บทที่ 205

เมื่อเขาถามพนักงานรักษาความปลอดภัยว่ามีคนออกมาไหมและได้รับคำตอบจากอีกฝ่ายว่าไม่มี จึงเดินเข้างานอีก

เขาค้นหาคนอย่างบ้าคลั่ง เดินเข้าแทรกระหว่างชายหญิง ไม่สนคนที่มาพูดคุยกับเขาสักคน

ท้ายที่สุด หลังจากค้นหาไปหลายนาที เขาเห็นผู้ชายบางคนที่กำลังโอภาปราศรัยสนุกสนามในกลุ่มคน

ฟู่อี้ชวนกำหมัดแน่น สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ปรับลมหายใจและการเต้นของหัวใจตัวเอง ตามด้วยหยิบแชมเปญข้างมือและเข้าวงพวกเขาอย่างเป็นธรรมชาติ

หางตาของหลีเชินสแกนเห็นว่าฟู่อี้ชวนเดินเข้ามาจึงจิบแชมเปญคำหนึ่ง บรรดาเถ้าแก่พากันทักทายประธานฟู่ หนึ่งในนั้นมองพวกเขาสองคนก็ยิ้มพูด

“ประธานหลีกับประธานฟู่ช่างเป็นหนุ่มหล่อมีความสามารถจริง ๆ เป็นตัวท็อปอันดับต้น ๆ ของธุรกิจตระกูลเลยนะครับ”

“นี่ต่อไปยังเป็นญาติดองกันอีก เป็นพี่ชายภรรยากับน้องเขย”

พอได้ยินคำพูดนี้ หลีเชินก็ยิ้มตาหยีพูด

“ประธานหลี่ยกยอผมแล้วครับ ผมไม่กล้าอาจเอื้อมเป็นญาติกับตระกูลฟู่หรอก”

พอได้ยิน บรรดาเถ้าแก่ก็มองเขา ประธานหลี่ท่านนั้นเอ่ยขึ้น

“ตระกูลหลีกับตระกูลฟู่เป็นตระกูลใหญ่ในเมืองจิง พวกคุณสองแกร่งร่วมมือกัน”

“ดังนั้นคำว่า ‘อาจเอื้อม’ คำนี้คือการถ่อมตัวของปร