บทที่ 1248

เซี่ยหย่วนเบิกตากว้างขึ้นมาทันที จ้องเขม็งไปยังดาบที่ปักอยู่กลางอกของตน ร่างกายสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

“ขะ ข้าเป็นผู้บัญชาการกองทหารรักษาพระองค์ จะ เจ้าจะฆ่าข้าไม่ได้...”

จนถึงตอนนี้ เขายังเน้นย้ำถึงฐานะของตนเองอยู่

หลินเย่ว์สีหน้าเคร่งขรึม “ในฐานะทหารรักษาพระองค์ ควรจะถือหอกปกป้ององค์เหนือหัว มอบชีวิตเพื่อแผ่นดิน แต่เจ้าที่เป็นถึงผู้บัญชาการกองทหารรักษาพระองค์ ยังกล้าทรยศหักหลัง ทำผิดฐานกบฏ ฟ้าดินย่อมไม่อาจให้อภัย!”

สิ้นเสียง ดาบยาวก็ถูกดึงออก

โลหิตพุ่งกระเซ็นราวกับย้อมใบไม้เหล่านั้นให้กลายเป็นสีแดงฉาน

เซี่ยหย่วนเซถอยไปสองก้าว มือกุมบาดแผลกลางอกแน่น “ขะ ข้าถูกบังคับ ฮองเฮาข่มขู่ข้า ข้า... ข้าถูกบังคับจริงๆ...”

ไม่ทันขาดคำ ดาบในมือหลินเย่ว์ก็ฟาดฟันลงมาอีกครั้ง

เซี่ยหย่วนยังไม่ทันตั้งตัว ก็เห็นแขนซ้ายของตนขาดตกลงไปบนพื้น

มองเห็นนิ้วยังขยับกระตุกอยู่ เขาจึงรู้สึกถึงความเจ็บปวดในภายหลัง ร้องออกมาด้วยเสียงแผดเผาใจ

หลินเย่ว์ไม่เกิดความเวทนาแม้แต่น้อย ฟันดาบอีกครั้ง แขนขวาของเซี่ยหย่วนก็ขาดสะบั้นตามไป หลินเย่ว์ดวงตาแดงก่ำ เต็มไปด้วยความเคียดแค้น “วันนั้น ตอนเจ้าฟันแขนบิดาข้าทิ้ง เจ