ตอนที่ 236 ทะลึ่งไม่เปลี่ยน

“เล่าต่อซิ...”

“อ่ะ...พี่ดีน” (O//.//O)

ใบหน้าสวยแดงฉานด้วยความตกใจทันทีที่รู้ว่าคนตรงหน้าตื่นมาฟังฉันตั้งนานแล้ว

“ว่าไงเล่าต่อซิ...พี่กำลังฟังเพลินเลย” คนตัวโตที่ยังนอนอยู่บนเตียงค่อย ๆ เปิดเปลือกตาตื่นขึ้นมาแล้วส่งยิ้มหวานมาให้ฉัน

“อย่าเพิ่งพูดเยอะเลยค่ะ กินน้ำก่อนไหมคะ แล้วยังเจ็บแผลอยู่ไหม เดี๋ยวลินเรียกคุณหมอมาดูอาการให้นะคะ” ฉันพูดเสียงอ่อนโยนด้วยอารามดีใจที่ได้เห็นคนตรงหน้าฟื้นขึ้นมา

ส่วนคนตรงหน้าก็ได้แต่พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนที่ฉันจะเอาน้ำให้เขากินแล้วกดเรียกพยาบาลเพื่อให้มาดูอาการ และหลังจากที่ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ฉันก็ได้มานั่งยังด้านข้างเขาอีกครั้ง

“เป็นยังไงบ้างคะ คุณดีแลนยังเจ็บตรงไหนอีกหรือเปล่า” ฉันทำเป็นนิ่งสงบกลับไปเรียกชื่อเขาเต็มยศ จนคนตัวโตขมวดคิ้วยู่ปากด้วยความไม่พอใจ

“คุณดีแลนอะไรกันล่ะ ก่อนหน้านี้ยังเรียกพี่ดีนอยู่เลย” เขาแสร้งทำเป็นกระเง้ากระงอดใส่ฉัน จนฉันอดนึกหมั่นไส้ในท่าทีของเขาไม่ได้

“ตอนไหนคะ ลินไม่เห็นรู้เรื่องเลย” ฉันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ใส่คนเจ้าเล่ห์

“ก็ตั้งแต่บอกว่าคิดถึงพี่มาตลอดไง” คนตัวโตจ้องมองด้วยแววตามาเลศนัย ก่อนที่ฉันจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจที