๑๒ งามมาก / 8

จิ้นฝานตื่นขึ้นตั้งแต่เช้าลุกขึ้นมาอาบนํ้าแต่งกายจนเรียบร้อย คุณหนูรองก็ยังนอนขดตัวใต้ผ้าห่ม โผล่หัวออกมาเห็นเพียงแค่หน้าผาก เมื่อคืนนางนอนก่อนเขา แต่ก็ยังนอนตื่นหลังเขาทุกวัน

เขามองนางที่นอนบนเตียงและส่ายหน้า ก่อนจะเดินไปยังห้องด้านข้างพบเข้ากับเฉินหย่าลี่ที่กำลังเปิดประตูห้องนั้นออกมา

“คารวะคุณชายจิ้นเจ้าค่ะ” เฉินหย่าลี่เอ่ยเสียงหวานอย่างนอบน้อม พักหลังมานี้นางเข้าออกเรือนซือซือบ่อยขึ้น ส่วนหนึ่งมาจากการติดตามฮูหยินเฒ่าอีกส่วนนั้นก็เป็นความปรารถนาลึกๆ ของนางเอง

“ท่านย่ารองมาแล้ว...” จิ้นฝานที่เอามือไพล่หลังหนึ่งข้างเอ่ยถาม

“เจ้าค่ะ ยามนี้ท่านนั่งอยู่ด้านใน” เฉินหย่าลี่ตอบ ชำเลืองมองสีหน้าของคุณชายใหญ่เป็นระยะๆ

“แฝดสามตื่นแล้วรึ” จิ้นฝานถามถึงบุตรของเขา

“ตื่นตั้งแต่ฟ้าไม่สว่างดีเลยเจ้าค่ะ” เฉินหย่าลี่กล่าว

“อ่า แต่ว่าหลบหน่อย ข้าจะเดินเข้าไปด้านใน” จิ้นฝานพยักหน้ารับ แล้วกล่าวขึ้น มองทะลุตัวหญิงสาวไปมองบุตรชายตัวน้อยทั้งสามด้านหลังนางแทน

มองถุงเท้าน้อยสีแดงที่สวมอยู่สามคู่ เหมือนจะเห็นที่ไหนมาก่อน คล้ายจะเคยเห็นฮูหยินน้อยของเขานั่งเย็บอยู่ในเรือน

“จะ... เจ้าค่ะ” เฉินหย่าลี่กล่าวเสีย