Chapter 110“อ๊า...พี่เมฆ...อา...อืม...พี่เมฆ”ท่วงท่านี้ทำให้ณัฐรวีทั้งเสียวและเกิดความมันไปพร้อมกัน ไม่เพียงแค่กายแกร่งที่ขับเคลื่อนไม่หยุด มือเขาก็ทำงานร่วมด้วย สอดไปเคล้นคลึงดอกบัวงามกวัดแกว่งตามจังหวะอารมณ์ ก่อนจะเลื่อนมายังพงไพรควานหาเกสรน้อยกลางกลีบดอก สะกิดเร้าอารมณ์สวาทจากเบาเป็นเร็วรี่ ณัฐรวีถูกกระตุ้นเพลิงพิศวาสอย่างหนักมีหรือจะไม่ถึงสวรรค์ชั้นเจ็ด จะว่าไปหล่อนเดินทางไปถึงสถานที่แห่งนั้นหลายครั้งแล้ว“โอ้...รวีจ๋า...เสียวจัง...ดีที่สุด...อา”ช่องทางสวรรค์ตอดรัดกายชายอีกครั้ง ครั้งนี้ดูเหมือนความอดทนของเมฆาจะเหลือน้อยนิด ชายหนุ่มกระแทกกระชั้นกายใหญ่เข้าหาดอกผกาแก้วชุดใหญ่ ก่อนแช่นิ่งระเบิดความสุขที่อัดอั้นเป็นเวลานานใส่รวงผึ้งหวานทุกหยาดหยด แล้วทรุดตัวลงบนแผ่นหลังชื้นเหงื่อของณัฐรวี“สุดยอดมาก...อา” เมฆาระบายเสียงต่ำออกมา ลมหายใจถี่แรง “ยังเร้าใจเหมือนเดิม”“ใช่ค่ะ ยังเร้าใจเหมือนเดิม” สัมผัสเสน่หาในอดีตเป็นอย่างไร ความรู้สึกตอนนี้มีมากกว่า เพราะเซ็กซ์เกิดจากความรัก มันสวยงามและมีความสุขมากกว่าครั้งไหน “รวีมีความสุขจังค่ะ”ชายหนุ่มถอนกายแกร่งออกจากร่องสวาท พลิกตัวหล่อนให้นอน
Chapter 109 “พี่เมฆพอก่อน...รวีเสียวค่ะ...อ๊า...รวี...รวีไม่ไหวแล้ว...อ๊า” ณัฐรวีร้องครางเสียงหวานจากความกระสันเสียวที่เล่นงานทุกรูขุมขน ทว่าชายหนุ่มที่ฝังใบหน้าอยู่บนกลีบมณฑาได้หยุดการกระทำของตน เขาใช้ลิ้นและนิ้วมืออย่างช่ำชอง มอบความสุขระคนซาบซ่านให้หล่อนต่อเนื่อง ดื่มชิมน้ำสวาทหวานล้ำด้วยความกระหายหลังจากที่เมฆินทร์หลับสนิท เมฆาอุ้มลูกชายมานอนที่ห้อง ก่อนที่เขาจะรีบกลับมาห้องนอนของณัฐรวี เพื่อสานต่อความคิดถึงที่ค้างคา“ยังไม่หายคิดถึงเลย ขอชื่นใจอีกนิดนะ”เมฆาใช้ลิ้นและปากไม่หยุด ปรนเปรอความเสียวเต็มที่ ณัฐรวีก็คิดถึง โหยหาเขาเช่นกัน เขาและหล่อนร่วมหลับนอนกันหลายต่อหลายครั้ง แต่ไม่มีครั้งใดที่เขาจะโอ้โลมน้องสาวหล่อน ครั้งนี้เป็นครั้งแรกทำให้ณัฐรวีรู้ซึ้งถึงคำว่า เสียวปานขาดใจ“โอ้...พี่เมฆ...รวี...รวีใจจะขาดแล้ว...อา...อ๊า”ณัฐรวีรู้สึกคล้ายกับว่า มีพายุหมุนกลางมหาสมุทร ก่อให้เกิดคลื่นสูง เกลียวคลื่นนำน้ำจำนวนมากเข้าหาชายฝั่ง ก่อนกวาดทุกอย่างที่ขวางหน้า ตอนนี้คลื่นนั้นกำลังเหมือนมีคลื่นน้ำมหาศาลซัดกระหน่ำภายในกาย หล่อหลอมกับเม็ดเลือดที่สูบฉีด ความสุขจากการโอ้โลมของเมฆา
Chapter 108“กูไม่ได้ทำเพื่อมึง กูทำเพื่อรวี” ก้องเกียรติตอบ “มึงอย่าลืมรถกูนะ” “ไหนมึงบอกว่าทำเพื่อรวีไง รถไม่ต้องเอาก็ได้มั้ง” รถที่ว่านี้คือ รถลัมโบกินี่รุ่นใหม่ล่าสุดที่ก้องเกียรติขอเป็นข้อแลกเปลี่ยนที่เขาจัดการเรื่องแหวนและเรื่องดอกไม้ให้ “กูทำเพื่อรถกูด้วย” “เออ คืนนี้กูจองรถให้” “ดีมากไอ้ว่าที่น้องเขย ถ้ามึงขัดใจกูล่ะก็ มึงอดได้รวีเป็นเมียแน่” “มึงนี่ดีแต่ขู่กูจริงๆ” เมฆาอยากตะบันหน้ากวนๆ ของ ก้องเกียรติเหลือเกิน “ไปกันได้แล้ว” สองหนุ่มพากันเดินออกจากห้องนั่งเล่น ตรงไปยังห้องทานอาหาร และทั้งทีที่เมฆากับก้องเกียรติเข้ามาในห้อง ทั้งหมดก็มองไปยังเมฆาเป็นตาเดียว เพราะเขาเดินเข้ามาพร้อมดอกไม้ช่อโต เมฆาเดินมานั่งคุกเข่าตรงเก้าอี้ที่ณัฐรวีนั่งอยู่ เขาส่งช่อดอกไม้ให้สาวคนรัก และเปิดกล่องสีแดงในมือ “เรื่องที่ผ่านมาปล่อยให้มันเป็นอดีต ต่อจากนี้เราจะอยู่กับปัจจุบันและอนาคต อนาคตที่ฉันอยากมีเธอเดินไปด้วยกัน” เมฆาพูดเสียงหวาน เงยหน้ายิ้มให้ณัฐรวี “แต่งงานกับเมฆนะ เมฆรักรวี อยากใช้ชีวิตคู่กับรวีจนแก่เฒ่า” ณัฐร
Chapter 107ก้องภพ ประภาพร เนาวรัตน์และก้องเกียรติที่เดินทางมารับเมฆาเห็นภาพสามพ่อแม่ลูกกอดกันก็พากันยิ้ม เนาวรัตน์ไม่เพียงแค่ยิ้ม นางตื้นตันดีใจจนร้องไห้ นางภาวนาขอพรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุกวัน ขอให้คุ้มครองเมฆาแคล้วคลาดปลอดภัยกลับมา บททดสอบของณัฐรวีไม่ได้ส่งผลต่อเมฆาคนเดียว เนาวรัตน์ได้รับผลกระทบนั้นด้วย สามปีที่ผ่านมาเนาวรัตน์ทรมานใจเช่นกัน กินไม่ค่อยได้ นอนไม่หลับเพราะเป็นห่วงบุตรชาย คืนนี้คงเป็นคนแรกที่เนาวรัตน์หลับได้เต็มตา ไม่ใช่หลับๆ ตื่นๆ เช่นทุกคืนที่ผ่านมาพวกเขารอคอยเห็นภาพนี้มานานแล้ว อยากเห็นครอบครัวเมฆาอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา โยนความโกรธแค้น เจ็บปวดและความทรงจำอันเลวร้ายทิ้งไป แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยความรัก ความปรารถนาดีที่เมฆากับณัฐรวีที่มีต่อกัน งานเลี้ยงต้อนรับเมฆากลับบ้านจัดขึ้นภายในบ้าน ก้องภพ แขกที่ถูกเชิญมาร่วมงานเป็นคนในครอบครัวและเพื่อนสนิทของเมฆาที่มากันยกก๊วน อาหารมื้อพิเศษโดยแม่ครัวสาวนามว่าณัฐรวีถูกลำเลียงไว้บนโต๊ะอาหาร โดยแบ่งเป็นสองชุดเพื่อสะดวกในการตักกิน ขณะที่ณัฐรวีกำลังจัดเตรียมอาหาร เมฆานั่งเล่นกับลูกชายในห้อง เมฆินทร์มีเรื่องเล่
Chapter 106สามปีต่อมา เมฆาเดินออกมาจากห้องพักในค่ายทหาร สถานที่ที่เขาใช้พักพิงมาเป็นเวลาสามปี สามปีที่เขาได้เรียนรู้อะไรหลายอย่าง ได้ฝึกฝนทั้งร่างกายและจิตใจ การที่เขามาเป็นทหารอาสา เมฆาได้เรียนรู้และได้เห็นอะไรมากมาย คนในพื้นที่ล้วนแล้วแต่เป็นมิตร มีบางกลุ่มที่คอยสร้างความปั่นป่วนให้เกิดขึ้นในพื้นที่แบบรายวันทหารที่บาดเจ็บจากการลอบโจมตี ไม่ว่าจะเป็นการวางระเบิดคาร์บอม หรือซุ่มยิงก็มีไม่น้อย เสียชีวิตก็มีให้เห็น พวกเขาแม้รู้ว่าเสี่ยงอันตราย แต่ด้วยหน้าที่และความรับผิดชอบ ทหารกล้าทุกนายจึงปฏิบัติหน้าที่ด้วยใจแข็งแกร่ง อดทน เมฆาเข้าใจความรู้สึกคนจากบ้านไกล ความคิดถึงรุมเร้าใจทุกวัน ไม่ใช่สิ ต้องพูดว่าทั้งวันทั้งคืน แม้แต่ยามนอน ในความฝันก็ยังมีณัฐรวีกับเมฆินทร์ เมฆาทรมานใจมากที่ไม่ได้เจอหน้าสองแม่ลูก เฝ้ารอที่จะได้ยินเสียงของเมฆินทร์ทุกเดือนๆ ละหนึ่งครั้งแบบใจจดใจจ่อ เพราะไม่รู้ว่า ณัฐรวีจะโทรมาตอนไหน วันใด เป็นการรอที่เจ็บปวดรวดร้าวใจ เมฆาคล้ายคนไม่มีญาติพี่น้อง ไม่มีเพื่อนฝูง เพราะเขาไม่สามารถติดต่อใครได้เลย นอกจากคนในค่ายทหารประจำการหรือทหารอาสานายอื่นยังได้กลั
Chapter 105 สามคนพ่อแม่ลูกมองหน้าคนพูด พวกเขาไม่คิดว่าณัฐรวีจะแกร่งและแข็งเช่นนี้ แบบทดสอบนี้โหดมากสำหรับชีวิตคนคนหนึ่งที่ไม่เคยถือปืนปกป้องชาติบ้านเมือง แล้วต้องอยู่ในพื้นที่สามปีเต็ม นั่นเท่ากับว่าอยู่ในดงอันตรายเสี่ยงกับชีวิต ที่แย่ที่สุดคือ การติดต่อกับเมฆินทร์เดือนละหนึ่งครั้ง มันดูน้อยเกินไปกับความรักและความคิดถึงที่สองพ่อลูกมีต่อกัน ต่างฝ่ายต่างคิดถึงกันปานขาดใจแน่นอน “ได้ ตกลงตามนี้” เมฆารับคำอย่างรวดเร็ว ไม่คิดไม่ตรองใดใดทั้งสิ้น “ฉันติดต่อผู้ใหญ่ให้จัดการเรื่องรับคุณเป็นทหารอาสาไว้แล้ว วันจันทร์หน้าคุณไปรายงานตัวกับเขาได้เลย” ณัฐรวีจัดการทุกอย่างเสร็จสรรพ เพราะมั่นใจว่าเขาทำตามข้อตกลงของตนแน่นอน “เหลือเวลาอีกสองวันคุณถึงจะไปรายงานตัว สองวันนี้ฉันจะให้คุณอยู่กับลูกให้เต็มที่ เก็บความทรงจำเอาไว้ตอนที่คุณไปอยู่ที่นั่น และรอคอยจะได้คุยกับลูกอีกครั้งในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า” คำพูดของณัฐรวีราบเรียบ หล่อนกำลังทรมานเมฆาทางอ้อม อยู่ในพื้นที่นานสามปีไม่เท่าไหร่ เป็นการทรมานกายที่พอทนไหว แต่การรอคอยได้พูดคุยกับเมฆินทร์นี่สิ คือการทรมานใจอย่างแสนสา