ทำมาค้าขาย 3

เนื่องจากอาวุธมิได้จัดเป็นสินค้าที่ผู้คนทั่วไปให้ความสนใจ

โดยเฉพาะสตรีเพศ กระทั่งบุรุษยังมิใคร่จะไยดี หากมิใช่พวกทหาร มือปราบ นักฆ่าหรือผู้ฝึกยุทธ์ เกรงว่าสักชิ้นก็คงจะขายได้ยากยิ่ง ซึ่งอันที่จริงแล้ว จำพวกบุรุษที่กล่าวมาล้วนแล้วแต่ไม่จำเป็นต้องมาเดินซื้อหาอาวุธในตลาดด้วยซ้ำ

เพราะพวกทหารและมือปราบย่อมได้รับสวัสดิการจากกรมในสังกัด นักฆ่ายิ่งไม่ต้องพูดถึง คนประเภทนี้ไม่ซื้อหาอาวุธโจ่งแจ้งอยู่แล้ว ส่วนผู้ฝึกยุทธ์ให้ความสำคัญกับอาวุธประจำกาย พวกเขาชอบทำขึ้นเองเสียส่วนใหญ่

เมื่อเป็นเช่นนั้น กลุ่มเป้าหมายย่อมเป็นชาวบ้านธรรมดา

ซานซานจึงแปลงโฉมให้เสี่ยเฟิงเป็นบุรุษหนุ่มผู้หล่อเหลาสง่างามน่าคบค้า และอาวุธล้วนสะดุดตาน่าซื้อหา

เมื่อเสี่ยเฟิงจัดร้านเสร็จ ซานซานก็พาลู่หลิ่งไปวางเอาไว้ที่ตั่งด้านหลัง สั่งเสียงนุ่ม “หลิ่งเอ๋อร์ นั่งรอนิ่งๆ ตรงนี้ ห้ามลงมา เมื่อได้เงินแล้ว แม่จะพาเจ้าไปเที่ยว ซื้อเสื้อผ้า ซื้อของเล่น”

แม่นางน้อยย่อมเชื่อฟัง เพราะมือข้างหนึ่งมีพุทราเชื่อม มืออีกข้างยังมีน้ำตาลปั้นรูปสัตว์ต่างๆ หลายอัน กินจนแก้มป่อง ยุ่งจนมือเป็นระวิง นางไม่ว่างไปซนที่ใดจริงๆ

ซานซานวันนี้สวมชุดสีแดงโด