“ฉู่เฉิน แกพูดเหลวไหลอะไร!” หลิ่วหรูเยียนด่าอย่างเกรี้ยวกราดด้วยสีหน้าตื่นตระหนกหลิ่วชิงเหอรีบเข้ามาหาฉู่เฉิน ก่อนจะผลักฉู่เฉินแล้วพูดว่า “ฉู่เฉิน ฉันขอร้องละ อย่าทำให้เรื่องยุ่งมากกว่านี้อีกได้หรือเปล่า?”ฉู่เฉินผลักมือของหลิ่วชิงเหอออกแล้วเอ่ยอย่างเรียบนิ่งว่า “พูดอีกยังไง ฉู่ซื่อกรุ๊ปก็เป็นธุรกิจที่พ่อแม่ของฉันทิ้งไว้ให้ ใครอนุญาตให้พวกเธอมาค้าประเวณีที่นี่?” “อีกอย่าง เมื่อกี้ใครมันต่ำช้าลวนลามพี่หลิงหลิง ลุกออกมาซะ!” เมื่อคำพูดนี้ออกมา ชายหนุ่มที่สวมชุดสูทสีดำก็จัดคอเสื้อ มองไปทางฉู่เฉินด้วยใบหน้ายิ้มหยันแล้วพูดว่า “ไอ้หนู ใครมันทำพลาดอะไรเข้า ถึงทำให้นายโผล่มาได้!” “รู้ไหมว่าคุณชายอย่างฉันคือใคร? กล้าร้องตะโกนเสียงดังต่อหน้าฉันเรอะ!”ดวงตาของฉู่เฉินหดลงเล็กน้อย มองชายหนุ่มอย่างพิจารณา ยังไม่ทันที่ฉู่เฉินจะก้าวไปข้างหน้า หลิวชิงเหอก็รีบดึงฉู่เฉินไว้ แล้วเอ่ยด้วยสีหน้าตื่นตระหนกว่า “ฉู่เฉิน แกห้ามวู่วามเด็ดขาด!”“เขาคืออู่จวิ้นเจี๋ย คุณชายใหญ่จากตระกูลธนาคารอู่ พวกเราล่วงเกินตระกูลอู่ไม่ได้เด็ดขาดนะ!”ตระกูลอู่?ฉู่เฉินเลิกคิ้ว ในความทรงจำมีแซ่อู่แบบนี้ในเจียงจงจริง
ฉู่เฉินพูดพลางลากเก้าอี้มาหนึ่งตัวก่อนจะนั่งลงหน้าโต๊ะประชุมด้วยท่าทางสง่างามทรงอำนาจอู่จวิ้นเจี๋ยจ้องเขม็งไปที่ฉู่เฉินอยู่นาน ทันใดนั้นก็หัวเราะขึ้นมาเสียงดัง ลากเก้าอี้มานั่งตรงข้ามฉู่เฉิน แล้วชี้ไปที่หลิ่วหรูเยียนพลางพูดว่า “ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่คุยเรื่องราคาของยัยนี่เท่านั้น”“ใครใช้ให้ฉู่ซื่อกรุ๊ปของพวกเธอติดหนี้ธนาคารของเราตั้งสองพันห้าร้อยล้านล่ะ?”“ถ้าน้องชายสนใจด้วยเหมือนกัน พวกเราแบ่งกันได้นะ ฉันนอนสามวันแรก นายนอนสี่วันหลัง อย่าทำลายไมตรีต่อกันก็พอ”ถึงอย่างไรอู่จวิ้นเจี๋ยก็เป็นคนที่เคยผ่านโลกมาเหมือนกัน ระดับความโหดเหี้ยมอำมหิตในการลงมือของฉู่เฉินถึงขนาดที่เด็ดขาดยิ่งกว่านักสู้บางคนที่เขาเคยเจอเสียอีก นี่ก็หมายความว่าฉู่เฉินจะต้องมีภูมิหลังอยู่บ้างเหมือนกันแน่นอน อู่จวิ้นเจี๋ยยังไม่อยากแตกหักจนกว่าจะรู้ถึงเบื้องลึกของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน“อู่จวิ้นเจี๋ย คุณมันไร้ยางอาย!”หลิ่วหรูเยียนโกรธจนตัวสั่น แม้แต่หน้าอกขาวนวลคู่นั้นก็แทบจะทะลักออกมาจากในชุดสูทตัวเล็ก หลิวชิงเหอรีบดึงหลิ่วหรูเยียนไว้ แล้วส่ายหน้าให้เธอติดต่อกัน สถานการณ์ในตอนนี้ไม่ใช่สิ่งที่พวกเธอสองแม่ลูกจะ
เมื่อเห็นชายวัยกลางคน หลิ่วหรูเยียนกับหลิวชิงเหอแม่ลูกก็ตกใจยกใหญ่อู่เย่าปัง!ประธานธนาคารเทียนเจิ้ง ผู้นำตระกูลอู่!ในวงการธุรกิจของเจียงจง เป็นตัวตนที่ไม่มีใครกล้าหาเรื่อง แม้แต่ตระกูลหยางที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองยังต้องเกรงใจอู่เย่าปังถึงสามส่วนจบสิ้นแล้ว!ครั้งนี้โดนฉู่เฉินทำร้ายจนตายแล้วจริง ๆ!หลิ่วหรูเยียนจ้องฉู่เฉินด้วยความเคียดแค้นแล้วพูดว่า “ฉู่เฉิน แกยังไม่รีบปล่อยคุณชายอู่อีก แกอยากทำร้ายพวกเราจนตายหรือไง?”หลิ่วชิงเหอกลับรีบดึงหลิ่วหรูเยียนไว้ถึงแม้เธอจะไม่รู้แน่ชัดว่าฉู่เฉินมีไพ่ตายอะไรกันแน่ แต่จากสีหน้าสงบเยือกเย็นของฉู่เฉิน หลิ่วชิงเหอรู้สึกได้ราง ๆ ว่าฉู่เฉินยังต้องมีทางหนีทีไล่อย่างแน่นอน ตอนนี้สถานการณ์ยังไม่แน่ชัด หากเวลานี้ตัดความสัมพันธ์กับฉู่เฉินละก็ พวกเธอแม่ลูกคงจะจบเห่แล้วจริง ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อครู่อู่จวิ้นเจี๋ยบอกเงื่อนไขเองกับปากว่าอยากให้หลิ่วชิงเหอแม่ลูกไปนอนกับพ่อลูกตระกูลอู่หนึ่งเดือน ยิ่งทำให้หลิวชิงเหอไม่อาจยอมรับได้“พ่อ...ช่วยผมด้วย! ผมโดนทำร้ายจนยับเยินแล้ว!”อู่จวิ้นเจียอ้าปากก็พ่นฟองเลือดออกมาคำใหญ่ เนื่องจากโดนตบจนฟันหน้ากระเ
ศพของปรมาจารย์จ้าวร่วงลงพื้นอย่างหนักหน่วง จนฝุ่นฟุ้งกระจายเต็มพื้นเมื่อเห็นฉากนี้ ห้องประชุมก็เงียบกริบจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มตก!อู่จวิ้นเจี๋ยที่เมื่อกี้ยังร้องโวยวาย เวลานี้ตกใจกลัวจนหน้าซีดเผือด ตัวสั่นเทิ้มไม่หยุด รู้สึกเหมือนดิ่งลงไปในหลุมลึกนี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว สังหารปรมาจารย์จ้าวในชั่วพริบตา?ถ้ารู้แต่แรกว่าฉู่เฉินน่ากลัวขนาดนี้ ไม่ว่าอย่างไรวันนี้เขาจะไม่วิ่งมาหาเรื่องซวยที่ฉู่ซื่อกรุ๊ปหรอกส่วนพวกคนติดตามที่ยังอยากพุ่งไปช่วยเหลืออู่จวิ้นเจียก็ตกใจกลัวจนปัสสาวะราดกางเกงทันทีนั่นมันปรมาจารย์เชียวนะ ยังไม่ทันได้สัมผัสแม้แต่เสื้อผ้าของฉู่เฉินก็โดนฆ่าทิ้งในพริบตาด้วยกระบวนท่าเดียวโชคดีที่พวกเขาไม่ได้บุ่มบ่าม ไม่อย่างนั้นตอนนี้หญ้าบนหลุมศพคงสูงสามนิ้วไปแล้วหลิ่วหรูเยียนก็สูดลมหายใจเย็นยะเยือก จากมุมมองของเธอสามารถมองเห็นได้ชัดเจนว่าฉู่เฉินแค่สะกิดนิ้วเบา ๆ ปรมาจารย์จ้าวคนนั้นก็กระเด็นลอยออกไปไอ้สวะไร้ค่าฉู่เฉินแข็งแกร่งขึ้นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?แม้ว่าหลิ่วชิงเหอไม่ได้ตกใจเท่าหลิ่วหรูเยียน แต่เธอก็ตกใจกลัวจนดวงหน้าเล็กซีดเผือดไม่ว่าจะพูดอีกอย่างไร นั่นก็เ
“เอ่อ...คะ...คุณฉู่?”เจียงเหวินป๋อฝืนกลืนคำพูดครึ่งท้ายประโยคกลับไป รีบยิ้มแย้มเต็มเปี่ยมบนใบหน้า วิ่งเหยาะ ๆ มาหาฉู่เฉิน ก่อนจะล้วงบุหรี่ออกมาหนึ่งมวนจากในกระเป๋าแล้วยื่นให้“คุณฉู่ บังเอิญจริง ๆ ครับ คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? มาครับ สูบบุหรี่ก่อน ผมจะจุดไฟให้”ฉู่เฉินโบกมือ ปัดบุหรี่ที่เจียงเหวินป๋อยื่นมาให้ ก่อนจะชี้ไปที่ศพบนพื้นแล้วพูดว่า “หมอนี่พยายามใช้ความรุนแรงในห้องประชุมของฉู่ซื่อกรุ๊ปเรา โชคดีที่มีคนขัดขวางไว้ได้เลยไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ”“แต่ดูเหมือนร่างกายเขาจะค่อยไม่แข็งแรง แค่เอานิ้วแตะเขาทีเดียว เขาก็กลายเป็นแบบนี้แล้ว อธิบดีเจียงคิดว่าควรจัดการเรื่องนี้ยังไงดีครับ?” เจียงเหวินป๋อมองไปตามนิ้วของฉู่เฉิน ก่อนจะเห็นว่ารูขนาดใหญ่ราวกับอ่างล้างหน้าตรงหน้าอกของปรมาจารย์จ้าวยังคงมีเลือดไหลทะลักออกมาด้านนอกนะ...นี่มันนิ้วแตะหรือว่าโดนปืนใหญ่ยิงใส่กัน?“นี่...”แม้แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเจียงเหวินป๋อก็แข็งค้างแล้ว “อธิบดีเจียง ขนาดตัวเขาเองก็ยอมรับแล้วว่าเป็นฆาตกรฆ่าคน คุณยังไม่จับเขาไปลงโทษอีก!”อู่เย่าปังทำหน้าเขียว ชี้ไปที่ฉู่เฉินแล้วตะโกนเสียงดังอย่างฉุนเฉียวเจีย
ความหมายในคำพูดของเธอก็คือให้ฉู่เฉินชำระหนี้ของฉู่ซื่อกรุ๊ป แต่ว่าสำหรับฉู่เฉินแล้ว เงินจำนวนน้อยแค่นี้ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอกฉู่เฉินยิ้มอย่างพึงพอใจแล้วเอ่ยว่า “ก็แค่สองพันห้าร้อยล้านเอง”เมื่อสิ้นเสียงพูด ฉู่เฉินก็โยนบัตรเอทีเอ็มออกมาหนึ่งใบทันทีแล้วพูดว่า “ในนี้มีอยู่ห้าพันล้าน เธอได้กำไรแล้ว”หลิ่วหรูเยียนอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบบัตรเอทีเอ็มขึ้นมาแล้วพูดกับอู่เย่าปังว่า “ประธานอู่ เงินสองพันห้าร้อยล้านที่บริษัทเราติดหนี้ธนาคารของพวกคุณ สามารถโอนเงินได้ทุกเมื่อ” “ฉันหวังว่าจากนี้ไปคนของตระกูลอู่พวกคุณอย่าได้มาเสียมารยาทก่อกวนอีก”อะไรนะ?อู่เย่าปังหัวเราะหยัน เอามือสองข้างไพล่หลังแล้วพูดว่า “หลิ่วหรูเยียน คุณไร้เดียงสาเกินไปแล้ว คุณคิดหรือว่าจะรังแกตระกูลอู่ของผมได้? เงินที่พวกคุณติดหนี้ธนาคารของเรา เงินต้นพร้อมดอกเบี้ยไม่ใช่สองพันห้าร้อยล้านมานานแล้ว”เมื่อคำพูดนี้ออกมา หลิ่วชิงเหอก็อดหันหน้าไปมองอู่เย่าปังไม่ได้ก่อนจะเอ่ยว่า “ประธานอู่ ตอนที่เรากู้เงินในปีนั้น คุณเคยรับปากเองว่าจะยกเว้นดอกเบี้ยให้ทั้งหมด คุณจะมากลับคำได้ยังไง?”อู่เย่าปังมองฉู่เฉินแวบหนึ่ง ตอนนี้มีเจียง
ไม่นานก็มีคนรับสาย เสียงทุ้มมีพลังของชายวัยกลางคนดังขึ้นจากปลายสายกล่าว “มีอะไร?”“คุณหลู มีบริษัทหนึ่งที่ติดหนี้ธนาคารพวกเราสองพันห้าร้อยล้าน ผม…ผมติดตามทวงหนี้ด้วยตัวเอง ผลคือถูกทำร้าย แม้แต่เจียงเหวินป๋อก็เข้าข้างฝ่ายนั้น ให้ฝ่ายนั้นลงมือทำร้ายตามอำเภอใจ”อู่เย่าปังกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเจียงเหวินป๋อได้ยินแล้วเริ่มว้าวุ่นแม้ไม่แน่ใจว่าคนที่อู่เย่าปังคุยด้วยเป็นใคร แต่มั่นใจว่าปลายสายต้องเป็นคนจากตระกูลหลูแน่ตระกูลหลูแม้เป็นตระกูลใหญ่ที่ประกอบธุรกิจ แต่หลูไคซานในตอนนี้เป็นคนโปรดข้างกายผู้ว่าการเฉียว แค่พูดคำเดียวก็ตัดสินอนาคตอันรุ่งโรจน์ของเขาได้แล้วคิดแล้วก็ไม่รอให้อู่เย่าปังเอ่ยวาจา เขาตัดบทด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไอ้คนแซ่อู่ แกแม่งป้ายสีคนให้มันน้อยๆหน่อย ถ้าฉันไม่ได้อยู่ตรงนี้ คุณฉู่คงได้…”เจียงเหวินป๋อไม่ทันกล่าวจบ ฉู่เฉินยกมือขึ้นขัดจังหวะกล่าว “ให้เขาเรียกคนมา ในเมืองเจียงจงใครจะคุ้มกะลาหัวเขาได้”เหตุการณ์ในวันนี้พูดได้ว่าแตะหนวดเสือของฉู่เฉินเข้าแล้วระหว่างพวกหลิ่วชิงเหอสองแม่ลูกกับฉู่เฉินมีความแค้นกันจริง แต่ผู้หญิงของฉู่เฉินจะปล่อยให้ใครมาข่มขู่ได้หรือ?ในเ
ต่อให้อู่เย่าปังมีกำลังทรัพย์เกินใคร แต่การสูญเสียปรมาจารย์คนหนึ่งไปก็เจ็บปวดเหลือทนสำหรับตระกูลอู่!“ไป?”ฉู่เฉินหัวเราะมองอู่เย่าปังเหมือนกำลังมองคนบ้าและกล่าว “ไม่ใช่แค่ผมจะไม่ไป วันนี้พวกคุณพ่อลูกอย่าคิดรอดออกไปจากตึกนี้ถ้าไม่ทำให้ผมพอใจ”“อธิบดีเจียง!”กลัวอะไรจะได้สิ่งนั้นจริงๆเจียงเหวินป๋อกัดฟันยิ้มที่แย่กว่าร้องไห้พร้อมกล่าวกับฉู่เฉิน “คุณฉู่ คุณเรียกผม?”“รบกวนอธิบดีเจียงช่วยหน่อยนะ จับตาดูสองพ่อลูก จำไว้ อย่าให้พวกมันหนีไปล่ะไม่งั้นผมจะให้คุณรับผิดชอบ”หา?เจียงเหวินป๋อแทบร้องไห้ในใจแล้ว เรื่องในนี้เกี่ยวอะไรกับเขาล่ะ?“ผม… ผม…”เมื่อเห็นสีหน้าฉู่เฉินเริ่มเย็นชา เจียงเหวินป๋อทำได้แค่หยุดพูดแล้วกลืนน้ำลายพยักหน้ากล่าวอย่างจนปัญญา “ก็ตามคุณฉู่เลยครับ”ฉู่เฉินจึงพยักหน้าอย่างพอใจและกล่าว “อู่เย่าปัง คุณฟังให้ดี ไม่ว่าใครมา ถ้าผมยังไม่กลับมาแล้วคุณกล้าออกจากประตูไปแค่ก้าวเดียว ผมจะกวาดล้างตระกูลอู่ของคุณ!”อู่เย่าปังตกใจจนตัวสั่นเมื่อได้ยินคำพูดนี้ฉู่เฉินเอาความมั่นใจมาจากไหน?ใครคือคนหนุนหลังฉู่เฉินกันแน่?ขณะนี้อู่เย่าปังกระวนกระวายใจใจเต้นตึกตันราวกับเสียงกลอง
“ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะคุณฉู่”หลินเยว่หรูขอบคุณเป็นล้นพ้นแล้ววางสายไปแต่หลินเจิ้งไท่ที่อยู่ทางด้านข้างกลับมองไปยังฉู่เฉินด้วยความสงสัยเขาอยู่ระดับสร้างรากฐานชั้นเจ็ด แต่หลินเยว่หรูกลับให้ฉู่เฉินช่วยต่อกรกับยอดฝีมือระดับสร้างรากฐานชั้นเก้าเหรอ?ลูกสาวของเขาคงไม่ได้โดนฉู่เฉินเอาจนโง่งมไปแล้วใช่ไหม?แต่พอขบคิดให้ละเอียด ด้วยสถานะของฉู่เฉินในตอนนี้ ระดับสร้างรากฐานชั้นเก้ายังไม่อยู่ในสายตาเขาจริง ๆ ต่อให้ฉู่เฉินเป็นแค่คนธรรมดา แต่ใครจะกล้าแตะต้องเขาแม้กระทั่งปลายนิ้ว? “หัวหน้าจ้าว เมื่อกี้คุณบอกว่าจะพาผมไปส่งที่เจียงจงเหรอครับ?” ฉู่เฉินวางโทรศัพท์ลง จิบชาแล้วเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง “แน่นอนสิครับ ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่คุณฉู่มาที่เมืองชิงหลง ผมกับผู้เฒ่าหลินจะต้องออกมาต้อนรับสิบลี้ ไปส่งสิบลี้อย่างแน่นอน” จ้าวเต๋อฉวนพรูลมหายใจยาวออกมา ในที่สุดก็จะได้ส่งไอ้ตัวซวยคนนี้ออกไปสักทีเมื่อเห็นฉู่เฉินกับหลิงเสวี่ยลุกขึ้น หลินเจิ้งไท่ก็รีบตามไป คนทั้งกลุ่มมุ่งหน้าตรงไปทางทางออกฝั่งตะวันตกเฉียงเหนือของเจียงจงทันที ......อีกทางด้านหนึ่ง หลินเยว่หรูเพิ่งจะวางโทรศัพท์ลง ลั่วเทียนเต๋อก็ตบโต๊ะด้วย
“คุณฉู่ ตอนนี้ลูกชายของฉันฟื้นแล้ว หมอบอกว่าพักอีกหน่อยก็ไม่เป็นอะไรแล้ว ที่ฉันโทรหาคุณครั้งนี้ ไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ แต่...”เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ หลินเยว่หรูลังเลอยู่นาน ก่อนจะกล่าวต่อ “ไม่ทราบว่าช่วงนี้คุณฉู่พอจะมีเวลาว่างไหมคะ?”“ช่วงนี้... คงไม่มีเวลาไปไปเยี่ยมเยียนเส้นทางที่ร่มรื่นของคุณหรอกครับ”ขณะที่ฉู่เฉินกล่าว ก็หันศีรษะไปมองหลิงเสวี่ยที่อยู่ข้างๆเมื่อเทียบกับหลิงเสวี่ยแล้ว สุดท้ายหลินเยว่หรูก็ยังด้อยกว่าอยู่ระดับหนึ่งไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น แค่ในแง่ของความอดทน แม้ว่าหลิงเสวี่ยจะเป็นมือใหม่ แต่ความอดทนของเธอก็ดีกว่าหลินเยว่หรูไม่น้อยหลังจากศึกหนักเมื่อคืนนี้ หลิงเสวี่ยไม่เพียงแต่ไม่อ่อนเปลี้ยเพลียแรง แต่กลับได้รับการพัฒนาอย่างลึกซึ้ง ยิ่งกว่านั้น หลิงเสวี่ยยังมีร่างกายพิเศษซึ่งมีคุณสมบัติในการบำรุงฉู่เฉินไม่น้อยเมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว หลินเยว่หรูยังคงมีร่างกายเป็นกระถางรับซึ่งเป็นเพียงการเล่นสนุกเท่านั้นและฉู่เฉินก็ไม่ได้รับผลประโยชน์ใดๆหลินเยว่หรูที่ปลายสายเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วกล่าวว่า “คุณฉู่คะ ฉัน... ฉันมีเรื่องอยากจะขอความช่วยเหลือจากคุณค่ะ
แม้แต่ฉู่เฉินเองก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เมืองเล็กๆ ในโลกแห่งการหยั่งรู้ใหญ่โตขนาดนี้เลยเหรอ?งั้นจะยังเดินเที่ยวทำไม มันเดินให้ทั่วไม่ได้อยู่แล้ว“หัวหน้าจ้าว ศูนย์กระจายวัตถุดิบยาของเมืองชิงหลงอยู่ที่ไหนครับ พาผมไปดูหน่อย”ฉู่เฉินกล่าวเสียงเรียบแม้จะค้นหาในคลังวัตถุดิบยาของสำนักชิงอวิ๋นและคลังยาของวังเทียนเจี้ยนแล้ว ฉู่เฉินก็ยังคงไม่พบหญ้าเทียนเซียง สถานการณ์ของอวี้ลู่เริ่มไม่มั่นคงขึ้นเรื่อยๆ แล้ว จำเป็นต้องหาวิธีโดยเร็วที่สุดและเอาหญ้าเทียนเซียงอีกสองต้นมาให้ได้“ไม่ทราบว่าคุณฉู่ต้องการซื้อวัตถุดิบยาอะไรครับ ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากจะมอบมันให้กับคุณฉู่ครับ”จ้าวเต๋อฉวนกล่าวด้วยสีหน้าประจบสอพลอตราบใดที่ฉู่เฉินพอใจ บางทีอาจจะไล่เขาออกไปได้เร็วขึ้น“หญ้าเทียนเซียง”ฉู่เฉินกล่าวเสียงเรียบออกมาสามคำ ทั้งจ้าวเต๋อฉวนและหลินเจิ้งไท่ต่างก็ชะงักไป แต่ในวินาทีต่อมา สีหน้าของทั้งสองก็กลับมาเป็นปกติในทันที“คุณฉู่ครับ วัตถุดิบยาแบบนี้ ในเมืองชิงหลงเราก็ไม่มีเช่นกัน ถ้าไม่เชื่อ คุณสามารถตามผมไปที่ตรวจสอบที่ถนนขายวัตถุดิบยาด้วยตนเองได้เลยครับ!”เมื่อฉู่เฉินได้ยินก็หรี่ตาลง สายตาพิจารณาของ
“กลับเหรอ? ไม่ต้องรีบ ผมกำลังอยากไปเดินเล่นในเมืองพอดี”ฉู่เฉินเอามือข้างหนึ่งไพล่หลังและชี้ไปที่เมืองชิงหลงซึ่งอยู่ไม่ไกลอะไรนะ?หยาดเหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นที่ขมับของจ้าวเต๋อฉวนทันที มองไปทางฉู่เฉินแล้วกล่าวว่า “คุณฉู่ครับ เมืองชิงหลงทรุดโทรมมาก เกรงว่ามันจะไม่เข้าตาของคุณฉู่หรอกครับ”ฉู่เฉินแค่นเสียงเย็น มองสำรวจจ้าวเต๋อฉวนและกล่าวว่า “นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่สำนักชิงอวิ๋นของคุณเป็นฝ่ายยั่วยุผม คุณคิดว่าผมฉู่เฉินเป็นคนยังไง? ที่พวกคุณเรียกมาก็มา ไล่ไปก็ไปงั้นเหรอ?”หลังจากที่กล่าวคำนี้ออกมา แม้แต่จ้าวเต๋อฉวนก็ยังยืนตะลึงอยู่กับที่“ฉู่เฉิน แกอย่ารังแกคนอื่นมากเกินไปนัก”หลินฮ่าวกัดฟันจ้องฉู่เฉินด้วยความโกรธฉู่เฉินคนนี้ไม่ใช่แค่คำว่าเกินไปสองคำจะมาอธิบายได้แล้ว แทบจะไม่เห็นใครอยู่ในสายตาเลยในเมืองชิงหลง ไม่ต้องพูดถึงการตบคนตระกูลหลินของพวกเขา และยังข่มขู่ครั้งแล้วครั้งเล่า นี่มันอวดดีเกินไปแล้วในขณะนี้ จู่ๆ จ้าวเต๋อฉวนก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันน่าสะพรึงกลัวหลายสายกำลังสอดส่องมาทางนี้ ในใจพลันหนักอึ้ง ก่อนจะยกเท้าเตะหลินฮ่าวลงไปกองกับพื้น“นี่แกมีสิทธิ์อะไรมาพูด?”ตอนนี้ใน
สิ้นเสียงของฉู่เฉิน ก็ตบใบหน้าอีกด้านของหลินฮ่าว ตบซ้ำไปสองครั้งเสียงดังสนั่น“ไอ้คนแซ่ฉู่!”หลินฮ่าวโกรธจัดจนแทบคลั่ง!เห็นชัดว่าเขาพาคนมาดักฆ่าฉู่เฉิน แต่ผลลัพธ์ล่ะ?ฉู่เฉินไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย แต่เขากลับโดนตบหน้าไปหกเจ็ดครั้งติดต่อกันจนแก้มบวมเป่งแล้วเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?“ฉู่เฉิน ฉันแนะนำให้แกทำแต่พอดี ไม่งั้น...”เมื่อหลินเจิ้งไท่กล่าวไปได้เพียงครึ่งประโยค ฉู่เฉินก็หันขวับมามองหลินเจิ้งไท่และกล่าวแทรกด้วยรอยยิ้มเยาะ “ถ้าคุณไม่พูด ผมคงเกือบลืมคุณไปแล้ว”“เมื่อกี้คุณเพิ่งพูดว่าอะไรนะ? ฆ่าผม?”เพียะ เพียะ!ตบที่รวดเร็วราวกับสายฟ้าฟาดลงบนใบหน้าชราของหลินเจิ้งไท่อย่างจังเสียงตบดังสนั่นสองครั้งติดต่อกัน หลินเจิ้งไท่ตกตะลึง และทุกคนในตระกูลหลินต่างก็ตกตะลึงเช่นกันหลินเจิ้งไท่ลูบใบหน้าชราที่ถูกตบจนแดงก่ำด้วยความไม่เชื่อ ราวกับตกอยู่ในภวังค์ไปชั่วขณะเขาเป็นใคร?เขาอยู่ไหน?นี่คือในเมืองชิงหลง และตระกูลหลินก็เป็นหนึ่งในสามตระกูลใหญ่ของเมืองชิงหลง ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเป็นผู้นำตระกูลหลินไม่ต้องพูดถึงการโดนตบเลย ปกติแล้วใครจะกล้าแม้แต่มาขึ้นเสียงกับเขา?แล้ววันนี้
เมื่อเห็นว่าคนในตระกูลหลินกำลังจะลงมือกับฉู่เฉินจริงๆ จ้าวเต๋อฉวนก็แทบจะกระอักเลือดออกมาสมองของกลุ่มคนนี้ช่างไม่เหมือนใครจริงๆ ฆ่าฉู่เฉิน นี่พวกเขาต้องการจะทำลายสำนักชิงอวิ๋นงั้นเหรอ?“พวกคุณตระกูลหลินอยากให้สำนักชิงอวิ๋นของผมจะถูกล้างบางมากนักใช่ไหม?”ครั้งนี้จ้าวเต๋อฉวนโกรธจัด คนอื่นมองสถานการณ์ไม่ออก เขายังพอเข้าใจได้ แต่หลินเจิ้งไท่อายุมากแล้ว ยังจะไร้เดียงสาเหมือนเด็กอีกงั้นเหรอ?เมื่อหลินเจิ้งไท่ได้ยินคำพูดนี้ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย มองไปที่จ้าวเต๋อฉวนแล้วกล่าวว่า “หัวหน้าจ้าว คุณพูดแบบนี้ได้ยังไงครับ?”ในสายตาของเขา การฆ่าฉู่เฉินจะเป็นยังไง?อย่างไรก็ตาม ว่านโซ่วเซียนเวิงและคนอื่นๆ ต้องการหยกโลหิตกิเลน และไม่เคยบอกว่าจะปกป้อง ฉู่เฉินถ้าพวกเขาไม่แตะหยกโลหิตกิเลนเรื่องก็จบไม่ใช่เหรอ?“พูดแบบนี้ได้ยังไงน่ะเหรอ? ตราบใดที่เกิดเรื่องไม่คาดฝันกับคุณฉู่ในเมืองชิงหลง ในไม่ช้าทางสำนักว่านเซียนก็จะได้รับข่าว เมื่อถึงเวลานั้นคนที่จะมาก็ไม่ใช่แค่สำนักว่านเซียนแล้ว”“สำนักเสวียนปิง รวมถึงบรรดาสำนักใหญ่ที่โด่งดังพอๆ กับสำนักว่านเซียนต่างจะส่งคนมาที่นี่ ผมขอถามคุณว่าเมื่อถึงเวลานั้นใครจะส
สิ้นเสียง คนในตระกูลหลินต่างก้าวเท้าไปข้างหน้าและล้อมจ้าวเต๋อฉวนไว้ดูเหมือนว่าถ้าพูดไม่ถูกใจก็จะลงมือทันทีจ้าวเต๋อฉวนโกรธจนหัวเราะกับคนตระกูลหลิน มองสำรวจหลินเจิ้งไท่และกล่าวอย่างเย็นชา “ให้คำอธิบายกับคุณน่ะเหรอ? ผมจะอธิบายอะไรให้คุณล่ะ”หลินเจิ้งไท่สีหน้ามืดมน กัดฟันกล่าวว่า “พวกเราดักฆ่าฉู่เฉินที่นี่แล้วผิดอะไร? เจ้าสำนักก็เคยกล่าวไว้ ถ้าได้หยกโลหิตกิเลนมาก็เป็นประโยชน์ต่อสำนักชิงอวิ๋นของเราอย่างยิ่ง หัวหน้าจ้าวไม่รู้เหรอครับ?”“หึ ดักฆ่าฉู่เฉิน?”จ้าวเต๋อฉวนกัดฟันกรอดจนฟันแทบแตก มองหลินเจิ้งไท่อย่างเย็นชาและกล่าวว่า “พวกคุณคิดว่ามีแค่พวกคุณที่ได้รับข่าวว่าฉู่เฉินนำหยกโลหิตกิเลนเข้าสู่โลกแห่งการหยั่งรู้งั้นเหรอ?”“จนถึงตอนนี้ ฉู่เฉินยังคงปลอดภัยดี พวกคุณไม่คิดบ้างเหรอว่าทำไม?”หมายความว่ายังไง?เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินเจิ้งไท่ก็มองไปที่จ้าวเต๋อฉวนด้วยความไม่เข้าใจ“ไม่แปลกใจเลยที่เจ้าสำนักดูถูกพวกคุณตระกูลหลิน พวกคุณสร้างปัญหาให้เจ้าสำนักเก่งจริงๆ”ตอนนี้จ้าวเต๋อฉวนโกรธจนอยากจะด่าคน ไม่เคยเจอใครโง่งมขนาดนี้มาก่อน“หัวหน้าจ้าว หวังว่าคุณจะอธิบายให้ชัดเจนครับ”หลินเจิ้งไท่
ในขณะนี้ หลิงเสวี่ยก็รู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อยเช่นกันเพราะไม่ใช่แค่หลินเจิ้งไท่เท่านั้น รวมถึงยอดฝีมือของตระกูลหลินทั้งสามที่อยู่เบื้องหลังเขาต่างก็ก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าวแม้ว่าตอนนี้หลิงเสวี่ยจะอยู่ระดับสร้างรากฐานขั้นแปด แต่ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลินเจิ้งไท่อย่างแน่นอนยิ่งกว่านั้น เหล่าคนที่อยู่เบื้องหลังหลินเจิ้งไท่ก็ล้วนมีพลังระดับสร้างรากฐานขั้นสูงสุด ถ้าลงมือขึ้นมาจริงๆ เธอและฉู่เฉินก็ไม่มีโอกาสชนะเลยแม้แต่น้อย“ฉู่เฉิน ฉันบอกคุณนานแล้วว่าอย่าอยู่ในโลกแห่งการหยั่งรู้นานเกินไป คุณก็ไม่ฟัง”หลิงเสวี่ยกระซิบตำหนิฉู่เฉินไปพลาง มองไปรอบๆ อย่างกระวนกระวายไปพลางเมื่อเห็นว่าหลิงเสวี่ยเริ่มลนลานแล้ว หลินฮ่าวที่กำลังเอามือกุมหน้าก็ปาดเลือดที่มุมปากออก ก้าวไปข้างหน้าและมองสำรวจฉู่เฉินด้วยความดูถูกพลางกล่าวว่า “ไอ้คนแซ่ฉู่ ตอนนี้รู้แล้วหรือยังล่ะ?”ขณะกล่าว ก็กวาดตามองไปยังเหล่ายอดฝีมือของตระกูลหลินและกล่าวอย่างเย็นชา “ตอนนี้ จงส่งหยกโลหิตกิเลนมาซะ และทิ้งผู้หญิงข้างๆ แกไว้ ไม่งั้น ตาย!”ทันทีที่คำว่าตายหลุดออกมา คนในตระกูลหลินแทบจะก้าวเท้าไปข้างหน้าพร้อมกันแรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัว
ในขณะที่คนในตระกูลหลินกำลังหัวเราะเยาะอยู่ในใจ ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ คนแซ่ฉู่คนนี้ช่างมีดวงผู้หญิงของผู้หญิงจริงๆ“ผมเอง มีอะไรเหรอครับ?”ฉู่เฉินเหลือบมองหลินฮ่าวและคนอื่นๆ แล้วพยักหน้าเล็กน้อย“เหอะๆ มีอะไรงั้นเหรอ?”หลินฮ่าวหัวเราะอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “ฉู่เฉิน แกคงไม่รู้ตัวว่าใกล้ถึงวาระสุดท้ายของแกแล้วสินะ?”ฉู่เฉินขมวดคิ้ว มองสำรวจหลินฮ่าวและคนอื่นๆ พร้อมกับสงสัยว่า “ใกล้ถึงวาระสุดท้าย? ดูเหมือนว่าเราจะไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกันนะครับ?”ขณะกล่าว ฉู่เฉินและหลิงเสวี่ยต่างก็มองไปที่สมาชิกตระกูลหลินด้วยความระแวดระวังแม้ว่าคนเหล่านี้จะอยู่ในระดับสร้างรากฐานขั้นหกเท่านั้น แต่ฉู่เฉินกลับรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ายอดฝีมือจำนวนมากกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้เมื่อหลินฮ่าวได้ยินเช่นนี้ ก็แค่นเสียงเย็นและกล่าวว่า “คนแซ่ฉู่ แกจะแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องไปทำไม เจ้าสำนักให้เวลาแกสามวันเพื่อไปรับโทษตายที่สำนักชิงอวิ๋น แกคิดว่าแกซ่อนตัวอยู่ในโลกแห่งการหยั่งรู้แล้วจะไม่มีใครหาแกเจองั้นเหรอ?”“ฉันแนะนำให้แกส่งหยกโลหิตกิเลนมาจะดีที่สุด แล้วทิ้งผู้หญิงข้างๆ แกไว้ ไม่งั้นฉันจะฆ่าแกให้ตายอย่างไม่เหลือซาก