บทที่11...อดทนไว้นะ

“ว๊าย!” เธอกรี๊ดลั่นบ้านก่อนจะรีบแบกป้าวราภรณ์ขึ้นหลังแล้วพามาขึ้นรถอย่างคล่องแคล่ว นั่นเพราะเธอเคยแบกท่านมารอบหนึ่งแล้ว ครั้งนี้จึงถือว่าพอมีประสบการณ์

“ไม่เป็นไรนะคะป้า อดทนไว้นะ”

เธอขับรถด้วยความเร็วมุ่งไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดเพื่อจะส่งป้าวราภรณ์ให้ถึงมือหมอ เธอใช้เส้นทางลัดอย่างชำนาญภายในสิบห้านาทีเท่านั้น ก็สามารถส่งป้าวราภรณ์เข้าห้องฉุกเฉินได้สำเร็จ

“ท่านเป็นลมค่ะคุณหมอ”

เมื่อส่งป้าวราภรณ์ถึงมือหมอแล้ว เธอก็ออกมายืนอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน แล้วไล่หาเบอร์โทรศัพท์ในเครื่องของป้า วราภรณ์ เพื่อจะติดต่อกับญาติของท่านสักคน  

“ไม่เห็นมีเบอร์ใครเลย มีแต่เบอร์ร้านขายขนมกับร้านกาแฟ...เอ แต่ทำไมคุณป้าติดต่อคนที่ชื่อชานนท์บ่อยๆนะ ใครกันนะชานนท์ หรือว่าจะเป็นลูกชายของป้า !!”

อัยย์ญาดาลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจลองกดติดต่อเบอร์นั้นดู เผื่อว่าเธอจะสันนิษฐานไม่ผิด เธอรอครู่หนึ่งก่อนที่เจ้าของเบอร์นั้นจะรับสายด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“ครับคุณวรา”

เธอจึงรีบบอกทันที “หนูเป็นเพื่อนบ้านของคุณป้าวราภรณ์น่ะค่ะ พอดีคุณป้าไม่สบาย ก็เลยลองโทรหาคุณชานนท์ดู เผื่อว่าคุณชานนท์จะรู้จักญาติหรือลูกหลานของคุณป้า คุณชานนท์เป็นลูกชายของท่านรึเปล่าคะ?”

“เปล่าครับ แต่ผมรู้จักญาติของท่านครับ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นห่วงใยและถามด้วยความร้อนใจ “ตอนนี้คุณวราภรณ์รักษาอยู่ที่โรงพยาบาลไหนครับ”

“คุณรู้จักญาติคุณป้าใช่มั้ยคะ” เธอถามกลับด้วยความตื่นเต้นดีใจไม่แพ้กัน เมื่อคิดว่าจะสามารถติดต่อกับลูกหลานของป้าวราภรณ์ได้ซะที เพราะพวกเขาควรจะได้รับรู้อาการป่วยของท่านบ้าง “ท่านอยู่ที่ห้องฉุกเฉิน โรงพยาบาล...”

“ครับ เดี๋ยวผมจะไปหาที่โรงพยาบาลนะครับ”

เมื่อเธอวางโทรศัพท์จากสายนั้น ไม่นานนัก หนุ่มใหญ่วัยเกือบห้าสิบปีที่แต่งตัวค่อนข้างดูดีเหมือนพนักงานออฟฟิศระดับผู้จัดการก็มาถึงหน้าห้องฉุกเฉิน  

“คุณชานนท์ใช่มั้ยคะ”

“ครับ น้องคือคนที่ติดต่อพี่ไปใช่มั้ย”

“ใช่ค่ะ”

“ขอบใจมากนะ แล้วคุณวราภรณ์เป็นยังไงบ้าง”

“คุณหมอยังไม่ออกมาเลยค่ะ แต่แจ้งคร่าว ๆ ว่าน่าจะเป็นอาการแรกเริ่มของเส้นเลือดในสมองน่ะค่ะ”

ได้ฟังแล้วชานนท์สีหน้าเคร่งเครียด “เขาควรได้รู้”

“ขอโทษนะคะ ที่ต้องละลาบละล้วง แต่ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับป้าจี๊ดหรือคะ”

“อ๋อ...” เขาควรจะบอกความจริงกับหญิงสาวหรือไม่ ว่าเขาเคยเป็นเลขาของสามีวราภรณ์มาก่อน และปัจจุบันนี้ก็เป็นเลขาของลูกชายเธออีกคน หากวราภรณ์ไม่เลิกรากับสามีแล้วหนีมาอยู่ลำพังแบบนี้ ป่านนี้เธอก็คงยังเป็นคุณผู้หญิงแห่งตระกูลโรจนภาคินทร์ ไม่ใช่แม่ค้าทำขนมขายอย่างที่เป็นอยู่

“ผมเคยเป็นเพื่อนบ้านเธอน่ะครับ”

“งั้นก็รู้จักกับครอบครัวท่านสิคะ”

“ก็รู้จักอยู่ครับ”

“แล้วคุณป้าท่านมีลูกมั้ยคะ”

“ครับ มีลูกชายหนึ่งคน”

“โอว แล้วทำไมถึงปล่อยคุณป้าให้อยู่คนเดียวล่ะคะ ไม่เห็นเคยมาเยี่ยมเลย”

“เป็นเหตุผลส่วนตัวน่ะครับ”

“อะ...ขอโทษค่ะ”

“ผมไม่ได้หมายความว่าน้องมายุ่งนะ แต่แค่เป็นเหตุผลที่คนชั้นผู้น้อยอย่างเราพูดไม่ได้เท่านั้นเอง เอ่อ ไม่ใช่สิ ผมหมายถึงคนนอกอย่างเราคงไม่เข้าใจครอบครัวเขาน่ะครับ เราก็แค่คนนอก”

“แต่คุณก็เป็นคนดีมากนะคะ ที่อุตส่าห์มาดูแลท่าน ขนาดเป็นแค่เพื่อนบ้านน่ะคะเนี่ย”

“ท่านมีบุญคุณกับครอบครัวผมน่ะครับ”

“ค่ะ ท่านเป็นคนดีมากค่ะ”

“ครับ...แต่น้องก็เป็นคนดีมากนะครับ น้องเองก็เป็นแค่เพื่อนบ้านท่านใช่มั้ย ท่านโชคดีมากเลยที่มีเพื่อนบ้านแสนดีอย่างน้อง...”  เขาพูดไม่ทันจบ กลับหน้ามืดจนทำให้เกือบจะเซไป “โอย...”

“อุ๊ย! ระวังค่ะ”  อัยย์ญาดาช่วยประคองเขาไว้ได้ทันก่อนเขาจะล้มลงไปกองกับพื้น เธอพาเขาไปนั่งที่เก้าอี้ด้วยความเป็นห่วง  “นั่งพักก่อนนะคะ เป็นไงบ้างคะ?”  

“ไม่เป็นไรแล้วครับ เมื่อกี้ผมรู้สึกหน้ามืดตัวชานิดหน่อยน่ะ ขอบคุณมากนะน้อง”

“แต่ดูจากสีหน้าแล้วไม่น่าจะนิดหน่อยนะคะ ไปหาหมอดีกว่าค่ะ ไปค่ะ เดี๋ยวฉันพาไปเอง”

“ไม่ต้องหรอกครับ...” เขาพยายามจะเข้มแข็ง แต่ดูเหมือนร่างกายจะไม่เล่นด้วยเสียแล้ว “ผมเป็นอะไรเนี่ย?”

“ไปหาหมอเถอะค่ะ นะคะ” อัยย์ญาดายิ้มให้หนุ่มใหญ่ด้วยสีหน้าเอ็นดู “ไม่ต้องกลัวนะคะ หมอไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอกนะคะ”

ในที่สุด เธอก็ส่งชานนท์ให้หมอไปอีกคนจนได้ ทั้งยังจัดการเรื่องเอกสารให้เสร็จสรรพ