บทที่2

"น้องกายไม่สบายหรอ"

"ทำไมหน้าแดงจัง"

"ร้อน"

"แอร์ก็เย็นนี่นา"

"เรียกแค่กายได้มั้ย"

"ลูกพีชว่า เรียกน้องกายน่ารักจะตาย"

"..."

ผมอาศัยจังหวะที่เธอกำลังสนใจปรับแอร์เพราะกลัวว่าผมจะร้อนจริงๆ ขับเลยสถานีรถไฟฟ้ามาตรงไปร้านอาหารไทยในห้างดังใจกลางเมือง ตั้งใจพาเธอไปกินขนมจีนน้ำยาปูเหมือนที่เราเคยกินด้วยกันตอนเด็กเด็กที่คุณยายของผมจะทำแบบไม่เผ็ดแยกไว้ให้สำหรับผมกับเธอ และกว่าเธอจะรู้ตัวรถสีชมพูหวานก็เข้ามาจอดในที่จอดสำหรับรถไฟฟ้าเรียบร้อยแล้วเพราะตรงนี้จะมีที่ชาร์ตแบตไว้บริการสำหรับลูกค้าที่มาจอด ก่อนจะเดินอ้อมมาเปิดประตูให้เธอลงมา แล้วดึงกระเป๋าใบใหญ่บนตักเธอมาสะพายเข้าที่ไหล่กว้างของผมแล้วเดินนำทางเธอโดยไม่แคร์สายตาที่มองมา

"น้องกายมาทำธุระหรอ"

"หิว กินข้าวกัน"

"..."

"ขนมจีนน้ำยาปูร้านนี้อร่อยมาก"

"กินได้มั้ย"

"กินได้สิ"

"วันเสาร์​นี้ว่างรึเปล่า"

"ปกติลูกพีชกลับบ้านเสาร์​อาทิตย์หน่ะ"

"น้องกายมีอะไรหรอ"

"จะพาไปทำสีรถ"

"แล้วรถน้องกายล่ะ"

"เรียกรถมายกแล้ว"

"อาการหนักเลยหรอ คงแพงน่าดูเลย"

"มีประกัน"

พอพูดถึงเรื่องรถ เธอก็หน้าเศร้าปากเล็กเล็กนั่นยู่เข้าหากันทันทีคงกังวลว่าจะต้องจ่ายค่าซ่อมให้ผมแพงมากจนผมรู้สึกสงสารเอ่ยปากบอกไปว่ามีประกัน เธอถึงได้ยิ้มหวานตาเป็นประกายแสดงอาการดีใจออกมาอย่างปิดไม่มิด ทั้งที่จริงๆแล้วเพราะความรีบของผมเมื่อเช้าเลยลืมแวะเติมน้ำมันทำให้รถสตาร์ทไม่ติดแค่นั้นเอง

และดูเหมือนว่าขนมจีนจะอร่อยถูกปากเธอเพราะถึงขนาดกินไปยิ้มไปแต่ด้วยรสชาดที่ค่อนข้างเผ็ดทำให้เวลานี้แก้มใสใสของเธอขึ้นสีแดงระเรื่อ ปากสีชมพู​พีชกลายเป็นสีแดงโดยไม่ต้องทาลิปให้เปลี่ยนสี ผมเลยจัดการสั่งเฉาก๊วยหนึบหนับโรยน้ำตาลทรายแดงเมนูแนะนำของทางร้าน มาให้เธอกินแก้เผ็ด ทำเธอติดใจถึงกับลิสต์​ชื่อร้านไว้เป็นร้านโปรดของเธออีกหนึ่งร้าน ซึ่งผมก็ขอคิดค่าแนะนำเป็นรับนัดผมเพื่อพาไปทำสีรถของเธอในวันเสาร์ที่จะถึงนี้ เฮ้อ อะไรอะไรก็ดูเป็นใจให้ผมไปหมด

"น้องกาย มันเลยสถานีรถไฟฟ้ามาแล้วนะ"

"ไม่ได้บอกนะว่าจะลงรถไฟฟ้า"

"อ้าว"

อยู่อยู่ฉันก็ได้มานั่งกินข้าวกับเขาคนที่พึ่งรู้จักกันไม่ถึงหนึ่งวัน แถมยังได้มาส่งเขาถึงคอนโดอีกด้วย แต่ก็เอาเถอะ! ทำยังไงได้ฉันเป็นต้นเหตุให้รถเขาเสียนี่นา ถือว่าชดเชยเวลาที่เขาเสียไปก็แล้วกัน ไหนจะต้องร่วมงานกันอีกหลายเดือนด้วย และจากที่ได้คุยกันตลอดหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา เขาก็ไม่ได้ดูเป็นคนเลวร้ายหรือมีทีท่าจะล่วงเกินฉันเลยสักนิดไม่เหมือนคนอื่นๆ ที่ฉันเคยเจอ เขาดูมีน้ำใจช่วยสะพายกระเป๋าให้ฉันตลอดและมื้อเมื่อครู่เป็นเขาที่ควักเงินจ่ายไม่ใช่ฉันที่ควรจะทำหน้าที่นั้นแทน คงไม่ได้เข้ามาหลอกกันหรอก

"แล้วพรุ่งนี้น้องกายจะไปเรียนยังไง"

"เดี๋ยวให้เพื่อนมารับ"

"อ๋อ ดีดี"

"หรือเธอจะมารับ"

"ไม่ดีกว่า ลูกพีชไม่ชินทาง"

"กลัวหลงจะพากันสาย"

"ไปก่อนนะ"

"เดี๋ยว"

"..." 

"ถ้าถึงแล้วแชทมาบอกหน่อย"

"..." 

"จะรอ"

แล้วกว่าฉันจะงมแมพกลับมาถึงห้องได้ก็ใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงเลย อันที่จริงคอนโดเราสองคนก็ไม่ได้ไกลกันมากเท่าไหร่ แต่เป็นฉันเองที่งงกับการเบี่ยงขึ้นสะพานหรือรอดใต้สะพานทำให้ขับเลยออกมาอีกทางนึงเลย ซึ่งกว่าจะหาที่กลับรถได้ก็กินเวลาไปครึ่งค่อนชั่วโมง​ ได้แต่แอบบ่นให้กับความเงอะงะของตัวเองในใจ เหนื่อยชะมัดเลย ขอแช่น้ำอุ่นสบายสบายให้หายเหนื่อยหน่อยละกัน

จนฉันอาบน้ำสระผมเสร็จและอยู่ในชุดกระโจมอกผ้าขนหนู ก็พึ่งนึกขึ้นได้ว่าถ้าถึงห้องต้องแชทบอกเขาด้วย นี่ก็สี่ทุ่มแล้วไม่รู้ว่าป่านนี้ยังรออยู่รึเปล่าลองส่งข้อความไปทิ้งไว้ก่อนแล้วกันเดี๋ยวจะหาว่าไม่บอก

ลูกพีชเองค่ะ : ถึงแล้วนะ

KKAY : (สายเรียกเข้าแบบวิดีโอคอล)​

ข้อความที่ฉันส่งไปถูกอ่านทันทีราวกับเปิดหน้าแชทไว้รอข้อความจากฉันอย่างที่เขาบอกจริงๆ แต่สิ่งที่ฉันไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น และทำให้ฉันต้องรีบกุลีกุจอวิ่งไปหยิบชุดนอนกระโปรงแขนยาวสีขาวตัวเก่งมาใส่ให้เรียบร้อยและรวดเร็วในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีจนหายใจหอบ ก็เพราะมีสายเรียกเข้าจากเขาแถมมาแบบเปิดกล้องด้วย ทำฉันตั้งสติอยู่นานก่อนจะกดรับด้วยใจที่เต้นระรัว

"น้องกาย ว่าไง"

"ทำไมถึงช้า"

"ลูกพีชลืมหน่ะ"

"ถึงตั้งแต่กี่โมง"

"สองทุ่ม หลงทางอยู่"

"หลงบ่อย?"

"อืม ถ้าออกนอกเส้นทาง"

"เพิ่งอาบน้ำหรอ? "

"ห๊ะ อะ อ๋อ อืม"

ผมนอนพิงหัวเตียงมองเธอผ่านหน้าจอด้วยสายตายิ้มกรุ่มกริ่ม ดูเธอที่อยู่ในชุดนอนกำลังนั่งเช็ดผมไปคุยกับผมไปไม่ทันได้ระวังว่าเส้นผมที่พึ่งสระจะพาให้เสื้อนอนสีขาวของเธอเปียกจนแนบเนื้อไปด้วย ผมเลยพยายามชวนคุยไปเรื่อยเพื่อไม่ให้คิดอะไรอะไรจนเดือดร้อนตัวเองทีหลัง รอจนผมหนาของเธอแห้งสนิท เธอก็เหมือนจะเริ่มคุยกับผมได้อย่างเป็นตัวเองมากขึ้นแถมยังเล่าเรื่องโก๊ะของเธอให้ผมฟังอย่างไม่เคอะเขิน จนผมได้รู้ว่าช่วงเวลาที่เราไม่ได้เจอกันเธอไปทำอะไรหรืออยู่ที่ไหน อย่างตอนนี้เธอขอที่บ้านลองออกมาใช้ชีวิตด้วยตัวเองไม่มีคนขับรถคอยรับส่งเลยเป็นเหตุให้เธอหลงทางอยู่ทุกวัน รอก่อนนะลูกพีชเดี๋ยวกายจะไปเป็นคนขับรถให้เอง