All Chapters of ภรรยาเก่าไม่หวนคืน: Chapter 1 - Chapter 10

หลังงานแต่งจบลงเจ้าสาวหมาดๆ ก็ย้ายมาอยู่บ้านทวีศักดิ์กุล แทนที่จะเป็น ‘เรือนหอ’ ที่คุณาภัทรสร้างขึ้นมาใหม่ ทว่าพลอยพิชาเองก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะตัวตึกใหญ่ที่อยู่ตอนนี้อยู่ติดกับบ้านเดิม และเธอก็วิ่งเล่นไปมาที่นี่ตั้งแต่เด็กส่วนเรือนหอเขาจะถนอมไว้ให้พี่ไพลินก็เรื่องของเขาทว่าสิ่งที่หญิงสาวพึ่งมารู้หลังงานแต่งก็คือกลุ่มบริษัททวีศักดิ์กุล ตอนนี้กำลังมีปัญหาเรื่องการเงินอย่างหนัก จนอาจถึงขั้นล้มละลายได้ดังนั้นคุณาภัทรที่พึ่งแต่งงานจึงยุ่งกับเรื่องในบริษัท และช่วงสองปีแรกมักจะใช้เวลาส่วนใหญ่ที่คอนโดที่อยู่ไม่ไกลจากบริษัทเป็นหลักซึ่งพลอยพิชาเองก็ไม่รู้ว่าสามีติดงานจริงๆ หรือเขาแค่ ‘จงใจ’ หลบหน้าเธอส่วนพี่ไพลินหลังงานแต่งก็หายตัวไปที่บ้านยังคงเพียรพยายามสืบข่าวคราวแต่ก็ไร้วี่แวว ครั้นเธอแนะนำให้พ่อกับแม่ร้องเรียนออกสื่อเพื่อให้โซเชียลช่วย ท่านทั้งสองก็ไม่ยอมกลัวพี่ไพลินจะเสียชื่อเสียงเธอเลยจำยอมเป็น 'ภรรยาตัวแทน' จนกว่าพี่สาวจะกลับมาจวบจนคืนหนึ่งที่ทั้งเขาและเธอต่างเมามายจนมีความสัมพันธ์เลยเถิดเปลี่ยนจากการแต่งงานในนามกลายเป็นแต่งงานที่แท้จริง ชายหนุ่มจึงกลับมานอนที่บ้านเสียเป็นส่วน

ผ้าขนหนูผืนน้อยที่อยู่ในมือถูกโยนลงบนพื้นเพื่อระบายอารมณ์คุกรุ่นสับสนในใจพลอยพิชาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะก้มลงเก็บ คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันเจือความไม่เข้าใจเขากำลังไม่พอใจเรื่องอะไร?คำถามกับตนเองตอนหัวค่ำลอยเข้ามาในหัว ดวงตากลมโตจึงหันไปจ้องสามี..ในนั้นเต็มไปด้วยคำถามและยังคงเป็นคุณาภัทรที่เป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาขึ้นก่อน“เธอมีอะไรอยากเล่าให้ฉันฟังไหม?” คำถามปลายเปิดที่พาให้พลอยพิชาถึงกับงุงงง เขาบิดยิ้มหยามเยาะ คิดอยู่แล้วว่าเธอคงไม่ยอมพูดจนกว่าจะจำนนด้วยหลักฐาน“ฉันรู้ความจริงที่เธอพยายามปิดแล้ว แต่ฉันจะให้โอกาสเธอได้สารภาพ”“...”“หึ..เธอไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยเหรอพลอย?”“พี่ภัทร..หมายถึงเรื่องอะไรคะ?” น้ำเสียงคนตัวเล็กเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจเธอยังไม่รู้เลยว่าความจริงที่เขาหมายถึงความจริงเรื่องอะไร?ทว่าพอสบสายตาที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยามเย็นชา ในใจก็เริ่มกังวล..มือที่ถือผ้าขนหนูเริ่มสั่นเขากำลังโกรธ?เธอไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลยมันเหมือนกับความสัมพันธ์ของ 'เรา' กลับไปเริ่มต้นที่ ‘หนึ่ง’ แทนที่จะสานต่อจาก ‘สิบ’“พี่ภัทรกำลังโกรธพลอยเหรอคะ? โกรธพลอยเรื่องอะไร” คำถามของคนหน้าซื่อ ส่งผ

เมื่อท้องฟ้ากลับมาสว่างพลอยพิชาพยายามฝืนประคองตนเองลุกขึ้นนั่ง ดวงตากลมโตพร่าเลือน..ปวดแสบปวดร้อนไปตามกระบอกตา วิงเวียนศีรษะจนแทบอยากอาเจียน ซึ่งเป็นอาการที่เกิดขึ้นบ่อยในระยะหลังๆร่างบอบบางในชุดนอนฝืนโซซัดโซเซไปจนถึงอ่างล้างมือ..เศษอาหารที่มีเพียงน้อยนิดจะถูกขับออกมาพร้อมน้ำลายเหนียวๆ มือเล็กวักน้ำเย็นใส่หน้าเพื่อเรียกสติพี่ไพลินกลับมาแล้ว..อีกทั้งยังกลับมาพร้อมข้อกล่าวหาว่าเธอเป็นคนจ้างลักพาตัว แถมพ่อกับแม่ยังยืนยันกับพี่ภัทรอีกว่าทั้งหมดคือเรื่องจริง?โกหก..ในสมการนี้ต้องมีอะไรที่ผิดไปเพราะเธอไม่รู้ไม่เห็นอะไรด้วยเลย..เป็นพวกท่านเสียอีกที่ขอร้องอ้อนวอนให้เธอต้องแต่งงานแทน..ดวงตากลมโตบวมแดงหลุบมองลิ้นชักด้วยท่าทีลังเลเล็กน้อยเธอมีเรื่องสำคัญที่ต้องบอกเขา..แต่เขาดันหาเรื่องทะเลาะเสียก่อนมือเล็กเปิดลิ้นชัก..พลางหยิบเอาที่ตรวจครรภ์ที่ตอนนี้กำลังโชว์ขีดแดงสองขีดเธอท้อง..เรากำลังจะมี 'ลูก' ทว่าเขากับไม่อยู่รับฟัง..ความรู้สึกเศร้าหดหู่เข้าโจมตีอีกครั้งแน่ละ ครั้งแรกที่เรามีอะไรกัน..อาจเป็นความผิดพลาดที่ไม่ได้ตั้งใจของเราสองคน แต่หลังจากนั้นเป็นเขาเองไม่ใช่เหรอที่เรียกร้องตักตวงคว

“พี่ภัทรคะ?” ไพลินเรียกเสียงเบา เมื่อเห็นอดีตคนรักยืนจ้องหน้าน้องสาวนิ่งไม่ตอบรับกับข้อขอร้อง และคลับคล้ายกับจะเห็นความรักลึกซึ้งพาดผ่านดวงตาดำคมกริบที่เพียงชั่วครู่ก็จางหายไปคนหน้าสวยถึงกับใจหายวาบ หรือพี่ภัทรจะรักน้องสาวเธอเข้าแล้ว?ทว่ากลับเป็นพลอยพิชาที่จ้องมองไปยังคงทั้งคู่ด้วยสีหน้าว่างเปล่า“ตกลงค่ะ พลอยยอมหย่าให้ก็ได้” เสียงที่เคยหวานแหบแห้ง พร้อมกับเสริมต่อว่า“เพราะยังไงพลอยก็แค่ภรรยาขั้นเวลาจริงไหมคะคุณคุณาภัทร?”สรรพนามที่เปลี่ยนไปพาให้ใจคนตัวโตหายวาบ คำพูดที่จ่อในลำคอคล้ายกับสำลีอุดเส้นเสียง..ดวงตาคมเต็มไปด้วยความสับสนยัยเด็กดื้อยอม 'หย่า' ง่ายๆ จริงดิ..ตอนนี้ชายหนุ่มเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังต้องการอะไรกันแน่?ทว่าก่อนที่คุณาภัทรจะทันได้พูดอะไร พลอยพิชาเองก็ไม่อยู่รอฟังคำตอบแล้วเวลาผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ตามกำหนด ร่างบอบบางในเดรสชุดขาวยาวคลุมเข่าก็เดินลงจากรถแท็กซี่สีเขียวที่จอดจนถึงหน้าตึกที่ว่าการเขต โดยมีชายหนุ่มผู้เป็นสามีเขม่นมองด้วยสายตาอัดอั้นลึกๆ เขายังคาดหวังเห็นเธอร้องไห้ฟูมฟายเสียใจ รู้สำนึกว่าตนทำผิดไป แล้วยอมขอโทษทว่าสิ่งที่ได้รับตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมากลับกล

‘ยัยพลอย พูดกับพี่แบบนี้ได้ยังไง หยาบคาย’ แม่ไข่มุกยังคงเถียงแทนลูกสาวสุดที่รัก แม้คำพูดนั้นจะเป็นความจริงก็ตามแต่ทำไงได้ล่ะพลอยพิชาดันไม่ใช่ลูกรัก ดังนั้นไม่ว่าจะทำอะไรก็แล้วแต่ท่านจึงมักจะขัดตา อีกทั้งนิสัยดื้อแล้วไม่ฟังใครนั่นอีก ไม่รู้เอานิสัยใครมา อย่างเรื่องคราวนี้ถ้าลูกไม่ยอมไม่หย่า และถึงขั้นเอาเรื่องไปฟ้องสื่อ..ครอบครัวของเธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแค่คิดก็นึกชัง โดยลืมไปว่าคนที่ก่อปัญหาที่แท้จริงคือลูกสาวสุดที่รักที่เป็นคนหนีการแต่งงานเองก่อนแล้วก็เป็นพิรุณอีกเช่นเคยที่เข้ามาประนีประนอม‘พลอย...พ่อขอร้องเรื่องนี้พลอยยอมถอยได้ไหม?’‘ฮึก..คุณพ่อรู้ไหมคะ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นต้องเป็นพลอยที่ยอมถอยก่อนทุกครั้ง!’‘พลอยฟังพ่อนะ ตาภัทรไม่ได้รักลูก...ถึงจะอยู่กันไปลูกทั้งสองก็คงไม่มีความสุข’‘เหอะ..แล้วก่อนแต่งทำไมคุณพ่อไม่พูดแบบนี้ละคะ?’ เธอย้อนถามอย่างไม่เข้าใจแบบนี้ก็ได้เหรอ?ในเมื่อพวกท่านทั้งคู่คิดว่าการแต่งงานของเธอกับพี่ภัทรจะไปด้วยกันไม่รอด แล้วทำไมตอนนั้นถึงบังคับเธอให้แต่งงานด้วยทำไม?พ่อของเธอมีท่าทีอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะอ้อมแอ้มตอบ‘ตอนแรกพ่อกั