บำเรอลับ 14 | พี่ชาญ

“น้องลิน!!”

ขณะที่ไพลินกำลังเดินออกมาจากห้างก็มีเสียงเรียกดังขึ้นมาจากด้านหลัง ใบหน้าสวยหันไปมองตามเสียงเรียกทันที

“คุณชาญ” ไพลินกล่าวทักทายเพื่อนของวรานนท์พร้อมรอยยิ้ม

“เรียกพี่ว่าคุณอีกแล้วนะ” ชาญวิทย์แกล้งทำหน้าไม่พอใจที่หญิงสาวเรียกห่างเหินทั้งๆ ที่เคยบอกไปแล้ว

“ก็ลินไม่ชินหนิคะ” ไพลินยิ้มอายไม่กล้าใช้สรรพนามเรียกตามที่ชายหนุ่มบอก เพราะมันดูสนิทเกินไป

“ก็เพราะไม่ชินนั่นแหละ พี่ถึงอยากให้เรียกบ่อยๆ จะได้ชิน” ชาญวิทย์พูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม แต่สายตาจับจ้องที่ใบหน้าสวยราวกับตุ๊กตาของหญิงสาวอยู่ตลอดเวลา

ชาญวิทย์ยอมรับว่าเขาชอบเธอตั้งแต่แรกพบ เท่าที่รู้จักไพลินมา เธอเป็นคนค่อนข้างขี้อายและไม่พูดคุยกับคนอื่นง่าย จึงยากที่จะได้พูดคุยกับเธอ

“ค่ะ” ไพลินตอบด้วยท่าทางเขินอาย

“ลองเรียกดูสิครับ ถือว่าเป็นการเริ่มต้นความสัมพันธ์ที่ดี”

“เอ่อ... พี่ชาญมาทำอะไรเหรอคะ?” ไพลินพูดออกไปด้วยท่าทางเขินอาย แต่ไม่ใช่เขินอายเหมือนที่รู้สึกกับวรานนท์

“พี่มาทานข้าวกับลูกค้าครับ” ชาญวิทย์ตอบไปแล้วมองหน้าหญิงสาวด้วยสายตาเอ็นดู ที่เธอยอมเรียกตามที่เขาบอก หัวใจชายหนุ่มเต้นแรงราวกับวัยรุ่น ที่พึ่งจะมีความรัก ทั้งๆ ท