ประธานลี่ ไว้อาลัยภรรยาที่รัก

ค่ำคืนที่มืดมิด เธอกลับเข้าห้อง และอาบน้ำอย่างโดดเดี่ยวเดียวดายน้ำร้อนที่ร้อนจัดช่วยขจัดความหนาวเย็นของเธอ เธอขยี้ตาแดงก่ำเดินเข้าไปในห้อง ผลักประตูออก ห้องเด็กที่ตกแต่งอย่างอบอุ่นปรากฏตรงหน้าเธอเธอเขย่ากระดิ่งเบาๆ เสียงเพลงสดใสจากกล่องดนตรีดังขึ้นภายในห้อง ไฟสีเหลืองสลัวทั่วห้อง ทั้งๆ ที่เป็นภาพที่อบอุ่นถึงที่สุด ซูชิงอวี่น้ำตาไหลออกมาไม่หยุดบางทีนี่คงเป็นกรรมตามสนองของเธอ เธอปกป้องลูกของตัวเองได้ไม่ดี ดังนั้นสวรรค์จึงพรากชีวิตของเธอไปซูชิงอวี่ปีนขึ้นไปบนเตียงทารกขนาดหนึ่งร้อยยี่สิบเซนติเมตร นอนขดตัวคุดคู้อยู่อย่างนั้น น้ำตาของดวงตาข้างซ้ายไหลมายังข้างขวา จากนั้นก็ไหลลงที่แก้ม ทำให้ผ้าห่มทารกที่อยู่ใต้ตัวเปียกชื้นไปหมดแล้วในตอนนี้เธอกอดตุ๊กตาตัวหนึ่งไว้แน่นแล้วพูดพึมพำ “ขอโทษนะลูก เป็นความผิดของแม่ทั้งหมด แม่ปกป้องลูกได้ไม่ดี ไม่ต้องกลัวนะ อีกไม่นานแม่จะไปอยู่เป็นเพื่อนลูกแล้ว”หลังจากลูกเสียจิตใจของเธอแย่มาโดยตลอด เหมือนดอกไม้อันบอบบางที่เหี่ยวเฉาไปทุกวันเธอมองดูค่ำคืนที่มืดมิดแล้วคิดในใจว่าเพียงแค่ทิ้งเงินก้อนนี้ไว้ให้พ่อ เธอก็ไปหาลูกของตัวเองได้แล้วเช้าวันรุ่งขึ้น ฟ้

ฝานเฉินซีจากไปตอนที่ซูชิงอวี่อายุ 8 ขวบ วันนั้นเป็นวันเกิดของซูฉี่ผิง เธอกลับไปเตรียมงานวันเกิดให้พ่อด้วยความดีใจ แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็นข้อตกลงหย่าร้างหนึ่งใบของพ่อแม่เพื่อไล่ตามเธอซูชิงอวี่ล้มลุกคลุกคลานกลิ้งตกจากบันได รองเท้าหลุดแล้วก็ยังไม่รู้ตัว เธอกอดขาของฝานเฉินซีแล้วร้องไห้ตะโกนไม่หยุด “แม่คะ อย่าไปเลยนะคะ!”ผู้หญิงที่สูงส่งลูบแก้มนุ่มของเธอ “ขอโทษนะ”“แม่คะ ครั้งนี้หนูสอบได้ที่หนึ่งของชั้น แม่ยังไม่ได้ดูข้อสอบของหนูเลยนะ ต้องให้ผู้ปกครองเซ็นชื่อ”“แม่คะ แม่อย่าทิ้งหนูไปเลยนะ หนูจะเป็นเด็กดี หนูรับปากว่าต่อไปจะไม่ไปสวนสนุกแล้ว หนูจะไม่ทำให้แม่โมโหอีก หนูจะเชื่อฟัง ขอร้องคุณแม่…”เธอแสดงความตัดรักของตัวเองออกมาอย่างตื่นตระหนก หวังว่าหญิงสาวจะอยู่ต่อ ฝานเฉินซีบอกเธอแค่ว่า การแต่งงานของเธอกับพ่อไม่มีความสุข และตอนนี้เธอก็หาความสุขที่แท้จริงเจอแล้วซูชิงอวี่เห็นคุณลุงแปลกหน้าคนหนึ่งนำกระเป๋าเดินทางวางไว้บนรถแทนเธอ พวกเขาจูงมือกันออกไปส่วนเธอที่เท้าเปล่าวิ่งตามไปหลายร้อยเมตร จนกระทั่งล้มลงบนพื้นอย่างแรง หัวเข่ากับฝ่าเท้าถูกทิ่มแทงจนเป็นแผล เธอเหม่อมองดูรถที่ตามไปไม่ทันตอ

ลมแม่น้ำเย็นเยือกพัดมา เหมือนกับมีดที่เย็นเฉียบทะลุเข้ากระดูก ซูชิงอวี่ลุกขึ้นวิ่งไล่ตามไปแต่เธอประเมินค่าร่างกายในตอนนี้ต่ำไป วิ่งได้ไม่กี่เมตรก็ล้มลงบนพื้นอย่างแรง ประตูรถเปิดออก รองเท้าหนังแฮนด์เมดแวววาวคู่หนึ่งหยุดลงตรงหน้าของเธอเธอค่อยๆ มองไปยังกางเกงตรงทื่อของชายหนุ่มช้าๆ จากนั้นสบตากับดวงตาเย็นชาของลี่ถิงเชิน“ลี่…” ซูชิงอวี่เอ่ยปากอย่างอ่อนแอมือคู่หนึ่งที่ข้อต่อกระดูกชัดเจน ชั่วขณะซูชิงอวี่เหมือนเห็นวัยรุ่นชุดขาวในอดีตที่ทำให้เธอตกตะลึง เธอยื่นมือไปทางเขาโดยไม่รู้ตัวในตอนที่สองมือจะสัมผัสกัน ลี่ถิงเชินดึงมือกลับอย่างแรง ให้ความหวังกับเธอแล้วก็ดึงกลับอย่างไม่ไว้หน้า ทำให้ร่างกายของเธอที่ลุกขึ้นล้มลงบนพื้นอย่างแรงอีกครั้งเธอที่เดิมทีไม่ได้บาดเจ็บเมื่อล้มลงครั้งนี้ฝ่ามือทับเศษแก้วที่แตกอยู่บนพื้นพอดี รอยเลือดที่สะดุดตาไหลลงมาตามฝ่ามือดวงตาดำของเขาหยุดนิ่ง แต่กลับไม่มีท่าทางใดๆซูชิงอวี่งุนงงอยู่ครู่หนึ่ง เธอนึกถึงเมื่อก่อนตัวเองนิ้วโดนบาดแผลเล็กก็ถูกเขาพาไปโรงพยาบาลตอนดึกหมอที่เข้าเวรยังหัวเราะ “คุณผู้ชายท่านนี้ โชคดีที่คุณมาเร็ว ถ้ามาช้ากว่านี้หน่อยบาดแผลจะหายแล้ว

ซูชิงอวี่ก้มหน้าดู บนกระดาษสีขาวเขียนที่อยู่ของสุสานเอาไว้หรือว่าน้องสาวของเขาเสียชีวิตแล้ว? แต่การตายของน้องสาวของเขาเกี่ยวข้องอะไรกับพ่อของเธอด้วย? จากที่ซูชิงอวี่รู้เกี่ยวกับซูฉี่ผิง เขาไม่มีทางทำร้ายเด็กสาวคนหนึ่งได้รู้ว่าทั้งสองไม่มีทางเปิดเผยอะไรมาก ซูชิงอวี่ก็ไม่ได้ทำให้ทั้งสองคนลำบากใจต่อไป เธอเงียบสงัดจนถึงคฤหาสน์ตระกูลลี่ในตอนที่มาถึงสถานที่คุ้นเคยอีกครั้ง ซูชิงอวี่มีความรู้สึกมากมายเฉินเฟิงถามอย่างสุภาพ “คุณนายจะลงไปไหมครับ?”“ไม่แล้วล่ะ ฉันรอเขาอยู่ตรงนี้ดีกว่า”การเจอหน้ากันครั้งสุดท้ายของเธอกับเขาเหลือเพียงการหย่าร้าง เธอไม่อยากให้เกิดความวุ่นวายแทรกซ้อน ยิ่งกว่านั้นทุกสิ่งทุกอย่างของที่นี่แบกรับความทรงจำของทั้งสองคนไว้ เธอยิ่งไม่อยากเกิดความสัมพันธ์กับสถานที่ตรงหน้าถ้าจะโทษก็ต้องโทษผู้ชายคนนั้นที่ประคบประหงมเธอเอาไว้กลัวจะบินหนีไปต่อให้ตอนนี้เขาเย็นชามากขึ้นทุกครั้ง เธอก็จดจำแต่ความดีของเขาทั้งๆ ที่ควรจะเป็นคนที่เกลียดเข้ากระดูกดำ แต่เธอกลับเกลียดไม่ลงรถยังสตาร์ทอยู่ให้แอร์ร้อนกับเธออย่างต่อเนื่อง ในรถเหลือเพียงแค่เธอคนเดียว ซูชิงอวี่รู้สึกปวดกระเพาะขึ้

ซูชิงอวี่บ่นพึมพำที่หลุมศพอยู่นานถึงได้กลับไป เธอไม่มีเวลาโศกเศร้า เพราะเธอจำเป็นต้องตามสืบต่อจากรูปภาพที่เธอได้มาผู้หญิงที่พ่อพบเจอส่วนมากเป็นที่บริษัท ในตอนที่เธอเตรียมเริ่มต้นจากพนักงานของบริษัท เธอได้รับสายโทรศัพท์เป็นสายของอู๋เริ่นเด็กจากพื้นที่ภูเขาที่พ่อเคยช่วยเหลือ เสียงของเขาร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด “คุณหนูซู ผมเพิ่งกลับจากต่างประเทศก็ได้ยินข่าวที่คุณซูป่วยหนัก เขาเป็นยังไงบ้างครับตอนนี้?”“ขอบคุณในความเป็นห่วงนะ พ่อของฉันยังรับการรักษาที่โรงพยาบาล”“เฮ้อ คนดีแบบคุณซูสวรรค์ทำไมถึงทำกับเขาแบบนี้? ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะเขาช่วยเหลือพวกเรา พาพวกเราออกมาจากภูเขา พวกเราจะมีชีวิตแบบทุกวันนี้ได้อย่างไร?”ซูชิงอวี่มีความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัว หลายปีก่อนซูฉี่ผิงเริ่มช่วยเหลือเด็กๆ ในพื้นที่ภูเขาที่ยากจน หากลี่หลานหลุ่ยถูกจับตัวไปขายในเขาลึก เป็นไปได้ไหมว่าจะรู้จักกับคุณพ่อเพราะเหตุนี้?“พี่อู๋ พี่รู้จักนักเรียนเหล่านั้นที่คุณพ่อช่วยเหลือไหม?”“ผมติดต่อพวกเขาแทนคุณซูมาโดยตลอด ส่วนมากก็รู้จัก เพียงแต่หลายปีนี้ออกนอกประเทศขาดการติดต่อกัน หากคุณหนูซูต้องการความช่วยเหลืออะไร ไม่ว่าทรัพย