ตอนที่ : 16 แน่ใจนะว่าฮันนีมูน 4

ตอนที่ : 16 แน่ใจนะว่าฮันนีมูน 4

            “เว่อร์ไปแล้ว อ๊ะ!” วิเนตย์ดึงคนเถียงไม่หยุดเข้ามากอดแล้วเอนตัวลงนอนบนเตียงนุ่มไปด้วยกัน วธุกาดิ้นขลุกขลักเพียงเล็กน้อยก่อนจะสงบลงในอ้อมกอดของสามี หัวใจเต้นในจังหวะแรงเร็วด้วยกันทั้งคู่ จนไม่รู้ว่าเป็นเสียงเต้นของใครกันแน่ ชั่วอึดใจหนึ่งฝ่ายสามีก็กดจูบลงบนหน้าผากของภรรยาอย่างนุ่มนวล

            “ผมขอโทษที่พูดถึงเมียเก่าให้คุณได้ยิน ต่อไปนี้ผมจะไม่หลุดปากแบบนี้อีกแล้วคุณวาท” ดวงตาคู่สวยกะพริบถี่ๆ เพราะไม่คิดว่าจะได้ยินเขาพูดเรื่องนี้ออกมา หญิงสาวยิ้มน้อยๆ แบบคนเผื่อใจเจ็บไว้แล้ว

            “ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณวิเนตย์ ยังไงเสียเขาก็คือเมียคุณส่วนฉันก็แค่...คนอื่น” ขมขื่นอยู่ไม่น้อยที่ต้องเอ่ยคำนี้ออกมา คำว่า คนอื่น

            “อย่าพูดแบบนี้สิคุณวาท”

            “จะให้ฉันพูดแบบไหนคะ ยังไงมันก็คือความจริง ความจริงแล้วฉันไม่น่าแต่งงานกับคุณเลย ถ้าคุณป้าไม่เอาสินสอดไปให้คุณยายแล้ว หัวเด็ดตีนขาดฉันก็ไม่แต่งหรอก” วธุการะบายอย่างอึดอัดใจตรงหน้าอกล่ำๆ ของเขา ทำไมต้องอยู่ในท่านี้ด้วยนะหญิงสาวเองก็ไม่เข้าใจ เขานอนเหยียดตัวยาวโดยที่มีเธออยู่ในอ้อมกอด แถมซุกหน้าซบเหมือนคนยินยอมแบบนี้ด้วย

            “ผมเสียใจนะที่คุณพูดแบบนี้ ผมอุตส่าห์เลือกคุณ” คำพูดของวิเนตย์ดังแผ่วๆ เหมือนคนเอ่ยลอยๆ อย่างไม่ตั้งใจ

            “ฉันอยากมีครอบครัว แต่ว่า...คงไม่มีโอกาสนั้นแล้ว ฉันทำลายมันเองเพราะความโง่ของตัวเอง”

            “อย่าพูดแบบนี้สิคุณวาท เรากำลังฮันนีมูนอยู่นะ เราควรจะทำวันนี้ให้มีความสุขสิไม่ใช่ไปพูดถึงอดีตที่มันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้” วิเนตย์ตัดบทเพราะไม่อยากได้ยินน้ำเสียงเศร้าๆ ของภรรยาอีกต่อไป

            ‘อดีตที่กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้’ วธุกาเงยหน้าขึ้นมองสามีและจ้องเขาชนิดที่ไม่ยอมลดละให้แก่กัน ดวงตาคู่สวยหรี่แคบลงนิดๆ ก่อนจะประกายจ้าขึ้นเต็มดวงใหม่อีกครั้ง

            “มีอะไร ทำไมมองผมแบบนั้น” จนวิเนตย์อดที่จะสงสัยไม่ได้

            “คุณควรบอกตัวเองนะคะไม่ใช่ฉัน”

            เจ็บลึกไปถึงทรวงเลยทีเดียวสำหรับวิเนตย์ เขาจ้องตาคนพูดนิ่งๆ แล้วคลายอ้อมแขนออก ท่าทางของเขาเย็นชาในทันทีทำเหมือนวธุกาไม่ได้มีตัวตนอยู่ตรงนี้ ไม่ได้โกรธหญิงสาวเลยจริงๆ แค่อยากอยู่เงียบๆ สักครู่เท่านั้นเอง

            ฝ่ายภรรยาตีความหมายการเฉยชาของสามีว่าเขากำลังโกรธที่เธอกล้าไปแตะต้องเรื่องในอดีตของเขา หญิงสาวพลิกตัวออกจากท่อนแขนของเขา แล้วลุกขึ้นนั่งเดินกลับออกไปนอนอยู่บนเปลญวนเหมือนก่อนหน้า คนที่นอนอยู่บนเตียงมองออกไปข้างนอกดวงตาคู่คมเข้มมองนิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ หลับตาลงแน่นแล้วยกศีรษะกระแทกลงกับหมอนใบใหญ่สองสามที ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหาคนที่อยู่บนเปล

            “คุณวาทผมอยากเล่นน้ำ” ชายหนุ่มเดินมาเกาะเปลญวนของภรรยา

            “ก็เล่นไปสิคะ” อีกคนก็ทำเหมือนไม่สนใจ

            “ผมไม่มีเพื่อน”

            ตูม!!! ไม่ทันไรเสียงกระโดดน้ำจากห้องข้างๆ ก็ดังขึ้น วธุกาไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาแต่หันไปมองลูกค้าที่ลอยคออยู่ในน้ำ จากนั้นก็หันมามองสามี สื่อด้วยสายตาว่าเขามีเพื่อนแล้ว

            “ผมอยากเล่นน้ำ...กับคุณ มาฮันนีมูนกันนะคุณวาทจะปล่อยให้ผมเล่นน้ำคนเดียวได้ยังไง”

            “คนเดียวที่ไหนคนอื่นเขาก็เล่น”

            “คุณวาท”

            “อะไรอีกล่ะ”

            “ไปกันเถอะ เร็วเข้าให้ผู้ใหญ่รอมันไม่ดีนะ” วธุกาหันหน้าขึ้นมองคนที่บอกว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่ก่อนจะแบะปากออกคล้ายหมั่นไส้เสียเต็มประดา

            “อย่างคุณน่ะไม่ใช่ผู้ใหญ่แล้ว คนสูงอายุชัดๆ”

            “นี่กล้าว่าผัวตัวเองแบบนี้เลยเหรอคุณวาท นี่แน่ะ”

            “โอ๊ะโอ๊ะ! อย่าเล่นแบบนี้นะ อ๊าย! คุณวิเนตย์ฉันบอกให้หยุดไง” วธุกาตีมือเขาที่แหย่เข้ามาจิ้มเอว จนเธอสะดุ้งสะท้านเปลสั่นสะเทือนไปหมดแล้ว

            “จะลงน้ำได้หรือยัง” วิเนตย์ทำท่าจะคว่ำเปลของหญิงสาวลงให้รู้แล้วรู้รอดหากว่าไม่ได้รับคำตอบที่น่าพึงพอใจ

            “โอเคๆ พอแล้วๆ” ต้องยอมจำนนเพราะไม่อยากเจอดรรชนีแสนร้ายกาจของเขา

            “ดี งั้นลุกขึ้นไปหยิบเสื้อชูชีพมาสวมเดี๋ยวนี้” วิเนตย์บอกพร้อมชี้นิ้วไปตรงเสาที่แขวนเสื้อชูชีพไว้สองตัว

            “คนบ้าอะไรผีเข้าผีออก” บ่นไปพร้อมกับสวมเสื้อชูชีพไปด้วย

            “บ่นอะไรได้ยินนะ”

            “เปล๊า ว่าแต่คุณเถอะจะเล่นน้ำตรงไหน ก็ตามโปรแกรมนี่ต้องสี่โมงไม่ใช่เหรอถึงจะมีลอยคอในน้ำ”

            “ก็เล่นหน้าห้องนี่แหละ ปล่อยตัวจากจุดนี้ให้ลอยตามน้ำไปตรงท้ายรีสอร์ตโน่น จากนั้นก็ปีนขึ้นบันไดตรงท้ายรีสอร์ตเดินย้อนกลับมายังไงล่ะ” พูดพร้อมกับชี้นิ้วไปท้ายรีสอร์ตที่ไกลลิบลิ่ว

            “จะบ้าเหรอ ไม่ใช่ใกล้ๆ เลยนะ คุณจะลอยคอก็ลอยไปคนเดียวเถอะ ฉันจะเกาะเชือกอยู่แถวนี้นี่แหละ”

            “ไปเถอะคุณวาท” วิเนตย์ทำตาเจ้าเล่ห์หลังจากสวมเสื้อชูชีพเรียบร้อยแล้ว

            “ไม่ อย่ามาชักจูงเสียให้ยาก”

            “ไปเถอะน่า” เขามองอีกคนอย่างมีเลศนัย เมื่อเห็นว่าเสื้อชูชีพถูกสวมใส่เรียบร้อยแล้ว ก็คว้าเอวของภรรยาแล้วกระโดดลงน้ำไปด้วยกัน

            “กรี๊ด! ตูม!!!” ร่างของทั้งคู่จมดิ่งลงไปใต้ผืนน้ำที่ใสแจ๋วจนสามารถมองเห็นพื้นด้านล่างได้ วิเนตย์รีบคว้าภรรยาแล้วดันตัวขึ้นสู่ผิวน้ำ เพียงแค่ตั้งสติได้วธุกาก็ตบตีเขาเป็นการใหญ่

            “จะบ้าหรือไง ทำแบบนี้ได้ไงคุณวิเนตย์ ฉันไม่เล่นน้ำแล้วเกือบตายแน่ะ” หญิงสาวพูดคล้ายคนอยากร้องไห้ วิเนตย์เห็นแล้วอดสงสารและหมั่นไส้ในคราวเดียวกันไม่ได้

            “ลงน้ำแค่นี้ไม่ตายหรอก ใส่ชูชีพอยู่จะกลัวอะไร”

            “ฉันว่ายน้ำไม่เป็น! เกิดตายขึ้นมาจะทำยังไง”

            “อยู่กับน้ำแต่ว่ายน้ำไม่เป็น คุณนี่มันเหลือเกินนะ แต่เอ๊ะ! หลอกกันนี่หว่า คุณบอกว่าไปว่ายน้ำเล่นที่รีสอร์ตของเพื่อนไม่ใช่เหรอ กล้าโกหกผมเหรอคุณวาท นี่แน่ะๆ”

            “โอ๊ยๆ พอๆ ฉันแค่ขำๆ อย่าเอาจริงเอาจังนักสิจี้เอวในน้ำนี่ฉันตายได้จริงๆ นะ” หญิงสาวรีบเกาะคอเขาไว้แน่นพร้อมกับมองตาละห้อยเหมือนคนยอมแพ้แล้วจริงๆ เพียงไม่อยากให้เขาแกล้งตัวเองในน้ำถึงกับปั้นเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลออกไป

            “ร้ายจริงๆ คุณนี่”

            “ล้อเล่นนิดเดียวเอง น้ำอุ่นสบายดีนะ ว่าแต่คุณปล่อยมือจากเอวฉันได้แล้วล่ะ ฉันว่ายน้ำเป็นเก่งด้วยลืมบอก” วธุกาแกะมือเขาออกจากเอวของตนเองแล้วหงายตัวบนผิวน้ำกางแขนขาออกให้ลอยไปตามกระแสน้ำที่ไหลเอื่อยๆ ในตอนสาย

            “เห็นคุณเป็นแบบนี้แล้วค่อยยังชั่วหน่อย” วิเนตย์ทำท่าเดียวกับภรรยา

            “อะไร”

            “ก็โกรธง่ายหายเร็ว ไม่ทำตัวงี่เง่าอย่างที่คิด”

            “อย่างที่คิด หึ คงคิดว่าฉันจะต้องงอนสุดโต่งโกรธสุดฤทธิ์ล่ะสิ ฉันไม่ใช่วัยรุ่นนะคะคุณวิเนตย์ รู้ค่ะว่าอะไรเป็นอะไร เราโตๆ กันแล้ว”

            “รู้สึกดีที่ได้ยินแบบนี้” ชายหนุ่มโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก หันไปมองด้านข้างก็พบภรรยาคนสวยกำลังทำตาโตมองท้องฟ้าสีคราม มือก็ใช้ตีน้ำเพื่อพยุงตัวเองและบังคับทิศทางไปด้วย

            “เรื่องอื่นอย่าเพิ่งคิดได้ไหมคุณวาท ผมอยากให้เราฮันนีมูนกันอย่างมีความสุข ผมขอนะคุณวาทแค่สี่ห้าวันเองมันจะเป็นความทรงจำของคุณและผมในอนาคต คุณไม่อยากเก็บวันเวลาดีๆ ตอนอยู่ที่นี่เอาไว้บ้างหรือยังไง” ดวงตาของหญิงสาวหรี่แคบลงเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มตรงมุมปากนิดๆ

            “ถ้าคุณไม่ทำให้ฉันอารมณ์บูดเสียก่อน ฉันก็พร้อมจะทำฮันนีมูนของเราให้มีความสุขค่ะคุณวิเนตย์” หญิงสาวหันไปมองสามีและทำหน้าเหมือนกับว่าทุกอย่างขึ้นอยู่ที่เขาไม่ใช่ตัวเธอ

            “ตามนั้น เราจะร่วมมือกันฮันนีมูนอย่างมีความสุข” ชายหนุ่มยิ้มรับอย่างพอใจในคำพูดของภรรยา