บทที่ 1249

“เจ้าหนุ่ม ทำไมเจ้ามาอีกแล้ว? คราวก่อนยังไม่ตาย คราวนี้จึงอยากมาตายอย่างนั้นหรือ?” เสิ่นม่อพูด น้ำเสียงยังคงแฝงแววประชดประชัน

ฉู่จืออี้กลับเพียงยิ้มเล็กน้อย คารวะให้เสิ่นม่อหนึ่งที “ผู้น้อยคารวะเจ้าสำนัก ข้ามาเพื่อพาเฉียวเนี่ยนกลับไป”

“นางไปไม่ได้” เสิ่นม่อกลอกตา “นางได้รับพิษผงเก้ากระบวนตัดวิญญาณ หากยังหายาถอนพิษไม่ได้ นางก็จะไม่มีทางออกไปได้”

ได้ยินดังนั้น รอยยิ้มบนหน้าฉู่จืออี้พลันหายวับไป กลางหว่างคิ้วปรากฏไอสังหาร “ผงเก้ากระบวนตัดวิญญาณ? ผู้ใดเป็นคนวางยาพิษนาง?”

เสิ่นม่อกลอกตาอีกครั้ง “พูดจาไร้สาระ! นางอยู่ในสำนักราชาโอสถของข้า จะยังมีผู้ใดวางยาพิษนางได้อีก?”

นั่นก็แน่อยู่แล้ว ว่าคือเขา!

ฉู่จืออี้ตะลึง มือหนึ่งจับไปที่ดาบข้างเอว “นางกับเจ้าสำนักไม่มีความแค้นต่อกัน เหตุใดเจ้าสำนักถึงทำร้ายนาง?”

เสิ่นม่อมองไปที่ดาบข้างเอวของฉู่จืออี้ แต่สีหน้ากลับยังคงไม่ใส่ใจ “เจ้าสำนักผู้นี้ทำการสิ่งใด ต้องมารายงานเจ้าตั้งแต่เมื่อใด อย่าคิดว่าเพราะเจ้าคือท่านอ๋องแห่งแคว้นจิ้งแล้วเจ้าสำนักผู้นี้จะกลัวเจ้า”

สิ้นคำ เสียงเคลื่อนไหวก็ดังมาจากในพงไม้

ไม่นาน ก็มีคนหลายคนปรากฏขึ้นจากด้านหลังของฉู