Chapter 90 “นี่ฮะ” เมฆินทร์หยิบช่อดอกเฟื่องฟ้าออกจากถุง ก่อนส่งให้เมฆา “เอาไปให้แม่ฮะ” “ขอบคุณครับ” เมฆาวางมือลงบนกลางศีรษะลูกชายแล้วโยกเบาๆ ระหว่างที่สองพ่อลูกเดินทางกลับบ้าน ต้นเฟื่องฟ้าดอกไม้ประจำจังหวัดภูเก็ตออกดอกเต็มต้น เมฆาเห็นมันสวยดีจึงจอดรถเด็ดดอกเฟื่องฟ้ามาหนึ่งช่อ เพื่อนำไปให้ณัฐรวีที่ไม่รู้ว่า หล่อนจะรับดอกไม้ช่อนี้หรือไม่ ในใจคิดไปกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ว่า ณัฐรวีคงไม่รับดอกไม้ที่ตนให้ ซึ่งเขาก็ทำใจไว้ล่วงหน้าแล้ว สองพ่อลูกก้าวเข้าไปในบ้านที่ค่อนข้างเงียบ เป็นเพราะก้องภพ ประภาพร ก้องเกียรติและอดุลย์ เดินทางไปไร่จักรภพ ไปเยี่ยมเยียนเจ้าของไร่ตามประสาคนคุ้นเคยและพูดคุยเรื่องกลุ่มชายฉกรรจ์ที่เมฆาเห็น “แม่ไม่อยู่มั้งน้องคีย์” เมฆาพูดกับลูกชายเมื่อเข้ามาในบ้านแล้วไม่พบใครสักคน “แม่ทำกับข้าวอยู่แน่ๆ เลย” เมฆินทร์คาดเดา “ไปฮะไปหาแม่กัน” เด็กชายจูงมือเมฆาเดินไปยังห้องครัวที่อยู่ด้านหลังของบ้าน พอไปถึงห้องครัวก็พบกับณัฐรวีกำลังยืนทำกับข้าว โดยมีสาวใช้ชื่อเอมเป็นลูกมือ “แม่ฮะ” ณัฐรวีละสายตาจากผักที่กำลังหั่น มองไ
Chapter 89 ณัฐรวีคนนี้ไม่เหมือนคนเดิมที่ยอมอ่อนข้อให้ใครต่อใคร หล่อนนำความอ่อนแอในอดีตเป็นชนวนให้เกิดความแข็งแกร่งในวันนี้ ใครหน้าไหนคิดทำร้ายตนกับลูกจึงไม่ใช่เรื่องง่ายดั่งเช่นในอดีต ณ ไร่ดุจตะวัน อาการกิ่งโพยมยังคงเดิม นอนนิ่งขยับตัวเคลื่อนไหวเองไม่ได้ แม้แต่นั่งร่างกายยังไม่อำนวย อิ่มรีบกลับมาหาเจ้านายสุดที่รักทันที พอมาเห็นสภาพของกิ่งโพยม อิ่มร้องไห้โฮ ทั้งสงสารและเวทนา กิ่งโพยมดีใจลึกๆ ที่อิ่มกลับมา แต่ก็ไม่ได้แสดงออกให้ใครเห็นว่า ตนเองรู้สึกอย่างไรเพราะเกรงว่า แก้วตาจะสงสัย นางพยายามหาทางสื่อสารให้อิ่มรู้ แต่ก็ยากนักเพราะมีแค่ดวงตาเท่านั้นที่ขยับเคลื่อนไหวได้ ส่วนเสียงที่เปล่งออกมาก็ฟังไม่ได้ศัพท์ อือ อือ เพียงแค่นี้ เมื่ออิ่มกลับมาไร่ดุจตะวันหน้าที่ดูแลกิ่งโพยมก็ตกกลับมาอยู่ที่นาง เนื่องจากอิ่มรู้สึกผิดที่ทิ้งเจ้านายไป หากอยู่ดูแลกิ่งโพยมอาจไม่ตกอยู่ในสภาพนี้ แก้วตาที่ไม่อยากให้อิ่มเข้ามาวุ่นวายก็ดูเหมือนจะไม่พอใจเพราะหล่อนทำอะไรไม่ได้ตามสะดวก และกลัวว่าอาการกิ่งโพยมจะดีขึ้น นั่นเท่ากับว่า แผนของแก้วตาอาจคลาดเคลื่อนไม่เป็นดังหวั
Chapter 88ความจริงที่ได้รับรู้เรียกความอึ้งและตกใจให้กับณัฐรวีเป็นอย่างมาก หล่อนไม่คิดว่าแก้วตาที่ตนรู้จัก นั้นคือเปลือกนอก แท้จริงแล้วคือสาวกร้านโลก จิตใจอ่อนโยนก็หาใช่ไม่ แก้วตาจิตใจเหี้ยมโหด คิดฆ่าได้แม้กระทั่งเด็ก ดีที่ว่าดลฤดีเกลี้ยกล่อมได้ทัน ไม่เช่นนั้นตนกับลูกคงไม่ปลอดภัย และมีอีกเรื่องที่ล่วงรู้คือ เมฆากับแก้วตาแต่งงานกัน ใช้ชีวิตคู่ด้วยกันหกปีเศษ ขณะที่ครองชีวิตคู่ แก้วตาไม่มีความซื่อสัตย์ให้เมฆา หลับนอนกับผู้ชายมากหน้าหลายตาเพียงแค่ตัวเองพอใจ ไม่สนในความผิดชอบชั่วดี ไม่ใส่ใจศีลธรรม สนใจเพียงความต้องการของตัวเองเท่านั้น ยังมีเรื่องกิ่งโพยม สตรีสูงวัยผู้มีจิตใจอำมหิต โหดร้าย นางหมายฆ่าลูกของหล่อนทั้งที่ยังไม่เกิดมาดูโลก เป็นความแค้นที่ชาตินี้ณัฐรวีไม่รู้ว่าจะอโหสิกรรมให้ได้หรือไม่ พอรู้ว่า ตอนนี้กิ่งโพยมเป็นอัมพาตด้วยฝีมือของแก้วตา ในจิตใจณัฐรวีกลับด้านชากับเรื่องที่ได้ยิน แอบคิดในใจว่า นี่คงเป็นผลกรรมที่นางสมควรได้ทำ กิ่งโพยมกำลังตายจากคนใกล้ชิดที่มอบความรัก ความไว้เนื้อเชื่อใจและความเมตตา ทรัพย์สมบัติทั้งหมดก็ถูกยักยอกไปอีกด้วย หากกิ่งโพยมรู้ นางคงเจ็บป
Chapter 87เมฆินทร์ดีใจ เพราะอยากนอนกับเมฆานานแล้ว แต่แล้วก็ต้องหยุดยิ้ม เมื่อนึกถึงมารดา “แม่จะยอมให้นอนหรอครับลุงเมฆ” “เดี๋ยวลุงจัดการเองครับ” “ลุงเมฆไปส่งคีย์ที่บ้านทีฮะ ผมอยากขี่หลังลุงเมฆ” “ได้สิครับหนุ่มน้อยของลุง” เมฆาย่อตัวให้เมฆินทร์ขี่หลัง ก่อนที่เขาจะพาบุตรชายเดินไปยังบ้านพักหลังใหญ่ที่อยู่ไม่ห่างนัก โดยมีสายตาของก้องเกียรติที่กำลังยืนคุยกับอนันต์มองตามไป ไม่กี่นาทีต่อมาสองพ่อลูกมาถึงบ้านพักหลังใหญ่ รถคันหรูที่จอดอยู่หน้าบ้านทำให้เมฆาสงสัยว่า เจ้าของรถคือใคร แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร คิดว่าเป็นแขกของก้องภพหรือไม่ก็ประภาพร พอก้าวเข้าไปในบ้าน เมฆาก็พบกับคำตอบว่า ใครคือแขกคนนั้น อดุลย์... เมฆามองหน้าอดุลย์อย่างไม่เป็นมิตรเท่าไหร่นัก เพราะเขารู้ดีว่า อดุลย์คิดกับณัฐรวีเกินกว่าคำว่าเพื่อน และที่มาในวันนี้คงมาตามจีบณัฐรวี เตะหน้าแม่งดีไหม...ต่อมหึงเมฆากำเริบ เขาคำรามอยู่ในใจ ไม่อาจเปล่งคำพูดประโยคนี้ออกมาได้หรือแม้แต่คิดทำ เมฆาย่อตัวลงเพื่อให้เมฆินทร์ลงจากหลัง“สุดหล่อของลุงมาแล้วเหรอครับ มาครับมาหาลุงเร็ว ลุงซื้อข
Chapter 86เมฆินทร์รีบวิ่งไปยังน้ำตก เด็กชายควักน้ำเล่นก่อนนำน้ำมาลูบใบหน้า เมฆายืนมองไปรอบๆ น้ำตกที่มีขนาดค่อนข้างใหญ่ ความสูงของน้ำตกราวสองร้อยเมตร ความกว้างของมันกะจากสายตาประมาณหนึ่งร้อยเมตร มีโขดหินน้อยใหญ่กระจายไปทั่ว หากอีกฝั่งข้ามมาก็ไม่ใช่เรื่องยาก กระโดดตามโขดหินมาเรื่อยๆ แล้วเดินลุยน้ำที่ไม่น่าจะสูงเกินหน้าขา ลำธารนี้ไม่สามารถปิดกั้นความปลอดภัยจากคนชั่วที่อาจมาลุกล้ำไร่กอบกุลได้เลย เมฆาเห็นแล้วหวั่นใจอย่างบอกไม่ถูก“ปรางไปเก็บดอกเฟื่องฟ้าให้คุณนายก่อนนะพี่เมฆ”“อืม ขอบใจนะที่พาพี่มาน้ำตก” เมฆาพูดกับมะปรางที่แววตาไม่ได้มองคู่สนทนา แต่กลับมองไปยังฝั่งตรงข้าม ทำให้เมฆาอดมองตามสายตาหล่อนไม่ได้ภาพที่เมฆาเห็นคือ กลุ่มชายฉกรรจ์ห้าคนที่คล้องปืนยาวไว้บนบ่า กำลังล้างหน้าล้างตา บางคนก็ควักน้ำขึ้นมาดื่ม หนึ่งในห้าที่ล้างหน้าเสร็จก็เงยหน้ามองฝั่งตรงข้าม ทำให้มองเห็นอีกฝั่งหนึ่งชัดเจน เขาลุกขึ้นยืนและยังคงมองไปที่เดิม ส่งผลให้เพื่อนที่มาอีกสี่คนมองตามไปด้วย“พวกนั้นแน่ๆ พี่เมฆ” มะปรางคาดเดา“ปรางพาคีย์กลับไปไร่ก่อน”สถานการณ์ตอนนี้ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ แม้ว่าอีกฝ่ายจะนิ่งเฉย ไม่แสดงทีท่า
Chapter 85 “เธอนี่...” “หยุดเถียงกันได้แล้ว ไม่เห็นเหรอว่าคีย์อยู่ตรงนี้” เมฆาพูดขัดขั้น ก้องเกียรติเหมือนรู้ตัว “ฉันจะไปเตรียมอุปกรณ์ขัดหินนะ หินจะได้สะอาด ปรางก็รอพี่ตรงนี้นะ” เมฆาเดินจูงมือลูกชายไปหยิบแปรงทองเหลืองและผงซักฟอกที่อยู่ให้ห้องเก็บอุปกรณ์ในการทำงาน มะปรางที่ตั้งใจเดินไปรอเมฆาตรงทางเดินข้างต้นมะยมก็ต้องชะงักเท้า เมื่อร่างสูงใหญ่ของก้องเกียรติก้าวมาขวาง “อย่าทำตัวแรดให้มันมากนะ อย่าลืมนะว่าเธอมีผัวแล้ว” ได้ยินประโยคนี้ มะปรางคอแข็งขึ้นมาทันที ความไม่พอใจจุดประกายในนัยน์ตามะปราง เขาพูดเสียงไม่ดัง พอได้ยินกันสองคน “คุณไม่ใช่ผัวฉัน คุณก็แค่ทางผ่านให้ฉันหายคันเท่านั้นแหละ” มะปรางสวนกลับชนิดที่ว่า ก้องเกียรติถึงกับอึ้ง “เรื่องของเราจบแล้ว ไม่มีอะไรติดค้างกันอีก ฉันจะแรดกับใครหรือนอนกับใครมันก็เรื่องของฉัน ไม่ต้องมาเดือดร้อน” พูดจบมะปรางสะบัดหน้าเดินหนีก้องเกียรติทันที ก้องเกียรติถึงกับร้องฮึ่มๆ ในใจ อยากจะเดินตามร่างเล็กแล้วจัดการให้สาสม ทว่าอนันต์เดินเข้ามาหา พูดคุยกับเขาเรื่องงาน ส่งผลให้ก้องเกียรติจำต้องละความตั้งใ