[พ่ายรักท่านประธานลูกติด] บทที่ 43 ทนไม่ไหว

"เหนื่อยจังเลยค่ะ ~" หญิงสาวทิ้งตัวนั่งลงบนตักของคนที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์เพลิน ๆ ก่อนจะอิงซบแผงอกกว้างอย่างออดอ้อนทำเอาคนปรับตัวไม่ทันได้แต่นั่งนิ่ง ๆ กว่าจะได้สติก็ใช้เวลานานนับนาที

"แล้วใครใช้ให้เล่นขนาดนั้นละหื้ม…" ไคโรลูบกลางหัวเล็กอย่างรักใคร่ จูบซับเส้นผมสลวยที่หอมเย้ายวนพร้อมกับยิ้มให้กับความน่าเอ็นดูของเธอ

"หนูไม่อยากขัดใจไคเรนนี่หนา" กว่าจะขึ้นมาจากการก่อปราสาททรายและเล่นน้ำทะเลได้ ไคเรนทำเธอแทบหมดแรง เด็กตัวแค่นั้นแต่กลับมีพลังล้นเหลือ ต่างจากเธอที่ตัวอ่อนปวกเปียกแต่ก็ยอมรับว่าตอนนั้นก็สนุกจนลืมนึกถึงตัวเองเหมือนกัน

"ตอนนี้ไคเรนไปไหนแล้ว" ไคโรสางผมนุ่มเอ่ยด้วยช่องเสียงที่อบอุ่นทำเอาอีกฝ่ายยิ้มตามออกมา

"นอนสลบไปแล้วค่ะ"

"คงจะเหนื่อยเหมือนกัน แล้วคุณหิวไหม อยากทานอะไรหรือเปล่า" นานะส่ายหัวหวือ

"ข้าวเย็นยังจุกอยู่เลยค่ะ"

"แต่ผมหิวนะ" หญิงสาวเงยหน้ามองคนหิว

"คุณหิวเหรอคะ งั้นหนูไปหาอะไรให้ทานนะคะ" ว่าจบเธอก็รีบลุกจากตักกว้าง แต่ไม่ทันได้ยืนเต็มตัวก็ถูกคนรักดึงกลับมานั่งท่าเดิมแล้วโอบเอวคอดไว้แน่น พร้อมส่ายหัวแล้วเผยยิ้มเล่ห์ออกมา

"ผมไม่ได้หิวข้าว" เท่านั้นนานะก็เริ่มเข้าใจมากขึ้