Novels by พาวิจิตร

ตอนพิเศษ : บทสรุปคนทรยศณ Penthouse เซบาสเธีย“จัดการสั่งสอนพวกมันเรียบร้อยแล้วใช่ไหม...เออดี...พวกมันจะต้องจำไปจนตาย...”เสียงแข็งกร้าวกรอกเสียงไปตามสาย ก่อนที่ปากหยักสวยจะเหยียดยิ้มร้ายด้วยความสะใจผมที่ตื่นนอนขึ้นมาหลังจากได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น จากลูกน้องที่โทรมารายงานถึงเรื่องราวที่ผมได้ให้มันไปสืบ ผมที่สั่งลูกน้องคนสนิทไปดำเนินการตั้งแต่เมื่อคืนตอนที่อยู่ในร้าน เนื่องด้วยว่าผมอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ จนถึงกับทำให้เธอคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนที่นอนของผม ต้องเสียใจจนถึงขนาดเอาร่างกายเข้าแลกเพื่อประชดชีวิตเขาที่แม้จะเดาได้ตั้งแต่แรก แต่พอได้ยินเองกับหู ก็ถึงกับเลือดขึ้นหน้าทันที ทั้งที่เธอแสนดีกับพวกมันขนาดนั้น แต่กลับถูกพวกมันทรยศหักหลัง จนหัวใจแหลกเหลวไม่เหลือชิ้นดี และเธอที่ตัดสินใจประชดชีวิตไปแบบนั้น ถ้าเมื่อคืนไม่ใช่ผมที่ดูแลเธอ ชีวิตเธอตอนนี้จะเป็นยังไงหลังจากที่ผมได้ฟังในสิ่งที่ลูกน้องรายงาน รวมทั้งเรื่องที่ผมสั่งให้ไปกระทืบพวกมัน พอลูกน้องคนสนิทของรายงานจบผมก็ตัดสายทันทีและพลางนึกสะใจ นี่ถ้าไม่ติดว่าต้องมอบความต้องการให้แก่เธอ ผมคงไปกระทืบมันด้วยตัวของผมเองแล

ตอนพิเศษ : ครอบครัวที่แท้จริง...(3)--- เอลิซ Talk ---ฉันที่ถึงกับร้องไห้โฮหลังจากที่ได้ฟังสิ่งที่คุณเซฟได้ไปสืบเรื่องการหายตัวไปของพ่อกับแม่ของฉัน เขาที่ตามเบาะแสทุกอย่าง เพราะอยากจะให้พวกท่านได้มาร่วมงานในวันแต่งงานของเราทั้งสองคน แต่ใครจะไปคิดว่ากลับไม่มีพวกท่านอยู่บนโลกนี้อีกแล้วคุณเซฟยังเล่าให้ฟังต่อว่า พวกท่านทั้งสองได้ถูกทำพิธีทางศาสนาไปทั้งนานแล้วโดยองค์กรนั้น และจัดการกับเถ้ากระดูกไปจนหมดสิ้นเนื่องจากไม่คิดว่าทั้งสองท่านยังมีญาติหลงเหลืออยู่ และนั่นก็ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกหดหู่ใจที่แม้แต่เถ้ากระดูกของพ่อกับแม่ตัวเอง ฉันยังไม่อาจจะสัมผัสได้ฉันร่ำไห้สะอื้นจนตัวโยนแม้จะตั้งท้องจนใกล้คลอด ฉันก็ยังอยากจะมีแม่ไว้คอยให้คำปรึกษาในเวลาที่ต้องเลี้ยงลูก ก่อนที่จะเฝ้าโทษตัวเองอยู่นาน ถ้าช่วงนั้นฉันเอะใจสักนิด และไม่ปล่อยให้ความเคยชินยามไม่มีพวกท่านมาทำให้ฉันไม่สนใจอะไร วันนี้เราพ่อแม่ลูกคงไม่ต้องมาพรากจากกันอย่างถาวรและนอกจากเรื่องราวของพ่อแม่ของฉันที่ฉันเพิ่งได้รับรู้ ก็ยังมีเรื่องราวที่น่าเซอร์ไพรส์มากกว่านั้น นั่นก็คือ...เพื่อนสนิทของคุณพ่อของฉันที่คอยช่วยเหลือท่านมาโดยตลอด เขาคนนั้นก

ตอนพิเศษ : ครอบครัวที่แท้จริง...(2)หลายปีต่อมา ~~จนกระทั่งเมื่อข่าวการป่วยหนักของผู้เป็นบิดาดังเป็นข่าวใหญ่ เขาที่แม้จะเสียใจกับสิ่งที่พ่อทำกับตนมากแค่ไหน แต่ด้วยความเป็นลูกและความรัก ความผูกพันที่ยังมีอยู่ จึงทำให้วันนี้เขาได้ตัดสินใจที่จะกลับมายังบ้านเกิดเมืองนอนของตัวเองเป็นครั้งแรกหลังจากที่ตัวเขาเองได้จากไปนานนับปีหลังจากที่เขากลับมายังประเทศบ้านเกิดและจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว วันนี้เขาก็ได้รวบรวมความกล้ากลับมายังคฤหาสน์หลังงามที่คุ้นตา แต่ทว่า...วันนี้เขาไม่ได้มาแค่กับไอรินภรรยาที่เขารัก แต่ว่า...เขายังพาโซ่ทองคล้องใจมาด้วย...เอลิซ...ลูกสาวตัวน้อยหน้าตาน่ารักที่เขาหวังพามากราบชายผู้เป็นปู่ของเธอแต่ทว่า...ทุกอย่างมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นสำหรับคนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีเช่นเขา ทั้งที่เขาจะสลัดทิฐิทิ้งไปแล้วพาตัวเองมายืนอยู่หน้าคฤหาสน์ที่คุ้นเคยได้แล้ว แต่ทว่า...ขาของเขามันกลับไม่ยอมก้าวเข้าไปเสียทีเขาที่ยืนลังเลอยู่หน้าบ้านสักพักใหญ่ ๆ ทั้งที่ใจอยากจะเข้าไปดูใจผู้เป็นพ่อ แต่ด้วยทิฐิที่กลับเข้ามาอยู่ในใจ บวกกับความลำบากตากตำที่ต้องพบเจอมาอยู่หลายปี สุดท้ายแล้ว...ทิฐิก็เป็นฝ่ายชนะ..

ตอนพิเศษ : ครอบครัวที่แท้จริง...(1)ณ คฤหาสน์ตระกูลฤธาทรัพย์ดำรง“ถ้าแกกล้าก้าวเท้าออกไปจากบ้านแค่ก้าวเดียว แกไม่ต้องกลับมาเหยียบที่นี่อีกเลย”เสียงดังประกาศกร้าวจากเจ้าปากของร่างชายสูงวัย พูดกับลูกชายคนเล็กด้วยตัวที่สั่นเทาด้วยความโกรธ“ป๊า...!!” ชายหนุ่มที่ประคองร่างอันสั่นเทาของผู้หญิงที่ตัวเองรักอยู่ในอ้อมแขน หันมาด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย“เฮียใจเย็น ๆ ก่อนค่ะ” ส่วนผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดเขา กลับเอื้อมมือขึ้นไปแตะที่มือเขาเบา ๆ พร้อมกับเอ่ยพูดเมื่อเห็นเขาอารมณ์เริ่มปะทุ ด้วยไม่อยากให้ตนเองเป็นชนวนให้พ่อกับลูกต้องผิดใจกัน“ฉันเลือกผู้หญิงดี ๆ เพียบพร้อมเอาไว้แก แกดันไม่เอา แต่ดันไปเลือกผู้หญิงไม่มีหน้าตาในสังคม ผู้หญิงแบบนี้มันจะไปช่วยให้แกเจริญรุ่งเรืองขึ้นได้ยังไง...ห๊ะ...!!” ชายสูงวัยระเบิดอารมณ์ต่อ พร้อมกับค่อนแคะผู้หญิงของลูกชายเขา โดยที่เธอทำได้เพียงแค่ก้มหน้ายอมรับ“ป๊าครับ กรุณาให้เกียรติเมียของผมด้วย” ลูกชายพูดกดเสียงด้วยความไม่พอใจ เนื่องจากพ่อของต้นดูดถูกผู้หญิงที่ตนรัก“ป๊าก็ใจเย็น ๆ ก่อนเถอะครับ แกก็ด้วยไอ้ชิน...” เสียงของผู้ที่เป็นทั้งลูกชายคนโตและยังเป็นพี่ชายเพียงคนเด

ตอนพิเศษ : ความลับของเซบาสเธีย..(3)ผมตัดสินใจเดินลงมาหาเธอ ก่อนที่จะสูดหายใจลึก ๆ แล้วเอ่ยทักทายเธอออกไป..."คุณครับคุณ คุณครับ คุณครับ" ผมเรียกอยู่นานกว่าเธอจะตอบ"ค่ะ ว่าไงคะ" เธอหันมาหาพร้อมตอบรับ ถ้าผมไม่คิดเข้าข้างตัวเอง เหมือนเธอจะตะลึงในความหล่อของผมอยู่เหมือนกัน"คุณ..ว่าไงครับ ผมรอคำตอบอยู่" โอ๊ยคนอะไรยิ่งมองใกล้ ๆ ยิ่งน่ารักเป็นบ้า ขนาดใส่เสื้อผ้ายังน่ารักขนาดนี้ ถ้าหาก...(ไอ้เสือ...!! ใจเย็นดิว่ะ...หึหึ)"อะ...อะไรนะคะ" เหมือนเธอจะเริ่มเมาแล้ว แต่นั่นก็กลับยิ่งทำให้เธอน่ารักมากขึ้นไปอีก"ผมถามว่าผมขอนั่งตรงนี้ได้ไหมครับ ผมมาคนเดียวเลยไม่อยากไปนั่งโต๊ะใหญ่ครับ" ผมถามโดยที่สายตามจับจ้องไปทั่วร่างของเธอ"ดะ..ได้ค่ะ" เธอตอบตะกุกตะกัก และนั่นมันก็ทำให้ผมดีใจมากที่เธอไม่ปฏิเสธผมเหมือนคนอื่น(นี่มันคือพรหมลิขิตใช่ไหม...ฟ้าเป็นใจใช่หรือเปล่า ~~)"คุณชื่ออะไรครับ" ผมแกล้งถามเธอออกไป ทั้งที่รู้อยู่เต็มอก"คุณครับ ชื่ออะไรครับ" ผมสะกิดเธออีกครั้ง เพราะดูเธอจะเหม่อลอยไม่ทันได้ฟังที่ผมถาม"ห๊ะ...ว่ายังไงนะคะ"สายตาเย้ายวนเหลือเกิน ทนไว้ไอ้เซฟทนไว้" ผมถามว่าคุณชื่ออะไรครับ" ผมแกล้งถาม

ตอนพิเศษ : ความลับของเซบาสเธีย..(2)อีกทั้งวันนี้เธอกำลังฉลองวันครบรอบของเธอกับแฟนของเธออยู่ด้วย...หึ...ไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่าใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุขยามที่เธอเตรียมขอขวัญไปเซอร์ไพรส์ให้มันนั้น ยามที่มันได้รับหน้ามันจะบานเป็นกระด้งขนาดไหน ทั้งที่พวกมันไม่สมควรจะได้รับความปรารถนาดีจากเธอเลยด้วยซ้ำ...!! ผมนึกย้อนไปถึงการกระทำของตัวเองที่ใช้ให้ลูกน้องไปคอยตามดูเธอ รวมทั้งไอ้แฟนสารเลวของเธอ แล้วก็...หึ..นังเพื่อนสุดเลวของเธอด้วย ผมมักจะได้รับรายงานถึงสิ่งที่เธอมักจะทำให้พวกมันอยู่เสมอ สิ่งที่ดี ๆ และความรู้สึกดี ๆ ที่เธอมอบให้พวกมัน ทั้ง ๆ ที่พวกมันต่างทรยศหักหลังเธอ พวกมันไม่สมควรจะได้รับความรักและความใจดีแบบนั้นเลย... “แม่งเอ๊ย...!!” ผมที่สบถลั่นออกมาอย่างคนหัวเสีย ทำไมผู้ชายเลว ๆ แบบนั้นถึงได้ครอบครองหัวใจของเธอได้ว่ะ ทำไมกันวะ...ทำไมถึงเป็นผมไม่ได้วะ...ทำไมไม่เป็นผมวะที่ได้ครอบครองหัวใจของเธอ และทำไมจังหวะชีวิตของเราถึงต้องไม่ตรงกันด้วยวะ.... ผมที่นั่งคิดน้อยเนื้อต่ำใจ ก่อนจะปาแก้วเหล้าออกไปจนแตกกระจาย ประจวบกับที่ไอ้กิตที่เพิ่งเข้ามาก็ได้เห็นการก

หัวทุยผงกงึก ๆ เป็นคำตอบแม้ว่าใบหน้าจะแดงฉานไปด้วยความรู้สึกอับอายที่มีเต็มอยู่ในมโนสำนึก เพียงแต่ว่าศึกสวาทในเวลานี้ความปรารถนาที่แรงกล้าอยู่ข้างในกับกลายเป็นฝ่ายกำชัย จนกดความเหนียมอายของหญิงสาวเอาไว้แล้วปล่อยให้ความต้องการเป็นใหญ่แทน“ถ้าอย่างนั้นก็ถอดเสื้อออกซะเพราะผมชอบเลียหน้าอกของคุณ...มันหวานดี...” คนตัวโตเอ่ยชมหน้าอกสาวโต้ง ๆ อย่างไม่มีท่าทีเคอะเขิน และด้วยคำชมนั่นก็ยิ่งส่งให้ใบหน้าเนียนเห่อร้อนขึ้นสีเลือดฝาด“คะ...คุณก็ปล่อยมือมนต์ด้วยซิคะ” (>///ดวงหน้าสวยแดงฉานพูดในขณะที่ตาปิดปี๋ไม่กล้าลืมจากนั้นเจ้าของมือกำยำที่กอบกุมข้อมือสาวไว้เหนือหัวก็ได้ปล่อยมือบางตามคำขอ ก่อนที่ร่างนวลเนียนที่ก่อนหน้านี้ยังนอนแผ่หลาอยู่บนโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ และร่างกำยำที่ยืนเต็มความสูงอยู่กลางหว่างขาของหญิงสาวจะต่างจัดเรือนร่างตัวเองจนเปลือยเปล่า แล้วปล่อยให้ตัณหาราคะที่ไร้ซึ่งยางอายเข้าครอบงำอย่างเต็มที่ร่างสูงมองหุ่นสะโอดสะองขาวผุดผ่องงามจับตาที่นอนแผ่หลาด้วยท่าทีเอียงอายตรงหน้าก่อนจะยกยิ้มขึ้นมาด้วยความลำพองใจ จากนั้นเขาก็ได้จับแก่นกายแท่งยาวของตัวเองใส่เกราะป้องกันที่เตรียมรอเอาไว้แล้วค่อย ๆ ด

กระทั่งเมื่อเราสองคนกลับมาถึงห้องทำงาน...คนตัวโตที่ยังคงมีความคุกรุ่นอยู่ในใจก็ได้ตรงมาประชิดร่างบางทันที“อ่ะ...ท่านประธานค่ะ” ฉันถึงกับตกใจและเดินถอยหลังออกห่างเขาไปอย่างอัตโนมัติ แต่ทว่า...วงแขนกว้างกลับคว้าเอวฉันเข้าไปแนบตัวอย่างรวดเร็ว“ทำไมรังเกียจผมงั้นเหรอ” ดวงตาคมกริบจ้องเขม็งมาเหมือนจะบอกว่าถ้าฉันตอบว่าใช่เขาอาจจะประหัตประหารฉันลงตรงนี้ก็ได้“เอ่อ...มะ...ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ ตะ...แต่ว่ามนต์แค่กลัวว่าเดี๋ยวจะมีใครมาเห็นเขาหนะค่ะ” ฉันเกิดอาการระแวงเนื่องจากเพราะเราเพิ่งจะประชุมกันเสร็จอาจจะมีทางฝ่ายกฎหมายหรือฝ่ายอื่นที่เกี่ยวข้องเข้ามารับเอกสารก็ได้ และมันก็คงไม่ดีแน่ถ้าหากเขาเหล่านั้นเข้ามาเห็นแล้วรับรู้เรื่องระหว่างเราสองคนจนมันแพร่งพรายออกไป“ดูท่าว่าตอนนี้คุณจะกลัวคนอื่นมากกว่าผมอีกนะ” เจ้าของเสียงเข้มเปลี่ยนเป็นเสียงเยือกเย็นใส่ จนฉันเองเริ่มจะรู้สึกผิดที่พูดออกไปแบบนั้นและในขณะที่ฉันพยายามออกแรงดิ้นเพื่อให้ตัวเองได้หลุดออกจากพันธนาการอ้อมกอดเขาแต่กลับยิ่งทำให้วงแขนกระชับแน่นขึ้น จนฉันที่กลับมาตั้งสติพยายามสงบจิตสงบใจลงก็เลือกถามในสิ่งที่ทำให้เขาขุ่นเคืองอยู่ตอนนี้ออกไป น

กระทั่งทันทีที่ฉันเปิดประตูห้องทำงานเข้ามา...หมับ...!!ข้อมือบางที่ถูกใครบางคนกระชากอย่างแรงจนร่างเซถลาทันที“โอ๊ยยยยย...ทะ...ท่านประธานมนต์เจ็บนะคะ” ฉันขมวดคิ้วพร้อมกับร้องออกมาด้วยความเจ็บและตกใจที่ถูกกระทำใส่แบบนั้น“มนต์...ผมเคยเตือนคุณแล้วนะ...!! แต่ดูเหมือนว่าคุณจะไม่จำในสิ่งที่ผมพูดเลยสักนิด” ใบหน้าคมเข้มบึ้งตึงอีกทั้งยังกดเสียงทุ้มต่ำจนแทบจะถึงจุดเยือกแข็ง จนทำให้ฉันถึงกับรู้สึกหวาดหวั่นกับทีท่าของเขาในตอนนี้“นะ...นี่มันเรื่องอะไรกันค่ะ มนต์งงไปหมดแล้ว” ฉันถามออกไปเพราะไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาถึงมีอารมณ์เกรี้ยวกราดได้ถึงขนาดนี้และก่อนที่ฉันจะทันได้ฟังคำตอบ คนตัวโตก็จัดการกึ่งกระชากกึ่งลากฉันเพื่อพาไปยังห้องพักผ่อนที่ถูกสร้างเอาไว้ด้านหลังโต๊ะทำงานทันที และด้วยพฤติกรรมที่เขาแสดงอยู่ตอนนี้ก็ทำให้ฉันเข้าใจได้ในทันทีเลยว่าเขาต้องการจะทำอะไร...!!“ทะ...ท่านประธานค่ะ ปล่อยมนต์ก่อนค่ะ มีอะไรก็ค่อย ๆ พูดก่อนไหมคะ นี่มันเวลางานนะคะคุณจะมาทำแบบนี้ไม่ได้...!!” สีหน้าตื่นตระหนกโดยปากก็ร้องห้ามตะกุกตะกักแต่ด้วยพละกำลังของหญิงสาวมีหรือที่จะสู้ชายหนุ่มได้ เมื่อร่างบางที่พยายามฝืนร่างดึงรั้ง

รุ่งเช้า ~~ฉันตื่นมาด้วยความสดใส หลังจากที่เมื่อคืนอิ่มแปล้แถมยังนอนหลับสนิทอีกด้วย“มีความสุขจัง เอ...วันนี้วันประกาศผลดาวเดือนนี่น่า...แต่งหน้าสักหน่อยดีกว่าเรา”ฉันยิ้มหน้าบานเป็นกะดง ยืนหมุนตัวไปมาหน้ากระจกบานใหญ่เพื่อเช็กความเรียบร้อยอีกครั้ง ก่อนจะเดินทางไปยังมหาลัยเพื่อรับเงิน เอ๊ย! รับตำแหน่งที่ฉันรู้ผลตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้วณ มหาลัยชั้นนำแห่งหนึ่งในหอประชุมขนาดใหญ่ที่สามารถบรรจุคณะอาจารย์ และนักศึกษาได้ครบทุกแผนก ทุกคณะภาควิชาที่บัดนี้ต่างพรั่งพร้อมกันมาแทบจะทุกคนเพื่อมารวมตัวกันฟังผลดาวเดือนของแต่ละคณะในวันนี้จากนั้น...คณะแล้วคณะเล่าที่ต่างประกาศชื่อดาวเดือนประจำคณะของตน คนแล้วคนเล่าที่ต่างกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพื่อขึ้นไปรับตำแหน่งด้วยใบหน้าสดใสเปี่ยมไปด้วยความสุขบนเวที จนกระทั่งเมื่อชื่อคณะของฉันมาถึง หัวใจที่เต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะก็มาพร้อมอาการประหม่าที่เกิดขึ้นในทันทีและในขณะที่พิธีกรบนเวทีกำลังประกาศชื่อเดือนคณะที่จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากริท เสียงปรบมือของทุกคนในหอประชุมแม้กระทั่งฉันก็ดังลั่นยอมรับผลด้วยความเต็มใจก่อนที่ในจังหวะเดียวกันนั้นฉันกลับรู้สึกประหลาดใจ เมื่อท

“มนต์...!! นั่นมนต์ใช่ไหม...!!”ชายหนุ่มแปลกหน้าเอ่ยเรียกชื่อฉันเสียงด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น จนฉันอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมอง นั่นก็เพราะการเรียกชื่อเล่นห้วน ๆ แบบนี้ถ้าไม่ใช่คนสนิทหรือคุ้นเคยกันจริง ๆ ก็คงไม่มีทางเรียกชื่อฉันแบบนี้แน่นอนกระทั่งเมื่อใบหน้าหวานใสเงยขึ้นไปเพื่อมองชายตรงหน้าอย่างพินิจพิจารณาแล้ว คิ้วที่เริ่มขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิดก็เริ่มทำงานทันทีด้วยเพราะฉันจำคนตรงหน้าไม่ได้จริง ๆ ว่าเขาเป็นใคร...?? ส่วนชายหนุ่มทันทีที่เห็นสีหน้าของหญิงสาวเขาก็เข้าใจได้ในทันทีว่าเธอจำเขาไม่ได้ ดังนั้นตัวเขาจึงรีบเอ่ยปากแนะนำตัวเองด้วยท่าทางกระตือรือร้นออกไป พร้อมกับอธิบายถึงความสัมพันธ์ของคนทั้งสองก่อนหน้านี้ จนทำให้หญิงสาวพอที่จะคลับคล้ายคลับคลาขึ้นมาได้แล้วว่าระหว่างสองคนนั้นเรื่องราวมันเป็นมายังไง“เราริทไง ริทที่เคยเรียนรวมเซคด้วยกันตอนมหาลัยไง จำเราไม่ได้หรอ” และด้วยคำอธิบายที่ทำให้ฉันนึกออก ใบหน้าหวานใสก็พลันระบายยิ้มหวานออกมาทันที“อะ...อ๋อ...ริทนั่นเอง มนต์จำได้แล้ว แล้วนี่เป็นไงมาไงทำไมถึงมาทำงานที่นี่ได้ล่ะ” ฉันร้องอุทานออกไปด้วยความรู้สึกทั้งตกใจและดีใจ

ฉันใช้เวลาในการจัดการอาบน้ำแต่งตัวเพียงไม่นานนักก็เสร็จ จากนั้นฉันก็ออกไปรอหน้าลิฟต์เพื่อรอให้ลิฟต์ที่กำลังมาจากชั้นเพนท์เฮ้าส์เลื่อนลงมารับ โดยที่ด้านหลังของฉันก็มีพี่เรย์ที่ยืนเป็นบอดี้การ์ดอยู่ด้วยในระหว่างนี้ทั้งฉันกับพี่เรย์ต่างไม่ได้พูดคุยหรือแสดงท่าทีสนิทสนมอะไรต่อกันมากนัก ด้วยเพราะนับตั้งแต่ที่ฉันรู้มาว่าคุณวาคิมได้จัดการสั่งสอนพี่เรย์ด้วยข้อหาที่แสดงพฤติกรรมสนิทสนมกับฉันมากเกินไป ดังนั้นฉันจึงทำข้อตกลงกับพี่เรย์เอาไว้ว่าจะไม่แสดงความสนิทสนมต่อกัน โดยเฉพาะบริเวณหน้าลิฟต์ที่มีกล้องวงจรปิดส่องเต็มหน้าขนาดนี้จากนั้นเราสองคนที่ยืนรอลิฟต์กันอยู่สักพักก็ได้ยินเสียงสัญญาณที่บ่งบอกว่าลิฟต์ได้เลื่อนลงมาจอดยังหน้าชั้นที่พักของฉันแล้ว และทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออกร่างกำยำแสนคุ้นตาก็ปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้าด้วยท่าทางสบาย ๆ อีกทั้งยังยืนมาดเท่จนฉันที่เผลอมองยังอดใจสั่นไม่ได้“เข้ามาซิ”ใบหน้าคมเข้มที่ยืนกอดอกเอ่ยพูดก่อนจะขยับเบี่ยงตัวเล็กน้อยเพื่อให้ฉันเดินเข้าไปและในจังหวะที่พี่เรย์กำลังจะก้าวเท้าเดินตามฉันมานั้น เสียงเยือกเย็นจากคนด้านข้างก็ได้พูดขึ้นจนทำให้บอดี้การ์ดฉันถึงกับชะงักเท้าท

“แต่ว่าแม่ครับ...ได้โปรดอย่าห้ามไม่ให้พี่แดนไปบ้านปู่อีกเลยนะครับ” เด็กชายตรงหน้าพูดเหมือนกับรู้เท่าทันความคิดของฉันที่มีต่อเขาในสถานการณ์ตอนนี้“แต่พี่แดน...ลูก...” ส่วนฉันที่แม้จะปวดใจกับสิ่งที่ได้รับรู้มา แต่พอเห็นสายตาอ้อนวอนที่แสนจะเด็ดเดี่ยวของลูกชายตัวเองก็ทำได้เพียงแค่เรียกชื่อเขาเบา ๆ ด้วยความเหนื่อยใจ“นะครับแม่...พี่แดนสัญญาว่าพี่แดนจะตั้งใจเรียนศิลปะการป้องกันตัวให้หนักมากขึ้น และพี่แดนขอเรียนพวกการใช้อาวุธด้วยได้ไหมครับ...พี่แดนอยากดูแลตัวเองให้ได้มากกว่านี้”สายตามุ่งมั่นของลูกชายที่ส่งมาทำให้ฉันถึงกับสะท้อนใจ พร้อมกับมองไปที่ลูกชายด้วยความรู้สึกหน่วงในใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เด็กชายตรงหน้าที่ฉันไม่รู้ว่าเขาบัดนี้เขาได้เติบโตไปมากกว่าที่ฉันเห็นแค่ไหนแล้ว โดยเฉพาะยามที่เขาเอ่ยพูดด้วยสายตาแน่วแน่ไม่มีความรู้สึกลังเลหรือหวั่นใจเลยแม้แต่น้อยในดวงตาคู่นั้นถึงเรื่องที่อยากจะทำในสิ่งที่เด็กรุ่นเดียวกันไม่คิดจะทำ“พี่แดนไม่กลัวเหรอลูกถ้า...เอ่อ...ต้องกลับไปที่นั่นอีก” ฉันหยั่งเชิงถามลูกชายออกไป แม้ว่าคำตอบจากท่าทางของลูกชายที่มีให้ก่อนหน้านี้จะเป็นคำตอบให้ฉันแล้ว แต่ฉันก็ยังอ

รุ่งเช้า ~~วันนี้ฉันเลือกที่จะไม่เข้าไปบริษัท เพราะอยากจะอยู่รอรับลูกชายที่ไม่เคยห่างกายไปไกลขนาดนี้มาก่อน จนกระทั่งเมื่อสัญญาณการขอลงจอดเครื่องบินดังขึ้น ความรู้สึกหนักอึ้งในใจที่มีมานับตั้งแต่ลูกชายขึ้นเครื่องบินไปบ้านปู่ของเขาก็ได้ทุเลาลง“แม่คร้าบบบ ~~ พี่แดนคิดถึงแม่จังเลยครับ” ฟอด ~~ ฟอด ~~ ลูกชายตัวน้อยที่นับวันใกล้จะสูงเท่าฉันแล้ว วิ่งยิ้มร่าโผเข้ามากอดฉันแน่น พร้อมกับหอมแก้มฉันซ้ายขวาไม่หยุดก่อนที่ผู้ชายอีกคนที่ฉันคิดถึงไม่แพ้กันจะตรงปรี่เข้ามาหาฉันพร้อมกับทำเลียนแบบลูกชายของตัวเอง“พี่ก็คิดถึงลินมากเลยคร้าบบบบ ~~” ฟอด ~~ ฟอด ~~ คนเป็นพ่อที่ไม่ยอมน้อยหน้าลูกตรงถลาเข้ามากอดฉันพร้อมกับหอมแก้มซ้ายขวาเหมือนกัน โดยที่ลูกชายฉันได้แต่ดิ้นพล่านเพราะอึดอัดที่ถูกอัดอยู่ตรงระหว่างกลางการกอดกันของพ่อแม่ของเขา“เป็นไงบ้างคะ ทุกอย่างราบรื่นดีไหม” ฉันผละออกจากอ้อมกอดของผู้ชายทั้งสอง แล้วเอ่ยถามด้วยความคิดถึงแต่ทว่า...เสียงและท่าทางเจื่อน ๆ ของผู้เป็นสามีที่ตอบกลับมา ทำฉันอดแปลกใจไม่ได้“ก็ดีจ๊ะ...”“แล้วลูกล่ะครับพี่แดน เป็นไงบ้างสนุกไหมไปบ้านท่านปู่ครั้งแรก” ฉันมองไปยังลูกชายที่แสดงสีหน

“ผมไม่ต้องการให้คุณมาเร่งรัดให้แดนไปกับคุณนะครับ โปรดเข้าใจด้วยว่าลูกผมยังเล็ก” คนตัวโตเปิดประเด็นก่อน“ก็แล้วทำไมไปกับฉันจะต้องกลัวอะไร” ส่วนคนสูงวัยที่มีความคิดเป็นของตัวเองเช่นกัน ก็ได้เอ่ยปากออกมาอย่างไม่พอใจ“เพราะผมรู้ไงว่ามันอันตรายยังไง ผมรู้ว่าท่านนะยิ่งใหญ่แต่ใครจะรับประกันให้กับลูกชายของผมได้ล่ะ เพราะฉะนั้นนี่คือข้อตกลงระหว่างเราที่ผมจะยอมให้ได้ นั่นก็คือผมจะขอเวลา 5 ปีเพื่อฝึกให้แดนทันคนและมีวิชาเพื่อป้องกันตัวเวลาที่ไปใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น หลังจากนั้นผมถึงจะอนุญาตให้เขาไปที่ประเทศของท่านได้ เพื่อที่เขาจะได้รู้ตัวว่าเขายังพอใจที่จะรับตำแหน่งบ้า ๆ นั้นไหม และหลังจากที่เขาอายุครบที่จะเข้าพิธีรับมอบตำแหน่งได้แล้วถึงวันนั้นถ้าแดนยังต้องการที่จะไปกับท่านอยู่ล่ะก็ ผมก็พร้อมที่จะเคารพสิทธิ์ในการตัดสินใจของลูก เพียงแต่ถ้าหากว่าเขาเล็งเห็นแล้วว่าการไปอยู่กับท่านมันไม่ได้ทำให้เขามีความสุขแต่อย่างใด และถ้าหากมันเป็นอย่างนั้นแล้วล่ะก็ ต่อให้ใครหน้าไหนมันคิดจะมาฆ่าล้างตระกูลผมก็ตาม ผมจะไม่มีวันปล่อยมันไว้อย่างแน่นอน” คนตัวโตพูดรัวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและมั่นคง โดยไม่มีช่องให้คนที่มีอำน

“พี่แดนอยากไปครับ...ท่านปู่บอกอยากให้พี่แดนไปดูอาณาจักรที่จะเป็นของพี่แดน แต่พี่แดนก็อยากให้แม่คร้าบกับดีแลนไปด้วย แต่ดีแลนคงไม่อยากไป...ท่านปู่บอกแบบนั้น”เด็กน้อยพูดเจื้อยแจ้วด้วยแววตาเป็นประกายซุกซน ก่อนจะทำเสียงกระซิบกระซาบในประโยคท้ายยามเอ่ยปากนินทาผู้เป็นพ่อของตน“อย่างงั้นเหรอลูก” ฉันตอบลูกชายตัวน้อยกลับไปเพียงประโยคสั้น ๆ ด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง ที่ช่างต่างกับจิตใจที่ร้อนรุ่มเหลือเกินแต่ด้วยแววตาดวงน้อยที่เต็มเปี่ยมไปด้วยไฟปรารถนาที่อยากจะเห็นโลกกว้าง ทำให้ฉันที่แม้จะอยากปฏิเสธใจแทบขาด แต่จำต้องเก็บความต้องการนั้นเอาไว้แล้วเลือกหาทางออกที่ดีที่สุดในเวลานี้“ถ้าพี่แดนอยากไปแม่ก็จะอนุญาตครับ...เพียงแต่ ณ เวลานี้มันยังเร็วเกินไปที่พี่แดนจะไปบ้านท่านปู่ด้วยเหตุผลแรก แม่เองก็ใกล้ที่จะคลอดน้องแล้วแม่คงจะไปกับพี่แดนด้วยไม่ได้ พี่แดนคงไม่อยากให้แม่ไปคลอดน้องบนฟ้าใช่ไหมครับ” ฉันค่อย ๆ อธิบายให้ลูกชายตัวน้อยฟัง“ส่วนเหตุผลที่สอง แม่อยากให้พี่แดนโตกว่านี้อีกสักหน่อย อยากให้พี่แดนโตจนสามารถดูแลตัวเองได้แม้ในวันที่พ่อกับแม่ไม่ได้อยู่เคียงข้าง เพราะฉะนั้นถ้าพี่แดนอยากจะไปบ้านท่านปู่จริง พี่แดน

--- ดีแลน Talk ---“ที่ท่านพูดเมื่อสักครู่มันหมายความว่ายังไงครับ” ผมเปิดปากถามคนที่มีศักดิ์เป็นพ่อแม้ว่าผมจะไม่เคยนับว่าเขาเป็นพ่อก็ตาม“แล้วแกคิดว่าไงล่ะ...” ก่อนที่คนเจนสนามอย่างเฒ่าเจ้าเล่ห์จะยักคิ้วพูดหยั่งเชิง“พูดมาตรง ๆ เถอะครับ ผมรู้ว่าการที่คุณเทียวไปเทียวมาแบบนี้คงไม่ได้เป็นเพราะคิดถึง...เอ่อ...หลาน” ผมพูดไปด้วยรู้เจตนาคนตรงหน้าดีแต่อยากได้ความชัดเจน“เฮ้อ...ดีแลนแกพูดอย่างนั้นมันก็ดูจะดูถูกจิตใจฉันเกินไปนะ ฉันน่ะคิดถึงหลานจริง ๆ และอยากเจอเขาด้วย แต่ถ้าจะให้ฉันพูดตรง ๆ ฉันคิดว่าแกคงรู้สถานการณ์ของทางฝั่งตระกูลฉันดี และฉันก็รู้ดีว่าแกไม่โง่ที่จะไม่รู้เจตนารมณ์ของฉัน เพราะแกย่อมรู้ดีที่ฉันทำแบบนี้มันก็เพื่อแกเอง...” คนเป็นพ่อของผมพูดโดยที่มือบรรจงลูบไปที่หัวของลูกชายผมอย่างแผ่วเบา อีกทั้งยังมองดูเด็กน้อยด้วยสายตาอ่อนโยนซึ่งผมไม่เคยได้เห็นมาก่อนจากเขา“เพื่อผมเหรอ ผมว่าท่านทำเพื่อตัวเองมากกว่านะ” ผมแสยะยิ้มมองคนตรงหน้าอย่างเหลือจะเชื่อในสิ่งที่เขาพูดออกมา“ทำไมแกถึงคิดแบบนั้นกับพ่อได้ล่ะ...” ก่อนที่คนสูงวัยจะเบนสายตาจากหลานชายตัวน้อยมายังบุคคลที่เป็นลูกชายตนเองแทน พร้อมกับมอง

แต่เหนือสิ่งอื่นใดก็คงเหมือนกับที่ท่านชีคได้พูดเอาไว้ ว่าสิ่งที่ไม่อาจเปลี่ยนได้นั่นก็คือเขายังคงเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของท่านชีคเขาจริง ๆ และยังคงมีสิทธิ์ในตำแหน่งผู้สืบทอดโดยชอบธรรม เพียงแต่เขาที่ไม่ต้องการตำแหน่งนั้นกลับไม่อาจปฏิเสธได้เต็มปากว่าถ้าหากถึงเวลาจวนตัวที่ตำแหน่งท่านชีคว่างขึ้นมาจริง ๆ เขาจะปฏิเสธมันได้อย่างไรเพราะด้วยกฎประหลาดที่ถูกกำหนดขึ้นมาว่าถ้าหากท่านชีคองค์ปัจจุบันไม่อาจมีทายาทสืบทอดตำแหน่งต่อไปได้ ทุกอย่างจำต้องรีเซตใหม่โดยการกำจัดสายเลือดที่เกี่ยวข้องที่ไม่อาจดำรงตำแหน่งผู้สืบทอดได้ให้หมด เพื่อไม่ให้เป็นเสี้ยนหนามหรือเป็นภัยคุกคามในตระกูลต่อไปที่จะได้ขึ้นมาครองตำแหน่งนี้แทนหลังจากที่ฉันได้ฟังเรื่องราวต่าง ๆ จากปากผู้เป็นสามี ฉันถึงกับหน้าถอดสีทันที ก่อนจะเอ่ยปากถามเขาไปถึงข้อสันนิษฐานในข้อตกลงที่ในวันนี้ท่านชีคชาดีฟคิดจะมาพูดกับพวกเรา“ถ้างั้นพี่ดีนคิดว่าเพราะอะไรท่านชีคถึงมาหาเราที่นี่ค่ะ” ฉันถามออกไปด้วยสีหน้าเป็นกังวล“ก็อย่างแรกข่าวที่เราแต่งงานหลุดออกไปที่ประเทศนั้นในวงศ์ตระกูลของท่านชีคต่างรู้ว่าพี่เป็นลูกของเขา แต่ด้วยอำนาจของเขาที่ยังคงเข้มแข็งอยู่พี่ถึ