บทที่ 243 วิกฤตของบริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม

เมื่อเธอลืมตาขึ้นมา ภาพห้องสีขาวซีดก็เข้ามาในสายตาของเธอ

“คุณตื่นแล้วหรอ?”

“เรย์ เซียร์ร่า?”

เธอมองไปรอบ ๆ เพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงแดดจ้านอกหน้าต่าง เธอไม่ได้ถามว่าทำไมเธอถึงอยู่ในโรงพยาบาล

ความทรงจำของเธอถูกตัดไปก่อนหน้านี้ ในตอนนี้เธอตื่นขึ้นมาแล้ว ความทรงจำที่กระจัดกระจายเหล่านั้นก็ค่อย ๆ กลับมาหาเธอ

เธอนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น มาดามดันน์

เธอถามคนข้าง ๆ เธออย่างช้า ๆ “เขาอยู่ที่ไหน?”

“ฌอนไม่อยู่ที่นี่”

“ฉันกำลังพูดถึงมาดามดันน์”

เรย์ได้ยินสิ่งที่เธอพูด เขาก็รู้สึกโกรธในทันที

“ฌอนไม่มีความสำคัญในใจคุณเลย จนไม่สามารถเทียบกับมาดามดันน์ได้เลยหรือ?” เขาหัวเราะเยาะ “เจน ดันน์ คุณเคยรัก ฌอน สจ๊วต บ้างไหม?!”

ถ้าเธอรักเขา แล้วเธอจะทำตัวเฉยเมยได้อย่างไร?

เมื่อเจนได้ยินคำพูดเหล่านั้น ความไร้สาระก็พรั่งพรูออกมาจากใจของเธอ

เธอมองเรย์อย่างระมัดระวังและจริงจัง

"มองอะไร?" เรย์เดินเข้ามาด้วยความโกรธและความอัปยศอดสูการจ้องมองแบบนั้นคืออะไร?

เขาไม่คิดว่าคำพูดของเขาฟังดูไร้สาระ

หญิงสาวบนเตียงถอนสายตาและมองไปนอกหน้าต่างแทน

“ฉันกำลังคุยกับคุณอยู่นะ! คุณหูหนวกหรือเปล่า?” เรย์โกรธ