บทที่ 0013

เดิมก็อยากจะบล็อกวีแชทของเขาไปด้วย แต่สุดท้ายก็อดทนไว้ให้เหลือช่องทางในการติดต่ออันหนึ่งไว้เพื่อปรึกษากันเรื่องหย่าร้าง

เสิ่นวานฉือสาบานว่า พอได้ใบหย่ามา สิ่งแรกที่จะทำคือบล็อกไอ้ป๋อจิ่งโจวนี่ก่อนเลย ตายก็ไม่ต้องมาเผาผีกัน

ในเวลานี้มีเพื่อนร่วมงานสองคนที่กำลังนินทาอยู่ข้าง ๆ “เมื่อเช้าหนุ่มคนนั้นที่โทรหาพี่จ้าวหล่อมาก ไม่รู้ว่าแต่งงานหรือยัง”

เสิ่นวานฉือสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อเช้าผู้ชายที่มาห้องทำงานคือเฉินสวี่ จริง ๆ เธอเห็นเขาแล้วแต่ตอนนั้นเธอไม่ทันระวังทำน้ำหกกำลังหยิบไม้ถูพื้นมาถูพื้น ดังนั้นตอนที่เห็นเขาก็ไม่ทันที่จะสนใจจึงหันตัวเดินออกไป

และในตอนนั้น....

เธอก็จำอะไรได้ขึ้นมา พอดีกับที่พี่จ้าวที่กำลังทำงานในหน้าที่ของเธออยู่

เพื่อนร่วมงานสองคนนั้นยังล้อกันอยู่อย่างนั้น “เขาถามพี่จ้าวในห้องทำงานของเราว่าทำตำแหน่งอะไร? พี่จ้าวใส่ชุดแม่บ้านชัดขนาดนั้นอีกทั้งยังถือไม้ถูพื้นถูอยู่ยังไม่ชัดอีกเหรอ?”

เสิ่นวานฉือรู้เป้าหมายของเฉินสวี่ที่มาที่นี่ ที่แท้เป็นอย่างนี้

รู้ว่าป๋อจิ่งโจวเข้าใจผิดแล้ว เธอไม่ได้โทรไปอธิบายเกี่ยวกับเรื่องงานของเธอ และเธอก็ไม่จำเป็นต้องรายงานเขา

เดิมทีคิดว่าหลังจากที่ป๋อจิ่งโจวได้รับจดหมายจากทนายคงจะรีบตอบเรื่องหย่าของเธอ แต่หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป ทางด้านป๋อจิ่งโจวนั้นกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย

เสิ่นวานฉือร้อนใจเล็กน้อย แต่ก็ทำได้แค่รอ

วันนี้เลิกงาน ฉินเยว่จื่อนัดเธอไปทานข้าวที่ภัตตาคารมีชื่อแถวนี้ เวลาเธอเลิกงานจะเป็นเวลาที่อิสระ ก็ไปจองที่ก่อน

นั่งลงได้ไม่นานภัตตาคารก็เต็มแล้ว เห็นด้านนอกมีกลุ่มคนต่อแถวอยู่ยาว เสิ่นวานซีก็ดีใจที่ตัวเองมาไว

ขณะที่เธอกำลังก้มหน้าส่งข้อความบอกเลขโต๊ะให้กับฉินเยว่จื่อก็ได้ยินน้ำเสียงที่ไม่คุ้นผ่านจากบนหัวลงมา “วานฉือเธอมาคนเดียวเหรอ? อย่างนั้นนั่งด้วยกันได้ไหม? ฉันมาสายไปหน่อย พนักงานบอกว่าต้องรออย่างน้อยสองชั่วโมง”

เสิ่นวานฉือเงยหน้าก็เห็น เห็นเจียนเว่ยหนิงที่ที่แสร้งยืนอยู่ตรงหน้า แต่งหน้าด้วยลุคเบา ๆ หน้าตาก็ไม่ได้สวยพิเศษเท่าไรแต่มองรวม ๆ ไปก็ดูสวยมาก แค่ยืนขึ้นก็ดึงดูดสายตาคนที่นี่ได้ทั้งหมด

เสิ่นวานซีปฏิเสธอย่างเด็ดขาด “ไม่สะดวก...”

เจียนเว่ยหนิงกลับนั่งลงอย่างถือวิสาสะ

สีหน้าของเธอพลันก็เย็นเยียบ “คุณเจียนฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอคะ?”

เจียนเว่ยหนิงทำสีหน้ารู้สึกผิด “เธอยังเกลียดฉันอยู่เหรอ? เธอกับจิ่งโจวแต่งงานในคืนนั้น ฉันไม่ได้ตั้งใจจะโทรหาเขาฉันเองก็นึกไม่ถึงว่าเขาจะ...”

เสิ่นวานฉือไม่อยากฟังเรื่องในอดีตอีกแล้ว จึงได้พูดตัดบทเธอ “ก็คงไม่ถึงกับเกลียด แต่ก็แค่ขยะแขยงพวกที่ทำตัวเป็นนางดอกทองเฉย ๆ ”

ก็พูดมาถึงนี่แล้ว บางคำถ้ายังไม่หยุดก็ดูหน้าไม่อายจริง ๆ

เจียนเว่ยหนิงเงียบไปไม่กี่วิ สายตาที่ดูซับซ้อนมองไปที่เสิ่นวานฉือ พูดถามลองเชิง “ได้ยินว่า ช่วงนี้เธอกำลังจะหย่ากับป๋อจิ่งโจว?”

เสิ่นวานซีไม่ได้ตกใจอะไรที่เธอจะรู้เรื่องนี้ แต่นึกถึงป๋อจิงโจวที่พลางยืดเยื้อไม่ยอมหย่า พลางอดทนรอไม่ไหวที่จะพูดเรื่องนี้กับเธอ เธออดที่จะก่นด่าอิชายหญิงบ้าคู่นี้สักหมื่นรอบไม่ได้!

เข้ากับสายตาที่เซาะแซะของเจียนเว่ยหนิง เสิ่นวานฉือวางโทรศัพท์ลงยิ้มอย่างประชดประชัน “ใช่ แต่เขาไม่เห็นด้วยแต่เหมือนกับติดฉันเป็นตังเมอย่างนั้น สลัดอย่างไรก็ไม่ออกน่ารำคาญจริง ๆ ! ฉันยังคิดว่าที่พูดเรื่องหย่าเขาคงทำเพราะคุณเจียนขอเสียอีก” เธอสบถน้ำเสียง ฮึ ทิ้งไว้ “ที่แท้ เธอเป็นคนอย่างนี้นี่เอง”

สีหน้าของเจียนเว่ยหนิงเสียแล้วเสียอีก ยิ่งมองก็ยิ่งน่าเกลียด มือที่ประสานไว้บนตักบีบเข้าหากันแน่นขนัด เล็บที่เพิ่งทำเสร็จเมื่อครู่ก็แทงเข้าไปในเนื้อ

เสิ่นวานฉือเห็นเธออย่างนั้น ในใจก็แฮปปี้มากๆ มุมปากที่กระตุกขึ้นเล็กน้อย “คุณเจียนอย่ามานั่งที่จองแล้วได้ไหมคะ? เห็นแล้วจะอาเจียน”

เจียนเว่ยหนิงกักเก็บความโกรธไว้ ไม่ได้พาลโกรธแต่มองเสิ่นวานซีที่เล่นโทรศัพท์ไม่สนใจเธอ ก็ถามขึ้นมาลอย ๆ “ถ้าเธอหย่า ทำเป็นแกล้งให้ตายใจหรือเพราะว่า...เนี่ยอวี่เฉิงกลับมาแล้ว? ”

เนี่ยอวี่เฉิง...สีหน้าของเสิ่นวานฉือก็แข็งทื่อไป ชื่อนี้ตั้งแต่แต่งงานก็ไม่เคยได้ยินอีกเลย เพิ่งจะมาได้ยินวันนี้อีก เหมือนผ่านไปทศวรรษนึงแล้วด้วยซ้ำ

เขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?

แม้ว่าเขากับเธอจะไม่ได้อยู่ในวงโคจรเดียวกันแล้ว แต่ก็มีเพื่อนที่ยังรู้จักกันอยู่ ป๋อจิ่งโจวและเขาก็เป็นพี่น้องที่สนิทกันมาก เธอกลับไม่ได้ยินข่าวอะไรเลยสักนิดงั้นหรอ

เห็นเสิ่นวานฉืออึ้งไป เจียนเว่ยหนิงก็รู้สึกว่าตัวเองชนะขึ้นมา หว่างคิ้วที่ดูขัดกัน ก็คลายออก อีกทั้งยังตั้งใจกระตุ้นเธออีก “ยังต้องมาเสแสร้งทำเป็นไม่รู้อย่างนั้นอีกทำไม? เธอกับเขาช่วงสองปีนี้คงติดต่อกันอยู่บ้างแหละ? ไม่ใช่แอบเป็นชู้กันลับ ๆ เหรอ? ในเมื่อตอนแรกเธอก็เกือบปีนขึ้นไปนอนบนเตียงเขา... ”

“เพียะ------!”

เสียงที่ดังออกมาข้างหูอย่างชัดเจน ทำให้คนในภัตตาคารตกใจและตัดบทที่เจียนเวยหนิงที่ยังพูดไม่จบ

เสิ่นวานฉือมองเธอที่จับหน้าอยู่เบื้องหน้า ใบหน้าที่ตกตะลึงเจียนเว่ยหนิง จริง ๆ แม้แต่ตัวเธอเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าเธอจะลงมือตบไปได้

ฝ่ามือร้อนที่ยังให้ความรู้สึกเจ็บออกมา เตือนเธออย่างแจ่มแจ้ง เมื่อครู่ฝ่ามือนั่นออกแรงไปเท่าไร

เสิ่นวานฉือ! “สามคำที่เน้นหนักมาจากตัวเธอ น้ำเสียงนี้...”

เธอยังไม่ทันได้หันตัวไป ป๋อจิ่งโจวก็มาถึงตัวของเจียนเว่ยหนิงแล้ว เขามองลงมา ความกรุ่นโกรธที่ปกคลุมไปทั่ว “เธอทำอะไร?”

การที่ป๋อจิ่งโจวมาถึงนั้น ทำให้เจียนเว่ยหนิงที่ถูกตบได้ใจขึ้นมาทันที่ ราวกับว่าคนที่เธอรอคอยให้ท้ายเธอก็มาแล้ว

เสิ่นวานฉือกลับไม่ได้กลัวคำถามของชายหนุ่มเลยสักนิด ก็แค่สะบัดมือให้เจ็บเล่น ๆ “คุณก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอ ตบคน”

“จิงโจว” เจียนเว่ยหนิงออเซาะไปที่ชายหนุ่ม สองมือที่กอดเอวเขาไว้น้ำเสียงที่แห้งผาก “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณเสิ่นโกรธนะคะ ฉันก็แค่พลั้งปากถามถึงอวี่เฉิง แต่นึกไม่ถึงว่าเธอจะลงไม้ลงมือแบบนี้...ถ้าฉันรู้ว่ามาถึงตอนนี้แล้วคุณเสิ่นยังลืมเขาไม่ได้ ฉันจะไม่พูดถึงอย่างแน่นอนเลยค่ะ”

พอได้ฟังสาเหตุ หว่างคิ้วของป๋อจิ่งโจวก็เขม่นหนัก ริมฝีปากบางก็กระตุกอย่างเย้ยหยัน ดูแล้วหลายปีที่ผ่านมานี้เธอยังไม่ลืมคนนั้นเลยสินะ

เขาจ้องมองที่เสิ่นวานฉือ แต่ละคำที่เน้นหนัก “ขอโทษซะ”

แม้ว่าจะรู้ตั้งนานแล้วว่าผลจะเป็นอย่างนี้ แต่เขาแม้จะถามก็ไม่ถามเลยสักคำก็เข้าข้างเจียนเว่ยหนิง ในใจก็รู้สึกเจ็บจนแทบทนไม่ไหว

แต่เสิ่นวานฉือจะไม่ยอมให้ความอ่อนแอของตนถูกป๋อจิ่งโจวเห็น เธอเชิ่ดหน้ามองสายตาเขา ทันใดนั้นก็กระตุกริมฝีปากขึ้น หว่างคิ้วที่เผยให้เห็นถึงความเหิมเกริมและความท้าทายด้วยเหมือนกัน “อย่าได้คิด”

จะให้เธอขอโทษเจียนเว่ยหนิง นอกเสียจากโลกนี้จะถล่มเท่านั้นล่ะ!

นัยน์ตาของป๋อจิ่งโจวหรี่ลง มุมปากเผยอลง ริมฝีปากที่เบาบางกลายเป็นหน้าที่ไม่สบอารมณ์

“ฉันบอกให้ขอโทษ อย่าให้ฉันต้องพูดเป็นรอบที่สาม”

ในคำพูดของเขาเปี่ยมไปด้วยความโกรธ เสิ่นวานซีคิดว่าทำให้ป๋อจิ่งโจวโกรธได้ขนาดนี้ เธอนี่มันร้ายกาจจริง ๆ หารู้ไม่ว่าสาเหตุที่ชายหนุ่มโกรธไม่ได้เพราะว่าเธอทำร้ายคนอื่น แต่เป็นเพราะ...

“ฉันก็ขอพูดอีกรอบ ไม่มีทาง !”

หลังจากท่าทีที่เด็ดเดี่ยว เสิ่นวานฉือก็ไม่มีอารมณ์กินข้าวแล้ว เธอหยิบกระเป๋าแล้วหันตัวจะออกไป

แต่ยังไม่ทันจะก้าวถึงสองก้าว แขนข้างหนึ่งก็ถูกจับไว้ด้วยแรงหนัก ๆ ตามน้ำเสียงที่เคืองโกรธของป๋อจิ่งโจวที่ดังขึ้นมา “ทำเรื่องวุ่นวายมากขนาดนี้ไม่ใช่เพราะอยากจะหย่าเหรอ? ได้ ฉันจะสนองให้เธอ พรุ่งนี้เก้าโมงเช้าเจอกันที่อำเภอ!”