ความรู้สึกแปลกๆ

ความไม่แน่ใจทำให้ข้าวหอมขยับตัวเล็กน้อย เธอยกแขนขึ้นกอดอกแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว รู้สึกหงุดหงิดกับตัวเองที่มาหวั่นไหวกับคำพูดเล่นๆ ของเขาแบบนี้

…เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว! เธอต้องเลิกใส่ใจคำพูดของเขาให้ได้!

ดวงตาคมเหลือบมองเด็กสาวข้างๆ ที่ยังนั่งกอดอก หน้าบูดเหมือนกำลังข่มความว้าวุ่นใจไว้เต็มที่ ความเงียบระหว่างพวกเขาไม่ได้อึดอัด… แต่มันกลับทำให้ธีร์ต้องใช้แรงทั้งหมดเพื่อเก็บซ่อนความรู้สึกที่กำลังเอ่อล้นอยู่ในอก

…บางทีเขาน่าจะแค่เงียบไปตั้งแต่แรก ไม่ควรเผลอพูดอะไรแบบนั้นออกไปเลยจริงๆ

รอยยิ้มของเขาก็จางลงเมื่อความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในหัว

แล้วถ้าเธอไม่ได้รู้สึกเหมือนเขาล่ะ?

ถ้าเธอแค่เขินเพราะคำพูดกำกวม ไม่ใช่เพราะรู้สึกอะไรเป็นพิเศษกับเขา…

ธีร์กำมือที่จับพวงมาลัยแน่นโดยไม่รู้ตัว คำพูดเมื่อครู่มันหลุดออกไปตามสัญชาตญาณ เหมือนทุกครั้งที่เขามักแหย่เธอให้หน้าแดงเล่น แต่คราวนี้กลับรู้สึกไม่เหมือนเดิม

บางที…เขาอาจจะพูดอะไรเกินไปจริงๆ

ถ้าเขาปล่อยให้ตัวเองเผลอแสดงอะไรออกไปมากกว่านี้ล่ะ?

ถ้าเธอจับได้… แล้วถอยห่างออกไปล่ะ?

คิดได้ดังนั้น เขาก็แค่หัวเราะกลบเกลื่อนแล้วเลือกที่จะเงียบไป เหมือนไม่ได้ตั้งใจพูดอะไรออกมาแต่แรก

เขายอมให้ตัวเองแกล้งเธอ แหย่เธอให้โวยวายใส่เขาเหมือนเดิมดีกว่า ดีกว่าต้องมานั่งเห็นเธอสร้างกำแพงกั้นเขาออกไปจากชีวิต…

และถ้าต้องแลกกับการได้อยู่ข้างเธอแบบนี้ต่อไป

…เขาก็ยอมทำเป็นไม่รู้สึกอะไรต่อไปก็ได้

ไม่นานนัก รถก็เคลื่อนเข้ามาจอดที่ลานจอดประจำมหาวิทยาลัย ข้าวหอมรีบปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเปิดประตูออกทันที ราวกับต้องการหนีจากบรรยากาศชวนให้ใจเต้นเมื่อครู่

ข้าวหอมก้าวลงจากรถ ยืนนิ่งอยู่ข้างตัวรถชั่วครู่ แล้วกวาดตามองไปรอบๆ

บรรยากาศของมหาวิทยาลัยในช่วงเช้าคึกคักไปด้วยนักศึกษาที่เดินขวักไขว่ บ้างเดินถือหนังสือหนาเตอะ บ้างรวมกลุ่มคุยกันเฮฮา เสียงหัวเราะและเสียงกดชัตเตอร์จากโทรศัพท์มือถือดังเป็นระยะ ทำให้ข้าวหอมรู้สึกถึงชีวิตชีวาของที่นี่

“วันแรกดูคึกคักกันดีจัง” ข้าวหอมพูดพึมพำกับตัวเองในขณะที่สายตายังคงสำรวจไปทั่ว

ธีร์เดินอ้อมมาจากฝั่งคนขับ สายตาเผลอหยุดอยู่ที่ข้าวหอมที่ยืนอยู่ข้างรถ ดวงตากลมโตของเธอกวาดมองรอบตัวด้วยความสนอกสนใจ แววตาที่สดใส รอยยิ้มที่เผยออกมาอย่างเป็นธรรมชาติแบบนั้น มันเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยเบื่อเลย

เธอเป็นคนที่เข้ากับทุกสถานที่ได้ง่ายดาย แค่ยืนเฉยๆ ก็ทำให้บรรยากาศรอบตัวดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาอย่างน่าประหลาด ข้าวหอมไม่ได้รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าเธอมีอิทธิพลต่อตัวเขามากแค่ไหน

ธีร์กระแอมเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปสะกิดสายกระเป๋าเธอเล่น พลางพูดแหย่ “อย่ามัวแต่มองเพลิน เดี๋ยวก็หลงหรอก”

ข้าวหอมละสายตาจากบรรยากาศรอบตัว หันมายิ้มให้เขาอย่างสดใส “ข้าวหอมจะหลงได้ไง ก็มีพี่ธีร์อยู่ด้วย”

เพียงคำพูดสั้นๆ แต่กลับทำให้ธีร์ชะงักไป

ธีร์เบือนหน้าหนี พยายามซ่อนความรู้สึกวูบหนึ่งที่แล่นผ่าน หัวใจเขาเต้นผิดจังหวะไปชั่วขณะกับคำพูดใสซื่อนั่น… ข้าวหอมคงไม่ได้คิดอะไร แต่สำหรับเขา มันกลับส่งผลมากกว่าที่ควรจะเป็น

แค่คำพูดสั้นๆ กลับทำให้เขารู้สึกเหมือนได้รับการยืนยันถึงตำแหน่งของตัวเองในชีวิตเธอ แม้เธออาจจะไม่ได้ตั้งใจพูดให้ลึกซึ้ง แต่สำหรับธีร์ มันคล้ายกับการตอกย้ำว่าเธอยังคงเห็นเขาเป็น ‘พี่ชาย’ ที่เธอเชื่อใจ เป็น ‘พี่ธีร์’ ที่เธอพึ่งพาเสมอมา ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย

…มีเพียงเขาเท่านั้นที่เปลี่ยนแปลง

“ก็ดี… งั้นอย่าทิ้งพี่ไปล่ะ” เขาพูดออกไปเรียบๆ พยายามทำให้มันฟังดูปกติที่สุดทั้งที่ในใจรู้ดีว่าความหมายจริงๆ ของมันลึกซึ้งกว่านั้นมากนัก

ข้าวหอมขมวดคิ้วเล็กน้อยกับคำพูดกำกวมนั้น แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรจริงจังนัก

“พี่ธีร์พูดอะไรเนี่ย ข้าวหอมไม่ได้เดินหนีสักหน่อย”

ธีร์ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังเดินนำไป “งั้นก็รีบเดินตามมา อย่ามัวแต่โอ้เอ้”

ข้าวหอมรีบก้าวตาม พลางอมยิ้มขำกับตัวเอง แต่สำหรับธีร์... เขาไม่ขำไปกับเธอ เพราะตอนนี้... คำว่า ‘ข้าวหอมจะหลงได้ไง ก็มีพี่ธีร์อยู่ด้วย’ ยังวนเวียนอยู่ในหัวเขาไม่ไปไหนเลย

ไม่นานนัก ทั้งสองก็มาถึงสวนริมน้ำที่มีนักศึกษานั่งอยู่กันเกือบเต็ม ข้าวหอมกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างสนอกสนใจ ที่นี่ดูร่มรื่น ลมเย็นพัดผ่านให้ความรู้สึกสบาย เหมาะสำหรับมานั่งพักชิลๆ หลังเลิกเรียน

แต่ทันทีที่พวกเขาเดินผ่านโต๊ะหนึ่ง เสียงเรียกที่ฟังดูตั้งใจเรียกเป็นพิเศษก็ดังขึ้น

“พี่ธีร์คะ~”

ข้าวหอมหันไปตามเสียง ก่อนจะพบกลุ่มนักศึกษาสาวที่แต่งตัวเปรี้ยวเฉี่ยวกำลังจ้องธีร์ด้วยแววตาเป็นประกาย ดูจากชุดที่พวกเธอใส่ ก็คงเป็นรุ่นพี่ของเธอแน่ๆ และที่สำคัญคือพวกเธอคงรู้จักธีร์กันดีอยู่แล้ว

ก็ไม่น่าแปลก... ธีร์เป็นเดือนคณะและหนุ่มฮอตที่ใครๆ ก็หมายตา การที่มีสาวๆ เรียกเขาแบบนี้ถือเป็นเรื่องปกติ

ธีร์หยุดฝีเท้าเล็กน้อย ก่อนจะหันไปส่งยิ้มตามมารยาทให้พวกเธอ ข้าวหอมเห็นรอยยิ้มจางๆ นั้นแล้วอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

“พี่ธีร์ นั่งด้วยกันก่อนไหมคะ~” หนึ่งในกลุ่มเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้ว ดวงตาหวานเยิ้มเต็มไปด้วยความตั้งใจที่ชัดเจน

“ใช่ค่ะ ไม่เห็นพี่ธีร์แวะมานั่งที่นี่นานแล้วเลย~” อีกคนเสริมขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม

ข้าวหอมกะพริบตาปริบๆ มองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยความรู้สึกแปลกๆ ทำไมเธอถึงรู้สึกไม่พอใจขึ้นมานะ?