แล้วตัวเล็กเข้าใจผิดหรือเปล่าล่ะ?

ธีร์นั่งลงที่เบาะคนขับ มือข้างหนึ่งจับพวงมาลัยอย่างหลวมๆ แต่มั่นคง มืออีกข้างเสียบกุญแจแล้วบิดสตาร์ทรถ ทุกอย่างเป็นไปตามปกติ ไม่มีอะไรผิดแปลกจากทุกเช้า ยกเว้นแค่หัวใจของเขาที่ดันเต้นแรงขึ้นมานิดหน่อย แต่ก็ช่างเถอะ ไม่เห็นเป็นไร ก็แค่ไปมหา’ ลัยพร้อมข้าวหอมแค่นั้นเอง

เขาขับรถออกไปอย่างไม่เร่งรีบในขณะที่เสียงบ่นอุบอิบดังมาจากที่นั่งข้างๆ

“พี่ธีร์! มายุ่งอะไรกับผมข้าวเนี่ย” ข้าวหอมบ่นออกมาอย่างหัวเสียพลางใช้มือจัดทรงผมตัวเองขณะมองกระจกหน้ารถ สภาพของเธอตอนนี้ไม่ต่างจากลูกเจี๊ยบที่เพิ่งฟักออกจากไข่ ผมฟูยุ่งเหยิงไปหมดเพราะฝีมือของคนข้างๆ

ธีร์ที่กำลังขับรถเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะขำออกมาอย่างไม่รู้สึกรู้สา “พี่ช่วยเพิ่มวอลลุ่มให้ไง”

ข้าวหอมหันขวับไปมองเขาตาขวาง “ใครขอให้พี่ช่วย!”

ธีร์ไม่ได้ตอบในทันที เขายกมือขึ้นปรับกระจกมองหลังอย่างใจเย็นเหมือนไม่ได้ยินเสียงโวยวายของเธอ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย “ก็เห็นทำหน้างอแล้วมันสนุกดี เลยอยากแกล้ง”

ข้าวหอมจ้องเขาอย่างไม่ไว้ใจ ท่าทางสบายๆ ของธีร์นั่นทำให้เธออดรู้สึกหมั่นไส้เขาไม่ได้

“พี่นี่มัน... ว่างเกินไปใช่ไหม หือ?”

“อืม... ก็อาจจะ” เขาพยักหน้ารับหน้าตาย ริมฝีปากโค้งขึ้นเล็กน้อยอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะต่อท้ายอีกประโยค “แต่ถ้าคิดดูดีๆ พี่แกล้งแค่เธอคนเดียวนะ”

ข้าวหอมชะงักไปครู่หนึ่ง ดวงตากลมโตเผลอสบกับดวงตาคมที่เหลือบมามองเธอแวบหนึ่ง เธอรีบเบือนหน้าหนีแทบจะทันที รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ

เธอทำเป็นยกมือจัดผมตัวเองอีกครั้งเพื่อกลบเกลื่อน ก่อนจะบ่นออกมาต่อ “งั้นต่อไปก็ไปแกล้งคนอื่นเลยไป๊”

ธีร์หัวเราะในลำคอ แต่ไม่ได้เถียงอะไรอีก เขาเพียงแค่เอื้อมมือไปเปิดเพลงคลอเบาๆ ในรถ บรรยากาศเงียบลงหลังจากบทสนทนากวนๆ ของทั้งสองจบลงไป

ข้าวหอมเผลอเหลือบมองธีร์จากหางตา เธอเห็นเขากำลังมองถนนอย่างตั้งใจ แต่รอยยิ้มบางๆ ตรงมุมปากของเขากลับทำให้เธออดสงสัยไม่ได้

รอยยิ้มนั่น... ไม่ใช่รอยยิ้มที่มาจากความสนุกที่ได้แกล้งเธอแน่ๆ

ก่อนที่เธอจะทันได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ มือใหญ่ของธีร์ก็ยื่นมาขยี้ผมเธออีกครั้ง แม้จะไม่ได้แรงจนทำให้ผมยุ่ง แต่ก็เพียงพอให้เธอหันขวับไปมองเขาด้วยความไม่พอใจ

“พี่ธีร์!!!”

ธีร์หลุดหัวเราะออกมา ดวงตาคมทอประกายเจ้าเล่ห์อย่างปิดไม่มิด “หืม? ก็บอกแล้วไง ว่า...น่ารัก”

ข้าวหอมถอนหายใจออกมาแรงๆ อย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะรีบจัดผมตัวเองให้เข้าทรง มือเล็กขยับเร็วๆ พลางบ่นพึมพำ “ถ้าผมข้าวหอมยุ่งอีกนะ พี่รับผิดชอบเลยด้วย!”

“รับผิดชอบให้ก็ได้…”

น้ำเสียงของธีร์ฟังดูราบเรียบเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่รอยยิ้มเล็กๆ ตรงมุมปากของเขากลับทำให้หัวใจของข้าวหอมสะดุดไปเสี้ยววินาที เธอชะงักมือที่กำลังจัดผม ก่อนจะหันไปมองเขาด้วยสายตาจับผิด

“รับผิดชอบยังไง?”

ธีร์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ราวกับจะท้าทาย “ก็แล้วแต่ว่าเธออยากให้พี่รับผิดชอบแบบไหนล่ะ?”

เพียงเท่านั้น... แก้มของข้าวหอมก็ร้อนผ่าวขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว คำพูดของธีร์ฟังดูปกติ แต่กลับให้ความรู้สึกไม่ปกติเอาเสียเลย เธอรีบเบือนหน้าหนี แล้วทำเป็นขะมักเขม้นจัดผมต่ออย่างเอาเป็นเอาตาย

“พูดให้มันดีๆ หน่อยพี่ธีร์! คนฟังเขาเข้าใจผิดกันพอดี”

ธีร์หัวเราะในลำคอ ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงกลั้วขำ “แล้วตัวเล็กเข้าใจผิดหรือเปล่าล่ะ?”

คำพูดของเขาทำให้ข้าวหอมเม้มปากแน่นขึ้นโดยอัตโนมัติ เธอไม่กล้าหันไปมองหน้าเขาอีก ได้แต่ก้มหน้าก้มตาจัดทรงผมไปเรื่อยๆ ราวกับว่านั่นเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้

แต่ต่อให้เธอไม่มอง... เธอก็รู้สึกได้ว่าธีร์ยังคงยิ้มอยู่

และรอยยิ้มนั่น... ก็เป็นรอยยิ้มที่เธอไม่อยากให้ใครเห็นเลยจริงๆ

“ไม่ได้เข้าใจผิด! ก็พี่พูดเหมือนมีความหมายแฝง!” ข้าวหอมรีบตอบแก้เขินทันที

"งั้นไม่ต้องให้ยุ่งแค่ผมแล้วดีไหม?" น้ำเสียงกลั้วขำของธีร์ดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "จะได้มีข้ออ้างรับผิดชอบแบบเต็มที่"

ข้าวหอมถึงกับสะดุ้งเฮือก "พี่ธีร์! พูดอะไรเนี่ย!" เสียงของเธอสูงขึ้นโดยไม่รู้ตัว ขณะที่ความร้อนพุ่งขึ้นมาอาบแก้มจนแดงก่ำ

ธีร์หัวเราะเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาเพียงแค่หันกลับไปมองถนนตรงหน้า ราวกับประโยคเมื่อครู่ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร ท่าทีที่ดูสบายๆ ของเขายิ่งทำให้ข้าวหอมรู้สึกเหมือนเป็นฝ่ายคิดมากไปเอง

…พี่ธีร์เป็แบบนี้ตลอดเลย!

…พี่ธีร์จอมกวน!

ข้าวหอมเม้มริมฝีปากแน่น พยายามสลัดความร้อนวูบวาบบนใบหน้าออกไป แต่หัวใจเจ้ากรรมกลับยังเต้นแรงไม่ยอมหยุด คำพูดกำกวมของเขายังคงวนเวียนอยู่ในหัว นี่มันอะไรกันนะ! ทำไมเขาต้องพูดแบบนั้นด้วย!

ข้าวหอมแอบเหลือบมองคนข้างๆ อีกครั้ง ธีร์ยังคงขับรถด้วยสีหน้าราบเรียบ ดวงตาคมไม่ได้มีแววลังเลหรือเขินอายแม้แต่นิดเดียว ราวกับสิ่งที่พูดออกไปไม่มีความหมายพิเศษอะไรเลย

…หรือเขาแค่พูดไปอย่างนั้นเอง?

…เขาคงไม่ได้คิดอะไรจริงๆ ใช่ไหม?