LOGINShare
บทที่ 354
Related chapters
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 355
“จำนวนคนของทั้งสองฝ่ายต่างกันไม่น้อย แม้ว่าจะสังหารได้พอควร ทว่าก็มีพลทหารถึงสองนายต้องสังเวยชีพ สองคนที่เหลือจึงรีบกลับมายังค่ายทหาร”“เมื่อนายทหารในค่ายรู้ว่าพี่น้องพวกตนถูกโจรภูเขาสังหารสิ้นก็ต่างเดือดดาลคั่งแค้น พากันถือจับอาวุธหมายล้างแค้นแทนพี่น้องตน ฉู่อ๋องได้ยินข่าวเข้าจึงรีบรุดหน้าไปจัดการ”“นึกดูแล้ว พวกเขาคงต้องวางแผนกันข้ามคืนเลยทีเดียว เพื่อกำจัดโจรภูเขาเหล่านี้ให้ราบคาบโดยไว”ซ่งรั่วเจินเข้าใจได้ในทันที “พี่ใหญ่ เช่นนั้นท่านมิต้องเป็นกังวลเรื่องข้าไปหรอก รีบไปด้วยกันกับฉู่อ๋องเถิด”“ไม่เป็นไรหรอก เวลาเพียงแค่นี้มิได้เสียหลาย อีกอย่างข้ายังต้องกลับไปเอาข้าวของอีกด้วย”ซ่งเยี่ยนโจวโบกมือ “ฉู่อ๋องตั้งใจชวนข้าไปด้วย ดูท่าคงรู้ดีว่าข้าหยุดอยู่ที่บ้านมาก็นานนม ครานี้ได้กลับไปแล้วก็ย่อมมิอาจหลีกเลี้ยงคำครหาสงสัยจากผู้คน แต่หากปราบโจรได้สำเร็จก็เท่ากับได้สร้างผลงานมีความดีความชอบ”แม้เขาจะมีศักดิ์เป็นนายทัพผู้หนึ่ง แต่เมื่อก่อนก็เคยสอบผ่านเข้ารับราชการ หากไม่ได้เลือกติดตามบิดาไปเป็นทหารแล้วล่ะก็ บัดนี้ก็คงได้เป็นขุนนางฝ่ายพลเรือนไปเสียแล้ว ดังนั้นจึงย่อมเข้าใจถึงความลำบากเห
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 356
“จวนเซียงอ๋องเชิญพวกเราทั้งครอบครัวไป วันนี้ตอนเจ้าเข้าวัง ต่งฮูหยินเดินทางมาเที่ยวหนึ่ง พูดว่าบังเอิญคืนนี้สามารถไปพร้อมกันได้”หลิ่วหรูเยียนยิ้มออกมาอย่างสุดจะหักห้ามใจ ครอบครัวเซียงอ๋องมีฐานะสูงศักดิ์ หยวนเอินไม่เคยไปมาหาสู่กับสกุลซ่ง ครั้งนี้ถึงขั้นตั้งใจมาเชิญพวกเขาทั้งครอบครัว น่ากลัวว่านี่จะทำให้คนไม่น้อยตกใจนับตั้งแต่ระยะก่อนภายในครอบครัวเกิดเรื่องแล้วเรื่องเล่า นางก็ได้รับรู้ความโหดร้ายของโลกนี้ บัดนี้เห็นว่าสกุลซ่งดีขึ้นทีละน้อย อารมณ์ของนางก็ไม่เหมือนตอนแรกแล้ว“ก่อนหน้านี้ยังไม่ต้องพูดถึงจวนเซียงอ๋อง ก็แค่คนที่มีความสัมพันธ์ไม่เลวกับพวกเราเหล่านั้น บางคนก็ไม่เชิญพวกเราไป” หลิ่วหรูเยียนพูดขึ้นซ่งรั่วเจินเองก็รู้เรื่องนี้ พูดว่า “ผ่านมาหนึ่งเรื่องได้เห็นตัวตนของพวกเขาก็นับเป็นเรื่องดี ภายภาคหน้าไปมาหาสู่น้อยลง มีหน้าตาอยู่ต่อไปได้ก็พอแล้วเจ้าค่ะ”“เจ้าพูดถูกแล้ว” หลิ่วหรูเยียนตบๆ มือซ่งรั่วเจิน “เจ้าโตแล้วจริงๆ...”ณ พระราชวัง ตำหนักเสาหัว“ฮองเฮา หม่อมฉันได้ยินมาว่าแม่นางซ่งไม่เพียงช่วยไทเฮาตามหาไข่มุกที่หายไปนานแล้วพบ ยังตามหาปิ่นปักผมของไทเฮาที่อดีตฮ่องเต้ประทานให
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 357
ฮองเฮาสบมองใบหน้าเปี่ยมความสุขของน้องสาวตน ย้อนนึกถึงภาพยามได้พบซ่งรั่วเจินก่อนหน้านี้ อารมณ์ที่เดิมทีสับสนอยู่แล้วสับสนมากยิ่งขึ้นไปอีกแม่นางคนนี้...น่าทึ่งเกินไปแล้ว“บางทีเพียงแค่บังเอิญกระมัง? ก่อนหน้านี้มิใช่หมอช่วยตรวจเจ้ามาก่อนหรือ พูดว่าร่างกายเจ้าไม่มีปัญหา ไม่ช้าก็เร็วต้องมีครรภ์” ฮองเฮาเอ่ยขึ้น“ไม่เป็นเช่นนั้น จะต้องเป็นนางช่วยข้าอย่างแน่นอน!”ลู่หมิ่นฮุ่ยเผยสีหน้าจริงจัง แต่ไหนแต่ไรมานางไม่เคยมั่นใจเพียงนี้มาก่อน สามปีมานี้ทำทุกวิธีแล้ว ต่อให้เป็นความบังเอิญก็ไม่มีวันแม่นยำเพียงนี้!“พี่หญิง ท่านไม่รู้ข่าวภายนอก นางไม่เพียงทำนายว่าข้าตั้งครรภ์ได้อย่างแม่นยำ แม้แต่เรื่องต่งฮูหยินตั้งครรภ์นางก็ทำนายออกมาได้”“เมื่อแรกคุณชายน้อยสกุลต่งตายอย่างอนาถ ทุกคนล้วนคิดว่าเขาหายตัวไป มีเพียงซ่งรั่วเจินพูดว่าคนตายไปแล้ว ไม่เพียงทำนายออกมาได้ว่าฆาตรกรเป็นใคร แม้แต่คนตายอยู่ที่ใด ตายเยี่ยงไรก็รู้ทั้งหมด!”“ท่านว่า หากนางไม่มีความสามารถจริง ไฉนเลยจะสามารถรู้เรื่องเหล่านี้ได้?”เพียงฮองเฮาได้ยินว่ายอดเยี่ยมถึงเพียงนี้ สายตาเองก็เปลี่ยนไปโดยไม่รู้ตัว เก่งกาจมีอิทธิฤทธิ์อยู่บ้างจริงๆ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 358
ซั่งรั่วเจินสำรวจเคอหยวนจื่อตรงหน้า เห็นเพียงนางสวมชุดกระโปรงสีน้ำเงิน แม้ใบหน้าไม่นับว่างดงาม กลับตัวเล็กอ่อนโยนเพียงมองปราดเดียว ก็คิดแค่ว่าแม่นางคนนี้คล้ายตะกร้าดอกไม้วางอยู่ริมทาง ไม่ใช่คนที่มองเพียงแวบเดียวก็ดึงดูดคนได้ ดวงตาดุจสายน้ำในฤดูใบไม้ร่วงสะท้อนแสงเป็นระลอกๆ ตำแหน่งของดวงตาแดงเรื่อเป็นแบบที่พวกบุรุษรักหยกถนอมบุปผาชมชอบมากที่สุดเพียงได้เห็น ซ่งรั่วเจินก็รู้แล้วว่าเพราะเหตุใดพี่สี่บ้านตนจึงปักใจอยู่กับเคอหยวนจื่อ น่ากลัวว่าใช้ท่าทางอ่อนโยนไร้พิษภัยนี้หลอกคนไม่น้อยเพียงแต่ในฐานะสตรีเฉกเดียวกัน นางสัมผัสได้ว่าระหว่างเนตรขนงของฝ่ายหญิงสะท้อนความโอหังออกมาโดยไม่รู้ตัวแม่นางคนนี้เพียงเชี่ยวชาญใช้ภาพลักษณ์อ่อนโยนบอบบางเท่านั้น แท้จริงแล้วภายในใจอำมหิตยิ่งกว่าใคร หาไม่แล้วหลายปีมานี้ก็คงไม่หลอกใช้พี่สี่ของนางใช้จ่ายเงินของพี่สี่ เพลิดเพลินกับความดีของพี่สี่ ยังดูเบาพวกเขาไปทุกจุด หาประโยชน์จากพวกเขาไม่เพียงทำร้ายพี่สี่จนตาย หลังพี่สี่ตายแล้วยังหาประโยชน์จากผู้วายชนม์ ทำให้ทุกคนคิดว่าหลายปีมานี้นางถูกซ่งจิ่งเซินบีบบังคับให้ปวดใจเหลือหลายส่วนพี่สี่ของนางที่ถูกปรักปรำ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 359
ใบหน้าพระชายาเซียงอ๋องเองก็เปี่ยมรอยยิ้ม “ซ่งฮูหยินมีวาสนาโดยแท้ ทั้งลูกชายและลูกสาวล้วนมีความสามารถ จะต้องไปมาหาสู่กันบ่อยๆ”หลิ่วหรูเยียนได้รับความโปรดปรานจนตกใจ “ขอบพระทัยเซียงอ๋อง ขอบพระทัยพระชายา”“ซ่งฮูหยินไม่ต้องเกรงใจเพียงนี้ ภายภาคหน้าก็เป็นคนของตนแล้ว” พระชายาเซียงอ๋องเอ่ยปากหลิ่วหรูเยียนตกตะลึงอย่างสุดระงับ ครอบครัวเซียงอ๋องมิใช่ใครก็สามารถอาศัยได้ ครั้งนี้สามารถเชิญพวกเขามาได้นับเป็นความประหลาดใจที่คาดไม่ถึง ประโยคนี้ทำให้คนรู้สึกเหลือเชื่อทว่าครู่ต่อมา นางก็เข้าใจความนัยแล้วมองเห็นพระชายาเซียงอ๋องจับมือซ่งรั่วเจิน มองนางแล้วซ้ำแล้วซ้ำเล่า ภายในสายตาเปี่ยมความชื่นชอบ“เจ้าก็คือแม่นางห้าสกุลซ่งกระมัง รูปโฉมงดงามจริงๆ คนเองก็ใจดีมีเมตตา เพียงข้าได้เห็นแวบเดียวก็รู้สึกชมชอบ”“นับตั้งแต่จิ่นหวยกลับมาก็บอกพวกเราแล้ว เมื่อแรกเขาเกือบหิวตาย ต้องขอบคุณได้พบแม่นางซ่ง มอบเงินให้เขา นี่ถึงสามารถผ่านความลำบากมาได้”พูดถึงเรื่องนี้ พระชายาเซียงอ๋องปวดใจอย่างอดไม่ได้ นางมีลูกเพียงคนเดียว เดิมทีสมควรเติบโตบนกองเงินกองทอง คิดไม่ถึงว่าต้องตกระกำลำบากเพียงนี้เมื่อแรกนางได้ยินเรื
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 360
ซ่งปี้อวิ๋นสบมองเซียงอ๋องสามีภรรยาที่สนทนาอย่างออกรสออกชาติกับคนสกุลซ่งอยู่ไกลๆ ไม่สบอารมณ์ภายในใจทั้งๆ ที่ล้วนเป็นปู่ทวดคนเดียวกัน แต่บัดนี้สกุลซ่งของพวกเขาและจวนแม่ทัพซ่ง เทียบกันแล้วกลับแย่กว่าไม่น้อย!“หยวนจื่อ เจ้าว่าวันนี้ซ่งรั่วเจินจู่ๆ ก็วิ่งมาที่จวนเซียงอ๋อง คงไม่ใช่ถอนหมั้นแล้วก็หมายตาซื่อจื่อหรอกกระมัง?”ซ่งปี้อวิ๋นกังวลอย่างอดไม่ได้ เมื่อแรกยามได้รู้ว่าซ่งรั่วเจินถอนหมั้น นางก็รู้สึกมีความสุข ถือสิทธิ์อะไรล้วนเป็นคนสกุลซ่ง ซ่งรั่วเจินก็สามารถแต่งเข้าจวนโหวได้?เห็นว่านางเสียการแต่งงานที่ดีไปแล้ว อายุเองก็มากแล้ว คาดว่าไม่สามารถแต่งงานกับคนดีได้อีก ไม่คาดคิดวันนี้ถึงขั้นได้พบกันที่จวนเซียงอ๋อง ต้องรู้ว่าตัวนางเองก็จ่ายหนักมากถึงสามารถอาศัยเคอหยวนจื่อมาเข้าร่วมงานเลี้ยงของจวนเซียงอ๋องได้เคอหยวนจื่อหันไปมอง เห็นคนสกุลซ่งสนทนาอย่างออกรสออกชาติไม่ผิดไปดังคาด สายตาตกลงบนตัวซ่งเยี่ยนโจวและซ่งอี้อัน เอ่ยปากว่า“ได้ยินมาว่าเซียงอ๋องและเจ้ากรมอาญาต่งรู้จักกันเป็นการส่วนตัว ความสัมพันธ์ไม่เลว คาดว่าสกุลซ่งเองก็อาศัยความสัมพันธ์ของสกุลต่งถึงมีโอกาสได้พูดคุยกับเซียงอ๋องสามีภรรยา
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 361
ทว่าหลังพูดจบ ฝ่ายชายก็ดึงสติกลับมา รู้ว่าแม่นางซ่งตรงหน้าไม่มีวันจำเขาได้ซ่งรั่วเจินมองฝ่ายชายตรงหน้า ใบหน้าเผยรอยยิ้ม “ซื่อจื่อ?”“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าคือซื่อจื่อ?” ฉู่จิ่นหวยเอ่ยถามอย่างแปลกใจซ่งรั่วเจินยกมุมปาก “ก่อนหน้านี้หม่อมฉันและซื่อจื่อเคยพบหน้ากันหนึ่งครั้งเพคะ”“เจ้าจำได้จริงหรือ?” ฉู่จิ่นหวยเบิกตากว้าง “ไม่ใช่เพราะเสื้อผ้าที่ข้าสวมใส่ แต่เพราะใบหน้าข้านี้จึงจำข้าได้?”“หม่อมฉันยังจำได้ เพียงแต่คิดไม่ถึงท่านจะเป็นซื่อจื่อของจวนอ๋อง”ฉู่จิ่นหวยยิ้มกว้างยิ่งขึ้น โค้งคำนับต่ำๆ ทีหนึ่ง “แม่นางซ่ง เมื่อแรกขอบคุณเงินช่วยชีวิตของเจ้ามาก มิเช่นนั้น เกรงว่าตอนนี้ข้าก็ไม่มีชีวิตอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดว่าข้ามีความหวังจะได้พบท่านพ่อท่านแม่”แม้ว่าระยะนี้อยู่ในจวนอ๋องค่อยๆ ปรับตัวได้แล้ว แต่นึกถึงเรื่องทั้งหมดในตอนแรก เขายังสลดใจอย่างมิอาจหลีกเลี่ยงหากมิใช่เพราะวาสนาดีได้พบซ่งรั่วเจิน ชาตินี้ของเขาก็จบสิ้นแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงโอกาสได้พบบิดามารดา จนกระทั่งตายไปก็ยังไม่รู้ว่าตกลงตนเองเป็นใคร“ซื่อจื่อไม่ต้องเกรงใจ ท่านกับข้าได้พบกันในตอนแรกก็คือวาสนา เกรงว่าตอนนี้ไม่รู้มีค
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 362
“ท่านกล้าตบข้า! ท่านถือสิทธิ์อะไรตบข้า?”สีหน้าซ่งปี้อวิ๋นแดงจัด โมโหถลันขึ้นมาต้องการฉีกหน้าซ่งรั่วเจิน ฉู่จิ่นหวยส่งสัญญาณทีหนึ่ง บ่าวน้อยข้างกายก็ขวางคนไว้แล้ว“ซื่อจื่อ ญาติผู้น้องของข้าไม่รู้มารยาทล่วงเกินท่าน ข้าสั่งสอนแทนไปแล้ว ท่านโปรดระงับโทสะด้วยเจ้าค่ะ” ซ่งรั่วเจินทำความเคารพพลางพูดถ้อยคำนี้พูดออกมาแล้ว ดวงตาซ่งปี้อวิ๋นเบิกกว้าง ไอโทสะในตอนแรกหายวับไปในทันใด กลายเป็นเหลือเชื่อระคนว้าวุ่น“อะไรนะ? เขาคือซื่อจื่อ?”ชายที่ไม่เคยพบหน้ามาก่อนตรงหน้าคนนี้ถึงขั้นเป็นซื่อจื่อ?ใคร่ครวญครู่หนึ่ง ทั้งเสื้อผ้าที่สวมใส่และรัศมีสูงศักดิ์ อีกทั้งยังแปลกหน้ามาก นี่ก็คือซื่อจื่อไม่ใช่หรือ?ก่อนหน้านี้ทุกคนล้วนไม่เคยพบซื่อจื่อมาก่อน ย่อมมองไม่ออก เมื่อครู่นางคิดเพียงว่าซ่งรั่วเจินรู้จักจะต้องไม่ใช่คนดีอะไร ถึงขั้นลืมความเป็นไปได้นี้ไป!“เมื่อครู่เจ้าพูดเหลวไหลไม่น่าฟังจริงๆ ยังไม่รีบขอขมาซื่อจื่ออีก?”ซ่งรั่วเจินเหล่มองซ่งปี้อวิ๋นแวบหนึ่ง แม้พูดว่านับตั้งแต่ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย นางเพิ่งเคยพบหน้าญาติผู้น้องเป็นครั้งแรก แต่ภายในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมกลับรู้ว่าญาติผู้น้องคนนี้ลึ
Latest chapter
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 994
ฉู่จวินถิงสังเกตเห็นอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของซ่งรั่วเจิน ไหวพริบบ่งบอกว่ามีปัญหาซ่งรั่วเจินส่ายหน้าเบาๆ “เพียงแต่ได้ยินจงเฟยพูดเรื่องบูชาเซียนโบตั๋นจึงรู้สึกแปลกอยู่บ้าง ไม่รู้ว่าใช่เซียนโบตั๋นที่หม่อมฉันรู้จักหรือไม่”นางเคยได้ยินเรื่องเซียนโบตั๋นมาก่อน เป็นสิ่งที่สตรีบูชาจริง เซียนบุปผา มีสรรพคุณช่วยคืนความอ่อนเยาว์ เพียงแต่ภายในนี้กลับมีเคล็ดลับบางอย่าง ทำให้คนเสพติดอย่างง่ายดาย สุดท้ายลุ่มหลงจนยากจะถอนตัวขึ้นมาได้ ไม่ใช่เรื่องที่ดีหากเป็นคนฝีมือโหดเหี้ยม ก็สามารถใช้ของสิ่งนี้แลกเปลี่ยนโชคชะตาได้ น่ากลัวอย่างมากจงเฟยมีสมบัติล้ำค่าเช่นนี้ ตนเองเก็บไว้บูชาเองก็พอ ทว่านางกลับนำมามอบให้ฮองเฮา แปลกเกินไปแล้วกระมัง“พูดให้ฟังเถอะ”ฉู่จวินถิงกลับไม่รีบร้อนจากไป เอียงหูฟัง รอฟังคำพูดของว่าที่ฮูหยินอย่างอารมณ์ดีแท้จริงแล้ว ไม่ว่าเจินเอ๋อร์พูดอะไร เขาล้วนอยากฟัง“หม่อมฉันเคยเห็นเซียนโบตั๋นมาก่อน ทำให้สตรีงดงามอ่อนเยาว์ผ่านการบูชาอาหาร หากจริงใจมากเพียงพอ ยังสามารถใช้เลือดเป็นเครื่องบูชาได้ ผลลัพธ์ดีมากนัก”“เพียงแต่จะทำให้สตรีลุ่มหลง กลายเป็นรีบร้อนอยากได้ผลลัพธ์ จากนั้นยากจะถอนตัวขึ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 993
วังหลังวันนี้ซ่งรั่วเจินและฉู่จวินถิงเข้าวังไปขอบพระทัยความเมตตาด้วยกัน คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เห็นความครึกครื้นทั้งภายในภายนอกตำหนักของฮองเฮายังไม่ทันเข้าไปก็ได้ยินเสียงตวนเฟยดังออกมาจากภายใน“ระยะนี้น้องหญิงจงเฟยงดงามมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว คนเองก็สดใสมีชีวิตชีวามากเป็นพิเศษ ผิวพรรณขาวเปล่งปลั่ง ข้าถามนางว่าใช้เคล็ดลับอะไร นางก็ไม่ยอมบอกข้า ต่อมาข้ายังเห็นด้วยตนเอง”ตวนเฟยมองเซียนโบตั๋นข้างห้องบรรทมของฮองเฮาแวบหนึ่ง สายตาสะท้อนแววละโมบ“ที่แท้นางก็ตั้งใจขอเซียนโบตั๋นจากพระผู้ทรงศีล เพื่อรักษาความเยาว์วัยของสตรี ทำให้งดงามมีเสน่ห์!”เพียงถ้อยคำนี้พูดออกมา สนมคนอื่นก็ตาร้อนผ่าว ความเปลี่ยนแปลงของจงเฟยในระยะนี้ พวกนางล้วนเห็นอยู่ในสายตา ฝ่าบาทเองก็ประทับค้างแรมกับจงเฟยที่นั่นติดต่อกันหลายคืน ใครจะไม่อิจฉากันเล่า?สนมภายในวังมีไม่น้อย พวกเขาทำเพื่อให้ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาท ปกติทำทุกวิธี ก็ไม่แน่ว่าจะได้ผลบัดนี้ได้เห็นจงเฟยได้รับความโปรดปรานมากขึ้นทุกที แต่ละคนร้อนใจจนแทบทนไม่ไหว“เดิมทีคิดว่าจงเฟยจะซ่อนไว้ คิดไม่ถึงเลยว่ายังมอบให้ฮองเฮาอีกด้วย น้องหญิงจงเฟยจริงใจต่อฮองเอาจริงๆ!
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 992
“บัดนี้ข้าและองค์หญิงเพียงแต่มีปัญหากันเล็กน้อยเท่านั้น รอข้าไปอธิบายให้ชัดเจน ทั้งหมดย่อมกลับมาเป็นเหมือนเดิม”เสิ่นหวยอันพูดอย่างมีเหตุผล ชนิดที่ว่าหน้าตายังเผยแววลำพองใจ “เจ้าคิดดูให้ดี หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น ก่อเรื่องพรรค์นี้ขึ้นมา ป่านนี้คงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว”“ส่วนข้า ก็แค่ถูกโบย สามารถฟื้นฟูกลับมาได้อย่างว่องไว หรือเจ้าไม่เข้าใจความหมายกันเล่า?”“ตกลงเจ้าจะพูดอะไร?” เสิ่นจวินเจ๋อหรี่ตาลง สังเกตเห็นปัญหาแล้ว เสิ่นหวยอันมั่นใจในตนเองเกินไป“เหตุที่องค์หญิงทำเช่นนี้ ก็เพราะหึงหวงเท่านั้น” เสิ่นหวยอันหัวเราะเบาๆ ลูบแต่งผมและพูด “องค์หญิงมีจิตปฏิพัทธ์ต่อข้า เพียงแต่เห็นซ่งปี้อวิ๋นอยู่ข้างกายข้ามาโดยตลอด เข้าใจผิดคิดว่าข้าและนางมีความสัมพันธ์กัน นี่ถึงเป็นเช่นนี้”“ระหว่างสตรีย่อมหนีไม่พ้นความหึงหวง นี่คือเรื่องธรรมดาอย่างมาก เพียงแต่องค์หญิงอารมณ์รุนแรงอยู่บ้าง นี่ถึงโบยข้า”“หากไม่รัก นางก็คงไม่โมโหถึงเพียงนี้ เจ้าเข้าใจหรือไม่?”เสิ่นจวินเจ๋อชะงักไปในทันใด ครู่ต่อมาคิดว่าสายตาของฉู่มู่เหยาไม่น่าจะแย่ถึงเพียงนี้ เพียงแต่ลองคิดดูแล้วเขาก็เริ่มไม่มั่นใจเพราะเสิ่นหวยอันมั่นใจในตน
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 991
ได้ยินคำพูดของอวิ๋นเฉิงเจ๋อ ภายในสายตาอวิ๋นเนี่ยนชูเปี่ยมความแปลกใจ มากที่สุดคือต้องการรู้เหตุผลทั้งหมดตกลงเป็นเพราะอะไร?เพราะเหตุใดหลายปีมานี้ ทั้งๆ ที่นางแสดงความชอบของตนออกมาไม่ใช่เพียงครั้งเดียว ทว่าญาติผู้พี่กลับหลบเลี่ยงนางมาโดยตลอด นางต้องการคำตอบหนึ่ง กลับไม่ได้รับทั้งๆ ที่ดีต่อนางถึงเพียงนี้ ทั้งๆ ที่ภายในใจมีนางมาโดยตลอด เพราะเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้?อวิ๋นเฉิงเจ๋อเอ่ยปากพูดเสียงขมปร่า นี่ถึงพูดความคิดที่เก็บซ่อนไว้ภายในใจตลอดหลายปีมานี้ออกมา...อวิ๋นเนี่ยนชูได้ยินทั้งหมดนี้ สายตาสะท้อนแววเหลือจะเชื่อ ยากจะเชื่อได้ว่าทั้งหมดนี้ถึงขั้นยังมีเรื่องที่นางไม่รู้มากถึงเพียงนี้“ดังนั้น...พวกเราไม่ใช่ญาติพี่น้องแท้ๆ?”อวิ๋นเนี่ยนชูเผยสีหน้าตกตะลึงพรึงเพริด นี่คือเรื่องที่นางไม่เคยรู้ หลายปีมานี้ญาติผู้พี่ก็ไม่เคยพูดมาก่อนอวิ๋นเฉิงเจ๋อพยักหน้า “ปีนั้นข้าถูกทิ้งไว้ที่ประตูเรือนด้านหลัง หากไม่ใช่ท่านแม่ใจดีรับเลี้ยงข้า ข้าคงตายไปตั้งนานแล้ว...”หลายปีมานี้เขาเคยคิดอยู่หลายค่ำคืน บิดามารดาแท้ๆ ของเขาเป็นใคร เหตุใดต้องทิ้งเขา บางครั้งก็เกลี้ยกล่อมตนเอง คิดถึงปัญหาเหล่านี้ไปล้วนไ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 990
เพียงเอ่ยปาก โทสะทั้งหมดก็พรั่งพรูออกมาแล้วความเจ็บปวดและอึดอัดใจที่สั่งสมอยู่ภายในใจล้วนระเบิดออกมาในเวลานี้อวิ๋นเฉิงเจ๋อได้ยินอวิ๋นเนี่ยนชูพูดเช่นนี้เป็นครั้งแรก มองนางตวาดถามไล่เรียงตนเอง ภายในใจเปี่ยมความรู้สึกผิด“ขอโทษ ล้วนเป็นความผิดของข้า”เห็นสายตาเปี่ยมความรู้สึกผิดของฝ่ายชาย อวิ๋นเนี่ยนชูตาแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “เดิมทีทั้งหมดนี้ก็เป็นความผิดของท่านอยู่แล้ว! เหตุใดท่านไม่บอกข้าเร็วสักหน่อย ท่านรู้ว่าหลายปีมานี้ข้าฝืนได้ลำบากมากเพียงใดหรือไม่?”“ในเมื่อท่านไม่พูดมาโดยตลอด เหตุใดไม่เก็บเอาไว้ชั่วชีวิตเล่า?”น้ำตานางไหลลงมา ตลอดหลายปีมานี้ไม่ตอบรับความรู้สึกนาง นี่ทุกข์ใจมากเพียงใด?นางอยากบริภาษเขาแรงๆ อยากทุบตีเขา ชนิดที่ว่าอยากไม่สนใจเขาอีก ทำให้เขาเสียใจภายหลังไปชั่วชีวิตเพียงแต่ ยามได้เห็นของเหล่านั้นที่เขาซ่อนไว้ภายในห้อง รวมถึงภาพเหมือนของนางที่วาดไว้นับไม่ถ้วนยามค่ำคืน นางก็อยากร้องให้อย่างอดไม่ได้...“เป็นความผิดของข้าเอง ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของข้า เจ้าตีข้าด่าข้าโทษข้า ล้วนสมควรทั้งสิ้น”อวิ๋นเฉิงเจ๋อสืบเท้าขึ้นไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ภายในสายตาเปี่ยมความเอ็
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 989
“อะไรนะ?” อวิ๋นเนี่ยนชูชะงัก ภายในสายตาสะท้อนความตกตะลึงทั้งๆ ที่ตลอดมาล้วนเป็นนางตอแยญาติผู้พี่หากไม่ใช่เพราะหลายปีมานี้นางทำเช่นนี้มาโดยตลอด คาดว่าญาติผู้พี่ก็คงไม่ชอบนาง ทว่าได้ยินคำพูดของมารดาแล้ว เหตุใดญาติผู้พี่ถึงผลักทั้งหมดนี้ลงบนศีรษะของเขาเล่า?“เฉิงเจ๋อพูดว่าเขาพยายามสอบสร้างผลงานก็เพื่อจะได้คู่ควรกับเจ้า จะได้มีโอกาสสู่ขอเจ้า”“หากเปลี่ยนเป็นในอดีต ข้าจะต้องไม่เห็นด้วยที่พวกเจ้าคบหากัน บัดนี้ผ่านเรื่องมามากถึงเพียงนี้ ความคิดของแม่ก็เปลี่ยนไปไม่น้อย”“หากเจ้าชอบเฉิงเจ๋อจริง ข้าเองก็ไม่คัดค้าน แต่หากเจ้าไม่ชอบ...”สีหน้าจางเหวินสับสน ก่อนหน้านี้เคยเห็นท่าทางของเด็กทั้งสอง ไม่ว่ามองอย่างไรเนี่ยนชูก็ไม่คล้ายไม่ชอบเฉิงเจ๋อ“ข้าชอบญาติผู้พี่เจ้าค่ะ” อวิ๋นเนี่ยนชูตอบอย่างไม่ลังเล “ข้าชอบญาติผู้พี่มาโดยตลอด”มองเห็นท่าทางมุ่งมั่นของลูกสาว จางเหวินรู้สึกเอือมระอาระคนโชคดีอยู่บ้าง “ช่างแล้วๆ น้ากู้ของเจ้าพูดถูกแล้ว ลูกหลานมีความสุขของลูกหลาน พวกเจ้าคบหากันก็เป็นพวกเจ้าสร้างขึ้น”“แม้ว่าปีนั้นเฉิงเจ๋อทำไม่ถูก ไม่สมควรเกิดความคิดต่อเจ้า แต่ข้าล้วนเห็นความพยายามของเขาตลอดหลา
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 988
ยิ่งไปกว่านั้น ขอเพียงเขาพยายาม เขาเชื่อว่าตนเองจะต้องมีอนาคตแน่ตระกูลตกต่ำ บิดามารดาจากไปก่อนวัยอันควร เดิมทีเขาก็เป็นเด็กกำพร้าคนหนึ่ง ไม่แน่ว่าอาจตายที่ข้างถนนตั้งนานแล้ว บัดนี้ไม่เพียงมีข้าวกิน มีเสื้อผ้าสวมใส่ ท่านน้ายังเชิญอาจารย์มาสอนหนังสือเขา เขาไม่มีวันอกตัญญูเขาคิด...รออีกหน่อย รอจนเขามีความสามารถ รอจนเขาฉายแววโดดเด่น บางทีอาจมีโอกาสขอท่านน้าแต่งงานกับเนี่ยนชูทว่า ขณะเขากำลังตรากตรำร่ำเรียนอยู่นั้น ในที่สุดก็ได้รับคำชมจากอาจารย์ ได้เข้าเรียนที่สำนักศึกษาหลวง อาจารย์ของสำนักศึกษาหลวงเองก็ชื่นชมว่าเขาจะต้องมีโอกาสสอบผ่านขุนนางแน่ ตอนเขาคิดว่าตนเองอาจจะสามารถตอบรับความรู้สึกของเนี่ยนชูได้ กลับได้ยินท่านน้าและแม่นมพูดสนทนากันที่แท้...เขาไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของบิดามารดาลูกของมารดาตายไปตั้งนานแล้ว ส่วนเขาคือเด็กที่วันนั้นถูกทิ้งไว้หน้าประตูเรือนด้านหลังของมารดาเดิมทีมารดาก็ยากจะยอมรับความเจ็บปวดได้ อีกทั้งยังสงสารเขา หมอพูดว่าร่างกายนางเสียหาย ภายภาคหน้ายากจะมีลูกได้อีก นี่ถึงรับอุปการะเขา ประกาศต่อโลกภายนอกว่าเขาเป็นลูกของตนเขาเป็นแค่เด็กถูกทิ้งคนหนึ่ง เศษสวะที่ไม่ยอมหนาว
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 987
ซ่งรั่วเจินพยักหน้า “ข้าเคยไม่สนับสนุนเจ้าตั้งแต่ยามใด? แต่ไหนแต่ไรมาข้าล้วนสนับสนุนการตัดสินใจของเจ้า”ก่อนหน้านี้นางทำนายมาก่อนแล้ว ภายในเรื่องนี้มีเงื่อนงำซ่อนอยู่มากมาย อวิ๋นเฉิงเจ๋ออ่อนแอเกินไปสำหรับเรื่องนี้ ไม่มีความรับผิดชอบมากเพียงพอเพียงแต่ หากไม่เคยผ่านความทุกข์ของผู้อื่น ก็ไม่สามารถตัดสินตามใจได้อวิ๋นเฉิงเจ๋อกลายเป็นเช่นนี้ ย่อมหนีไม่พ้นประสบการณ์ที่เขาเคยเจอมาในช่วงหลายปีมานี้เรื่องเดียวกัน บางคนมีความรับผิดชอบที่แข็งแกร่งมาก ไม่ได้รับผลกระทบใด แต่บางคนคิดอ่านอย่างละเอียด ยากจะสามารถรับได้ใต้หล้ากว้างใหญ่ รวมทุกสรรพสิ่งไว้แล้ว ทั้งหมดล้วนเกิดขึ้นเพราะตนเอง นางย่อมไม่วู่วามสอดมือเข้าไปอวิ๋นเนี่ยนชูยิ้มกว้าง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าผลลัพธ์เป็นเช่นไรข้าก็ไม่ใส่ใจแล้ว หากไม่พูดเรื่องนี้ออกมา ข้าจะต้องเสียใจภายหลังแน่”“ตอนนี้ท่านป้าจ้างกำลังอยู่กับท่านแม่ข้า รอกลับไปแล้วค่อยหาโอกาสพูดเถอะ”ซ่งรั่วเจินจิกนิ้วทำนาย ภายในสายตาเผยแววประหลาดใจ เปลี่ยนคำพูด “ดูท่าแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดออกจากปากของตนแล้วล่ะ”อวิ๋นเนี่ยนชูสงสัย “หมายความว่าอะไร?”“ญาติผู้พี่เจ้าพูด
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 986
ตอนนั้นสมองของนางขาวโพลน ชนิดที่ว่ายังเจือความขุ่นเคืองระคนเขินอายอีกด้วย คิดว่าญาติผู้พี่จำคนผิดไปจนกระทั่งได้ยินเขาพูดพึมพำชื่อของนางไม่หยุด ได้เห็นน้ำตาเจืออยู่ในสายตาของเขา ความรู้สึกของนางก็ซับซ้อนขึ้นมาจากนั้น นางประคองญาติผู้พี่เข้าห้อง ได้ยินเขาพูดพึมพำภายในความฝัน เรียกชื่อของนางเบาๆตอนจากมา นางชนเข้ากับหนังสือบนโต๊ะของเขาโดยไม่ทันระวัง ตอนหยิบของขึ้นมา จู่ๆ ก็ได้พบภาพวาดของตนถูกซ่อนไว้ด้านในบนภาพวาดนั้นเป็นนางสวมใส่ชุดที่ไปฟังเรื่องเล่านางเปิดลิ้นชักของโต๊ะเขียนหนังสือตัวนั้นออกดู พบว่าภายในล้วนเป็นภาพวาดของนางไม่เพียงแค่นางในตอนนี้ ยังมีนางในอดีต ทั้งหมดล้วนวาดเองกับมือของญาติผู้พี่คิดดูอย่างละเอียดแล้ว ตอนเด็กนางยังเคยไปที่ห้องของญาติผู้พี่ ต่อมาหลังความรักผลิบานในหัวใจก็ชอบไปหาญาติผู้พี่เพียงแต่จู่ๆ อยู่มาวันหนึ่ง ญาติผู้พี่บอกนางด้วยท่าทางเคร่งขรึมอย่างมาก นางเป็นหญิงสาวแล้ว ไม่สามารถเข้าห้องผู้ชายตามสะดวกได้ นางถึงเข้ามาน้อยครั้งทว่าชั่วขณะได้เห็นภาพวาดมากมายนี้ นางถึงเข้าใจอย่างชัดเจน เหตุใดญาติผู้พี่ไม่ให้นางเข้าห้องเพราะภายในห้องของเขามีของมากมายที
