น้องสาวข้างบ้านคนนี้ เป็นคนโปรดของพี่วิศวะขี้หวง

น้องสาวข้างบ้านคนนี้ เป็นคนโปรดของพี่วิศวะขี้หวง

last updateLast Updated : 2025-06-08
Language: Thai
goodnovel18goodnovel
Not enough ratings
56Chapters
7.0Kviews
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

ข้าวหอม เผลอเมาแล้วอ้อน ธีร์ พี่ชายข้างบ้านที่แอบรักมาตลอด จนเขาห้ามตัวเองไม่ไหวเผลอก้าวข้ามเส้น พอตื่นมาเขาบอกจะรับผิดชอบ แต่ยังไม่ทันตอบตกลงก็ดันได้ยินเขาพูดกับดาวมหาลัยว่า 'เธอก็เป็นแค่น้องสาวข้างบ้าน'

View More

Chapter 1

ภารกิจที่ทำให้หัวใจวุ่นวาย

Saat Clara Hermosa tiba di bandara Negara Latvin, waktu sudah menunjukkan pukul 9 malam.

Hari ini adalah hari ulang tahunnya.

Begitu dia membuka ponselnya, dia menerima sekelompok ucapan selamat ulang tahun.

Semuanya dari teman dan rekan kerjanya.

Tapi tidak ada kabar sama sekali dari Edward Anggasta.

Senyum Clara pun memudar.

Ketika dia tiba di vila, sudah jam 10 lebih.

Saat Bibi Sari melihatnya, dia tertegun sejenak: “Bu Clara, kenapa Ibu... bisa datang ke sini?”

“Di mana Edward dan Elsa?”

“Pak Edward belum pulang, Nona Elsa masih main di dalam kamar.”

Clara pun memberikan barangnya pada Bibi Sari, tapi saat di lantai atas dia melihat Elsa Anggasta yang memakai baju tidur, tampak duduk di meja kecil, entah sedang memukul apa, tapi dia sangat serius, hingga bahkan tidak tahu ada orang yang masuk ke kamarnya.

“Elsa?”

Saat Elsa dengar suara ini, dia langsung berbalik dan menyebut dengan riang: “Mama!”

Lalu, dia kembali membalikkan badan dan lanjut memukul barang di tangannya.

Clara lalu mendekat dan memeluknya, saat dia hampir menciumnya, dia didorong oleh Elsa: “Mama, aku lagi sibuk.”

Clara sudah dua bulan tidak bertemu anaknya, jadi dia rindu padanya, tentu saja ingin menciumnya, dan berbicara dengan putrinya itu.

Melihatnya begitu serius, dia juga tidak mau mengganggunya: “Seminggu lagi, Tante Vanessa berulang tahun, ini hadiah yang aku dan Ayah siapkan untuk dia! Kulit kerang ini buatan aku dan ayah sendiri pakai mesin, cantik ‘kan?”

Clara merasa tenggorokannya tercekat, sebelum dia menjawab, putrinya yang masih memunggunginya pun lanjut berkata: “Ayah juga sudah siapkan hadiah lain untuk Tante Vanessa, besok—“

Hati Clara tercekat, dia tidak tahan lagi, “Elsa... masih ingat ulang tahun Ibu?”

“Ha? Apa?” Elsa menatapnya, lalu tunduk kembali dan menatap untaian manik-manik, sambil menggerutu: “Sudah kubilang jangan bicara denganku dulu, susunan manik-manikku jadi berantakan—“

Clara melepaskan tangan yang tadi sedang memeluk putrinya, dan tidak berbicara lagi.

Dia berdiri diam begitu lama, melihat putrinya bahkan tidak melihatnya, Clara mengatup erat bibirnya, lalu pergi dalam diam.

Bibi Sari melihatnya, lalu berkata: “Bu Clara, tadi aku sudah telepon Pak Edward, dia bilang malam ini dia ada urusan, jadi dia minta Anda tidur duluan.”

“Oke.”

Clara menjawab pendek, teringat perkataan putrinya tadi, dia tertegun, dan menelepon Edward.

Setelah berdering sejenak telepon itu diangkat, tapi suaranya terdengar begitu tenang: “Aku masih ada urusan, besok saja—“

“Edward, ini sudah malam, siapa itu?”

Itu suara Vanessa Gori.

Clara menggenggam ponselnya erat-erat.

“Nggak apa.”

Sebelum Clara selesai bicara, Edward langsung mematikan telepon.

Mereka sudah 3 bulan tidak ketemu, hari ini akhirnya dia pulang ke Negara Latvin, tapi Edward malah tidak mau segera pulang, bahkan dengar teleponnya pun, dia tidak mau.

Setelah nikah begitu lama, Edward selalu gini padanya, dingin, menjauh, dan tidak sabar.

Sebenarnya dia sudah terbiasa.

Kalau dulu, dia pasti akan telepon Edward lagi, lalu dengan sabar menanyakan keberadaannya, dan apa dia bisa pulang.

Akan tetapi mungkin hari ini dia kelelahan, jadi tidak ada tenaga untuk melakukan ini.

Keesokan paginya begitu bangun, dia berpikir sejenak, lalu memutuskan untuk menelepon Edward lagi.

Negara Latvin dan Negara Marola memiliki perbedaan 17 hingga 18 jam, jadi di Negara Latvia, hari ini barulah ulang tahunnya.

Kali ini tujuannya pulang ke Negara Latvin, selain ingin bertemu Edward dan Elsa, dia juga berharap di hari yang spesial ini, mereka bisa berkumpul, dan makan bersama.

Ini adalah doanya dalam ulang tahun kali ini.

Edward tidak mengangkat teleponnya.

Setelah begitu lama, dia baru mengirim sebuah pesan.

[Ada apa?]

Clara: [Siang ini ada waktu? Aku bawa Elsa, kita makan bareng yuk?]

[Oke, beri tahu aku setelah tahu lokasinya.]

Clara: [Oke.]

Setelah itu, Edward tidak membalas lagi.

Dia tidak teringat hari ini ulang tahunnya.

Meski Clara sudah mempersiapkan hatinya, tapi dia tetap merasa kecewa.

Setelah mandi, dia bersiap turun ke bawah, tapi saat ini dia mendengar suara putrinya dan Bibi Sari.

“Bu Clara sudah pulang, Nona Elsa nggak senang?”

“Aku dan Ayah sudah setuju mau main di pantai bersama Tante Vanessa, tapi ibu mendadak pulang, kalau dia mau ikut kami pergi, suasananya pasti nggak enak.”

“Ibu juga jahat banget, selalu nggak suka Tante Vanessa—“

“Nona, Bu Elsa itu ibumu, nggak boleh bilang gitu, nanti Bu Clara jadi sedih oke?”

“Aku tahu, tapi aku dan Ayah memang lebih suka sama Tante Vanessa, apa Tante Vanessa nggak bisa jadi ibuku saja?”

“...”

Jawaban Bibi Sari selanjutnya, tidak terdengar Clara lagi.

Itu adalah putri yang dibesarkannya sendiri, tapi setelah bersama ayahnya selama 2 tahun, dia malah jadi lebih dekat pada ayahnya, tahun lalu Edward datang ke Negara Latvin untuk buka cabang, tapi putrinya malah mau ikut juga.

Dia tidak rela, dia tentu ingin putrinya tetap di sisinya.

Tapi dia tidak tega lihat anaknya sedih, jadi dia setuju.

Tidak disangka...

Seperti dipaku di lantai, Clara berdiri tegak, wajahnya pucat, tidak bisa bergerak sama sekali.

Kali ini dia melepaskan pekerjaannya untuk datang ke Negara Latvin, karena dia ingin menemani putrinya.

Tapi tampaknya, tidak perlu lagi.

Clara kembali ke kamarnya, lalu menyimpan kembali hadiah yang dia bawa dari Negara Marola, ke dalam kopernya.

Beberapa saat kemudian, Bibi Sari meneleponnya, mengabari bahwa dia bawa Elsa keluar main, meminta Clara meneleponnya kalau ada urusan.

Clara duduk di atas tempat tidur, merasa hampa dan bingung.

Dia secara khusus melepaskan pekerjaannya untuk kemari, tapi akhirnya tidak ada yang benar-benar butuh dia.

Kedatangannya, membuatnya terlihat bodoh.

Setelah beberapa saat, dia keluar rumah.

Dia berjalan tanpa arah di negara yang asing tapi familier ini.

Saat mendekati siang, dia baru teringat, sebelumnya dia mengajak Edward makan siang.

Dia lalu teringat perkataan yang dia dengar tadi pagi, saat dia sedang ragu apakah mau pergi jemput putrinya, dia tiba-tiba menerima pesan dari Edward.

[Siang ini ada urusan, makan siangnya batal.]

Clara menatapnya lama, tidak terkejut sama sekali.

Karena dia sudah terbiasa.

Di hari Edward urusan kantor ataupun janji dengan temannya... semuanya lebih penting dari istrinya.

Walau sudah janji dengannya, Edward bisa membatalkannya sesuka hati.

Sama sekali tidak memikirkan perasaannya.

Lalu apa dia merasa kecewa?

Dulu mungkin iya.

Tapi sekarang dia sudah kebal, tidak ada rasa sama sekali.

Clara makin bingung.

Dia datang dengan senang, tapi baik suaminya, ataupun putrinya, semua dingin padanya.

Tanpa disadari, mobil yang dia kendarai tiba di sebuah restoran yang sering dikunjunginya bersama Edward.

Saat dia baru mau masuk, dia melihat Edward, Vanessa dan Elsa di dalam restoran itu.

Vanessa dan putrinya duduk di sisi yang sama dengan mesra.

Sembari bicara dengan Edward, dia bermain dengan Elsa.

Elsa tampak mengayunkan kakinya dengan senang, bermain dengan Vanessa, sambil memakan kue bekas gigitan Vanessa.

Edward menyendokkan makanan untuk mereka sambil tersenyum, tatapannya terus tertuju pada Vanessa yang ada di depannya, seakan di matanya hanya ada dia.

Inilah urusan yang dibilang Edward.

Ini juga adalah putri yang dia lahirkan dengan susah payah setelah mengandung selama 9 bulan.

Clara tersenyum getir.

Dia hanya bisa berdiri menatap mereka.

Setelah setengah jam, dia memalingkan wajahnya, membalikkan badan dan pergi.

Setelah kembali ke vila, Clara menyiapkan sebuah surat cerai.

Edward adalah impiannya saat dia masih muda, tapi Edward tidak mau menikahinya.

Dirinya yang dulu dengan bodohnya mengira, asalkan dia berusaha keras, dia pasti bisa masuk ke dalam hatinya.

Tapi kenyataan malah menghantamnya dengan keras.

Sudah hampir 7 tahun.

Ini saatnya sadar.

Dia memasukkan surat cerai itu ke dalam amplop, meminta Bibi Sari memberikannya pada Edward, lalu menarik kopernya ke dalam mobil, dan memerintahkan supirnya: “Ke bandara.”
Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

Comments

No Comments
56 Chapters
ภารกิจที่ทำให้หัวใจวุ่นวาย
ใครจะไปคิดว่าการรับ-ส่งเด็กข้างบ้าน จะกลายเป็นภารกิจที่ทำให้หัวใจของธีร์วุ่นวายที่สุดในชีวิตธีร์ไม่ใช่คนตื่นเต้นง่าย โดยเฉพาะเรื่องไปมหาวิทยาลัย... ทั้งที่แค่จะไปมหา’ ลัย... ก็แค่เปิดเทอมวันแรกปีสุดท้ายของนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ แต่เช้านี้มันต่างออกไปเพราะเขาจะได้เจอ ‘ข้าวหอม’ ทุกวัน...และนั่นมันเป็นเรื่องใหญ่กว่าที่เขาคิดแม้จะรู้จักกันมาตั้งแต่จำความได้ โตมาด้วยกันในซอยแคบๆที่เด็กวิ่งไล่จับกันแทบทุกเย็น แต่ตอนนี้ ‘เด็กข้างบ้าน’ คนนั้นไม่ใช่เด็กอีกแล้วเธอใส่ชุดนักศึกษา...และเธอก็น่ารักจนใจเขาโคตรจะไม่ปลอดภัยเขารีบคว้ากระเป๋าแล้วพุ่งตัวลงบันไดด้วยความเร็ว ใจมันรีบไปหาคนที่อยู่บ้านข้างๆ แต่เท้าเกือบสะดุดขั้นบันไดเพราะเสียงบางอย่าง เสียงที่ดังมาจากครัวเสียงพูด เสียงหัวเราะ... ที่หวานจนชวนเลี่ยนธีร์ชะงักฝีเท้าเบาลงโดยอัตโนมัติ ก่อนที่ดวงตาจะหันไปเห็นภาพประจำบ้านที่ไม่มีวันชินแมนกับหมวย พ่อกับแม่ของเขา ตัวต้นแบบของคู่แต่งงานที่โลกไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่างพ่อยังคงรัดเอวแม่ไว้แน่นจากด้านหลังในขณะที่แม่กำลังทอดไข่เจียวอยู่หน้ากระทะ กลิ่นไข่เจียวอาจจะหอม... ถ้าไม่ติดว่ามันมากับกลิ่
last updateLast Updated : 2025-05-20
Read more
คนขี้แกล้ง
“ก็ช่วยให้ธีร์มันขยับสักทีไง” หมวยถอนหายใจ “พ่อไม่เห็นเหรอว่าลูกเราน่ะเป็นเอามาก แอบชอบข้าวหอมขนาดนั้น ยังไม่ยอมพูดอะไรเลย เดี๋ยวก็โดนคนอื่นคาบไปหรอก”แมนเลิกคิ้ว ก่อนที่สีหน้าจะเปลี่ยนเป็นครุ่นคิด“อืม... จริงแฮะ มัวแต่เก็บไว้แบบนี้ เดี๋ยวก็อดแน่ๆ ใช้ไม่ได้เลยนะเจ้าลูกชายคนนี้ ต้องให้พ่อแม่ช่วยอีกแน่ะ”หมวยหัวเราะออกมากับท่าทีนั้น เธอเองก็รู้ดีว่าธีร์รู้สึกยังไงกับข้าวหอม แต่อีกฝ่ายก็เก็บอาการเก่งเกินไป“เด็กเฟรชชี่แบบข้าวหอมเนี่ยนะ นิสัยก็ดี หน้าตาก็น่ารัก แม่ว่าไม่เกินเดือน เดี๋ยวมีคนมาจีบแน่นอน”แมนแค่หัวเราะขำให้กับความเป็นห่วงลูกของหมวย“ปล่อยเด็กๆ ไปเถอะ อย่างเรายังจัดการกันได้เลย จริงไหม?”ว่าแล้วเขาก็โอบเมียเข้ามาอีกครั้ง คราวนี้ไม่ให้ตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ“แมน! จะทำอะไร... ว้าย!!” หมวยร้องลั่นเมื่อโดนสามีอุ้มขึ้นกลางอากาศดื้อๆ“อย่าดิ้นสิเมียจ๋า เดี๋ยวตก” แมนว่าอย่างอารมณ์ดี เดินดุ่มๆ พาเธอเข้าไปในห้องนอนอย่างไม่สนเสียงประท้วงของเธอ“แมน! เดี๋ยวอาหารก็เย็นหมดหรอก!”“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพ่ออุ่นให้ใหม่~”ประตูห้องปิดลง พร้อมกับเสียงเอ็ดของหมวยที่ดังขึ้นมาเป็นระลอก แต่ไม่นานนัก... เสีย
last updateLast Updated : 2025-05-20
Read more
แล้วตัวเล็กเข้าใจผิดหรือเปล่าล่ะ?
ธีร์นั่งลงที่เบาะคนขับ มือข้างหนึ่งจับพวงมาลัยอย่างหลวมๆ แต่มั่นคง มืออีกข้างเสียบกุญแจแล้วบิดสตาร์ทรถ ทุกอย่างเป็นไปตามปกติ ไม่มีอะไรผิดแปลกจากทุกเช้า ยกเว้นแค่หัวใจของเขาที่ดันเต้นแรงขึ้นมานิดหน่อย แต่ก็ช่างเถอะ ไม่เห็นเป็นไร ก็แค่ไปมหา’ ลัยพร้อมข้าวหอมแค่นั้นเองเขาขับรถออกไปอย่างไม่เร่งรีบในขณะที่เสียงบ่นอุบอิบดังมาจากที่นั่งข้างๆ“พี่ธีร์! มายุ่งอะไรกับผมข้าวเนี่ย” ข้าวหอมบ่นออกมาอย่างหัวเสียพลางใช้มือจัดทรงผมตัวเองขณะมองกระจกหน้ารถ สภาพของเธอตอนนี้ไม่ต่างจากลูกเจี๊ยบที่เพิ่งฟักออกจากไข่ ผมฟูยุ่งเหยิงไปหมดเพราะฝีมือของคนข้างๆธีร์ที่กำลังขับรถเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะขำออกมาอย่างไม่รู้สึกรู้สา “พี่ช่วยเพิ่มวอลลุ่มให้ไง”ข้าวหอมหันขวับไปมองเขาตาขวาง “ใครขอให้พี่ช่วย!”ธีร์ไม่ได้ตอบในทันที เขายกมือขึ้นปรับกระจกมองหลังอย่างใจเย็นเหมือนไม่ได้ยินเสียงโวยวายของเธอ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย “ก็เห็นทำหน้างอแล้วมันสนุกดี เลยอยากแกล้ง”ข้าวหอมจ้องเขาอย่างไม่ไว้ใจ ท่าทางสบายๆ ของธีร์นั่นทำให้เธออดรู้สึกหมั่นไส้เขาไม่ได้“พี่นี่มัน... ว่างเกินไปใช่ไหม หือ?”“อืม... ก็อาจ
last updateLast Updated : 2025-05-20
Read more
ความรู้สึกแปลกๆ
ความไม่แน่ใจทำให้ข้าวหอมขยับตัวเล็กน้อย เธอยกแขนขึ้นกอดอกแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว รู้สึกหงุดหงิดกับตัวเองที่มาหวั่นไหวกับคำพูดเล่นๆ ของเขาแบบนี้…เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว! เธอต้องเลิกใส่ใจคำพูดของเขาให้ได้!ดวงตาคมเหลือบมองเด็กสาวข้างๆ ที่ยังนั่งกอดอก หน้าบูดเหมือนกำลังข่มความว้าวุ่นใจไว้เต็มที่ ความเงียบระหว่างพวกเขาไม่ได้อึดอัด… แต่มันกลับทำให้ธีร์ต้องใช้แรงทั้งหมดเพื่อเก็บซ่อนความรู้สึกที่กำลังเอ่อล้นอยู่ในอก…บางทีเขาน่าจะแค่เงียบไปตั้งแต่แรก ไม่ควรเผลอพูดอะไรแบบนั้นออกไปเลยจริงๆรอยยิ้มของเขาก็จางลงเมื่อความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในหัวแล้วถ้าเธอไม่ได้รู้สึกเหมือนเขาล่ะ?ถ้าเธอแค่เขินเพราะคำพูดกำกวม ไม่ใช่เพราะรู้สึกอะไรเป็นพิเศษกับเขา…ธีร์กำมือที่จับพวงมาลัยแน่นโดยไม่รู้ตัว คำพูดเมื่อครู่มันหลุดออกไปตามสัญชาตญาณ เหมือนทุกครั้งที่เขามักแหย่เธอให้หน้าแดงเล่น แต่คราวนี้กลับรู้สึกไม่เหมือนเดิมบางที…เขาอาจจะพูดอะไรเกินไปจริงๆถ้าเขาปล่อยให้ตัวเองเผลอแสดงอะไรออกไปมากกว่านี้ล่ะ?ถ้าเธอจับได้… แล้วถอยห่างออกไปล่ะ?คิดได้ดังนั้น เขาก็แค่หัวเราะกลบเกลื่อนแล้วเลือกที่จะเงียบไป เหมือนไม่ได้ตั้
last updateLast Updated : 2025-05-20
Read more
ตัวเล็กของพี่
ธีร์ไม่ได้ตอบรับ เพียงแค่ยกยิ้มบางๆ ก่อนจะพูด“ไม่ดีกว่า พี่ไม่สะดวกน่ะ”คำตอบสั้นๆ ของเขาทำให้บรรยากาศเงียบไปชั่วขณะ นักศึกษาสาวกลุ่มนั้นแสดงสีหน้าผิดหวังออกมาชัดเจน แต่ยังไม่วายพยายามต่อ“เอ๊ะ... แล้วนั่นใครเหรอคะ?” หนึ่งในนั้นเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ข้าวหอม สายตาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น“น้องสาวเหรอ?”ข้าวหอมชะงัก รู้สึกเหมือนถูกเพ่งเล็งขึ้นมาทันที เธอกำลังจะอ้าปากตอบอะไรบางอย่าง แต่ไม่ทันได้พูด ธีร์ก็เอื้อมมือมาคว้ามือเธอมากุมไว้แน่น นิ้วสอดประสานกันอย่างแนบสนิทข้าวหอมตกตะลึง หัวใจเต้นแรงราวกับเพิ่งวิ่งรอบสนามสักห้ารอบ เธอพยายามดึงมือออกตามสัญชาตญาณ แต่ธีร์กลับบีบไว้แน่นขึ้นไม่ยอมปล่อย“ก็น่าจะ...ประมาณนั้นล่ะมั้งครับ”เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างคลุมเครือ กลับทำให้บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไปทันทีกลุ่มนักศึกษาสาวที่มองธีร์ด้วยสายตาชื่นชอบถึงกับชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่สีหน้าจะเปลี่ยนเป็นไม่พอใจ บางคนขมวดคิ้ว บางคนเม้มริมฝีปากอย่างขัดใจ และบางคนถึงกับถอนหายใจแรงราวกับพยายามระงับอารมณ์ สายตาหลายคู่ตวัดมามองข้าวหอมอย่างเห็นได้ชัด เต็มไปด้วยความอิจฉาปนสงสัยข้าวหอมรู้สึกถึงแรงกดดันจากสายตาเห
last updateLast Updated : 2025-05-20
Read more
พี่ชายนี่ขี้หวงหรือเปล่า?
ธีร์ไม่ได้ปล่อยมือเธอ แม้ข้าวหอมจะพยายามขยับข้อมือหนี เขาก็ยังจับไว้แน่น ราวกับต้องการประกาศให้ทุกคนรับรู้ว่าเธอเป็นของเขา ถึงแม้ว่าตัวเขาเองจะไม่มีสิทธิ์คิดแบบนั้นก็ตามเขากวาดสายตามองไปรอบๆ เห็นสายตาของนักศึกษาหนุ่มที่เหลือบมองข้าวหอมด้วยความสนใจแล้วก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้นกว่าเดิม ใจหนึ่งก็หงุดหงิด อีกใจหนึ่งก็อดไม่ได้ที่จะหวง ทั้งที่รู้ดีว่าเขาไม่มีสิทธิ์หวงเธอในแบบนั้นธีร์เดินมาส่งข้าวหอมจนถึงหน้าคณะศิลปศาสตร์ มือของเขายังคงกอบกุมมือของเธอไว้ตลอดทาง จนกระทั่งมาถึงจุดที่ต้องแยกกัน เขาถึงได้คลายมือออกช้าๆ ทิ้งไว้เพียงไออุ่นที่ยังหลงเหลืออยู่บนผิวแต่ดูเหมือนว่าไม่ได้มีแค่พวกเขาสองคนที่รับรู้ถึงสัมผัสนั้น รอบตัวเต็มไปด้วยสายตาของนักศึกษาคนอื่นๆ ที่หันมามองกันเป็นแถว บ้างแอบมองผ่านหางตา บ้างกระซิบกระซาบกันเบาๆ ข้าวหอมรู้สึกถึงแรงกดดันทันที“พี่ธีร์…” เธอเงยหน้ามองเขา คล้ายจะถามว่า ทำไมพี่ถึงทำแบบนี้ต่อหน้าคนเยอะแยะ?! แต่ธีร์กลับแค่ยิ้มขำๆ เหมือนไม่ได้สนใจอะไรเลย“ส่งถึงที่แล้วนะตัวเล็ก” เขาพูดพลางล้วงกระเป๋ากางเกง ยืนมองเธออย่างใจเย็น ผิดกับข้าวหอมที่รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตกเป็นเป้าส
last updateLast Updated : 2025-05-22
Read more
หรือว่าคิดจะเดินวนเล่นให้ใครบางคนมาส่งแทน?
พวกมันสองคนหัวเราะอย่างสนุกสนานกับมุกที่โยนมาใส่เขา แต่ธีร์กลับไม่ขำด้วยเลยสักนิดรอยยิ้มที่เคยมีกระตุกไปเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ เลือนหายไปจากใบหน้าอย่างช้าๆบรรยากาศที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเฮฮาเงียบลงไปชั่วขณะโดยปกติแล้ว ธีร์เป็นคนเฟรนด์ลี่ ขี้เล่น และมักเป็นศูนย์กลางของกลุ่ม ต่อให้ถูกเพื่อนแซวแรงแค่ไหน เขาก็มักจะรับมือได้ด้วยมุกกวนๆ หรือรอยยิ้มสบายๆ แต่ครั้งนี้... เขาไม่ได้ตั้งใจเล่นไปตามมุกของพวกมันเลยธีร์ชะงักไปชั่ววินาที ดวงตาคมจัดตวัดมองเพื่อนสนิทช้าๆ ไม่มีท่าทีโกรธเกรี้ยว ไม่มีคำพูดเถียงกลับ แต่กลับให้ความรู้สึกกดดันอย่างประหลาดเขาเอียงคอเล็กน้อย ก่อนจะแค่นหัวเราะออกมาอย่างที่ไม่เคย"น้องสาวกู ห้ามยุ่ง จำไว้เลย"น้ำเสียงของเขาไม่ได้ดังขึ้น แต่กลับกดต่ำลงกว่าเดิมเล็กน้อย คำพูดของเขาฟังดูเรียบนิ่ง ไม่มีคำหยาบคาย ไม่มีโทนเสียงแข็งกร้าว มีเพียงแววตาเย็นเฉียบที่ส่งผ่านความหมายบางอย่างให้พวกมันรับรู้บอลกับเบสที่เมื่อครู่ยังหัวเราะกันสนุกสนานเผลอหยุดไปชั่วขณะ มองหน้ากันเลิ่กลั่กอย่างรู้ตัวว่าเผลอเล่นผิดเรื่องแล้ว"เอ้า ใจเย็นดิวะ กูแค่แซวเล่น" บอลรีบยกมือขึ้นอย่างยอมแพ้ พยายามทำใ
last updateLast Updated : 2025-05-22
Read more
งั้นก็ลบซะ จะได้ไม่มีปัญหา
ธีร์รูดซิปกระเป๋าเป้ขึ้นก่อนจะสะพายมันพาดไหล่ ก้าวยาวๆออกจากห้องประชุมของคณะด้วยท่าทีที่ดูปกติ แต่ก็ปกติแค่ภายนอกเท่านั้นพอมาถึงลานจอดรถ ธีร์หยุดยืนพิงรถตัวเอง มือควักกุญแจออกมาหมุนเล่นระหว่างรอ ไม่ถึงห้านาทีหลังจากนั้น เสียงฝีเท้ากึ่งเดินกึ่งวิ่งก็ดังขึ้นจากอีกฝั่งของลาน“หูย พี่ธีร์มาก่อนจริงๆด้วย” ข้าวหอมยิ้มแป้นเข้ามาหาเขา พลางปัดปอยผมที่ร่วงลงมาปิดแก้มออกลวกๆ “รอนานยังอ่ะพี่ธีร์ ดีที่ข้าวไม่ช้า”ธีร์เลิกคิ้วมองเธออย่างขำๆ “หือ? ตอนแรกคิดจะให้พี่รอนานเหรอ?”“ไม่ใช่สักหน่อย” เธอแลบลิ้นใส่ “แค่คิดว่าเผื่อพี่ธีร์จะยังไม่ออกจากคณะ จะได้เดินช้ากว่านี้อีกหน่อย”ธีร์แสร้งถอนลมหายใจอย่างเอือมๆ แต่ในใจกลับลอบยิ้ม หมั่นไส้ความเจ้าเล่ห์ของเธอชะมัด“ยังจะมายิ้มหน้าระรื่นอีก” เขาใช้กุญแจรถในมือตวัดจิ้มหน้าผากของเธอเบาๆ “ถ้าช้าเกินกว่านี้อีกนิด พี่อาจจะขับหนีกลับจริงๆก็ได้นะ”“โอ๊ย เจ็บนะ!” ข้าวหอมยู่หน้า ถูหน้าผากตัวเองป้อยๆ ก่อนจะทำหน้ามุ่ยใส่เขา “ข้าวหอมว่าแล้วเชียว นี่พี่ธีร์แอบซ้อมบท ‘ขับรถกลับบ้านคนเดียว’ ไว้ตั้งแต่เมื่อกี้ใช่ไหม”ธีร์หัวเราะเบาๆ “ไม่ซ้อมหรอก พี่เล่นสดได้”“ใจร้าย! ถ้าข้
last updateLast Updated : 2025-05-23
Read more
ใต้เปลือกของ ‘พี่ชายที่แสนดี’
ในขณะที่เธอกดลบทีละเบอร์ ความคิดของข้าวหอมก็ว้าวุ่นไปหมด เขาหวงเราหรือเปล่านะ? ความคิดนั้นผุดขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้จะพยายามไล่ความคิดนั้นออกไป แต่ใจของเธอกลับเต้นแรงไม่หยุด ราวกับเสียงหัวใจมันดังพอที่จะทำให้คนข้างๆได้ยินแต่ก็แค่คิดไปเองล่ะมั้ง... พี่ธีร์เขาคงเห็นเรายังเป็นเด็ก ถึงต้องทำตัวเหมือนพี่ชายขี้บ่นแบบนี้ ความคิดนั้นทำให้เธอเผลอถอนหายใจออกมา ความรู้สึกน้อยใจแทรกเข้ามาโดยไม่รู้ตัว เขาไม่เคยมองเราเป็นผู้หญิงเลยด้วยซ้ำ...ธีร์ยิ้มมุมปากอีกครั้ง ก่อนพูดขึ้นเสียงเรียบ แต่เจือด้วยความกวนประสาทที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา “แล้วทำไมต้องถอนหายใจเพราะพี่ด้วยล่ะ? หรือเสียดายเบอร์พวกนั้น?”ข้าวหอมเม้มปากแน่น หันไปจ้องเขา “ใครเสียดายกัน! ข้าวหอมไม่ได้อยากคุยกับใครสักหน่อย แค่รู้สึกว่าพี่ธีร์ยุ่งเกินไปต่างหาก!”“อ้าว พี่อุตส่าห์ช่วยคัดกรองคนไม่ดีออกจากชีวิตตัวเล็ก ยังจะมาบ่นอีก” ธีร์พูดพร้อมหัวเราะในลำคอ“ใครขอให้ช่วยล่ะ!” ข้าวหอมอดโวยออกมาไม่ได้ ทั้งยังย่นจมูกใส่เขาธีร์แค่นหัวเราะในลำคอ คลี่ยิ้มมุมปากด้วยท่าทีสบายๆ“เอาน่า พี่ก็แค่ทำหน้าที่พี่ชายที่ดี เด็กกะโปโลแบบตัวเล็ก ยังเร็วไปจะคิดมีแฟน
last updateLast Updated : 2025-05-23
Read more
หรือว่าอิจฉา?
เสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากห้องนั่งเล่น ทำให้ธีร์ชะงักก่อนจะหันไปมอง แล้วก็ต้องเบ้ปากทันทีเมื่อเห็นภาพที่คุ้นตา พ่อกับแม่ของเขานั่งเบียดกันอยู่บนโซฟา หัวเราะกันเหมือนโลกนี้มีแค่สองคน "แม่จ๋า มานั่งตักพ่อหน่อยเร็ว~" "โอ๊ยพ่อ! ลูกยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้นะ!" แม่ตีแขนพ่อเบาๆ แต่ก็ยังยิ้มแก้มปริ "มองก็ช่างมันสิ ลูกมันต้องชินได้แล้ว เพราะพ่ออยากรักแม่ตลอดเวลา" พ่อพูดหน้าตาเฉย แถมยังโอบเอวแม่ไว้แน่น ทั้งยังหอมแก้มฟอดใหญ่เสียงดังจนแม่หัวเราะคิกคักเข้าไปอีก "โอ๊ยย พอเลยพ่อ!" ธีร์กลอกตาแทบจะทันทีที่ได้ยินพ่อพูดอะไรหวานๆ ใส่แม่ ทำไมจะต้องมาโชว์ความคลั่งรักต่อหน้าลูกชายกันด้วยเนี่ย! หมวยเขินจนหน้าแดง ยกมือทุบอกพ่อแก้เขิน แต่เจ้าตัวกลับไม่สะทกสะท้าน แถมยังยักคิ้วอย่างภาคภูมิใจ “หึๆๆ ก็ช่วยไม่ได้นี่ คนมันคลั่งรัก” พูดจบก็หอมแก้มหมวยอีกฟอด ธีร์เบ้ปากพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตรงข้าม พูดเสียงเอือมสุดขีด “ให้ตายเถอะ ทำอย่างกับอยู่กันแค่สองคน” “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเอ็งล่ะ ไอ้ลูกชาย?” พ่อของธีร์หันขวับมามองเขา เอียงคอพลางยิ้มกวนๆ ก่อนจะเปรยขึ้นลอยๆ “แต่บางทีพ่อก็ส
last updateLast Updated : 2025-05-25
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status