บทที่ 126

ขณะที่เขาเปิดประตูอยู่นั้น ไป๋หยวนหยวนก็ยังคงจับมือกับฝานเฉินซี และยิ้มอย่างมีความสุขทั้งยังพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนกับคุณแม่ว่า "คุณแม่คะ เราคือครอบครัวเดียวกันนะคะ เราจะให้ชิงหยูมาที่บ้านของเราบ่อยๆ ในวันข้างหน้านี้นะ"

“หยวนหยวน แม่โล่งใจจริงๆที่เธอคิดอย่างนั้น แม่กังวลว่าลูกสาวทั้งสองคนจะเข้ากันไม่ได้ซะอีกนะ”

ฝานเฉินซีไม่รู้ว่าเธอกำลังวางแผนอะไรอยู่ และยังคงฝันถึงการกลับมาอยู่ด้วยกันกับซูชิงอวี่เสมอ

ไม่มีใครรู้หรอกว่าไป๋หยวนหยวนรู้สึกตื่นเต้นแค่ไหนในตอนนี้ ระหว่างที่เดินทางมาที่นี่ เธอจินตนาการไว้ว่าซูชิงอวี่ จะต้องอับอายขนาดไหนอยู่นับครั้งไม่ถ้วน

ประตูเปิดออกอย่างช้าๆ และทุกคนก็ต้องตกตะลึงเมื่อเห็นว่ามีคนอยู่ข้างใน

และรอยยิ้มของไป๋หยวนหยวนก็ค้างนิ่งอยู่บนใบหน้าของเธอเช่นกัน

บนโซฟานั้นคนทั้งสองกำลังนัวเนียกันอยู่

ลี่ถิงเชินถอดเสื้อคลุมออกและสวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวเท่านั้น กระดุมหลายเม็ดของเสื้อถูกแหวกออกเผยให้เห็นผิวหนังหน้าอกเป็นบริเวณกว้าง

เมื่อเทียบกับความพิถีพิถันตามปกติของเขานั้น เขาจะเป็นคนมีที่ความยับยั้งชั่งใจ และมีความนึกคิด รวมทั้งมีสติอยู่เสมอ เพราะฉะนั้นรูปลักษณ์ที