บทที่3

ห้องแชท 'TTKN'

KKAY : ไอ้นาย พรุ่งนี้เช้าแวะรับกกูด้วย

K.NAI : กูเป็นไรเดอร์?

Tutor.T : แค่รถน้ำมันหมด พากูเล่นใหญ่ไปด้วย

KKAY : จอดไว้ที่โชว์รูมมึงก่อน

K.NAI : รถยนต์มึงอะ

KKAY : กูขี้เกียจขับ

ทันทีที่ผมวางสายจากเธอหลังจากที่คุยกันนานเกือบสองชั่วโมงจนเธอนั่งสัปหงก ผมเห็นก็อดสงสารไม่ไหวเลยต้องจำใจปล่อยเธอไปนอน แล้วเปลี่ยนมาเข้าห้องแชทส่งข้อความหารถมารับผมไปเรียนในวันพรุ่งนี้ เรื่องอะไรผมจะขับรถไปเองเพราะยังไงตอนเย็นผมก็มีรถให้นั่งกลับอยู่แล้วทางเดียวกันไปด้วยกันช่วยลดโลกร้อนด้วยดีจะตายไป

KKAY : ถึงยัง

KKAY : อย่าลืมกินข้าวเช้า

ลูกพีชเองค่ะ : ถึงแล้ว พึ่งจอดรถ

ลูกพีชเองค่ะ : น้องกายก็อย่าลืมกินข้าวเช้านะ

เป็นอีกวันที่พวกผมมีเรียนช่วงเช้าและถ้าจำไม่ผิดเหมือนว่าเธอก็มีเข้ามาคุยโปรเจคจบช่วงเช้าด้วยเหมือนกัน โดยผมไม่ลืมที่จะส่งข้อความไปทิ้งไว้แทนการโทรหาเพราะกลัวว่าเธอจะกำลังขับรถอยู่แล้วจะรบกวนสมาธิของเธอยิ่งป้ำๆ เป๋อๆ อยู่ด้วย พอจบคลาสผมกับเพื่อนๆ อีกห้าคนก็พากันไปกินก๋วยเตี๋ยวเรือร้านข้างมหาวิทยาลัยฯ ก่อนจะกลับมาในช่วงบ่ายเพื่อช่วยกันหาข้อมูลและเลือกสเปคเครื่องคอมพิวเตอร์สำหรับไปบริจาคที่ค่ายอาสาซึ่งคอมพิวเตอร์ทั้งหมดจำนวนสามสิบเครื่องนี้ ผมและเพื่อนๆ ตั้งใจและร่วมกันควักเงินส่วนตัวซื้ออุปกรณ์เองทั้งหมด โดยมีสามสาวช่วยทำหน้าที่เปรียบเทียบราคาและเจรจาต่อรองกับบริษัทตัวแทนเพื่อให้ได้ราคาที่เหมาะสมเพราะเรื่องแบบนี้พวกผมสามคนไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ เพียงแต่กำหนดสเปคเป็นโจทย์ให้สาวสาวดำเนินการต่อให้จนเรียบร้อย และกำหนดให้มาส่งภายในสองวันหลังจากนี้

"สวัสดีค่ะทุกคน"

"ลูกพีชซื้อน้ำกับขนมมาฝากค่ะ"

"โห สวยแล้วยังใจดีด้วย"

"ลลิลเป็นแฟนตัวยงของพี่ลูกพีชเลยค่ะ"

"น้องลลิลก็น่ารักมากเหมือนกันนะ"

"ลูกพีชแอบกดหัวใจให้ทุกรูปเลย"

"งุ้ยยย เขินจัง ขอบคุณนะคะ"

"ส่งมา"

"...อะ อ๋อ"

"จะมาไม่เห็นบอก"

"ลูกพีชมือเต็ม"

ผมนั่งมองเธอที่กำลังยืนคุยกับลลิลเพื่อนของผมอยู่นานไม่ยอมวางของในมือลงสักที จนผมทนไม่ไหวลุกขึ้นเดินตรงไปหาเธอเพื่อช่วยรับของในมือเล็กมาวางที่โต๊ะด้านข้างจึงเห็นว่าเธอมีเพื่อนมาด้วยแต่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่หน้าห้อง ก่อนที่สาวสาวจะชวนเธอเข้ามานั่งคุยด้วยกันต่อรอรุ่นพี่ที่ชื่อไอติมคุยโทรศัพท์เสร็จ หนูมายจึงทำหน้าที่เล่าแพลนและการดำเนินการต่อจากนี้ของทีมงานเราให้เธอสองคนทราบ ซึ่งเธอก็ทำหน้าตื่นเต้นจนตากลมโตลุกวาวอย่างเห็นได้ชัดที่รู้ว่าผมและเพื่อนๆ ไม่ขอรับเงินส่วนกลางเพราะตั้งใจจะบริจาคเพื่อนน้องๆ ให้มีโอกาสทางการศึกษาเพิ่มมากขึ้น ถึงกับเอ่ยปากขอบคุณแทนเด็กๆ และบอกว่าอุตส่าห์พาเหรัญญิกค่ายมาดูแลเรื่องงบด้วยแท้ๆ แต่เหมือนพามาเสียเที่ยวซะงั้น ทำผมแอบนั่งอมยิ้มให้กับคำพูดน่ารักๆ ดูเป็นธรรมชาติของเธอ 

KKAY : กลับกี่โมง

KKAY : รอด้วยสิ

ลูกพีชเองค่ะ : กำลังจะกลับ

ลูกพีชเองค่ะ : ลูกพีชจะไปซื้อของต่อหน่ะ

KKAY : รอแปป กำลังวิ่งไป

จากที่ฉันกำลังจะปิดประตูรถเตรียมตัวขึ้นไปนั่งเปิดแอร์ฉ่ำฉ่ำ แต่เสียงแจ้งเตือนข้อความในมือถือก็ดังขึ้นรัวรัวจนทำให้ฉันต้องรีบหยิบขึ้นมาดูเผื่อมีเหตุฉุกเฉิน แต่ก็เป็นข้อความจากเขาคนที่พาฉันคุยโทรศัพท์จนต้องนอนดึกและเป็นคนเดียวกับที่นั่งมองหน้าฉันตลอดเวลาที่ฉันนั่งคุยกับน้องๆ ไอทีกลุ่มที่มาช่วยค่ายอาสา นั่งรอไม่ถึงห้านาทีฉันก็ต้องหันไปตามเสียงรองเท้าที่ดังอยู่ไม่ไกลเหมือนกำลังวิ่งมาด้วยความเร็วจนมาหยุดยืนอยู่ตรงประตูฝั่งคนขับพร้อมกับแบมือส่งสัญญาณว่าเขาจะเป็นคนขับเอง ฉันเลยกดปลดล็อคประตูแล้วค่อยๆ ปีนข้ามไปนั่งอีกเบาะฝั่งข้างคนขับจนเรียบร้อย เขาถึงเปิดประตูก้าวขายาวยาวเข้ามานั่งแทนที่ แล้วขับรถออกมาพาฉันไปซุปเปอร์มาร์เก็ตตามที่ฉันบอก

"รอนี่นะ ไปเอารถเข็นก่อน"

"อืม"

"น้องกายช่วยดูวันหมดอายุนมนี่หน่อยสิ"

"กล่องไหนอยู่ได้นานกว่ากัน"

"ลูกพีชกลัวกินไม่ทัน"

"อันนี้มั้ยอีกสิบวัน กินทันมั้ย"

"สิบวันหรอ โอเคเอาอันนี้แหละ"

"แชมพูอันนี้ละ อันไหนหอมกว่า"

"อันนี้ หรือ อันนี้"

ฟอด

"อันนี้"

เป็นครั้งแรกที่ฉันมาเลือกซื้อของเข้าห้องด้วยตัวเองเพราะปกติเวลาอยู่ที่บ้านมีคุณแม่และคุณป้าแม่บ้านช่วยดูแลให้ทุกอย่าง และเป็นครั้งแรกที่มีผู้ชายเข็นรถเข็นเดินตามหลังฉันแบบนี้แถมยังใจดีช่วยเลือกของใช้ให้ตั้งหลายอย่างคอยช่วยดูวันหมดอายุและเปรียบเทียบปริมาณความคุ้มค่าในแบบที่ฉันเองยังคาดไม่ถึง อันไหนที่กำลังจัดโปรโมชั่นหนึ่งแถมหนึ่งและฉันอยากได้เขาก็อาสาแชร์กับฉัน อย่างแชมพูสระผมนี่ที่พึ่งเปิดตัวกลิ่นใหม่และกำลังอยู่ในช่วงโปรโมชั่นทำฉันลังเลเลือกไม่ถูกระหว่างกลิ่นที่เคยใช้กับกลิ่นใหม่ที่อยากลองเลยต้องขอความช่วยเหลือจากเขาให้ช่วยเลือกให้ แต่แล้วเขาก็ทำให้สิ่งที่ฉันไม่คาดคิด จากที่ฉันยื่นกลิ่นทดลองไปที่จมูกมีสันของเขา เขากลับก้มลงมาหอมที่ผมของฉันฟอดใหญ่ ทำฉันยืนอึ้งค้างมือไว้แบบนั้นจนเขาต้องเอื้อมมือขึ้นมาจับแล้วนำกลับไปวางที่เดิมให้แทน เขาจะรู้ตัวบ้างมั้ยว่าการกระทำเล็กเล็กของเขาตลอดเวลาเกือบยี่สิบสี่ชั่วโมงนี้ทำหัวใจดวงน้อยของฉันรู้สึกหวั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน