแม่ของกวินจะเก็บรักษาอย่างดี หญิงวัยกลางเปิดประตูรั้วบ้านก่อนจะขึ้นรถคันใหญ่แล้วขับออกไป นี่สินะที่บอกว่าแม่เลี้ยงเดี่ยวแข็งแกร่ง ณัชชาคิดในใจ

         “คุณยาย” เสียงหวานเรียกหาหญิงชราอีกคนพอเดินออกมาหน้าบ้านก็ไม่เจอท่านแล้ว เธอจึงเดินวนกลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง พร้อมกับความคิดประหลาดที่ผุดขึ้นในใจ

         ในเมื่อเธอรู้แล้วว่าชั้นล่างนี้มีหนึ่งห้อง ส่วนชั้นบยก็ต้องมีอีกห้องเป็นแน่ เท้าบางรีบย้ำขึ้นไปเบาๆ พอก้าวขั้นสุดท้ายก็ตกตะลึงกับด้านในที่เหมือนมีการรีโนเวทใหม่ ผนังห้องด้านในเป็นสีขาว เดินเข้ามาหน่อยจะเป็นโซฟาไว้ดูทีวีจอใหญ่และโต๊ะทำงานที่น่าจะเป็นของพี่กวิน จริงอย่างที่คิดด้านบนมีอีกห้องนึง ด้วยความอยากรู้จึงหมุนลุกบิดประตูดูซะก่อน โชคเข้าข้างเจ้าของห้องไม่ได้ล็อกไว้เลย

         “เอ๊ะ ทำไมไม่มีคนอยู่?” ณัชชาบ่นพำพึมกับตัวเอง แต่เดินเข้ามาภายในห้องก็เย็นเหมือนเคร่องปรับอากาศยังทำงานอยู่ แต่บนเตียงกลับว่างเปล่า บรรยากาศทำให้ณัชาต้องลงไปนอนคลุกกับเตียงกว้างอย่างชอบใจ ถ้าเกิดเจ้าของห้องไม่อยู่แล้วของีบสักหน่อยก่อนคงไม่เป็นไร ว่าแล้วก็ดึงผ้าห่มขึ้นพร้อมกับหลับตาพริ้มก่อนจะหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

 

3 ชั่วโมงก่อนหน้านั้น

         “ว่าไง” น้ำเสียงเรียบนิ่งกดรับสายเตชินเพื่อนรักที่ตอนนี้แต่งงานกับปิ่นมนัสเป็นที่เรียบร้อย

         ‘เมียกูบอกว่าน้องน้ำชาจะไปหามึง’

         “ห้ะ?” คนที่จ้องคอมพิวเตอร์อย่างต้องหันมาสนใจเรื่องใหม่ทันที

         ‘ขึ้นเครื่องไปแล้วด้วย’ ชิบหายแล้ว ยัยเด็กคนนี้ช่างแกร่งกล้าเดินทางมายังที่ตัวเองไม่คุ้นชินเพียงคนเดียวได้ยังไงกัน

         “โอเค ขอบใจมาก แค่นี้ก่อนนะ” กวินรีบตัดสายก่อนจะคำนวณเวลาว่าตอนนี้เธอเองก็ใกล้จะถึงแล้ว ร่างสูงรีบวิ่งลงบันไดก่อนจะหยิบกุญแจรถลงไปที่หน้าบ้าน

         “จะไปไหนลูกวิน” กนกเรียกตามหลัง

         “แม่ครับ ถ้ามีผู้หญิงตัวขาวๆมาหาแม่รีบบอกผมเลยนะครับ” เขาบอกแม่ไว้ก่อนจะก้าวขาขึ้นรถอีโก้คาร์สไตส์แฮทซ์แบค

         “เดี่ยวๆ เขาเป็นใครลูก?” ผู้เป็นแม่วิ่งตามมาถามเมื่อเห็นบุตรชายร้อนรน

         “เดี่ยวมาแม่จะรู้เองครับ ตอนนี้ผมขอไปตามหาเธอก่อน ไม่รู้จะหลงทางรึเปล่า” มือหนาหมุนพวงมาลัยรถคันเล็กออกไปทิ้งจอดกระบะคันใหญ่ไว้หน้าบ้าน ร่างสูงร้อนใจกับการขับรถตามหาเธอเกือบสามชั่วโมงแถมยังลืมพกโทรศัพท์ติดตัวมาด้วยอีก เขาอยากจะทึ้งหัวตัวเองจริงๆไม่รู้จะลนลานอะไรขนาดนี้

         กวินวิ่งขึ้นบันไดอย่างเร็วเมื่อต้องเอาโทรศัพท์ก่อนจะเปิดประตูห้องนอนเพื่อไปหยิบกระเป๋าสตางค์ แต่สุดท้ายก็ต้องชะงักเมื่อเจอคนที่เขาตามหากำลังหลับตาพริ้มอย่างสบายใจ

         “เฮ้อ” เขาถอนหายใจเป็นทางยาวก่อนจะนั่งลงบนเตียงมองคนที่แอบขึ้นมาหลับ สายตาคจ้องมองใบหน้านวลที่ตอนนี้ดูเปล่งปลั่งแถมน่ารักและสวยขึ้นเป็นกองจนเขาอยากจะจับมาพรมจูบให้หนำใจ แต่คงเป็นได้แค่ความคิด เพราะถึงอย่างไรแล้วณัชชาจะต้องเจอคนที่ดีกว่าเขา

         “พี่วิน” ดวงตากลมโตตื่นขึ้นทำเอาเขาสะดุ้งเล็กน้อยแววตาเธอมองมาที่เขาอย่างคิดถึง มือเล็กรีบคว้ารอบคอก่อนจะกอดเขาอย่างแนบแน่น

         “น้ำคิดถึงพี่วินค่ะ” ใบหน้าสวยซบลงที่อกแกร่ง ตอนนี้เธอสัมผัสได้ว่าเขามีรูปร่างที่ดูกำยำขึ้นกว่าเมื่อก่อนแถมยังหล่อขึ้นเป็นกองอีก เหมือนยิ่งอายุมากขึ้นยิ่งหล่อ

         “กลับบ้านไปซะ” คำแรกที่คุยกันช่างหักหานน้ำใจคนดันทุรังมานัก ณัชชาจ้องมองดวงตาคมที่สบตากับเธออย่างแน่วแน่

         “ไม่ น้ำไม่กลับ” ณัชชาฉีกยิ้มกว้าง

         “เธอมาที่นี่ทำไม มันใช่ที่คนไม่รู้ทางมาไหม”

         “น้ำรู้ทางนะคะ ใครว่าไม่รู้”

         ปากจิ้มลิ้มยังเถียงเขาเหมือนเดิม คนนึงเป็นห่วงแทบแย่ไม่รู้จะหลงทางไปที่ไหนรึเปล่า แล้วดูอีกคนมันน่าตีนัก อยากตีก้นเด็กคนนี้ซะให้เข็ดหลาบ

         “น้ำชา ที่นี่มันไม่สุขสบายเหมือนบ้านเธอนะ” มือหนาแกะแขนที่เกาะเป็นปลาหมึกออก

         “ตอนนี้น้ำก็สบายนะคะ”

         “น้ำชา” เขากดเสียงต่ำลงเหมือนควบคุมอารมณ์โกรธ

         “น้ำหิวแล้ว งั้นน้ำไปหาอะไรกินก่อนนะคะ” หญิงสาวรีบลุกก่อนจะวิ่งออกไปไม่ให้เขาบ่นเธอได้