Share
บทที่ 14 การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน
Related chapter
ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวนา บทที่ 15 ไม่รักษายังจะดีเสียกว่า
ทางด้านทิศตะวันตกของบ้านใหญ่ซูฝูจับมือนางจางเอาไว้อย่างกระวนกระวายใจ“ท่านแม่ ท่านแม่ว่าจู่ๆท่านปู่ก็กลับมา หรือเขาจะรู้เรื่องของข้าแล้ว？”นางจางสัมผัสได้ว่ามือและเท้าของซูฝูเย็นเฉียบด้วยความกลัว และนางก็เจ็บปวดแทบขาดใจ“อาฝูเจ้าอย่ากลัวไปเลยนะ ต่อให้ท่านปู่ของเจ้าจะรู้เรื่องแล้ว แม่ก็จะปกป้องเจ้าจนสุดชีวิตเอง”แม้นางจะพูดออกไปแบบนี้ แต่ในใจกลับครุ่นคิดว่าใครกันแน่ที่เป็นคนปล่อยข่าวออกไปแล้วข่าวได้แพร่กระจายออกไปเร็วขนาดนี้ได้ยังไง？ดวงตาของซูฝูแดงก่ำ นางปาดน้ำตาที่หางตาแล้วพูดว่า“ข้าไม่อยากจะถูกจับลงกรงหมู ท่านแม่ ท่านแม่ต้องช่วยข้านะ!”“ชู่ว์!”นางจางปิดปากซูฝูเอาไว้แน่น พร้อมกับส่งสัญญาณว่าให้นางพูดเบาๆหน่อย“แม่จะออกไปดูว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เจ้าอยู่รอในห้องห้ามออกไปไหนนะ อาหรง เจ้าอยู่เป็นเพื่อนพี่ด้วย”ซูหรงเข้ามาจับมือของซูฝูและดึงนางไปที่เตียงอิฐไฟ“ท่านพี่ต้องคิดมากไปแน่ๆ ท่านปู่จะรู้เรื่องได้เร็วขนาดนี้ได้ยังไงกัน ต่อให้ซูหวั่นจะป่าวประกาศไปยังเมืองที่อยู่ใกล้ๆ มันก็ต้องใช้เวลาทั้งวันทั้งคืนเลยนะ!”ซูฝูจึงค่อยๆดึงสติกลับมาได้ และปลายนิ้วมือของนางก็อุ่นขึ้น“อาหรง เจ้
ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวนา บทที่ 16 ความสัมพันธ์ในครอบครัวที่เย็นชา
“ข้าไม่ไปเอาหรอก อยากได้เจ้าก็ไปเอาเองสิ!”จะเป็นจะตายแม่เฒ่าเซี่ยงก็ไม่ยอมไปเอากล่องไม้ใส่เงินนั้นออกมาเพราะการเอาเงินมาช่วยชีวิตคนพิการแบบนี้ นางไม่ยอมหรอกนะ!ลูกชายคนที่สี่ของนางยังไม่ได้แต่งงานเลย!นางยังต้องจ่ายเงินค่าเล่าเรียนให้กับเขา โดยที่เก็บหอมรอมริบเอาไว้ ซูเหลียนเฉิงอะไรนั่นก็ใกล้จะตายแล้ว ทำไมจะต้องใช้เงินไปช่วยชีวิตเอาไว้อีก!พ่อเฒ่าซูเหลือบไปมองภรรยาของตัวเองแวบหนึ่งจากนั้นก็หันหลังกลับเพื่อไปหยิบกล่องไม้ที่หัวเตียงนั้นมา เมื่อแม่เฒ่าเซี่ยงเห็นว่าเขาจะไปหยิบมันมาจริงๆ นางก็นั่งลงกับพื้นอย่างเต็มแรงและเริ่มตีโพยตีพายออกมาทั้งดึงผม ดึงเสื้อผ้า และก็ทุบทำลายข้าวของอีก“โอ้พระเจ้า นี่กะจะเอาชีวิตข้าเลยนะ ใครๆก็คิดที่จะมาเอาเงินสะสมเล็กน้อยนั่นของข้าไป ท่านทำให้ฟ้าผ่าข้าตายไปเลยจะดีเสียกว่า เก็บข้าเอาไว้ทำไมกัน!”พ่อเฒ่าซูตัวแข็งอยู่กับที่เขาหันมาถลึงตาใส่ภรรยาของตัวเอง แล้วก็หันไปมองนางหลี่และซูลิ่วหลางที่นั่งอยู่โดยที่โขกศีรษะจนเลือดไหลอาบแล้วซูฉางฝูและซูฉางโซว่มองหน้ากัน“ท่านพ่อ ที่ท่านแม่พูดก็ถูกต้องนะครับ พี่รองเป็นแบบนี้ไปแล้ว จะช่วยหรือไม่มันก็ไม่แตกต่
ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวนา บทที่ 17 แขกที่ไม่ได้รับเชิญ
หลังจากเกลี้ยกล่อมอยู่นาน นางหลี่ถึงตอบตกลงที่จะไม่ไปซูหวั่นอาศัยเวลากลางคืนในการขับเกวียนออกไป โดยที่สภาพการมองเห็นไม่ค่อยจะดีนักและนางไม่ได้ไปยังตัวอำเภอตามที่กล่าวเอาไว้แต่พวกเขามายังถ้ำแห่งหนึ่งที่คุ้นเคย โดยช่วยกันประคองซูเหลียนเฉิงให้เข้าไปด้านในพร้อมกับซูลิ่วหลางซูเหลียนเฉิงปวดระบมไปทั้งตัว โดยเฉพาะร่างกายส่วนล่างและเอว เพียงแค่ขยับตัวนิดเดียวก็ทำให้เขาโอดครวญออกมาด้วยความเจ็บปวด และเขาก็ไม่รู้ว่าซูหวั่นทำไมถึงพาเขามาในถ้ำแห่งนี้ด้วยแต่ในใจลึกๆแล้ว เขารู้ดีว่าตัวเองไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้สามารถประหยัดเงินอัดไว้ให้พวกเขาทั้งสามได้นิดหน่อยก็ยังดี!ซูหวั่นก่อกองไฟ และปาดน้ำฝนที่ใบหน้า“ท่านพ่อ ข้าสามารถรักษาท่านได้ ท่านเชื่อข้าหรือเปล่า？”ซูเหลียนเฉิงรู้สึกมั่นใจขึ้นเมื่อได้ยินซูหวั่นพูดแบบนี้ออกมา“พ่อเชื่อเจ้า”“ดีค่ะ ท่านพ่อต้องอดทนหน่อยนะคะ เดี๋ยวจะรู้สึกเจ็บขึ้นมาเล็กน้อย”ซูหวั่นกำชับให้ซูลิ่วหลางออกไปข้างนอกเพื่อดูต้นลม แม้ว่าคืนที่ฝนตกหนักขนาดนี้จะไม่มีใครเข้ามา แต่ก็ต้องป้องกันเอาไว้เสียก่อนนางหลีกเลี่ยงจากสายตาของซูเหลียนเฉิง แล้วหยิบยาชาออกจากพื้นที่จิ
ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวนา บทที่ 18 หารือเรื่องการแยกครอบครัว
ซูลิ่วหลางมองออกไปด้านนอกด้วยสายตาที่ง่วงนอน“ท่านพี่ คนคนนั้นไปแล้วเหรอ”“อืม เจ้าก็งีบอีกสักหน่อยเถอะ เดี๋ยวพี่จะเฝ้ายามเอง”ซูหวั่นให้ซูลิ่วหลางนอนกับซูเหลียนเฉิง ขณะที่นางเฝ้ายามอยู่ด้านนอกภายนอกถ้ำมืดมิดและฝนตกกระหน่ำเสียงฟ้าร้องครืนๆ ดังสนั่นหวั่นไหวไปหมด ฟังแล้วน่าหดหู่เป็นอย่างมากนางรู้ดีแก่ใจว่า ชายที่มาเมื่อสักครู่นั้นไม่ใช่เป็นคนที่จะรับมือได้ง่ายๆ เขาได้รับบาดเจ็บแต่ก็ยังไม่ให้ลิ่วหลางตะโกนร้องออกมา นั่นก็หมายความได้เพียงอย่างเดียวว่าเขากำลังถูกคนตามล่าอยู่อย่างแน่นอนและในตอนนี้นางก็ได้แต่หวังว่า หยาดเม็ดฝนด้านนอกจะสามารถชะล้างร่องรอยของชายคนเมื่อสักครู่นี้ออกไปได้ เพื่อให้คนอีกกลุ่มตามมาไม่เจอเขา เพราะนางไม่อยากจะเข้าไปยุ่งวุ่นวายด้วยโชคดีที่คืนนั้นไม่มีใครเข้ามาอีกแล้วซูหวั่นนำหยกและเงินอัดใส่ไว้ในพื้นที่จินตนาการ จากนั้นก็เดินทางเข้าเมืองในตอนกลางคืนเพื่อซื้อยารักษาอาการบาดเจ็บที่ขา แล้วก็รีบกลับมาที่ถ้ำนางยื่นซาลาเปาเนื้อร้อนๆให้กับซูลิ่วหลาง“รีบกินเถอะ กินเสร็จเราก็จะกลับกันแล้ว”“ท่านพี่ พี่ก็กินด้วยสิครับ”ซูลิ่วหลางกะพริบตาปริบๆ และแบ่งซาลาเปาให้ซูหวั่น
ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวนา บทที่ 19 เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
ดวงตาของซูหวั่นร้อนเผ่าขึ้นมา“ท่านพ่อ ท่านพ่อคิดว่าตัวเองขาพิการแล้วจะทำงานหาเลี้ยงพวกเราและท่านแม่ไม่ได้ใช่ไหมคะ？”คงไม่ต้องคิด ซูเหลียนเฉิงจะต้องคิดแบบนี้อย่างแน่นอนในยุคสมัยนี้ เมื่อขาพิการและไม่รู้หนังสือก็เท่ากันเป็นคนไร้ค่าไปแล้ว และหากขาดแคลนแรงงานภายในบ้านไปก็เท่ากับว่าได้สูญเสียชีวิตไปแล้วครึ่งหนึ่งเมื่อเห็นว่าซูเหลียนเฉิงไม่พูดอะไร ซูหวั่นก็พูดเกลี้ยกล่อมต่อไปอีกว่า“หากท่านย่าต้องการแยกครอบครัว แต่ท่านพ่อยังคงดึงดันที่จะไม่แยกอยู่แบบนั้น มันก็รนแต่ทำให้พวกเราและท่านแม่ยิ่งจะอยู่ยากขึ้นนะครับ!”ซูเหลียนเฉิงจ้องมองลูกสาวด้วยขอบตาที่แดงก่ำเขาไม่รู้จริงๆว่าจะต้องทำอย่างไรดี ตัวเขาไม่เอาไหนเลยสักอย่าง ลูกชายก็เป็นเด็กหัวช้าอีก ลูกสาวก็ผอมบาง ไม่มีใครที่จะสามารถพึ่งพาได้เลยปัก!เขายกมือขึ้นและทุบไปที่เสื่อหญ้าด้วยความคับแค้นใจ และโทษที่ตัวเองไม่เอาไหน“อาหวั่น เพราะพ่อไม่เอาไหนเอง!”“ท่านพ่อ ข้าขอสัญญาว่า ขอแค่ท่านพ่อตกลงที่จะแยกครอบครัวออกมา ข้าจะดูแลท่านแม่และน้องๆให้ดี โดยที่ขาของท่านพ่อก็จะต้องรักษาจนหายได้เช่นกัน ข้าเชื่อว่าเทพเจ้าจะไม่โกหกข้า”ซูเหลียนเฉิงตกตะลึงข
ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวนา บทที่ 20 ทนไม่ไหว
คำพูดประโยคนี้ของซูหวั่นไม่ได้พูดกับแม่เฒ่าเซี่ยง แต่พูดให้พ่อเฒ่าซูหัวหน้าสกุลซูที่แท้จริงฟังเสียต่างหากพ่อเฒ่าซูดูมีเหตุผลกว่าแม่เฒ่าเซี่ยงมาก“เอะอะโวยวายอะไร เรื่องมันยังไม่ใหญ่พองั้นรึ!”พ่อเฒ่าซูเคาะไปที่โต๊ะเตี้ยอย่างเต็มแรง แล้วถลึงตาใส่แม่เฒ่าเซี่ยง“ที่เจ้ารองบาดเจ็บก็เป็นเพราะข้า จะจ่ายไปเท่าไหร่มันก็คุ้มค่าอยู่แล้ว!”แม่เฒ่าเซี่ยงไม่กล้าต่อปากต่อคำกับพ่อเฒ่าซู นางทำได้เพียงฟึดฟัดไปสองสามทีเท่านั้น“บ้านสกุลซูของเราไม่เลี้ยงคนที่ไม่มีประโยชน์เอาไว้หรอกนะ ครอบครัวของเจ้ารองแยกออกไป ข้าจะยกเรือนฝั่งตะวันออกให้อยู่ก็แล้วกัน!”พ่อเฒ่าซูมองไปยังซูเหลียนเฉิง แล้วก็มองไปยังแม่เฒ่าเซี่ยงอีกครั้ง“เจ้าพูดเพ้อเจ้ออะไรน่ะ!”“ท่านพ่อ ที่ท่านแม่พูดก็ถูกนะครับ ตอนนี้พี่รองกลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว ไม่มีเหตุผลที่เราจะเลี้ยงทั้งครอบครัวของเขา ยิ่งไปกว่านั้นพวกเราเองก็ไม่ได้อยู่ดีกินดีสักเท่าไหร่ ให้พวกเขาแยกออกไปก็จะเป็นผลดีต่อพวกเขาด้วยนะครับ”ซูฉางโซว่พูดเก่งและมีวาทศิลป์อยู่เสมอ จากนั้นเขาก็ขยิบตาไปที่ซูฉางฝูอีกครั้งพ่อเฒ่าซูมองมาที่ซูฉางฝู“เจ้าล่ะว่าไง？”“ข้าคิดว่าน้องสามพูดถูก ท่านพ่อ
ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวนา บทที่ 21 แยกออกมาอยู่เอง
หลังจากแม่เฒ่าเซี่ยงล้มลง นิ้วมือของนางก็กระตุก เห็นได้ชัดว่านางแสร้งทำเป็นขึ้นมาขณะที่นางกำลังจะกระซิบคำพูดสองสามคำกับนางจาง ก่อนที่จะได้เอ่ยอะไรออกมา ซูหวั่นก็รีบกระโจนเข้ามา แสร้งทำเป็นห่วงใยเพื่อบีบนางจางออกไป“ท่านย่า ท่านย่าจะต้องไม่เป็นอะไรนะคะ!”ซูเหลียนเฉิงและนางหลี่ก็เงยหน้าขึ้นอย่างเป็นกังวลด้วยเช่นกัน แต่ซูเหลียนเฉิงไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ จึงต้องการให้นางหลี่เข้าไปดูแทนแต่ซูลิ่วหลางได้รับคำสั่งมาจากซูหวั่นแล้ว เขาจึงพยายามดึงนางหลี่เอาไว้ไม่ให้นางเดินเข้าไปเพราะหากนางหลี่เดินเข้าไปแล้วแม่เฒ่าเซี่ยงเกิดคิดแว้งกัดขึ้นมาอีกครั้งก็คงต้องหมดกัน!“พี่รอง ดูสิพี่ทำให้แม่โกรธขนาดไหน”ซูฉางโซว่บ่นพึมพำออกมาสองสามคำ“ถ้าเป็นข้านะ ข้ามีที่ซุกหัวนอนก็พอใจแล้ว ทำไมจะต้องทำให้ท่านแม่ลำบากใจด้วย มันไม่เหมือนพี่คนเดิมเลยนะ หรือว่าพี่ไปได้ยินใครเขาพูดมา”เพราะซูเหลียนเฉิงเป็นที่ซื่อๆมาโดยตลอดจู่ๆก็มีความคิดอย่างอื่นขึ้นมาจะต้องเป็นเพราะฟังคำใส่ร้ายจากนางหลี่อย่างแน่นอนคำพูดแบบนี้มันคือการตีวัวกระทบคราดชัดๆ จากนั้นเขาก็ยังขยิบตาให้กับภรรยาของตัวเองอีกด้วยและนางหวางก็ยิ้มกว้างพร้
ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวนา บทที่ 22 จะเป็นจะตาย
พอพูดจบ นางก็กลิ้งลงจากเตียงอิฐไฟและพยายามจะวิ่งไปชนกำแพงเอาเสียให้ได้นางจางและคนอื่นๆรีบเข้าไปคว้าตัวเอาไว้ โดยไม่ได้ออกแรงอะไรมากนักก็สามารถดึงแม่เฒ่าเซี่ยงเอาไว้ได้“ท่านแม่ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย!”ใบหน้าของแม่เฒ่าเซี่ยงแดงก่ำ“พ่อของพวกเจ้าบีบบังคับข้า พวกเจ้าว่าข้าจะทำอะไรได้!”ซูฉางโซว่รู้ดีว่าแม่ของเขาแสดงเก่งสักแค่ไหน และเขาก็บีบน้ำตาแล้วร้องไห้ตามแม่เฒ่าเซี่ยงด้วยเช่นกัน“ท่านพ่อ ท่านพ่อจะบีบให้ท่านแม่ตายไปจริงๆเหรอ？”และเสียงนั้นก็ดังมากขึ้นเรื่อยๆแทบอยากจะระเบิดหลังคาบ้านออกมาได้แล้ว พวกเขาร้องไห้ไปพลางและมองดูสีหน้าของพ่อเฒ่าซูไปพลาง เพราะกลัวว่าจะทำให้พ่อเฒ่าซูขุ่นเคืองใจขึ้นมาจริงๆและนางหวางก็เข้ามาพูดสมทบด้วยเช่นกัน โดยหยิบผ้าหยาบขึ้นมาเช็ดหางตาที่ไม่มีน้ำตาอยู่จริง“ท่านพ่อ บ้านเราจะไม่มีท่านแม่ไม่ได้นะคะ พี่รองได้แยกออกไปแล้วก็ควรที่จะหุงหาอาหารเอาเอง มีอย่างที่ไหนที่จะมากินข้าวร่วมกันแบบนี้อีก”“พวกเราจะยังไงก็ได้ แต่ท่านแม่ไม่ยอมนะคะ......”ในสกุลซู นางหวางเป็นลูกสะใภ้ที่พูดเก่งที่สุดนางฉลาดพูดและก็ยังขี้เกียจสันหลังยาวอีก แต่เนื่องจากการพูดเก่งของนาง มันจึงท
Latest chapter
- ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวนา บทที่ 262 สุภาพบุรุษบนขื่อคาน
- ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวนา บทที่ 261 ไม่เข้าใจเหตุผล
- ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวนา บทที่ 260 ฝันเฟื่องไปไกล
- ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวนา บทที่ 259 วัยหนุ่มสาวที่ไร้เดียงสา
- ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวนา บทที่ 258 การคุยโว
- ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวนา บทที่ 257 ชอบพูดทับถม
- ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวนา บทที่ 256 จะมีหรือไม่ก็ได้ทั้งนั้น
- ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวนา บทที่ 255 จดหมายจากพี่ชาย
- ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวนา บทที่ 254 เจริญรุ่งเรือง
