ตอนที่ : 17 ฮันนีมูนจริง ๆ

ตอนที่ : 17 ฮันนีมูนจริง ๆ

6

ฮันนีมูนจริงๆ

            ในเมื่อตกปากรับคำกันเป็นมั่นเหมาะแล้ว วธุกาก็ไม่คิดทำตัวเองให้ทุกข์ใจมากไปกว่านี้ หญิงสาวหลับตาลงแล้วพยายามนึกไว้อยู่เสมอว่าเขาคือ สามี และจะเป็นไปจนกว่าจะถึงวันนั้น วันที่เป็นอิสระหย่าขาดจากกันไป ท้องฟ้าสีสดใสเสียงน้ำไหลเอื่อยตามกระแสกับสามีที่ลอยตัวอยู่ด้านข้าง มีบางครั้งที่ตัวของวิเนตย์จะหลุดออกห่างไป เขาก็จะดึงข้อมือของเธอเอาไว้แทน

            “นานมากแล้วนะที่ผมไม่ได้ทำแบบนี้”

            “ค่ะ ฉันเองก็เหมือนกัน อยู่กับแม่น้ำทั้งทีกลับไปว่ายแต่ในสระ” หญิงสาวมองดูนักท่องเที่ยวที่มีบางส่วนลากกระเป๋ามารวมกันไว้ตรงแพใหญ่ส่วนกลาง เหมือนกำลังจะเตรียมตัวคืนห้องพักและเดินทางกลับกัน

            “อ้าวแป๊บเดียวจะถึงท้ายรีสอร์ตแล้ว เร็วจัง” วธุการีบพลิกตัวขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเธอกับเขาลอยคอกันมานานพอสมควร และอีกนิดเดียวก็จะถึงปลายทางเสียแล้ว

            “รีบว่ายเข้าฝั่งเถอะคุณวาทเดี๋ยวเลยไปแล้วจะยุ่ง” วิเนตย์ชวนหญิงสาวว่ายน้ำเข้าหาฝั่ง และปีนขึ้นบันไดตรงห้องสุดท้าย ยื่นมือออกมาให้วธุกาจับแล้วดึงหญิงสาวขึ้นจากน้ำ

            “เหนื่อยเหมือนกันนะคะ ว่าแต่จะต้องเดินกลับจริงๆ เหรอคะคุณวิเนตย์ขอขี่หลังกลับได้ไหมคะ ฉันขี้เกียจเดิน” คนพูดทำท่าเหมือนไม่อยากเดินเอาดื้อๆ คนเป็นสามีหัวเราะเบาๆ แล้วเบนสายตาไปตรงด้านข้างซึ่งมีเชือกผูกเจ็ตสกีเอาไว้

            “นี่คุณ...หลอกฉันนี่นาที่ว่าจะเดินกลับ”

            “ถือว่าหายกันเรื่องที่คุณหลอกผมว่าว่ายน้ำไม่เป็นไง ขึ้นเร็วผมปรับเสียงให้เบาที่สุดเพราะไม่อยากรบกวนแขกที่มาพัก ถ้าไม่จำเป็นก็จะไม่ใช้หรอกเจ้านี่ เอาไว้เวลาที่ลูกค้าหลุดเลยแพไปให้พนักงานขี่ไปตามกลับมา แต่ก็ยังไม่เคยเกิดกรณีนี้หรอกเอาไว้เผื่อเฉยๆ” เขาบอกพร้อมกับปีนลงไปนั่งบนเจ็ตสกีแล้วดึงวธุกาให้นั่งซ้อนท้ายอยู่ด้านหลัง

            “แต่ฉันเห็นตรงแพกลางอีกสองลำเหมือนกันนี่คะ”

            “ครับสองลำนั้นเพื่อลูกค้า แต่ลำนี้ของผม” วิเนตย์ดึงมือทั้งสองข้างของหญิงสาวให้มากอดรอบเอวของตนเองเอาไว้ แล้วบิดกุญแจสตาร์ตเครื่องยนต์ เสียงเบาอย่างที่เขาบอกเอาไว้ไม่มีผิด แต่แทนที่ชายหนุ่มจะพาภรรยากลับไปยังห้องพักกลับขี่เลยไปทางท้ายรีสอร์ตพาเที่ยวชมบรรยากาศยามสายฆ่าเวลา

            “ตอนอยู่ในน้ำก็อุ่นดีนะคุณวิเนตย์ แต่ขึ้นมามันหนาวเหมือนกันนะคะ”

            “มีผัวให้กอดทั้งคนยังจะหนาวอีกนะคุณวาท หรือต้องให้จูบด้วยถึงจะอบอุ่นถึงใจ”

            “พูดบ้าๆ มาจงมาจูบอะไรกันกลางป่ากลางน้ำแบบนี้” วธุกาเหลียวไปมองด้านหลังก็พบว่าเป็นทางเลี้ยวโค้งที่ไม่สามารถมองเห็นท้ายรีสอร์ตได้แล้ว ที่สำคัญมันเงียบสงบเป็นอย่างมาก เพราะที่นี่ไม่ใช่เส้นทางสัญจรผ่านไปไหนได้ จึงไม่มีเรือโดยสารแล่นผ่านแต่อย่างใด

            “เห็นเกาะไหมคุณวาท” วิเนตย์ขี่เจ็ตสกีช้าๆ เพื่อวนรอบเกาะกลางน้ำซึ่งวธุกาไม่เคยเห็นมาก่อน

            “ไม่เคยเห็นเกาะกลางแม่น้ำแบบนี้เลยคุณวิเนตย์ สวยมากค่ะ ไม่คิดว่าที่นี่จะมีสถานที่แบบนี้ด้วย” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น รอยยิ้มผุดพรายเต็มใบหน้าที่เปียกชื้น จนเส้นผมบางปอยหลุดออกมาแนบกับพวงแก้มด้านซ้าย

            “ไม่เคยเห็น งั้นก็ไหว้ซะสิคุณวาท”

            “คุณวิเนตย์” หญิงสาวเรียกชื่อเขาลากเสียงยาว กำลังจะเคลิ้มๆ กับบรรยากาศและภาพที่เขาอยากให้เห็น แต่ก็เขาอีกนั่นแหละที่ทำลายความโรแมนติกลงเสียเอง ‘ตาบ้านี่รู้จักคำว่าโรแมนติกหรือเปล่าก็ไม่รู้’

            แต่ขณะที่เจ็ตสกีจะวนรอบเกาะกลางน้ำแห่งนี้เพื่อเลี้ยวกลับทางเดิม เครื่องยนต์ก็เกิดดับขึ้นมาดื้อๆ คนขี่พยายามสตาร์ตเครื่องอยู่สองสามทีก่อนจะดึงกุญแจออกแล้วหันหลังกลับมามองภรรยา

            “มีอะไรคะ อย่าบอกนะว่าน้ำมันหมด”

            “น้ำมันไม่หมดหรอกครับ แต่เครื่องสตาร์ตไม่ติดและเราก็อยู่ในมุมอับสงสัยต้องว่ายน้ำกลับไปที่รีสอร์ตแล้วล่ะคุณวาท”

            “ว่ายน้ำกลับ! ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ ให้ว่ายทวนกระแสน้ำกลับคงได้เป็นตะคริวตายก่อนถึงรีสอร์ตพอดี แล้วทำไมคุณไม่ตรวจอะไรให้มันรอบคอบก่อนที่จะขี่ออกมา” หญิงสาวต่อว่าเขาด้วยสีหน้าจริงจัง ความสนุกสนานพลันหายวับไปกับตา เพียงแค่ได้รู้ว่าจะต้องว่ายทวนกระแสน้ำกลับไปยังรีสอร์ต

            “คุณวาท...”

            “หรือว่าคุณแกล้งฉัน อยากให้ฉันว่ายน้ำกลับใช่ไหมล่ะ” วิเนตย์พูดไม่ทันจบภรรยาก็แทรกขึ้นเสียก่อน

            “คุณวาทเงียบได้แล้ว”

            “คุณนั่นแหละที่ต้องเงียบ มือถือก็ไม่พกติดตัวมาอย่างน้อยมีปุ่มฉุกเฉินบ้างก็ยังดีบนเจ็ตสกีนี่” พูดพร้อมจับโน่นนี่ตามบริเวณที่นั่งเผื่อจะเจอบ้าง ปุ่มฉุกเฉิน

            “ลงน้ำใครเขาพกมือถือกัน ปุ่มไอ้ที่คุณว่าก็ไม่มีหรอกไม่ต้องหา”

            “นั่นไงก็เพราะความประมาทของคุณคนเดียวเลย แล้วอีกอย่างฉันก็แทบจะไม่มีแรงเหลืออยู่แล้วด้วย ถึงจะลอยตัวเฉยๆ แต่ก็เหนื่อยเป็นเหมือนกันนะคุณ อุ๊บ...” ยังบ่นไม่จบก็ถูกวิเนตย์คว้าท้ายทอยเข้ามาแล้วบดขยี้ริมฝีปากใส่อย่างรุนแรง วธุกาดิ้นฮึดฮัดทุบตีเขาเป็นการใหญ่จนเจ็ตสกีโคลงเคลงไปมาบนผิวน้ำ

            “พูดมากชะมัด พอใจหรือยังบ่นเป็นยายแก่ไปได้” ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกแล้วมองอีกคนด้วยสายตาล้อเลียน ซึ่งคนถูกมองก็กัดปากตัวเองเอาไว้แน่น ราวกับจะสร้างกำแพงไม่ให้เขารุกรานเข้ามาได้อีก แต่ที่ทำให้วธุกาโมโหหนักยิ่งกว่าเดิมก็คือเขาเสียบกุญแจแล้วสตาร์ตเครื่องติดในครั้งเดียว

            “อ๊ายยย!!!” เธอกรีดร้องอย่างขัดใจ ในขณะที่เขาหัวเราะลั่นอย่างสบายอารมณ์ กว่าจะขี่เจ็ตสกีมาถึงห้องพักได้วิเนตย์ก็ถูกภรรยาทั้งหยิกทั้งข่วนมาตลอดทาง ก่อนที่ฝ่ายหญิงจะเก็บไม้เก็บมือไว้นิ่งยามเจ็ตสกีแล่นผ่านหน้ารีสอร์ต ยังไงเสียเขาก็คือเจ้าของรีสอร์ตและเธอก็คือภรรยาผู้ที่ควรจะไว้หน้าสามีต่อหน้าทุกคน

            กลับมายังห้องพักก็เกือบสิบเอ็ดโมงแล้วทั้งคู่ต่างเข้าไปอาบน้ำเพื่อที่จะได้รับประทานอาหารมื้อเที่ยง แต่ใช่ว่าการอาบน้ำจะราบรื่น วธุกาถูกสามีบังคับให้ลงไปอยู่ในอ่างน้ำอุ่นเดียวกันแล้วผลัดกันถูสบู่ให้ทั่วตัว แรกๆ ก็เขินอายที่จะต้องเปลือยกายต่อหน้าเขายามกลางวันแสกๆ เช่นนี้ แต่สักพักความหนาบนหน้าก็เริ่มมีมากขึ้น ระหว่างที่ถูสบู่ให้เขาทางข้างหลังหญิงสาวก็รับรู้ได้ถึงปฏิกิริยาของผู้ชายที่กำลังตื่นตัวขึ้นมา

            ‘เอาอีกแล้วนะคุณวิเนตย์’ รีบลุกขึ้นจากอ่าง แล้วเอื้อมมือไปคว้าเสื้อคลุมบนราว