บทที่30

“แต่..ผมไม่ตั้งใจหย่านะครับ”

“เหอะ ตาภัทรแกอายุสามขวบหรือไง? หรือคิดว่าเรื่องการแต่งงานคือการเล่นขายของ?” ท่านย้อนถามเสียงเข้ม ร่างโตมีท่าทีฮึดฮัดแต่ไม่รู้จะเถียงกลับยังไง

“ฉันจะบอกให้นะ หย่าก็คือหย่า จะตั้งใจไม่ตั้งใจก็คือหย่า”

“แต่ผม...ผมรักพลอยมาก ฮึก...แม่ก็รู้” ชายหนุ่มผู้มีตำแหน่งผู้บริหารในบริษัทใหญ่ ทว่าสกิลเรื่องความรักติดศูนย์เริ่มน้ำตาตก แต่ดูเหมือนคนเป็นแม่แท้จะไม่เห็นใจแม้แต่นิด ท่านเพียงไหวไหล่

ไม่ปลอบไม่ว่ายังขยี้ซ้ำ

“โทษทีนะภัทร พลอยเป็นคนไม่ใช่ของเล่น”

“แม่...ภัทรไม่เคยคิดว่าน้องพลอยเป็นของเล่น” ใส่ความจัดๆ

“เหอะ แต่สิ่งที่แกทำมันเรียกว่าใช่ ภัทรคิดแค่ยังไงยัยพลอยก็รักภัทร ภัทรจะทำยังไงกับเธอก็ได้ ภัทรทำเหมือนกับน้องไม่ใช่คน เป็นแค่สัตว์เลี้ยง เป็นแค่ของเล่น..ไม่คิดถนอม คิดจะเล่นก็เล่น คิดจะทิ้งก็ทิ้ง แต่ขอโทษทีนะ น้องเป็นคน น้องมีหัวใจ น้องมีความรู้สึก แม่บอกตามตรงที่ผ่านมาแม่ยอมรับไม่ได้กับการกระทำของภัทร” ท่านประกาศก้อง

จริงอยู่ช่วงแรกที่หย่ากันท่านไม่คิดจะยุ่งกับเรื่องสองหนุ่มสาว ทว่าหลังจากวันที่ออกต่างจังหวัดไปทำบุญกับเพื่อน และได้รับรู้ว่าพลอยพิชาอุ้มท้องหลานแท