หาเลขา
15 ปี ต่อมา... "นายครับๆ เอกสารพวกนี้ ให้ผมกองไว้ไหนครับ" เต็มลูกน้องคนสนิทของบรูคลิน ประธานบริษัทขุดเจาะน้ำมัน ขนาดใหญ่ในเครือ อีแวนสัน กรุ๊ป ที่ตอนนี้เป็นบริษัทยักษ์ใหญ่อันดับ 1 ของระดับทวีปเลยก็ว่าได้ เพราะเขาทำการค้ากับประเทศใหญ่ๆ หลายประเทศในทวีปแอฟริกา บรูคลิน เป็นลูกชายฝาแฝดสาม ของบอมพ์กับเฟร์ย่า ที่ได้สร้างบริษัทขุดเจาะน้ำมันนี้ขึ้นมา และเขาก็รับช่วงต่อหลังจากพ่อเริ่มวางมือกับธุรกิจ เขารับทำธุรกิจต่อได้เพียงไม่นานก็พาบริษัทขึ้นอันดับหนึ่งอย่างรวดเร็ว ด้วยความยังเป็นวัยรุ่นที่อายุเพียง 25 ปี หล่อเหลา หุ่นสมาร์ท และที่สำคัญยังโสด ชายหนุ่มผิวขาว ผมดำ นัยย์ตาดำขลับ ปากอมชมพูธรรมชาติระเรื่อ สวมชุดสูทสีดำทับเชิ้ตดำ สวมแว่นตาสีใส ละสายตาจากเอกสารตรงหน้าพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองเต็ม ลูกน้องคนสนิทและเป็นผู้ติดตามดูแล บอดี้การ์ดให้กับเขา อีกทั้งยังช่วยเขาทำงานในบริษัทอีกด้วย พูดได้ว่าเขาครบเครื่องยังไง ลูกน้องก็ครบเครื่องแบบนั้น "เมื่อไรมันจะหมดสักทีวะ เอกสารที่กูต้องเซ็นเนี่ย" บรูคลินเอ่ยบ่น กับลูกน้องที่เอาแต่ยกเอกสารมากองทับถมกันจนท่วมหัวเขา อันเดิมก็ยังไม่เสร็จ อันใหม่ก็ทับเพิ่มขึ้น "อีกเยอะครับนาย บอกแล้วให้หาเลขา" เต็มพูดในขณะที่ยังขนเอกสารมากองบนโต๊ะ "มึงหามาสัมภาษณ์ให้เร็วที่สุดเอาที่ทำงานเป็นเลย กูขี้เกียจรอขี้เกียจสอน เรียกเงินเดือนเท่าไรเท่านั้น ขอให้ทำงานได้" เขาสั่ง "ได้เลย ไปหาก่อนนะ นายอ่านคนเดียวไปก่อนนะ" เต็มพูดจบก็วิ่งออกไปจากห้องทำงานของเจ้านายทันทีโดยที่ไม่สนใจฟังอะไรจากเขาอีก "ไอ้นี่!! ทิ้งกูเลย" บรูคลินพูดให้ลูกน้อง ก่อนจะก้มลงไปอ่านเอกสารต่อ ผ่านไปหลายชั่วโมงจนกระทั่งเกือบสี่ทุ่ม ชายหนุ่มละสายตาจากเอกสารเล่มสุดท้ายอีกครั้ง เขาปิดเอกสารลง "เสร็จสักที ไอ้เต็มยังไม่กลับมาอีก ไปหาเลขาถึงประเทศไหนวะ" เขาบ่นออดแอดให้ลูกน้อง แต่รู้สึกเหมือนเต็มที่เขาเพิ่งพูดถึงจะตายยาก เพราะเขาพูดจบเต็มก็เปิดประตูห้องทำงานเข้ามาพอดี พร้อมกับเสียงจามดังลั่น "ฮัดเช้ยยย!!" "เพิ่งบ่นถึง ก็มาเชียว" บรูคลินพูดกับเต็มที่เข้ามา "บ่นหรือด่าครับ ทำไมจาม ผมได้เลขามาแล้วนะ เริ่มงานพรุ่งนี้ได้เลย" เต็มรายงานเจ้านาย "มึงไปหาประเทศไหนมาวะ หายไปทั้งวัน" บรูคลินแกล้งแซวลูกน้อง "ได้สาวต่างชาติ จากประเทศจีนครับ" "นี่มึงหาต่างชาติมาจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย" "ผมจะพูดเล่นทำไม สาวรุ่นใหม่ไฟแรง พร้อมเริ่มงานครับ" "เออๆ เอามาเถอะ ขอให้ทำงานได้ก็พอ" "ครับ เธอพร้อมเริ่มงานพรุ่งนี้ นายจะให้มาสัมภาษณ์ก่อนไหมพรุ่งนี้ มาดูตัว" เต็มเอ่ยแซวเจ้านาย เพราะเขารู้ดีว่าเจ้านายของเขาเป็นคนไม่ค่อยยุ่งกับเรื่องของผู้หญิง จะรับพนักงานสักคนก็เลือกเยอะ จนตอนนี้ในบริษัทส่วนใหญ่มีแต่ผู้ชายเต็มไปหมด น้อยที่จะมีผู้หญิง แต่ก็ต้องเป็นผู้หญิงที่ทำงานเป็นแล้วเท่านั้นนะ เพราะเขาไม่สอนผู้หญิงเลย ให้พนักงานชายสอนเอง แล้วคราวนี้จะรับเลาขาส่วนตัวทั้งที ก็คงเลือกเยอะกว่าเดิม เพราะคราวนี้เขาต้องการเลขาส่วนตัวที่สามารถไปไหนมาไหนต่างประเทศกับเขาได้ ทำงานกับเขาได้แบบดึกๆ ดื่นๆ ข้ามคืน "ไม่ต้อง! กูคิดว่าจะรับคนนี้มาทำแค่ที่บริษัทนี่แหละ" บรูคลินตอบลูกน้อง "อ้าว ทำไมล่ะครับ เลือกเยอะอีกละ" "ไม่ได้เลือกเยอะ ไม่ชอบให้ใครมาอยู่ใกล้ๆ มากเกินไป ผู้หญิงจุกจิกน่ารำคาญ" "งั้นเจ้านายต้องหาเมียสักคนอย่างจริงจังแล้วครับ จะได้ชิน" "อยากตายหรือไง" "อ้าวก็จริงนี่ครับ ถ้านายมีเมียนะ จะหมดปัญหาการทำงานร่วมกับผู้หญิงจุกจิกเลยครับ รับรองจะชิวๆ ไปเลย" เต็มเชื้อเชิญเจ้านายให้คล้อยตาม แต่เขาก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ "มึงนี่วอนโดนตีน" "นาย...ผมถามจริงๆ คิดจะมีเมียไหม" เต็มถามด้วยใบหน้าที่จริงจัง พร้อมกับยื่นแก้วกาแฟที่เขาเพิ่งชงมาให้เจ้านาย "ยังไม่คิด ถามทำไม" "ผมทำงานกับนายมาก็นานแล้ว ยังไม่เห็นนายมีแฟน ไม่เห็นยุ่งกับผู้หญิงคนไหนเลย เคยนอนกับสาวสักครั้งไหมครับ" "ไม่เคย ถึงเวลามันก็มีเองแหละ" บรูคลินตอบ พร้อมกับยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ "ไม่ได้นะครับนาย ถ้าเราไม่ลงมือทำอะไรสักอย่าง ถ้าเอาแต่รอผู้หญิงวิ่งมาหาเราอาจจะไม่เจอคนที่ชอบนะ แต่ถ้าเราออกตามหาเราจะเจอคนที่ถูกใจ" เต็มพยายามคะยั้นคะยอเจ้านาย "เจอแล้วยังไง" เขาถามกลับ "เจอแล้วก็เอามาเป็นของตัวเองไงครับ" "ไม่มีหรอก คนที่ถูกใจ ถ้าเจอแล้วต้องทำไง" "เดี๋ยวสักวันหนึ่งนายเจอจริงๆ คนที่นายชอบตั้งแต่แรกเจอ นายจะอยากมีเธออยู่ข้างๆ และนายก็จะทำทุกอย่างให้ได้เธอมาโดยที่ไม่ต้องมีใครคอยบอก" "หึ ไม่มีทาง ว่าแต่มึงเถอะ พูดเหมือนคนมีเมียแล้ว" บรูคลินตอกกลับลูกน้อง ทั้งๆ ที่มันเองก็ยังไม่มีเมีย ไม่มีแฟนด้วยซ้ำ แต่พูดเหมือนช่ำชองยังไงอย่างนั้น "อ้าวๆ ถึงผมจะไม่มีเมีย ไม่เคยคบใคร แต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่ได้ชอบใครนะครับ อีกอย่างผมจะเอาเวลาไหนไปมีเมียครับ ทำงานกับนายแทบ 24 ชั่วโมง" เต็มตอบเจ้านาย เหมือนกับบ่นไปในตัวให้เจ้านายได้ยิน "จะบอกว่ากูใช้งานหนัก?" "ไม่ได้พูดนะครับ เจ้านายคิดไปเอง คิดถูกด้วย" "คุยกับมึงปวดหัว วันนี้ไปคลับ กูอยากพักสมอง งดรับงานเอกสารจนกว่ากูจะหาเลขาได้" "งั้นพรุ่งนี้รับอีกสองกอง" "กวนตีน หรือไม่ได้ฟังที่กูพูดเมื่อกี้" บรูคลินหยุดชะงักการจิบกาแฟแล้วมองหน้าลูกน้อง "ได้ยินคร้าบบบ แต่เจ้านายบอกเองว่าให้ได้เลขาก่อน แต่นี่เจ้านายได้เลขาแล้วไงพรุ่งนี้" เต็มพูดพร้อมกับทำลอยหน้าลอยตาให้เจ้านาย "คุยกับมึง ยิ่งคุยยิ่งปวดหัว" บรูคลินบอก พร้อมกับหันไปให้ความสนใจกับกาแฟแก้วเดิม "ไม่ใช่แค่นายที่ปวดหัวครับ ผมก็ปวด มีเจ้านายแบบนี้" เต็มกล่าว "ทำไม? มีกูเป็นเจ้านายแล้วมันทำไม" บรูคลินหันไปทางลูกน้องด้วยใบหน้าจริงจัง "ไม่ทำไมนี่ครับ แค่เสียดายความหล่อ หล่อซะเปล่าครับ แต่ใช้ประโยชน์ไม่เป็น เหมือนพระเจ้าให้ความหล่อมาแต่ลืมให้วิธีใช้" เต็มพูดยืดยาวให้เจ้านายตัวเองฟัง เผื่อเขาจะคิดได้บ้าง "ใช้เป็น แต่กูเลือกใช้ จบนะ" บรูคลินสวนกลับลูกน้อง ความจริงแล้วเขากับลูกน้องค่อนข้างสนิทกันมาก เต็มทำงานกับเขาแบบไว้เนื้อเชื่อใจกันมาตั้งแต่เขายังเรียนไม่จบ และก็ทำงานด้วยกัน ตัวติดกันตลอดแทบจะ 24 ชั่วโมง จะมีก็แค่เพียงตอนนอนเท่านั้นที่ยังไม่ได้อยู่ด้วยกัน "ใช้เป็นก็หัดใช้ครับ อย่าเลือกเยอะ เดี๋ยวแก่เสียก่อน" เต็มเหน็บเจ้านาย "มึงก็ว่าแต่กู ตัวมึงก็หาเมียให้ได้ก่อน จะมาแก่ไปเปล่าๆ พร้อมกูไม่ได้นะ กูรำคาญมึง" "ผมพนันได้เลยว่า ผมได้เมียก่อนเจ้านายแน่นอน" "ทำไมมั่นใจขนาดนั้น" "มั่นใจดิ ก็คืนนี้ผมจะไปคลับเจ้านาย" "ไปทำไรของมึง" "ไปหาเมียสิครับ" "ไปหาในนั้น จะได้คนดีได้ไง" "คนดีๆ มีเยอะครับ หาให้เจอก็พอ ถ้าเจอคนไม่ดี เอาเสร็จก็แค่แยกย้าย" "มึงทำไปคนเดียวเหอะแบบนั้น" "เดี๋ยวนายเจอคนที่ชอบตั้งแต่แรกเจอ นายจะเข้าใจว่า การอยากมีเมียมันเป็นยังไง" "เออ!! กูอวยพรให้มึงได้เมีย" "แล้วนายไม่ไปด้วยเหรอ คืนนี้ ไปพักสมอง งานรออีกเยอะนะ ไม่พักตอนนี้ไม่รู้จะได้พักอีกเมื่อไร" "เออ จะไปหาอาเบย์ด้วย" "หาเมียด้วยนะครับ" เต็มคะยั้นคะยอ "พูดมากจริง จะไปก็ไป เร็วๆ" พูดจบบรูคลินก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงาน และเดินนำออกไปขึ้นรถทันที เต็มหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะวิ่งตามผู้เป็นนายไป คืนนี้เขาตั้งใจจะหาผู้หญิงให้เจ้านายสักคน มาแบ่งเบาภาระให้กับเขา เจ้านายเขาจะได้เป็นผู้เป็นคนเหมือนคนอื่นเขาเสียที...ตอนจบและตอนเริ่มต้น...(จบ) “พ่อแม่ของแสนซนคือฉันเองแหละ” เสียงทุ้มแหบ ดังขึ้นจากด้านหลังของทุกคน ทุกคนที่อยู่ในห้องอาหารต่างหันไปตามต้นเสียงเป็นตาเดียว สร้างความตกใจให้กับแสนซนและความแปลกใจให้กับคนอื่นๆ ยกเว้นบรูคลินและเต็ม “อาเบย์ อาคีย์!” เลดี้และลิลลี่วิ่งเข้าไปกอดแขกผู้มาใหม่ด้วยความดีใจ “ว่าไงสองสาว” เบย์และคีย์กอดตอบ “ไม่เจอกันตั้งนานเลยนะคะ ไม่มาหาหลานๆ เลย” เลดี้บอกผู้เป็นอา “ถึงมาก็ไม่เจอ เราทั้งเรียน ทั้งเที่ยวกันบ่อย” เบย์บอก “ไม่ได้ไปแล้วค่ะ หลังจากนี้ ต้องทำงานจริงจังแล้ว” ลิลลี่บอกในขณะที่ยังกอดอาคีย์ของพวกเขาอยู่ “หมายความว่ายังไงพี่เบย์ ที่พูดเมื่อกี๊” เฟร์ย่าถามเบย์ พี่ชายคนสนิทที่เป็นฝาแฝดกับสามีของตัวเอง “ก็หมายความว่า ถ้าเธออยากจะคุยกับผู้ปกครองของแสนซนเรื่องพวกเขาทั้งสอง จะมาขอแสนซนก็มาคุยกับฉันได้เลย” เบย์พูดกับเฟร์ย่า “เพราะพวกเราคือพ่อกับแม่ของแสนซน คนที่เลี้ยงแสนซนมาตั้งแต่แบเบาะ” คีย์พูดสมทบ “พวกเราไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย จะได้ช่วยกันเลี้ยง” เฟร์ย่าพูดต่อ “พ่อและแม่ของแสนซนเป็นคนของพี่เอง ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตตั้งแต่แสนซนยังเด็กมากๆ
ทางออกที่ดี... “เจ้านายว่ายังไงนะ” เต็มถามย้ำอีกครั้ง เขาไม่ค่อยแน่ใจเรื่องที่เขาได้ยิน “มึงอยากมีเมียไหม” บรูคลินถามเต็มอีกรอบ เขาอยากหาทางออกให้เรื่องนี้ แต่ก็อยากให้ดีกับทั้งสองฝ่าย รวมถึงผู้ที่จะมาช่วยแก้ปัญหาเรื่องนี้ด้วย ด้วยความสมัครใจ “หมายความว่า...” เต็มถามบรูคลิน อย่าบอกนะว่ามันจะเป็นอย่างที่เขาคิดไว้ “มึงช่วยกูได้ไหม” “นายจะให้ผมแต่งงานกับยัยเจ้าหญิงเอาแต่ใจนั่นเหรอ” เต็มถามออกไปตรงๆ “เธอยังซิง เธอไม่ได้เป็นคนเลว ไม่ได้ทำอะไรที่เลวร้ายถึงขนาดฆ่าคน แกก็รู้” บรูคลินเริ่มสาธยายข้อดีของชีร่าห์ให้เต็มฟัง เพื่อจะให้เต็มเคลิ้มและช่วยเขา แต่ความจริงแล้ว เต็มไม่ได้รังเกียจอะไรชีร่าห์ เขามองเธอน่ารักเอาแต่ใจด้วยซ้ำ บางครั้งเขาก็อยากจะปราบพยศของเธอให้อยู่ด้วยมือของเขา “ผมจะช่วยก็ได้ แต่...ผมไม่ได้จะช่วยเจ้านายกับคุณแสนซนหรอกนะ อย่ายิ้ม ผมช่วยเพราะผมรู้สึกว่าผมชอบยัยเจ้าหญิงนั่นขึ้นมาแล้ว และผมก็กลัวว่าจะไม่มีคนเอาเธอ เสียของ” เต็มบอกเจ้านาย พร้อมกับหันไปทางชีร่าห์ที่ยืนร้องไห้สำนึกผิดอยู่ข้างพ่อและแม่ของตัวเอง ชีร่าห์ต้องยอมรับกับชะตากรรมของตัวเอง ที่ต่อจากนี้เธอจ
มึงอยากมีเมียไหม? จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ ซ่าาา ซ่าาาา เสียงนกร้องและเสียงน้ำตกดังผสานเสียงกันในยามเช้าตรู่ ร่างบางเปลือยเปล่า แผ่นหลังขาว กอดร่างหนาที่เปลือยเหมือนกันอยู่ใต้ผ้าห่มนุ่มภายในห้องนอนของแสนซน “อืมมม” ร่างหนาเริ่มรู้สึกตัว เมื่อมีแสงจากด้านนอกสาดส่องเข้ามาผ่านช่องหน้าต่างด้านหลังห้อง ด้านหน้าก็มีน้ำตก เสียงน้ำตกที่ดังตลอดทั้งวัน ทั้งคืนไม่มีวันหยุด ทั้งสองกลับจากแท่นดูดาวเมื่อคืน มาบรรเลงเพลงรักกันต่อที่ห้องอีกสองสามรอบ ผสานเสียงครางแข่งกับเสียงน้ำตก จนพอใจทั้งคู่ และก็ผล็อยหลับไปจนเช้า ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูด้านนอก และเสียงขออนุญาตดังขึ้นตามมา “ท่านบรูคครับ ท่านพ่อเฒ่าเชิญไปพบครับ” เสียงชายคนหนึ่ง คาดว่าน่าจะเป็นชาวบ้านในเผ่า “อืม เดี๋ยวออกไป” เขาตอบออกไปเสียงดัง บรูคลินปลุกแสนซนที่นอนหลับพริ้มสนิทหนุนแขนแกร่งของเขา ก่อนจะรู้ตัวว่าเมื่อสักครู่ที่มีคนมาตามเขา เรียกชื่อเขาให้ไปพบกับท่านผู้เฒ่า ทั้งๆ ที่เขานอนอยู่ในห้องแสนซนแท้ๆ ทำไมพวกนั้นถึงรู้ได้ และที่ท่านผู้เฒ่าเรียกเขาไปพบ ก็คงไม่แคล้วว่าจะเป็นเรื่องนี้แน่ๆ “ใครมาหรอคะเมื่อกี๊” แสนซนงัวเงียถามเขา
คำมั่น สารภาพรัก (NC) “อ๊าาาาา” ปึก ปึก ปึก เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นไปทั่วบริเวณนั้น ผสมปนกับเสียงครางเล็กหวานเซ็กซี่ เขาผลักร่างคนตัวเล็กให้ล้มตัวลงนอนราบ แผ่นหลังนาบไปกับแท่นแผ่นหิน ที่เอาไว้นั่งดูดาว เขาโน้มตัวตามมา มือหนาจับข้อเท้าเล็กให้อ้าออกกว้าง พร้อมกับยกขึ้นสูงพาดบ่าแกร่ง ออกแรงกระแทกเข้าช่องรักอย่างหนักหน่วง โดยไม่อดกลั้นอีกต่อไป ตับ ตับ ตับ เสียงเนื้อกระทบเนื้อจากแรงกระแทกของสะโพกสอบ ที่กระแทกกระทั้นเข้ามาเต็มแรงตามจังหวะความปรารถนาของเขา แรงขึ้น แรงขึ้น ทวีเพิ่มมากขึ้น “อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊าาาพี่จ๋า ดะ...เดี๋ยว มะ...มีคนมาเห็น อ๊ะ...” แสนซนเสียงกระเส่าทั้งคราง ทั้งบอกเขา “ก็ช่าง พี่ทนไม่ไหวแล้ว” เขาบอก ทั้งๆ ที่ยังกระแทกช่วงล่างไม่ยอมหยุด “อ๊ะ...อ๊าาาพี่บรูค แสนเสียว อ๊าาา” เสียงครางของแสนซนกระเส่าเซ็กซี่ ทำเอาความต้องการของเขาเพิ่มทวีมากขึ้นไปอีก ทั้งจากฤทธิ์ยา ทั้งจากอารมณ์ดิบของเขาเอง ตับ ตับ ตับ “โคตรดีเลยที่รัก พี่รักแสนนะ อ๊าาาส” เขาบอกรักในเวลานี้ ทำเอาคนได้ยินที่อยู่ใต้ร่าง หัวใจพองโต จนอยากให้เขาเพิ่มความแรงมากขึ้นตามใจเขา “อ๊าาา อ๊ะ... พะ.
ช่วยพี่หน่อยนะ(nc) ผลัก!!! เสียงของบรูคลินผลักร่างของลินซาให้ล้มลงนอนราบบนที่นอนหนานุ่ม โดยมีร่างหนาของบรูคลินที่ตอนนี้ใบหน้าคมเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ พลิกขึ้นคร่อมร่างลินซา แล้วตรึงข้อมือเล็กขึ้นเหนือศีรษะนั้นทันที ชายหนุ่มจ้องลึกดวงตาดุกร้าว ก่อนกดเสียงทุ้มต่ำร้องถาม อย่างสะกดกลั้นทั้งความโกรธและอารมณ์ต้องการดิบเถื่อนของตัวเองไว้ แม้ว่าจิตใจจะปฏิเสธอย่างหนักหน่วง แต่ร่างกายเจ้ากรรมที่โดนยาสมุนไพรของชาวทะเลทราย เป็นยาปลุกกำหนัด อย่างเช่นเดียวกับที่ชีร่าห์เคยเอาให้เขากิน “เธอวางยาฉัน เพื่ออะไร?” บรูคลินถามอย่างสะกดกลั้น “ขะ...ข้า ต้องการท่าน ข้ายังไม่มีสามี ท่านเองก็ยังไม่มีเมีย แต่งงานกับข้าเถิด” ลินซาเอ่ยความรู้สึกให้บรูคลินฟัง “บอกคนอื่นห้ามผิดผี แต่ตัวเองจะทำเสียเอง” บรูคลินพูด คล้ายเป็นการต่อว่าหญิงสาว “ถ้าผิดผีกันแล้ว ก็ต้องแต่งงานนี่เจ้าคะ ท่านก็ต้องแต่งงานกับข้า” ลินซายังไม่ลดละความพยายาม “คงจะเป็นแบบนั้นไม่ได้หรอก แม้ว่าฉันจะยังไม่แต่งงาน แต่ฉันก็มีเมียแล้ว หากผิดผีกับเธอ เธอที่เป็นคนของเผ่านี้จะรู้ดีว่าการผิดลูก ผิดผัวคนอื่น มันร้ายแรงกว่าผิดผีขนาดไหน!” บรูคล
อิจฉา ซ่า....ซ่า.... เสียงซ่าของน้ำตกที่ตกกระทบลงสู่พื้นในยามเช้า จริงๆ แล้วมันก็ตกดังตลอดเวลา ทั้งคืน ทั้งวันนั่นล่ะ เพียงแต่คนที่อยู่ที่พักนี้ได้ยินจนชินหู เวลานอนก็ใช้เสียงน้ำเป็นเสียงกล่อมให้หลับแทน ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าของคนเดินบนพื้นบ้านที่ทำจากไม้ทำให้ถึงแม้จะเดินเบาและเดินนิ่มแค่ไหน ก็มีเสียงอยู่ดี ก๊อก ก๊อก ก๊อก มือบางของลินซาเคาะประตูห้อง เป็นมารยาท ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปเบาๆ ลินซามาพร้อมกับอาหาร และยาแก้ปวด แก้อักเสบต่างๆ เอามาให้ชายหนุ่มที่อยู่ในห้องนี้ เปิดประตูเข้ามา ลินซากลับแต่ความว่างเปล่า ลินซาก้าวเข้ามาในห้อง พบว่าไม่มีใครอยู่ในห้องเลย เธอจึงวางถาดอาหารและยากับโต๊ะที่อยู่ข้างเตียง เตรียมจะเดินไปดูในห้องน้ำ หากว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้องน้ำ แสดงว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้องนี้ และก็ไม่รู้ว่าไม่อยู่ตั้งแต่ตอนไหน หรือตั้งแต่เมื่อคืน แต่ก่อนที่ลินซาจะได้เปิดประตูห้องน้ำ เสียงหนึ่งก็ดังขัดขึ้น “เข้ามาทำไม” เสียงทุ้มถาม ดังขึ้นจากด้านหลัง ลินซาหันไปตามต้นเสียง พบว่าชายหนุ่มที่น่าจะนอนป่วยอยู่ในห้องนี้ ยืนเกาะขอบประตูถามหญิงสาวที่เข้ามาในห้องที่เขาพักอยู่ “อะ...