แพ้ลูกอ้อน

มาร์คัสจ้องมองไปที่ใบหน้าหวานของอันนาที่นอนอยู่บนเตียง แล้วทวนคำว่าเธออยากกินช็อกโกแลต ใบหน้าจิ้มลิ้มของเธอมีสีเลือดฝาดแดงระเรื่อเพราะพิษไข้

"คุณมาร์คัสขา อันนาขอกินช็อกโกแลตได้ไหม" อันนาพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเหมือนลูกแมวตัวน้อย เพราะเวลาป่วยเธอจะอยากกินของหวานโดยเฉพาะช็อกโกแลต และไม่อยากทานข้าวเลย

มาร์คัสจ้องมองอันนาตาไม่กะพริบ เขากำลังหลงผู้หญิงตรงหน้าอย่างโงหัวไม่ขึ้น นี่เป็นรอยยิ้มแรกที่อันนายิ้มให้เขา เพียงเพราะอยากกินช็อกโกแลตแค่นั้นหรือ แต่เขาก็ไม่ได้อนุญาตหรือปฏิเสธ

“กินข้าวก่อน แล้วฉันจะพาไปซื้อช็อกโกแลต ตกลงไหม” มาร์คัสใช้กลยุทธ์เหมือนพ่อที่หลอกให้ลูกสาวกินข้าว

“สัญญานะคะว่าถ้าอันนาทานข้าวหมดจะพาไปซื้อช็อกโกแลต” เธอดีใจจนยิ้มหวานในรอบสองสามวันที่ผ่านมา นี่เป็นรอยยิ้มที่ดูสดใสที่สุด

“อืม” เสียงทุ้มต่ำในลำคอเป็นเชิงว่ารับปาก ถ้าอันนาเป็นเด็กดี เขาสัญญาว่าจะดีกับเธอให้มากขึ้นกว่าเดิม

อันนาดีใจจนลุกพรวด แต่ไม่ได้ดูร่างกายที่อ่อนแอของตัวเอง เธอจึงล้มพับนั่งลงข้างเตียง

“โอ๊ย!” กลางลำตัวของเธอรู้สึกเจ็บแปลบ เพราะการระบมและอักเสบจากการเสียดสีที่รุนแรง เธอจึงต้องเงยหน้าขึ้นเหมือนร้องขอความช่วยเหลือจากมาร์คัส

มาร์คัสที่เห็นก็อดหัวเราะไม่ได้ เขาหัวเราะพรืดออกมาเบาๆ แล้วหันมามองหน้าเด็กขี้อ้อน เขาเริ่มไม่เข้าใจว่าอันนาเป็นคนแบบไหน บางครั้งก็ดื้อเงียบ บางครั้งก็น่ารักเหมือนลูกแมว

มาร์คัสรีบลุกขึ้นแล้วดึงร่างเล็กของอันนาให้ยืนได้ แล้วประคองให้นั่งลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา

“ใครใช้ให้เธอลุกขึ้นแบบนั้น” มาร์คัสเปลี่ยนสีหน้าเป็นเรียบนิ่งเย็นชาอีกครั้ง

“เจ็บ” คำพูดสั้นๆ คำเดียว แต่อันนาบอกความหมายทุกอย่างออกมาหมด เธอหันมามองหน้ามาร์คัสแล้วเหมือนจะร้องไห้

“เป็นอะไรอีก” มาร์คัสถามเสียงเรียบ

“เจ็บค่ะ” อันนาก้มหน้างุด ไม่พูดอะไรนอกจากคำว่าเจ็บ มาร์คัสแอบยิ้มมุมปากเล็กน้อย เขาพึงพอใจ แต่ก็ไม่ได้อยากให้อันนารู้ว่าเขารู้สึกดีใจ จึงยังคงเก็บสีหน้าเคร่งขรึมเอาไว้

“เจ็บก็กินข้าว จะได้ทายาแล้วก็กินยา เสร็จแล้วฉันจะพาไปซื้อช็อกโกแลต” มาร์คัสเหมือนเป็นคุณพ่อลูกอ่อนในเวลานี้เลย

อันนาทำตามทุกอย่างอย่างว่าง่าย ทั้งทานยา แต่เมื่อถึงเวลาต้องทายาเธอกลับงอแง เพราะมาร์คัสจะเป็นคนทายาให้เธอเอง แต่เธอไม่ยอม

“อ้าขาออกเร็วๆ ฉันจะทายาให้” มาร์คัสพูดเสียงเคร่งขรึม เพราะเด็กตรงหน้ากำลังดื้อดึงใส่เขาอีกแล้ว

อันนาส่ายหัวไปมาเล็กน้อยเป็นเชิงปฏิเสธ เพราะเธอไม่อยากให้มาร์คัสต้องเห็นกลีบกุหลาบของเธอที่บวมช้ำ มันดูน่าเกลียด

“อันนา ฉันเป็นผัวเธอลืมแล้วหรือไง?” มาร์คัสใช้สิทธิ์ความเป็นสามีอย่างไม่ลังเล

“ไม่ได้ลืมค่ะ แต่ให้อันนาทำเองได้ไหมคะ” อันนามองหน้าของมาร์คัสจนเธออยากจะมุดดินหนี เพราะมาร์คัสเอาแต่จ้องเธอไปมาสลับกับหว่างขาที่ต้องทายา

“อย่าดื้อกับฉันอันนา เธอรู้ว่าถ้าเธอดื้อกับฉันเธอจะเจออะไร” มาร์คัสเริ่มส่งคำขู่

“ก็ได้ค่ะ” อันนาอ้าขาออกเล็กน้อยอย่างกึ่งๆ ด้วยความเขินอาย กว่าจะผ่านการทายามาได้ก็ทุลักทุเล เพราะมาร์คัสเอาแต่จ้องอยู่อย่างนั้น

“เสร็จแล้ว เลิกอายฉันได้แล้ว” มาร์คัสเรียกแม่บ้านเข้ามาเก็บจานอาหารออกไปจากห้องของอันนา หลังจากที่ทุกอย่างเสร็จสิ้นภารกิจ อันนาจึงทวงถามเรื่องที่อยากกินช็อกโกแลต

“คุณมาร์คัสคะ สรุปอันนาจะได้กินช็อกโกแลตไหม”

อาการที่อยากกินช็อกโกแลตของอันนาไม่ใช่เพียงเพราะความอยากอย่างเดียว แต่เพราะเธอรู้สึกว่ากำลังจะเป็นวันนั้นของเดือน

“ได้กิน แต่รอให้ฉันทำงานเสร็จก่อนได้ไหม” อยู่ดีๆ อันนาก็เบะปากร้องไห้ออกมาเสียอย่างนั้น มาร์คัสถึงกับตกใจทำอะไรไม่ถูก

“ก็คุณสัญญากับอันนาว่าจะพาไปกินช็อกโกแลตไงคะ แต่คุณไม่พาไป” เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นตัวโยนที่นอนอยู่บนเตียง งอแงเพียงเพราะว่าอยากกินช็อกโกแลต

มาร์คัสรีบวางงานทุกอย่างลง แล้วหันมาปลอบใจคนตรงหน้าด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ เพราะเขาไม่เคยต้องง้อผู้หญิงคนไหนหรือปลอบใจใคร อันนากำลังทำลายกำแพงทุกอย่าง และทำให้เขาแหกกฎทุกข้อที่เคยตั้งเอาไว้

“เธอเดินไหวเหรอ เธอจะไปกินช็อกโกแลต” มาร์คัสหันมาถามอันนาด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่ปนไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

อันนาส่ายหัวไปมาแล้วตอบกลับไปว่า “เดินไม่ไหวค่ะ แต่คุณมาร์คัสไปซื้อให้อันนาหน่อยได้ไหมคะ” ด้วยความที่อยากของหวานมากๆ เธอถึงกับงอแง

“ได้ เดี๋ยวฉันจะไปซื้อให้ เธออยากกินช็อกโกแลตยี่ห้อไหนล่ะ” มาร์คัสหันมาถาม

“ยี่ห้ออะไรก็ได้ค่ะ ขอให้เป็นช็อกโกแลต” อันนาพูดจบเธองอนมาร์คัสก็พลิกตัวหันหลังหนี แล้วเอาผ้าห่มคลุมโปง ไม่พูดคุยกับเขาเลยสักคำ

มาร์คัสจึงถอนหายใจแล้วยกหูหาราเชน บอกให้ราเชนเหมาช็อกโกแลตแล้วเอามาส่งให้ที่บ้านของเขาเดี๋ยวนี้

ราเชนทร์ที่ได้รับคำสั่งจากผู้เป็นนายก็ทำหน้าตกใจ เพราะปกติเจ้านายเขาไม่ชอบทานของหวานเลยสักนิด

“ช็อกโกแลตเนี่ยนะ” ราเชนทร์ทวนคำสั่ง แต่เขาก็ยังคงไปกว้านซื้อช็อกโกแลตนับร้อยชิ้น แล้วให้ลูกน้องบอดี้การ์ดคนอื่นรีบนำมาส่งให้ที่บ้านของมาร์คัส

ผ่านไปไม่ถึงสิบห้านาที ช็อกโกแลตที่อันนาอยากได้ถูกจัดใส่ตะกร้าวางมานับร้อยชิ้นละลานตา แม่บ้านถือช็อกโกแลตขึ้นมาวางข้างหัวเตียง มาร์คัสที่นั่งทำงานอยู่ก็เฝ้าไข้คนป่วยที่งอแงเอาแต่ใจไม่ห่าง

“อันนา ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้หลับ ช็อกโกแลตที่เธออยากกินฉันเอามาให้แล้ว หันหน้ามา” คนบ้าอำนาจอย่างมาร์คัสออกคำสั่ง

อันนาลดผ้าคลุมโปงลง เธอกลั้นใจอยู่ตั้งนานกว่าจะได้ช็อกโกแลตที่เธออยากกิน พอเห็นตะกร้าช็อกโกแลต เธอก็ถึงกับตาลุกวาวเป็นประกายเหมือนเด็กได้ของเล่น

อันนาลุกขึ้นนั่งครึ่งตัวแล้วโผเข้ากอดร่างสูงของมาร์คัสด้วยความดีใจและลืมตัว

“ขอบคุณนะคะคุณมาร์คัส คุณใจดีกับหนูที่สุดเลย” อันนาหลุดใช้คำว่าหนู ซึ่งปกติเธอจะแทนตัวเองแค่เพียงกับพ่อและแม่เท่านั้น

หัวใจของมาร์คัสเต้นผิดจังหวะขณะที่อันนากอดรั้งเขาเอาไว้แน่น มาร์คัสเห็นทุกอย่างเหมือนโลกหยุดหมุน เขากำลังถูกความอบอุ่นและความใจดีของอันนาทำให้ไขว้เขว

“ปล่อยฉันได้แล้วอันนา” มาร์คัสพยายามสงบสติอารมณ์และไล่อันนาให้กลับเข้าที่

“อุ๊ย อันนาขอโทษค่ะ อันนาดีใจไปหน่อย”

เธอเกาหัวกุกกักแก้เขิน แล้วหยิบเลือกช็อกโกแลตที่เธออยากกินชิ้นแล้วชิ้นเล่า อันนาตัวเล็กนิดเดียวแต่กินเข้าไปถึงห้าชิ้นจนมาร์คัสต้องดุเธอ

“อันนา เธอห้ามแตะชิ้นที่หกเป็นอันขาดนะ เธอกินเข้าไปเยอะมากแล้ว” มาร์คัสสั่งเบรกคนตรงหน้า เพราะเขากลัวว่าเธอจะปวดท้อง

อันนาหันมามองมาร์คัสแล้วทำสายตาละห้อย เพราะเธอรู้ว่าเขาจะต้องดุเธออีกแน่ถ้าเธอขอ แต่ด้วยอารมณ์ของคนที่จะเป็นประจำเดือน อันนาก็เบะปากน้ำตาไหลร้องไห้อีก

“อันนาอย่าร้อง อ่ะๆ ถ้าเธอจะกินก็กิน แต่ถ้าปวดท้องเธอโดนดีแน่” มาร์คัสอนุญาต แต่กขึ้นบัญชีดำไว้

อันนากินช็อกโกแลตจนจุใจ และเรื่องที่เธอคาดการณ์เอาไว้ก็เหมือนจะเป็นจริง เพราะอยู่ๆ วันนั้นของเดือนของเธอก็ไหลเลอะเต็มที่นอนในขณะที่เธอนั่งกินช็อกโกแลตอยู่ อันนาถึงกับตาเบิกกว้าง...