LOGINShare
บทที่ 86
Related chapters
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 87
เพียงประโยคเดียว หน้าของหลินยวนก็ซีดเผือดนางดูออกว่าเซียวเหิงยังมีใจให้เฉียวเนี่ยนดังนั้น สิ่งที่เห็นในวันนั้น ที่จริงคือเซียวเหิงเป็นฝ่ายกอดเฉียวเนี่ยนเอง?ขณะที่นางกำลังคิดเรื่องนี้ เสียงเสียดสีเบาๆ ก็ดังมาจากด้านข้าง "ใครบ้างจะไม่รู้ว่าเมื่อก่อนแม่นางเฉียวคอยไล่ตามแม่ทัพเซียวมาตลอด วันนี้ทำไมถึงได้กล้าพูดอะไรแบบนี้ออกมา"คนพูดคือซ่งไป๋ซวนที่ทนฟังต่อไปไม่ได้เมื่อนางพูดจบ เหล่าคุณชายคุณหนูก็พากันหัวเราะออกมานั่นสิ เฉียวเนี่ยนคอยตามตื๊อเซียวเหิงมาตลอด ในสายตานางมีเขาเพียงคนเดียวความรักของนางทั้งดุดันและร้อนแรงแค่ไหน ทุกคนรู้ดี!ดังนั้นทุกคนในเมืองหลวงจึงรู้ว่านางชอบเซียวเหิงแต่สามปีต่อมา ความรักของนางก็กลายเป็นเรื่องตลกเสียใจไหม?แน่นอนว่าต้องเสียใจเป็นธรรมดาถ้าตอนนั้นรู้ว่าสักวันความทุ่มเทจะกลายเป็นเรื่องตลกล่ะก็...นางจะไม่มีทางเกี่ยวข้องกับเซียวเหิงแน่นอน!ตอนนี้นางเพียงแค่หัวเราะเบาๆ "ที่แท้แม่นางซ่งก็รู้จักคำว่า 'เมื่อก่อน' ข้าจำได้ว่าเมื่อก่อนตอนที่ไต้เท้าซ่งยังไม่ได้เป็นเลขาธิการฝ่ายกลาโหม ของกำนัลที่แม่นางซ่งส่งมาที่จวนโหวเกือบถูกข้ารับใช้โยนทิ้งไปแล้ว"เ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 88
วันนี้หลินยวนตั้งใจประดับผมด้วยปิ่นสองอัน อันแรกหลินเย่ว์แกะสลักเองกับมือ อีกอันเซียวเหิงให้เป็นของขวัญวันเกิดนางเมื่อปีที่แล้วปิ่นปักผมสองอันนี้เป็นสิ่งที่นางหวงแหนที่สุด แม้ว่าจะไม่เข้ากัน แต่นางก็สวมทั้งสองอันไม่รู้ว่าหลินยวนคิดอะไรอยู่ เมื่อได้ยินที่เซียวชิงหน่วนพูด นางก็เหลือบมองเฉียวเนี่ยนโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อเห็นว่าเฉียวเนี่ยนยังคงมองออกไปนอกเรือ ราวกับว่าไม่ได้ยินที่พวกนางคุยกันเลยแม้แต่น้อยหลินยวนรู้สึกผิดหวังอย่างอธิบายไม่ถูกแต่ก็ได้ยินเซียวชิงหน่วนพูด "มาคิดๆ ดู วันเกิดยวนเอ๋อร์ใกล้มาถึงแล้ว! ไม่รู้ว่าปีนี้พี่ชายข้าจะมอบอะไรให้เจ้า!เมื่อพูดจบ จู่ๆ หมิงอ๋องก็เอ่ยปากขึ้น "ข้าจำได้ว่าวันเกิดของเนี่ยนเนี่ยนกับแม่นางหลินเป็นวันเดือนปีเดียวกัน หากกล่าวเช่นนี้ วันเกิดของเนี่ยนเนี่ยนก็ใกล้มาถึงแล้วเช่นกัน มีอะไรที่อยากได้หรือเปล่า?"น้ำเสียงของหมิงอ๋องอ่อนโยนมากจนเกินพอดี เฉียวเนี่ยนก็ไม่อาจไม่สนใจเขาได้ จึงทำได้เพียงหันหน้ากลับมาและยิ้มบางๆ ให้หมิงอ๋อง "หม่อมฉันไม่ชอบฉลองวันเกิด และไม่มีของขวัญที่อยากได้ ขอบพระทัยท่านอ๋องที่ห่วงใยเพคะ"สิ่งที่นางพูดคือความจริงตอนที่เข
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 89
ใช่ นี่คือต่างหูที่เซียวเหิงมอบให้เมื่อสี่ปีที่แล้วนางทำต่างหูคู่นี้หล่นลงทะเลสาบโดยไม่ได้ตั้งใจขณะล่องเรือ นางกระโดดลงน้ำอย่างกระวนกระวายใจและเกือบจะจมน้ำตายแต่นางไม่คาดคิดว่าคนเรือจะเก็บต่างหูที่ควรจมลงก้นทะเลสาบไปจริงๆ!ทุกคนในเรือมีสีหน้าลำบากใจ แต่คนเรือไม่รู้ว่าบรรยากาศรอบตัวเขาเปลี่ยนไปเลย เขายังคงพูดจ่ออย่างประจบประแจง "วันนั้น ข้าน้อยห็นว่าแม่นางใส่ใจต่างหูชิ้นนี้มาก ข้าน้อยคิดว่ามันต้องมีความสำคัญอย่างยิ่ง จีงได้ดำไปที่ก้นทะเลสาบเพื่อค้นหามัน ใช้เวลาสองสามวัน โชคดีที่หาเจอ ไม่คิดเลยว่าหลังจากนั้นจะไม่ได้เจอแม่นางอีกเลย โชคดีที่ในที่สุดวันนี้ต่างหูนี้สามารถกลับไปหาเจ้าของเดิมได้แล้ว!"เฉียวเนี่ยนรู้สึกซาบซึ้งใจมากอย่างแรก นางไม่คิดว่าคนเรือจะใส่ใจเรื่องนี้ขนาดนี้ อย่างที่สอง นางไม่คิดว่าจะมีวันที่ได้เห็นต่างหูชิ้นนี้อีกเมื่อก่อนนางชอบมันมาก เพราะมันคือของขวัญชิ้นแรกที่เซียวเหิงมอบให้นา ของขวัญสำหรับหญิงสาวโดยเฉพาะนางคิดไปว่านั่นเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าเซียวเหิงยอมรับนาง นางจึงทะนุถนอมมันมากแต่พอวันนี้ได้มาเห็นมันอีกครั้ง...เฉียวเนี่ยนรู้สึกสับสนในใจ นางขอบคุณคนเรื
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 90
เซียวชิงหน่วนดูเหมือนจะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ทันใดนั้นนางก็นึกบางสิ่งบางอย่างได้และตะโกนเรียกเฉียวเนี่ยน "แม่นางเฉียว มาดูสิ ช่างเป็นปลาตัวใหญ่จริงๆ!"เฉียวเนี่ยนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นางไม่คิดว่าเซียวชิงหน่วนจะเรียกหานางแต่ในเมื่อเรียกแล้ว...เฉียวเนี่ยนลุกขึ้น เดินไปทางเซียวชิงหน่วน"ดูสิ ปลาตัวใหญ่ขนาดนี้เชียว!" เซียวชิงหน่วนตะโกนอย่างกระตือรือร้นเฉียวเนี่ยนยืนอยู่ข้างเซียวชิงหน่วน และชะโงกหน้ามองไปยังผืนน้ำ "ไหนปลาล่ะ?""อยู่นั่นไง!" เซียวชิงหน่วนชี้ไปบนผืนน้ำ แต่กลับก้าวไปด้านหลังเฉียวเนี่ยนจากนั้นนางจึงพูดขึ้นเบาๆ "ในเมื่อเจ้ากล้าโยนของที่พี่ชายข้ามอบให้ ข้าจะสั่งสอนให้เจ้าหลาบจำเอง!" พูดจบ นางก็ยื่นมือไปผลักเฉียวเนี่ยนแต่ทว่า เฉียวเนี่ยนเอียงตัวเล็กน้อย และหลบได้อย่างง่ายดายแต่กลับเป็นเซียวชิงหน่วนที่ควบคุมแรงไม่ได้และตกลงไปในทะเลสาบก่อนตกน้ำ นางเห็นอย่างชัดเจนว่าเฉียวเนี่ยนกำลังยิ้ม!เมื่อเห็นเซียวชิงหน่วนกระเด็นลงไปในน้ำ เฉียวเนี่ยนอดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะอยากจะทำร้ายคนอื่นด้วยปัญญาอันน้อยนิดแค่นี้หรือ?เหอะ!เมื่อได้ยินเสียงตกน้ำ ผู้ชายในเรือก็รีบเดินออกมา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 91
เมื่อได้ยินเฉียวเนี่ยนพูดไม่ดีถึงหลินยวน เซียวชิงหน่วนก็ตอบโต้โดยไม่รู้ตัว "เจ้าพูดจาเหลวไหล! ยวนเอ๋อร์ไม่ใช่คนแบบนั้น!"เฉียวเนี่ยนเลิกคิ้วเล็กน้อย "อ๋อ งั้นหรือ? ดูเหมือนว่าแม่นางเซียวจะจำอะไรไม่ได้เลย"คำพูดนี้ทิ่มแทงเซียวชิงหน่วน นางเริ่มนึกถึงเรื่องราวหลังจากที่นางตกน้ำตอนนั้นนางดิ้นรนสุดชีวิต และยังจำได้ชัดเจนว่าพี่ชายกับท่านพี่พลินวิ่งออกมาแล้ว และกำลังทำท่าเหมือนจะกระโดดน้ำลงมาช่วยนางแต่ทำไมถึงหยุดไปล่ะ?เซียวชิงหน่วนใจเต้นรัวเมื่อนึกถึงภาพคนที่วิ่งโซซัดโซเซออกมาหลินยวนเป็นคนห้ามพวกเขาหรือ?เมื่อเห็นสีหน้าของเซียวชิงหน่วนที่เปลี่ยนไป เฉียวเนี่ยนก็ยกยิ้มบางๆ ขึ้นที่มุมปาก "แม่นางหลินเป็นห่วงชื่อเสียงของเจ้า ก็เลยห้ามเซียวเหิงกับท่านโหวน้อยเอาไว้ แต่ข้าคิดว่า ชีวิตคนทั้งคนสำคัญกว่าชื่อเสียงนัก"นางพูดขณะหยิบยาต้มอุ่นๆ ข้างเตียงขึ้นมาแล้วนำไปให้เซียวชิงหน่วน "ยิ่งกว่านั้น เซียวเหิงยังเป็นพี่ชายแท้ๆ ของเจ้า ใครจะพูดอะไรก็ได้ถ้าเขาเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเจ้า? ส่วนท่านโหวน้อย... เขายังไม่ได้หมั้นหมายกับใคร ถ้าเกิดข่าวลือขึ้นมา เช่นนั้นก็สู่ขอเจ้าเสียก็สิ้นเรื่อง อย่างไรเสียก
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 92
เมื่อได้ยินที่เฉียวเนี่ยนพูด สิ่งที่เซียวชิงหน่วนสนใจก็ไม่ใช่เรื่องของหลินยวนอีกต่อไปนางขมวดคิ้วพลางมองเฉียวเนี่ยน กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็า "เจ้าจะแต่งงานกับหมิงอ๋องจริงหรือ?"เฉียวเนี่ยนไม่คาดคิดว่าเซียวชิงหน่วนจะถามแบบนี้ นางจึงอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็นั่งตัวตรง "มีการออกพระราชกฤษฎีกาให้แต่งงานแล้ว ข้าก็ต้องทำตามนั้น""แต่พี่ชายข้าเคยเตือนเจ้าแล้วนี่" เซียวชิงหน่วนเม้มริมฝีปากแล้วพลิกตัวลงจากเตียง "พี่ชายข้าบอกว่าเจ้าอยากแต่งงานกับหมิงอ๋องใจจะขาด อย่าคิดว่าเจ้าได้ปีนขึ้นไปในที่สูงแล้วล่ะ หมิงอ๋องนั่นไม่ใช่คนดี! เขาปกป้องเจ้าต่อหน้าคนอื่นแบบนั้น เจ้าคิดว่าคนอื่นจะอิจฉาหรือไง? ที่จริงทุกคนล้วนแอบหัวเราะและเวทนาเจ้าทั้งนั้น!"เซียวชิงหน่วนพูดพลางก้าวไปด้านนอก ตอนที่นางเดินผ่านเฉียวเนี่ยน นางก็ชะลอฝีเท้าลงเล็กน้อย "เจ้าไม่อยากให้ข้ากลายเป็นคนโง่ ข้าเองก็ไม่อยากให้เจ้าถูกขังอยู่ในความมืดมิดเช่นกัน เฉียวเนี่ยน หากวันใดขาวจะพาเจ้าไปเฉิงซี จำไว้ว่าห้ามไปเด็ดขาด"เฉิงซี?เฉียวเนี่ยนไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่เซียวชิงหน่วนไม่ได้พูดต่อ นางเปิดประตูและเดินออกไปทันทีทว่าหลินยวนและคนอื่นๆ บังเอิญมา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 93
แน่นอนว่านางไม่ได้ฟังพลาดไปแต่เป็นเพราะตอนนั้นหลินยวนยังไม่ทันได้เอ่ยปาก เฉียวเนี่ยนก็กระโดดลงน้ำมาแล้วหลินยวนมีสีหน้าบิดเบี้ยวขึ้น เฉียวเนี่ยนแอบหัวเราะในใจทำไมถึงเดาออกได้นะ?เดิมที นางไม่ได้อยากจะช่วยชีวิตเซียวชิงหน่วน เพราะอย่างไรเซียวชิงหน่วนก็เป็นคนทำร้ายนางก่อน ที่ตกน้ำก็เพราะนางทำตัวเองแต่ที่หลินยวนพูดต่อมา ทำให้เฉียวเนี่ยนรู้สึกแปลกๆผู้ชายที่อยู่ในเหตุการณ์ทุกคนล้วนว่ายน้ำเป็น โดยเฉพาะคนเรือที่ว่ายน้ำเก่งมาก แต่หลินยวนกลับไม่ยอมให้พวกเขาลงน้ำไปช่วยคน เพียงเพราะอยากปกป้องชื่อเสียงของเซียวชิงหน่วนผู้หญิงสองคนที่เหลืออยู่คือนางกับหลินยวน เช่นนั้นคนที่ว่ายน้ำเป็นอย่างนางก็ต้องเป็นคนลงไปช่วยโดยปริยายหากในตอนนั้นหลินยวนทันได้พูดขอร้องออกมา คนที่ลำบากก็จะเป็นนาง คนที่ได้รับความดีความชอบก็จะเป็นหลินยวนดีที่ตอนนี้หลินยวนไม่มีอะไรที่สามารถโต้เถียงได้เลยมีเพียงน้ำตาใสๆ หยดลงมาอย่างน่าสงสารหลินเย่ว์ดึงหลินยวนไปปลอบใจเซียวเหิงขมวดคิ้วมองไปยังเซียวชิงหน่วน "ยวนเอ๋อร์อยากจะขอร้องเฉียวเนี่ยนให้ลงไปช่วยเจ้าจริงๆ เพียงแต่เฉียวเนี่ยนกระโดดลงไปช่วยเจ้าก่อนเท่านั้นเอง เรื่อง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 94
เซียวชิงหน่วนหันหลังและวิ่งออกไปหลังจากพูดจบเมื่อเห็นดังนั้น หลินยวนก็เรียกอย่างร้อนรน "หน่วนหน่วน หน่วนหน่วน!"แต่เซียวชิงหน่วนสนนางที่ไหนกัน?จากนั้น หลินยวนจึงรีบไปดึงแขนเซียวเหิง "ท่านพี่เหิง ท่านตามไปสิ!""ไม่ต้องสนนาง! ปากแบบนาง ต้องทำให้นางรู้สำนึกเสียบ้าง!" เซียวเหิงรู้สึกว่าหากวันนี้เขาไม่อบรบสั่งสอนเซียวชิงหน่วนให้ดี ไม่ช้าก็เร็วนางจะต้องเดือดร้อนเพราะปากของตนเป็นแน่หลินยวนกลับรีบร้อนมากกว่าเดิม "แต่ว่าหน่วนหน่วนจมน้ำและเพิ่งจะฟื้น หากให้นางวิ่งหนีไปเช่นนี้ ข้าก็ไม่สบายใจ! ท่านพี่เหิง ข้าขอร้องล่ะ ท่านลืมไปตามนางเถอะนะ!หลินยวนพูดพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา ทำให้เซียวเหิงใจอ่อนเขาขมวดคิ้วและเหลือบมองมองเฉียวเนี่ยน จากนั้นก็วิ่งออกไปเมื่อเซียวเหิงจากไป หลินยวนก็ยังคงสะอึกสะอื้นอยู่ที่เดิมหลินเย่ว์ชี้นิ้วไปที่เฉียวเนี่ยน "ดูเรื่องงามหน้าที่เจ้าก่อไว้สิ!"เฉียวเนี่ยนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและมองหลินเย่ว์ "ข้าทำอะไร?""ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้ายุแยง แม่นางเซียวจะคิดโทษยวนเอ๋อร์ได้หรือ?" หลินเย่ว์ยกมือชี้หน้าเฉียวเนี่ยน อีกครั้ง "เจ้าอยู่อย่างสงบเสงี่ยม ให้คนอื่นสบายใจหน่อ
Latest chapter
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 528
ทำไมถึงแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแบบนี้...ดวงตาของเฉียวเนี่ยนเปียกชื้นในทันทีกำไลนี้เป็นตัวแทนการยอมรับของตระกูลจิ่งที่มีต่อนาง เป็นเครื่องยืนยันความสัมพันธ์ของนางกับจิ่งเหยียน นางทะนุถนอมมันมาโดยตลอด แต่ในที่สุดก็แตกสลายอยู่ดีความรู้สึกเจ็บปวดในอกแผ่ซ่าน เฉียวเนี่ยนก้มหน้าลง ไม่ต้องการให้ไป๋อวี่เห็นความผิดปกติของนาง จึงเอ่ยเพียงเสียงทุ้มต่ำว่า "ขอบคุณพี่ไป๋มาก"เอ่ยจบก็หันหลังเดินกลับบ้าน กระโดดไปข้างหน้าและข้างหลังโดยจับผนังไว้ทว่าไป๋อวี่เห็นน้ำตาหยดนั้นที่หยดลงบนกำไลหยกในเวลานี้ เมืองหลวงที่อยู่ห่างออกไปสามร้อยลี้ข่าวการค้นพบเฉียวเนี่ยนแพร่กระจายออกไป ทำให้ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินรีบเร่งออกจากเมืองหลวงตลอดทางฮูหยินหลินรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างมาก แม้ว่าท่านโหวหลินจะจับมือนางไว้ตลอดเวลา มือของนางก็ยังคงเย็นเฉียบเมื่อพวกเขาลงจากรถม้าที่ชานเมืองหลวงและเห็นโลงศพขนาดใหญ่ ขาของฮูหยินหลินก็อ่อนแรงทันที แทบล้มลงกับพื้นไม่ใช่ว่าพวกเขาพบคนแล้วหรือ?ทำไมถึงเป็นโลงศพ?ดวงตาของหลินเย่ว์เต็มไปด้วยความเศร้าหมอง เมื่อเห็นท่านโหวหลินและฮูหยินหลินเดินเข้ามา เขาก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 527
ฝ่ามือหยาบกร้านเต็มไปด้วยรอยแผลหนาแข็งแต่ความอบอุ่นนั้นกลับไม่ได้ถูกขัดขวางแม้แต่น้อย ค่อยๆ ส่งผ่านเข้าไปในใจของเฉียวเนี่ยนทีละนิด "เด็กน้อย ลำบากมามากแล้ว"เสียงถอนหายใจแผ่วเบา อาชุนเองก็ไม่คาดคิดว่าน้ำตาจะไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวแต่ก็โทษนางไม่ได้จริงๆ เพราะรอยแผลเป็นบนตัวเด็กสาวน่าตกใจเหลือเกินไป๋อวี่บอกว่าเสื้อผ้าที่นางใส่วันนั้นเหมือนสาวใช้ของตระกูลร่ำรวยแต่ตระกูลร่ำรวยก็เกินไปจริงๆ ทำไมถึงตีสาวใช้ขนาดนี้?ชีวิตของสาวใช้ ไม่ใช่ชีวิตหรืออย่างไร?หากพ่อแม่ของเด็กคนนี้มาเห็นเข้า คงจะเสียใจมากเพียงใด!คำพูดเหล่านี้ อาชุนไม่ได้พูดออกไป กลัวว่าจะทำให้เฉียวเนี่ยนเสียใจแต่พอมองน้ำตาของอาชุน เฉียวเนี่ยนก็อดน้ำตาคลอเบ้าไม่ได้ "อาชุนอย่าร้องเลย ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว"ยามนี้นางได้หนีห่างจากเมืองหลวง หนีห่างจากคนพวกนั้นทุกอย่างได้ผ่านไปแล้วคนพวกนั้นในเมืองหลวง หากหานางไม่เจอภายในสองสามวัน คงคิดว่านางตายไปแล้วแน่นอนว่าเด็กสาวหนิงซวงต้องเสียใจมากแน่ๆทว่ามีจี้เยว่คอยดูแลอยู่ หนิงซวงไม่น่าจะเป็นอะไรเซียวเหอก็จะคอยดูแลหนิงซวงให้นางอย่างแน่นอนฉะนั้นนางจึงไม่ต้องกังวลและเป็นห่วงอะไ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 526
ฉู่จืออี้ไม่เคยคาดคิดเลยว่า ของที่เขาแกะสลักด้วยมือเมื่อหลายปีก่อน จะปรากฏขึ้นต่อหน้าเขาอีกครั้งในวันนี้หยกผิงอันขนาดเล็กราวกับกุญแจที่เปิดความทรงจำที่ถูกฝังไว้เมื่อหลายปีก่อนของเขาสงครามนองเลือด ซากศพเกลื่อนกลาด...ล้วนทำให้เขาตกใจยิ่ง"ขอบคุณพี่ไป๋มาก"เสียงหวานใสที่ดังขึ้น เรียกสติของฉู่จืออี้กลับคืนมาสายตาของเขาจึงละจากหยกผิงอัน มองไปที่เฉียวเนี่ยน พยักหน้านิดๆ แล้วหันหลังเดินจากไปโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำหญิงวัยกลางคนคุ้นเคยกับนิสัยของเขาดี จึงยิ้มให้เฉียวเนี่ยน "ไม่ต้องกลัว เขาเป็นคนแบบนี้ ไม่ชอบพูด แต่เป็นคนดีมาก! ยามนั้นหากไม่ได้เขา หมู่บ้านของเราคงถูกหมาป่าบนเขาทำลายไปแล้ว!"หญิงผู้นั้นพูดราวกับเปิดกล่องความทรงจำ กำลังจะเล่าเรื่องราวในอดีตให้เฉียวเนี่ยนฟังแต่เฉียวเนี่ยนมีเรื่องอื่นในใจ จึงอดขัดจังหวะหญิงผู้นั้นไม่ได้ แล้วถามว่า "ขอถามท่านอาสะใภ้สักหน่อย ที่นี่ห่างจากเมืองหลวงไกลแค่ไหนหรือ?""เมืองหลวง?!" หญิงผู้นั้นอุทาน ทำให้ฉู่จืออี้ที่กำลังผ่าฟืนอยู่ในลานบ้านถึงกับชะงักพอได้ยินเช่นนี้ หญิงผู้นั้นก็ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ "แม่นาง เจ้ามาจากเมืองหลวงหรือ? ลอย
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 525
“เจ้าค่ะ!” สาวใช้รีบตอบรับ จากนั้นก็เข้าไปลากตัวหลินยวนออกไปด้านนอกหลินยวนยังคงร้องขอความเห็นใจ “ท่านพ่อ ข้าเป็นลูกสาวของท่านจริงๆ ท่านพ่อ! ท่านอย่าไปเชื่อคำพูดโกหกของคนอื่น!”ทว่าท่านโหวหลินไม่ได้มองนางอีกเลยครึ่งเดือนต่อมาเฉียวเนี่ยนค่อยๆ ลืมตาขึ้น สิ่งที่เห็นคือคานบ้านเก่าๆนางอยู่ที่ไหนกัน?ความทรงจำมากมายหลั่งไหลเข้ามาในสมองเฉียวเนี่ยนจำได้ว่าตัวเองตกลงไปในแม่น้ำฉางหยาง หัวใจของนางก็เต้นแรงขึ้นด้วยความหวาดผวานางคิดว่าแม่น้ำฉางหยางไหลเอื่อย แม้จะตกน้ำก็คงปีนขึ้นมาได้ไม่ยากกลับนึกไม่ถึงว่าใต้น้ำจะไหลเชี่ยวเพียงนี้นางถูกกระแสน้ำพัดลงไปก้นแม่น้ำในทันที พยายามดิ้นรนหลายครั้ง แต่ด้วยพลังมหาศาลนั้น นางก็เหมือนใบไม้ ไร้ซึ่งพลังต้านทาน สติสัมปชัญญะของนางก็ดับวูบไปอย่างรวดเร็วแล้วยามนี้ นางอยู่ที่ไหนกัน?เฉียวเนี่ยนพยายามพยุงตัวลุกขึ้น แต่ขาซ้ายของนางก็เจ็บปวดอย่างรุนแรงนางสูดลมหายใจเข้าอย่างเย็นเยียบ จากนั้นก็เปิดผ้าห่มออก และเห็นว่าขาซ้ายของนางถูกตรึงด้วยไม้กระดานหลายแผ่นหักแล้วหรือ?ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ประตูก็เปิดออก หญิงวัยกลางคนสวมเสื้อผ้าธรรมดา ถือชาม
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 524
“เจ้าพูดว่าอะไรนะ!” ท่านโหวหลินตกใจมาก ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วฮูหยินหลินเองก็เบิกตากว้างอย่างกะทันหัน มองหลินเย่ว์ด้วยความไม่เชื่อหลินยวนก็ตกใจมากเช่นกัน ทันใดนั้นก็เข้าใจว่าทำไมหลินเย่ว์ถึงทำตัวผิดปกติเช่นนี้ก่อนหน้านี้ที่แท้ก็เพราะเรื่องนี้หรือ?เพราะเฉียวเนี่ยนตายแล้วรึ?แต่ในขณะนี้ หลินยวนไม่รู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อยสิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงความตื่นตระหนกเท่านั้นเฉียวเนี่ยนตาย แล้วนางจะปัดความรับผิดชอบเรื่องของย่าเฉาได้อย่างไร?นางจะโยนความผิดให้ใคร?ทำเช่นไรดี?หลินยวนรู้สึกหวาดกลัวถึงขีดสุดแต่ไม่คิดว่าหลินเย่ว์จะพุ่งเข้ามาจับคอเสื้อของนาง “เจ้าเป็นใครกันแน่? พูดมา!”หลินยวนตกใจกลัวนางไม่เคยเห็นหลินเย่ว์ดุร้ายเช่นนี้มาก่อนน้ำตาไหลพรากออกมาไม่หยุด แต่ก็ยืนกรานว่าตัวเองเป็นบุตรสาวสายตรงแห่งจวนโหว“พี่ใหญ่ อย่าขู่ข้าเลย... ข้าเป็นน้องสาวของพี่นะ!”“หมอตำแยพูดเองกับปากว่า ข้าถูกนางสลับตัว! นางพูดเองกับปาก!”“ข้าหน้าเหมือนแม่มากเลยนะ พี่ใหญ่ ดูข้าสิ! ข้าจะไม่ใช่ลูกของแม่ได้อย่างไร!”นางปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเองไม่ใช่!มิเช่นนั้น ด้วยสภาพของคนในตระกูลหลินยามนี้ พวกเขาจ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 523
คิดไม่ได้แล้ว คิดต่อไม่ได้แล้ว...นางจะทนไม่ไหวแล้ว!ในขณะนั้นเอง มามาหลายคนคนที่พาหลินยวนลงไปก่อนหน้านี้ ในที่สุดก็พาหลินยวนกลับมา "ทูลฮูหยิน เอวของคุณหนูรองไม่มีปานเจ้าค่ะ"เมื่อได้ยินเช่นนี้ ย่าเฉาจึงรีบเอ่ยว่า "นางไม่ใช่ตั้งแต่แรก จะมีได้อย่างไร!"หลินยวนร้องไห้ตะโกน "ท่านแม่ ไม่ใช่เช่นนั้น! ท่านอย่าฟังคำพูดเหลวไหลของหญิงชั่ว!"ฮูหยินหลินราวกับโดนค้อนหนักทุบจนหัวเริ่มมึนงงนางไม่เคยสงสัยหลินยวนเลย เพียงแต่คนที่นางส่งไปไม่เคยได้เบาะแสอะไรกลับมาเลยก่อนหน้านี้มีช่วงหนึ่งที่นางสงสัยว่ายวนเอ๋อร์กับเนี่ยนเนี่ยนเป็นพี่น้องฝาแฝด และหมอตำแยที่ทำคลอดให้นางขโมยไปคนหนึ่งฉะนั้น นางจึงรักลูกทั้งสองคนและตัดใจจากลูกทั้งสองคนไม่ได้...นางอยากจะเชื่อว่านางคลอดลูกฝาแฝดมากกว่าที่จะสงสัยว่าหลินยวนไม่ใช่ลูกของนาง!หายใจเข้าลึกๆ หลายที ฮูหยินหลินก็ดูเหมือนจะมีแรงกลับมา จึงยกมือขึ้นและเรียกเด็กรับใช้ที่อยู่ไม่ไกลออกไป "ไป ไปตามท่านโหวกลับมา! ตามท่านโหวน้อยกลับมาด้วย!"เรื่องนี้ นางทนรับคนเดียวไม่ไหวจริงๆเด็กรับใช้รีบรับคำและจากไปทันทีแต่หลินยวนยังคงร้องไห้ "ท่านแม่ ท่านไม่ควรเชื่อคำพูดของ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 522
ชาวแคว้นจิ้งเชื่อว่าเด็กๆ เป็นของขวัญจากสวรรค์เหล่านางฟ้าบนสวรรค์เลือกครอบครัวที่เหมาะสม แล้วส่งเด็กๆ ลงมาทีละคนเด็กบางคนซุกซน ไม่ยอมลงมา นางฟ้ากริ้วโกรธ ก็เลยต้องลงมือรอยปานเล็กๆ นั่นต้องเป็นรอยที่นางฟ้าจิ้มแน่นอนส่วนรอยที่ใหญ่ขึ้นมาหน่อย ต้องเป็นรอยที่นางฟ้าหยิกแน่นอนและรอยที่ใหญ่กว่านั้น อืม ต้องเป็นเด็กที่ซุกซนมาก นางฟ้าทนไม่ไหว จึงเตะลงมาฮูหยินหลินรู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่งเมื่อก่อน ยามที่นางดูแม่นมเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เนี่ยนเนี่ยน นางก็เคยพูดว่า เด็กคนนี้ต้องซุกซนมากแน่ๆ ถึงโดนนางฟ้าหยิกที่เอวเนี่ยนเนี่ยนมีปานที่เอวเมื่อคิดถึงตรงนี้ ฮูหยินหลินก็ค่อยๆ หันไปมองหลินยวน "เจ้ามีปานหรือไม่?"หลินยวนตกใจส่ายหัวไม่หยุด "ท่านแม่ อย่าฟังหญิงคนนี้พูดจาเหลวไหล..."แต่ก่อนที่นางจะพูดจบ ฮูหยินหลินก็ออกคำสั่ง "ใครก็ได้เข้ามาที! พาตัวนางออกไป ถอดเสื้อผ้าออกให้หมดแล้วหาปาน!""เจ้าค่ะ!"มามาคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างตอบรับและพาหลินยวนออกไปหลินยวนไม่ยอมและดิ้นรน แต่นางจะสู้แรงเหล่ามามาได้อย่างไร?ในไม่ช้า ห้องโถงด้านหน้าก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้งฮูหยินหลินแทบจะนั่งไม่ไหวแล้ว แต่ก็ยัง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 521
ขณะนั้น หลินยวนที่ถูกขังอยู่นอกเรือนลั่วเหมยก็เบิกตากว้างทันทีด้วยความไม่เชื่อด้านข้างมีสาวใช้กระซิบว่า "คุณหนู ท่านโหวน้อยเป็นอะไรไป ทำไมถึงดูเหมือนคนบ้าเช่นนี้? เกิดอะไรขึ้นหรือไม่?"หลินยวนขมวดคิ้วนิดๆ นางเองก็ไม่รู้แต่การที่หลินเย่ว์คลุ้มคลั่งขึ้นมาอย่างกะทันหัน กลับเป็นโอกาสที่ดีสำหรับนางโอกาสที่ดีที่จะไปแสดงความน่าสงสารต่อหน้าฮูหยินหลิน เพื่อให้ฮูหยินหลินสงสารนาง!นางรู้ดีว่าแม้ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินจะช่วยชีวิตนางไว้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้รักนางเหมือนเมื่อก่อนบางที วันนี้นางอาจใช้โอกาสนี้เพื่อเรียกความรักของพวกเขากลับคืนมาได้เมื่อคิดได้เช่นนั้น หลินยวนจึงไปหาฮูหยินหลินแต่ได้รับแจ้งว่า ฮูหยินหลินกำลังต้อนรับแขกอยู่ที่ห้องโถงด้านหน้าเพื่อแสดงความน่าสงสารของตน หลินยวนจึงมาที่ห้องโถงด้านหน้า โดยตั้งใจไม่มองแขกคนนั้นเลย นางเพียงแค่น้ำตาคลอเบ้าเดินไปหาฮูหยินหลินและคุกเข่าลง "ท่านแม่ ได้โปรดให้ความเป็นธรรมแก่ยวนเอ๋อร์ด้วย! ท่านพี่ไม่รู้เป็นอะไร ไล่ยวนเอ๋อร์ออกจากเรือนลั่วเหมย! ฮือๆ ๆ พี่ใหญ่ยังผลักยวนเอ๋อร์ด้วย ข้อเท้าของยวนเอ๋อร์เคล็ดเลยเจ้าค่ะ!"ฮูหยินหลินมองหลินยวนที่คุ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 520
ไม่รู้ว่าตบหน้าตนเองไปนานแค่ไหน หลินเย่ว์ก็เหมือนนึกบางอย่างออก รีบรวบรวมเศษผ้าเหล่านั้นกลับเข้าไปซุกไว้ในอกของตนแล้วลุกขึ้นเปิดประตูออกไปข้างนอกเขาต้องไปหาเนี่ยนเนี่ยนออกจากประตู ก็เห็นต้นหวยขนาดใหญ่วัยเด็ก เนี่ยนเนี่ยนชอบปีนขึ้นไปเล่นบนต้นไม้มากที่สุดโขดหินจำลองที่อยู่ไม่ไกลก็เป็นสถานที่ที่เนี่ยนเนี่ยนชอบเล่นมากที่สุดเช่นกัน ครั้งหนึ่ง นางตกจากโขดหินจำลอง ทำให้เขาตกใจแทบแย่ แต่นางกลับยิ้มร่าเริง ไม่คิดอะไรมากศาลาหลังนั้น เขาเคยเล่นหมากรุกกับนางด้วยกันครั้นที่เด็กน้อยเพิ่งหัดเล่น นางชอบเล่นตุกติกมากที่สุด หมากกระดานหนึ่ง ต้องแก้เกมเป็นสิบๆ ครั้งต้นท้อเหล่านั้น ออกผลทั้งใหญ่และหวานมาก เนี่ยนเนี่ยนจะพาบ่าวรับใช้มาเก็บผลไม้ทุกครั้ง แล้วนำมาทำเป็นขนมหวานอร่อย ยกมาให้เขาที่ห้องหนังสือด้วยตัวเองทางเดินเส้นเล็กนี้ เป็นทางที่เนี่ยนเนี่ยนเดินบ่อยที่สุดเพราะเรือนของนางอยู่ใกล้กับเรือนของเขามากที่สุด ในวัยเด็ก หากนางฝันร้าย นางจะกอดหมอนของตน พาสาวใช้อีกกลุ่มหนึ่ง วิ่งเข้ามาในห้องของเขา แล้วบังคับให้เขาต้องนอนกับนางให้ได้นางพูดว่า: มีพี่ใหญ่อยู่ข้างกาย เนี่ยนเนี่ยนถึงจะวางใจ
