Todos os capítulos de พลาดรัก (SET WICKED LOVE): Capítulo 1 - Capítulo 10

"ไอ้เฮงซวย..." ฉันทิ้งกล่องของที่หอบมาจากที่ทำงานเก่าพะรุงพะรังโยนทิ้งโคร่มบนพื้นไม่ไยดี ก่อนที่จะล้มตัวนอนบนเตียงกว้างด้วยความหมดอาลัยตายอยาก วันนี้ช่างเป็นวันที่เฮงซวยที่สุดในชีวิตตั้งแต่เกิดมา นอกจากจะโดนนอกใจจากแฟนที่คบกันมาถึงหนึ่งปีจนน่าสมเพชแล้ว ยังโดนแฟนใหม่ของมันที่เป็นถึงหัวหน้างานของฉันไล่ตะเพิดออกมาอย่างกับหมูกับหมาเหอะ...ทิ้งฉันแล้วไปเอาหัวหน้าที่มีตำแหน่งสูงกว่า ทั้งที่เธอก็รู้อยู่แล้วว่าเราสองคนกำลังคบกัน เลวทั้งหญิงและชาย สมควรแล้วที่จะได้สมสู่กัน ถึงจะไม่ไล่ออก ฉันก็ตั้งใจจะออกจากบริษัทที่มีหัวงานไร้ศีลธรรมอยู่แล้ว ไม่อยากจะอยู่นักกับบริษัทที่เต็มไปด้วยเส้นสายที่พันกันมั่วซั่ว เลียแข้งเลียขาดีก็ได้ตำแหน่งมาง่าย ๆ ในขณะที่ฉันทำงานหนักแทบตาย สองปีที่อยู่มาไม่แม้แต่จะเลื่อนตำแหน่งให้ฉันสักขั้น เพิ่มเงินเดือนสักนิดก็ไม่มีครืดดดดดด...ฉันชันตัวมองเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมา ก่อนจะเห็นเป็นเพื่อนรักอย่างยัยทอฝันที่โทรเข้าจึงกดรับสายทันที(เป็นเรื่องจริงเหรอแก ฉันได้ยินว่าไอ้ภามมันคบกับพี่นิล แล้วพี่นิลก็ไล่แกออก)"อือ" ฉันเค้นเสียงตอบได้แค่นั้น ป่านนี้ที่บริษัทก็

สามเดือนผ่านไป"สะ สองขีด…"พรึ่บ!ที่ตรวจครรภ์ร่วงหล่นจากมือบางของคนยืนนิ่งสนิทเพราะร่างกายยุดทำงานโดยอัตโนมัติเมื่อเห็นผลตรวจจากอุปกรณ์ที่ใช้กับร่างกายปรากฏชัดว่าเธอมีอีกหนึ่งชีวิตอยู่ในท้องโดยไม่ทันได้ตั้งตัวและตั้งใจแค่ครั้งนั้นครั้งเดียวกลับทำให้ชีวิตเธอพลิกผันอย่างไม่น่าเชื่อ"แน่ใจนะ เพราะถ้าผมเริ่มแล้ว หยุดไม่ได้แล้วนะครับ""ฉันแน่ใจค่ะ" ภาพในวันนั้นฉายเข้ามาในหัวอีกครั้ง ถ้าวันนั้นเธอเลือกที่จะหยุดมันและเลิกประชดชีวิตวันนี้ก็คงไม่ต้องมาเจอกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันและลำบากใจอย่างเช่นวันนี้"แตม…ฉันมาแล้ว~" เสียงหวานของคนมาใหม่ทำให้เฌอแตมรีบคว้าที่ตรวจครรภ์แล้วซ่อนเอาไว้ใต้ผ้าห่มแทบไม่ทัน เพื่อนสนิทหอบของพะรุงพะรังกดเข้าห้องโดยไม่ได้คิดจะเคาะประตูขออนุญาตตามประสา"ฉันเห็นนะ แกซ่อนอะไรไว้ยัยแตม" ทอฝันรีบวางของแล้วเดินมาจับผิด"ปะ เปล่าไม่มีอะไร" ขณะที่เฌอแตมส่ายหัวจนตัวสั่นไปหมด แน่นอนว่าทำอย่างไรเธอก็ยังแสดงพิรุธออกมาอย่างคนที่โกหกไม่เก่งเช่นเคย"แกเอาของของไอ้ภามมาดูใช่ปะ สามเดือนแล้วยังไม่ลืมมันอีกเหรอ!?" ทอฝันเริ่มขึ้นเสียง"ไม่ใช่ ฉันจะคิดถึงไอ้เลวนั่นทำไม" ทว่าเพื่อนสนิทก

"เฌอแตม เฌอแตม" บรรดาพนักงานหญิงทั้งสี่คนช่วยเขย่าแขนคนที่นิ่งสนิทราวกับวิญญาณออกจากร่าง หลังจากได้สบสายตาคนที่คุ้นหู เฌอแตมผู้เป็นลมพับก็ไร้การตอบรับใด ๆ จนกระทั่งถูกใครคนใดคนหนึ่งเขย่าตัว"ค คะ!?" กว่าจะได้สติก็เล่นนานนับนาที เธอละสายตาจากท่านประธานที่ทำงานใหม่มองเพื่อนร่วมงานผู้หวังดี โดยใบหน้าเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมา ย้อนแย้งกับมือบางที่เย็นเฉียบจนคนข้าง ๆ แปลกใจ"พี่ว่าท่าไม่ดีแล้ว ไปโรงพยาบาลเถอะ" หนึ่งในพนักงานกล่าวขึ้นมา"ตะ แตมไม่เป็นไรค่ะ แตมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ" จบประโยคเฌอแตมก็รีบลุกจากโซฟา เดินก้มหน้างุดผ่านหน้าทุกคนที่พากันงุนงงยกใหญ่ อยู่ ๆ เธอก็กลายเป็นคนมีแรงไร้ร่างของคนหมดแรงจนเป็นลมเสียอย่างนั้น"ค่อย ๆ เดินนะแตม" ใหม่ตะโกนไล่หลังหญิงสาวที่ทำตัวรีบร้อนเหมือนกำลังหนีอะไร ก่อนจะเบนสายตามองท่านประธานก็ก้มหัวให้เขาเล็กน้อย"พวกคุณไปทำงานต่อเถอะครับ คุณใหม่…ถ้าภัณฑารักษ์คนใหม่พร้อม ช่วยพามาที่ห้องผมหน่อยนะครับ" คนมาดนิ่งในชุดสูทสีเข้มพูดขึ้น แล้วขยับลุกขึ้นเดินผ่านหน้าพวกเธอเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัวที่ไม่ได้ไกลกันมาก"รับทราบค่ะบอส"ตัดภาพมาที่คนในห้องน้ำได้แต่

ตลอดการประชุมโครงการใหญ่ที่ประกอบไปด้วยใหม่ไคเรนและเฌอแตมเหมือนว่าจะเป็นการหารือทั่ว ๆ ไป ทว่าสำหรับเฌอแตมมันไม่ใช่ สายตาของไคเรนที่ลอบมองทำเธอไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา อึดอัดจนรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง มันเป็นสายตาที่เธอไม่สามารถคาดเดาว่าเขากำลังต้องการอะไร รู้เพียงว่ามันกำลังสร้างความกดดันจนทำให้เธอแทบไม่เข้าใจเนื้อหาในการประชุมครั้งนี้เลย"งั้นก็โอเคตามนี้นะคะ เฌอแตมมีอะไรเสนอไหม?" ใหม่ที่เป็นภัณฑารักษ์หลักจัดงานครั้งนี้กล่าวสรุป ก่อนจะหันถามความเห็นของภัณฑารักษ์ร่วมคนใหม่ก็พบว่าเธอกำลังเหม่อลอยและไม่ยอมตอบคำถามสักที จึงต้องเค้นถามอีกครั้ง"ว่าไงแตม""อะ อ๋อ…ค่ะ โอเคตามนั้นเลยค่ะ" เฌอแตมเหมือนหลุดจากภวังค์ ตอนนี้อะไรก็ไม่เข้าหัวนอกจากการที่อยากจะออกจากห้องนี้เร็ว ๆ"ถ้างั้นคุณใหม่กับคุณเฌอแตมจัดการต่อเลยนะครับ อย่าลืมส่งมาให้ผมด้วย""ทราบค่ะบอส เป็นอีเมลเหมือนเดิมนะคะ""พรุ่งนี้ผมเข้ามา คุณใหม่มาส่งที่ห้องได้เลยครับ"พรุ่งนี้ก็มาเหรอ! คำถามที่เด้งในหัวของเฌอแตม ไหนบอกว่านาน ๆ ครั้ง แต่นี่มันเกือบทุกวันเลยต่างหาก"ได้ค่ะ งั้นใหม่กับแตมขอตัวนะคะ" ภัณฑารักษ์ใหม่ว่าจบก็รีบเก็บของแล้วเด

ตลอดวันหยุดสองวันที่ฉันเอาแต่คิดไม่ตกทั้งรู้สึกกังวลและกลัวเต็มไปหมด กลัวเรื่องที่ตัวเองท้องจะถูกรับรู้โดยคนที่เป็นพ่อของลูก กลัวหมอเค้กที่ไม่รู้ว่าเป็นเพื่อนหรือมากกว่าเพื่อนจะบอกเรื่องของฉันแต่ในใจก็ยังปลอบใจด้วยการคิดว่าเขาคงไม่ผิดจรรยาบรรณในวิชาชีพของตนเอง ทั้งสองฝ่ายเป็นหมอด้วยกันทั้งคู่ แน่นอนว่าคงรู้ข้อนี้กันดี แต่ลึก ๆ ก็ยังแอบห้ามความคิดของตัวเองไม่ให้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ดีจนในที่สุดวันทำงานปกติของฉันก็มาถึง วันนี้ตื่นเช้ามาด้วยอาการคลื่นไส้และพะอืดพะอมตลอดเวลา อย่างที่หมอเค้กบอกว่าอาการแพ้ท้องจะเริ่มรุนแรงขึ้นเห็นทีว่าจะเกิดขึ้นจริงแต่งานสำคัญที่รออยู่ก็ไม่สามารถทำให้ฉันหยุดงานเสียดื้อ ๆ หวังว่าวันนี้เจ้าก้อนของฉันจะให้ความร่วมมือ รู้ว่าแม่ของเขามีงานสำคัญ อย่าแกล้งแม่เลยนะก้อน ถือว่าแม่ขอร้องล่ะฉันถึงออฟฟิศภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ที่นั่นยังคงเงียบสงบไม่มีใครมาถึงเลยสักคน ก็เจ้าก้อนดันปั่นป่วนทำให้ฉันตื่นเช้ากว่าปกติ เมื่อรู้สึกว่าไม่มีอะไรทำจึงออกจากบ้านเวลาเร็วกว่าทุกวัน หวังจะมาสะสางงานที่ยังค้างคาและหนีรถติดที่แสนวุ่นวายในเมืองหลวงอันใหญ่โตอุ๊