MasukShare
เข้าทาง
Terakhir Diperbarui:
2025-05-10 21:32:10
Bab terbaru
ทรายเทียมเพชร เรามันผิดเองที่ไม่เจียมตัวอยู่ในที่ของตัวเอง
“กลัวอะไร หรือว่ากลัว‘ใคร’มาเห็นเข้าแล้วเข้าใจผิดอีก” จู่ๆ ภาพสวีตบาดตากลางสวนวันก่อนก็โผล่มากวนใจจนน่าหงุดหงิด “คงงั้นมั้งคะ อันที่จริงคุณไม่จำเป็นต้องลำบากมารับฉันแบบนี้เลย ฉันนั่งรถแท็กซี่ไปงานเองก็ได้นะคะ จะได้ไม่รบกวนคุณให้ต้องเสียเวลา หรือทำให้ใครของคุณต้องเข้าใจผิด”“อย่าอวดดี” เสียงห้าวๆ สะบัดใส่ “เธอรู้เหรอว่าบ้านนายฟ้าไปทางไหน”“เอ๊ะ!” หญิงสาวอึ้งไป แต่ยังไม่ยอมจำนน “ฉันก็ให้รถแท็กซี่ขับตามคุณไปก็สิ้นเรื่อง”“อย่าทำเป็นบ้าหน่อยเลย แต่งตัวแบบนี้น่ากลัวเธอจะไปไม่ถึงงานเสียก็ไม่รู้”“ไม่มีใครเขาคิดอกุศลแบบคุณหรอกค่ะ” หญิงสาวยั้งปากไม่บอกไปว่าอย่างน้อยนั่งแท็กซี่ก็ยังไม่น่าหวาดหวั่นเท่ากับการต้องมีเขาร่วมทางไป แถมขากลับก็อาจต้องอาศัยรถเขากลับมาอีก “อย่ามากเรื่อง รีบไปสักที ฉันเสียเวลามากแล้ว เธอเองก็เถอะ ถ้าไม่กลัวคนเชิญเขารอนานก็ตามใจนะ อ้อ เกือบลืมไป ฉันอยากขอเตือนอะไรเธอไว้สักนิดว่า อย่าทำอะไรประเจิดประเจ้อนัก อย่างน้อยก็คิดถึงหน้าคุณแม่กับคุณป้าฉันบ้าง และถ้างานนี้เธอทำอะไรขายหน้าพวกท่านล่ะก็ ระวังตัวไว้ เพราะฉันจะตามจองล้างจองผลาญเธอไปจนวันตายเลย คอยดู” ศุภิสราหน้าตึง
ทรายเทียมเพชร กลัวคุณจะแย่แล้ว
“อ้าว งั้นก็แย่สิ แล้วนี่แม่เราล่ะจะไปยังไง”“ผมให้คุณแม่ล่วงหน้าไปกับรถอีกคันก่อนแล้วครับ” คุณพรรณรายค่อยโล่งอก“ถ้างั้นป้าก็ขอฝากพ่อเพชรช่วยดูแลน้องด้วยแล้วกันนะลูกนะ” พีรภัทรรับคำ พลางแอบเหล่มองร่างบางที่นั่งหันหลังให้เขาโดยไม่มีทีท่าจะขยับเขยื้อนตามอย่างนึกรำคาญใจนิดๆ ถ้าไม่เพราะไอ้เพื่อนตัวดีโทรมาขอร้องแกมบังคับอย่างกับจะเป็นจะตายแล้วล่ะก็ จ้างเขาก็ไม่มาให้เสียเวลามาตามหรอก แล้วดูเถอะ แทนที่จะรีบๆ ลุกขึ้น จะได้รีบๆ ไป เจ้าหล่อนกลับนั่งนิ่งทำหูทวนลม เหมือนไม่ได้ยินคำที่เขาบอกอีกต่างหาก จนคุณพรรณรายต้องเตือนเบาๆ นั่นแหละเจ้าตัวจึงยอมขยับยุรยาตรลุกขึ้นหากพอเรือนร่างงามระหงในชุดราตรีสีฟ้าที่เขาเลือกให้เองกับมือ หันมาเท่านั้นเอง โลกทั้งโลกของพีรภัทรก็พลันหยุดหมุนไปในชั่วพริบตา!พีรภัทรจ้องมองหญิงสาวสวยสะพรั่งตรงหน้าอย่างตกตะลึงจนแทบลืมหายใจ ใครเลยจะไปนึกว่ายัยเด็กตัวผอมที่แสนมอมแมมไม่มีอะไรน่ามองผู้นั้น จะถอดคราบกลายร่างเป็นผู้หญิงแสนสวยสง่างามไปได้ถึงเพียงนี้ ดวงหน้าใสหวานที่ยามไม่ได้แต่งแต้มเครื่องสำอางใดก็ว่าน่ามองแล้ว หากยามนี้กลับเฉิดฉายเสียนี่กระไร ดวงตากลมโตสะท้อนแสงแวววาวงามร
ทรายเทียมเพชร ผมอยากแต่งงานครับ
ใบหน้าสวยใสพริ้มเพราที่ตรีรักษ์บรรจงแต่งแต้มให้อย่างสุดฝีมือนั้นเจิดจรัส นัยน์ตากลมโตทอประกายวาววามราวกับอัญมณีชั้นเลิศทั้งหวานทั้งซึ้ง แลเมื่อประดับด้วยแพขนตายาวงอนตามธรรมชาติทำให้ดูคมขึ้น หรือแม้แต่เรือนผมหยักเป็นลอนเงาสลวยที่ถูกจัดแต่งให้เข้ารูปติดดอกไม้เล็กๆ ที่เด็ดเอาริมรั้วบ้านนั่นเองแซมเข้าไป เพียงเท่านี้ก็สามารถดึงดูดสายตาคนมองให้ไม่อาจละเลยไปทางไหนได้“สวยจริงๆ ค่ะ คุณทรายของป้า ทำไมสวยได้ขนาดนี้คะ” ป้าอบชมไม่ขาดปาก“แหงสิคะ เห็นฝีมือหนูหรือยัง” ตรีรักษ์ยืดอกได้ทีคุยอวด ก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่ “เสียดายจังที่พี่ชายฉันไม่มีวาสนาได้เห็น นี่ถ้าพี่โทไม่ได้ขึ้นเวรที่โรงพยาบาลวันนี้ แล้วได้มาเห็นเธอตอนนี้ล่ะก็ มีหวังได้ละเมอหนักกว่าเก่าแหงๆ”คนพูดไม่ได้เล่าต่อ ก็หลังจากไอ้วันที่คนเป็นเพื่อนถูกฉุดไปต่อหน้าต่อตานั่นไง พี่ชายเธอถึงกับคลั่ง พอขับรถตามไม่ทันเพราะอีกคันเกิดเลี้ยวแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย พี่ชายเธอก็จอดรถมินิสุดหวงข้างทางแล้วโดดซ้อนมอเตอร์ไซด์รับจ้างตามทันที ทิ้งให้เธอต้องทำหน้าที่สารถีให้แม่นกหวีดมหาภัยที่เธอมารู้ภายหลังว่าเป็นคนเดียวกับ ‘ยายปากหอยปากปู’ ที่มาหาว่าเพื่อนรักของเธอเ
ทรายเทียมเพชร แปลงโฉม
“แล้วพรุ่งนี้จะไปยังไงล่ะจ๊ะ หรือว่าจะไปพร้อมตาเพชร?”“คุณฟ้าบอกว่าจะมารับที่บ้านค่ะ” คุณพรรณรายพยักหน้าอย่างพอใจ“งั้นก็ดี อ้อ แล้วก่อนไป ก็อย่าลืมเข้ามาหาฉันเสียก่อนล่ะ จะได้ฝากของขวัญไปให้คุณพ่อตาฟ้าเขาด้วย” ศุภิสรารับคำเบาๆ พอคล้อยหลังหญิงมากวัย สีหน้าของหญิงสาวก็ฉายรอยกังวลใจออกมา พรุ่งนี้แล้วสินะที่เธอจะได้พบกับเจ้าของภาพวาดปริศนานั่น ถ้าได้พบกันแล้วเธอควรจะเริ่มต้นอย่างไรดีนะ ควรถามเขาไปตรงๆ เลยดีไหมว่ารู้จักแม่หรือเปล่า แล้วถ้าเขาตอบว่า... ไม่... ล่ะ เธอควรทำยังไงดีนะ ควรอยู่ต่อหรือควรจะไปจากที่นี่ดี?แล้ววันที่รอคอยก็มาถึง... ตรีรักษ์มาถึงเรือนเล็กตั้งแต่บ่าย สาวน้อยหอบเสื้อผ้า และกระเป๋าเครื่องประทินโฉมส่วนตัวมาเต็มอัตราศึก โดยมีแม่อบคอยนั่งเอาใจช่วยลุ้นไม่ยอมห่าง สองสาวต่างวัยคอยเจ้ากี้เจ้าการจัดแจงแต่งองค์ทรงเครื่องให้ศุภิสราอย่างสุดฝีมือ ส่วนคนถูกแปลงโฉมนั้นก็ได้แต่นั่งหัวหมุนฟังสไตลิสต์จำเป็นทั้งสองคอยบงการให้ทำนั่นทำนี่จนมึน“นั่งเฉยๆ สิ อย่ายุกยิก เดี๋ยวเลอะ” แม่ช่างแต่งหน้ากิตติมศักดิ์เอ็ด เพราะอีกฝ่ายขยับตัวอย่างอึดอัด ทำให้เขียนอายไลน์เนอร์ไม่ถนัด หรือแม้กระทั่ง...
ทรายเทียมเพชร ข่าวเด็ด
“โหย เสียดายจัง ว่าแต่ใครกันนะคือผู้หญิงที่โชคดีคนนั้น” คำถามนี้แม้คนที่ไม่อยากรู้ ยังแอบเงี่ยหูฟังด้วยไม่ได้“อ้าว พวกแกนี่ทำเป็นโง่ไปได้ รู้ๆ กันอยู่ ผู้ชายที่คุณสมบัติแสนจะเพียบพร้อมอย่างคุณเพชรของเรา ก็ต้องคู่ควรกับผู้หญิงที่ฐานะเท่าเทียมกันอย่าง... คุณหนูเฟื่อง... นั่นไงยะ”“หา! คุณหนูเฟื่อง... แกหมายถึงลูกสาวคุณนิภาเพื่อนคุณผู้หญิงท่านน่ะเรอะ”“แหม ก็ใช่น่ะสิป้า จะมีเฟื่องไหนอีกล่ะ ทั้งสวย ทั้งรวย แถมมีชาติมีตระกูลครบสูตรแบบนั้น คุณผู้หญิงคงไม่ปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆ หรอก ฮึ สมน้ำหน้าก็แต่แม่พวกก้อนกรวดไม่เจียมตัวแถวนี้น่ะนะ...” แม่คนเล่าลากเสียงยียวน จงใจส่งยิ้มเยาะเย้ยเลยไปให้คนเป็น ‘ส่วนเกิน’ เล็กน้อย“อ่อยแล้วอ่อยอีก หางตาเขาก็ไม่ยังยอมแลเล้ย เชอะ... อยากสะเออะใฝ่สูงจะเทียมลูกเจ้านายพวกเรา ก็คงต้องกัดแห้วกินแกล้มกับน้ำใบบัวบกไปพลางๆ ก่อนแล้วกัน รอชาติหน้าตอนค่ำจ้างให้คุณเพชรก็ไม่สน จริงไหมพวกเรา ฮ่าๆ”ศุภิสราพยายามตั้งต้นนับหนึ่งถึงสิบในใจระงับอารมณ์ไว้ ไม่อยากให้มีเรื่องกับใคร เพราะไอ้เรื่องที่มีทุกวันนี้ก็มากเกินพอแล้ว แต่กระนั้น ‘ข่าวเด็ด’ ที่ได้ยินมาก็คงพอมีเค้าบ้าง ภาพที
ทรายเทียมเพชร ขอทวงสัญญาของเรา
“จะว่าอะไรไหม ถ้าพี่จะขอทวงสัญญาของเราตอนนี้!”ในเมื่อไอ้เจ้าขี้เก๊กนั่นมันใช้สิทธิ์ของความเป็นเจ้าของบ้านมารังแกคนที่เขารัก... ใช่! ศุภิสราคือผู้หญิงที่เขารัก คนเดียวที่อยู่ในดวงใจเสมอมา ฉะนั้นเขาจะไม่มีวันให้ใครหน้าไหนอ้างสิทธิ์เพื่อมาทำร้ายเธอได้ ถ้าต้องอยู่ที่นี่แล้วถูกรังแก เขาจะเป็นคนพาเธอไปให้พ้นจากที่นี่เอง “แต่งงานกันนะ...แล้วพี่จะได้พาน้องทรายไปออกไปจากที่นี่เสียเลย จะได้ไม่มีใครหน้าไหนอ้างสิทธิ์มารังแก ‘คนที่พี่รัก’ ได้อีกต่อไป” ประโยคนั้นทำให้คนฟังถึงกับเบิกตาค้าง พูดไม่ออก ได้แต่เงยหน้ามองคนพูดอย่างตกตะลึง ไม่มีรอยขี้เล่นจากแววตาคู่นั้นให้เห็นแม้แต่น้อย ใช่แต่ศุภิสราที่ตกใจกับคำสารภาพนั้น คนที่ยืนอยู่ในเงามืดแห่งรัตติกาลไม่ห่างจากตรงนั้นเองก็ถึงกับช็อก!“พี่รักทรายนะ! รัก... มาตลอด”ขาดคำร่างบางก็ถูกรวบเข้ามาสู่อ้อมแขนอันแสนอบอุ่นราวกับกำแพงแข็งแรงที่ป้องกันเธอจากภยันตรายทั้งปวง คุณหมอหนุ่มคลี่ยิ้มอย่างมีความสุข พลันสายตาบังเอิญเหลือบไปเห็น... ศัตรูหัวใจ... ที่ยืนขึงในเงามืดพอดี รอยยิ้มนั้นจึงแปรเปลี่ยนเป็นท้าทายในที และประกาศศึกทางสายตาอย่างโจ่งแจ้ง... ให้มันรู้กันไปว่า
ทรายเทียมเพชร แล้วจำได้หรือเปล่า... ว่าที่นี่เราสองคนเคยสัญญาอะไรกันไว้
แต่กระนั้นอีกฝ่ายก็หาได้ยอมแพ้ไม่ ชายหนุ่มประทับจุมพิตไว้จนเป็นรอยแดงที่คอขาวนวลอย่างลืมตัว กรุ่นกลิ่นอายอวลแตะจมูกทำให้หัวใจร้อนร้ายเตลิดไปไกล ความหอมหวานชวนฝันตรงหน้าทำให้เขาลืมตัว ลืมบรรยากาศรอบข้างไปชั่วขณะ เช่นเดียวกับสาวน้อยที่ยืนตกตะลึงพรึงเพริดไปกับมนต์ร้ายที่เขากำลังร่ายสะกด แต่พอได้สติ ร่างบางก็เกิดฮึดผลักไสร่างสูงใหญ่อย่างแรงจนหลุดจากการอ้อมแขน มือทั้งสองกำเข้าหากันแน่นก่อนซัดโครมเข้าที่ปากของคนร้ายกาจจนสุดแรงเพื่อเรียกสติผลัวะ! ใบหน้าคมสะบัดไปตามแรงมือ น้ำตาคลอ หากเจ้าตัวกลับไม่สนใจ เธอจ้องหน้าเขาอย่างเสียความรู้สึก แววตาหวานซึ้งปนเศร้าสะท้อนกับแสงจันทร์แวววามจนทำให้พีรภัทรตะลึงงัน ที่แก้มของเขายังชาไม่หาย หากยังน้อยกว่าในอกที่เกิดความรู้สึกหลากหลายสะท้อนไปมาจนเกือบล้นทะลัก “หยุดนะ... คนใจร้าย คุณมันร้ายกาจที่สุด!” เสียงใสสั่นเครือปนสะอื้นอย่างเจ็บช้ำ พลางจ้องหน้าของเขาด้วยแววตาตัดพ้อ“ฉันไม่ใช่ของของคุณ ฉันเป็นคน! มีชีวิต จิตใจ ถึงมันจะไร้ค่าสำหรับคนอย่างคุณ แต่โปรดจำไว้... สักวันหนึ่ง คุณจะต้องเสียใจที่ทำกับฉันแบบนี้!”ขาดคำร่างบางก็วิ่งเตลิดหนีไปทางเรือนเล็กโดยไม่เหล
ทรายเทียมเพชร ทำไมไม่เก่งให้ตลอดล่ะ
“แต่เงินทุกบาททุกสตางค์นั่นมันไม่ใช่เงินของฉัน ในเมื่อไม่ได้เป็นคนทำงานหาเงินมาได้ด้วยตัวเองสักบาทเดียว แล้วจะให้เอาเงินมาใช้สุรุ่ยสุร่ายได้ยังไง แล้วนี่ก็ไม่ใช่เรื่องจำเป็นมากมายอะไร เรื่องชุดไปงานนั่นฉันจะจัดการเอง รับรองว่าจะไม่ให้คุณต้องขายหน้าใคร หรือถ้าจะขายหน้า ก็แค่หน้าของฉันเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณสักนิด แต่ถ้าคุณไม่อยากขายหน้าก็ไม่ต้องมายุ่งกับชีวิตคนไร้ค่าอย่างฉัน!”พอพูดจบหญิงสาวก็รีบสะบัดแขนออกอย่างแรง ก่อนวิ่งออกไปจากร้านทันที ทิ้งให้คนฟังยืนอึ้งไป ก่อนได้สติร่างสูงจึงรีบวิ่งตามออกไป แต่ก็ช้าไปเพราะร่างระหงวิ่งหายลับไปเสียแล้ว พีรภัทรได้แต่ยืนโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่หน้าร้านหนอย... ยัยเด็กบ้านั่น กล้าดียังไงมาทำเป็นปากเก่งสั่งสอนเขา คอยดูนะ ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอหนีลอยนวลแน่ๆ“คุณคะ ชุดได้แล้วค่ะ” เสียงพนักงานสาวหวาดๆ พลางยื่นถุงสินค้าให้ ชายหนุ่มกัดฟันกรอดมองถุงตรงหน้าด้วยสายตาวาวโรจน์ชวนขนลุก... แล้วเราจะได้เห็นดีกัน ว่าการขัดคำสั่งฉันมันจะเป็นยังไง!ฝ่ายศุภิสราหลังจากวิ่งหนีออกมาจากร้านเสื้อได้ ก็มายืนแกร่วรอรถอยู่ที่ป้ายรถเมล์หน้าห้างแห่งนั้นอีกพักใหญ่ๆ หญิงสาวชะเง้อรอร
ทรายเทียมเพชร คำก็ไร้ค่า สองคำก็ไร้ค่า
เวลาผ่านไปพักใหญ่ คนที่หายเข้าไปในห้องลองเสื้อพร้อมชุดราตรีหอบใหญ่ที่พนักงานของร้านช่วยเลือกให้ก็ไม่มีวี่แววว่าจะออกมาสักที ทำให้คนนั่งคอยเริ่มออกอาการหงุดหงิด ที่ผ่านมาเขาไม่เคยต้องมานั่งรอผู้หญิงคนไหนลองชุด แทบไม่ต้องพูดถึงว่าจะต้องมาคอยเลือกเสื้อผ้าให้ใคร แต่ยัยเด็กกะโปโลนี่กลับทำให้เขาต้องมานั่งเสียเวลานานสองนาน กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง เรื่องไร้สาระที่น่าหงุดหงิด“ไม่เอาค่ะ” เสียงใสๆ ปฏิเสธอ้อมแอ้มทันที เมื่อเห็นราคาชุดที่พนักงานเลือกมาให้ลอง“แล้วชุดนี้ล่ะค่ะ สีโอลด์โรสจะช่วยขับผิวขาวๆ ของคุณให้นวลเนียนขึ้นมากเลยนะคะ ที่จริงคุณผิวสวยอยู่แล้ว แต่ถ้ายิ่งใส่ชุดนี้จะยิ่งดูสวยมากๆ เลยค่ะ” คำโฆษณานั้นใช่จะเกินจริงทีเดียว หากแต่พอเหลือบเห็นป้ายราคา หญิงสาวก็หน้ามืดแอบกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น“ชุดนี้ก็ไม่เอาค่ะ” ศุภิสราส่ายหน้า กระซิบถามอ้อมแอ้ม “ขอโทษนะคะ คุณมีชุดอื่นที่ราคาถูกกว่านี้ไหม” คำถามนั้นทำเอาพนักงานของร้านเป็นงง เพราะดูจากท่าทางชายหนุ่มที่พามาก็น่าจะมีฐานะร่ำรวยไม่น้อย ถึงจะขรึมๆ ดูเย็นชาไปบ้างก็คงไม่ใจจืดใจดำกับแฟนตัวเองนัก แต่เหตุไฉนเด็กสาวตรงหน้านี้กลับดูเกรงอกเกรงใจเกินเหตุแ
Anda juga akan menyukai
นางบำเรอ BAD GUY
ลำเจียก36.4K Dibacaเรื่องสั้นอีโรติก LOVE NC 25+++
C26.9K Dibacaเมียขัดดอก
ชะนีติดมันส์39.9K Dibacaคลั่งรัก❤️คุณหมอมาเฟีย NC18++
Me'JinJIn23.8K Dibacaแอบรักเลขา
baiboau-เนื้อนวล79 Dibacaเมียเฮียเดลเป็นเด็กเอ็น
ได้โปรดปลื้ม252 Dibacaรวิกาญจน์เภตรา
ชนิตร์นันท์128 Dibacaเสน่ห์รักสาวลูกหนึ่ง
วริษา208 Dibaca
