ตอนที่49ข้าเห็นว่าพี่ใหญ่....

เช้าวันถัดมา แสงแดดอ่อนเพิ่งทอดผ่านม่านผ้ากุหลาบบางเบา ละไล้ลงบนพรมผืนงามในตำหนักพักผ่อนห้องบรรทมของหยางลี่ กลิ่นหอมของไม้หอมและชาดอกไม้ยังอวลจางๆ ในอากาศ แต่เจ้าของห้องยังคงหลับใหลอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ ก่ายหน้าผากเล็กน้อยคล้ายฝันดี...หรืออาจเป็นผลจากสุราหวานเมื่อคืนที่ผ่านมา

เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้นหน้าประตู ตามด้วยเสียงเปิดบานประตูไม้ช้าๆ

“ชินหวังหรอกหรือโปรดอภัยฝ่าบาทยังนอนอยู่พ่ะย่ะค่ะ” ขันทีกวงซุนรีบเข้ามาขวางชินหวังอ๋องอวี่หรงแค่เพียงพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปข้างใน

“อา...”

อุทานเบาๆ คล้ายคนเพิ่งพบของน่าสนใจดังลอดออกมาจากปากของอวี่หรงอ๋องที่ชิอบจับผิดและช่างสังเกต เขาก้าวเข้ามาในห้องอย่างไม่เกรงใจใคร หันซ้ายแลขวา สายตากวาดมองทั่วห้องเหมือนกำลังสำรวจสถานที่เกิดเหตุ แล้วจึงยิ้มบางๆ

หยางลี่ที่ยังหลับอยู่บนแท่นนอน คิ้วกระตุกเล็กน้อยก่อนลืมตาข้างหนึ่งขึ้นช้าๆ เขางัวเงียยกแขนขึ้นก่ายหน้าผาก ถอนหายใจยาวอย่างคนยังไม่อยากลุกจากที่นอน

“เฮ้อ...เช้าๆ แบบนี้ ไม่ไปอ่านตำราหรือฝึกเพลงดาบ เจ้ามากวนข้าทำไมกัน อวี่หรง...ไม่มีอะไรทำแล้วหรือ?”

อวี่หรงเดินยิ้มเข้ามาใกล้ แล้วโน้มตัวลงเล็กน้อยคล้ายจะกระซิบ