พลิกวิกฤติให้เป็นโอกาส

“ทุกคนหาที่หลบกันก่อนนะคะ มีคนกลุ่มหนึ่ง กำลังเดินเข้ามาใกล้เรานี่แล้วค่ะ”

“เธอรู้ได้ยังไง?...ฉันต้องฟังคำสั่งของเธองั้นเหรอ?”

เอมิเลียชิงถามเซนเชียขึ้นมาก่อนใคร สายตาดูแคลนกึ่งเหยียดเด็กสาวที่มียศต่ำกว่า นั่นทำให้อลันต้องเป็นคนตัดสินใจในการออกคำสั่งแทน

“ ทุกคนหาที่หลบตามที่เซนบอก ใครไม่หลบก็ยืนอยู่ตรงนี้ก็แล้วกัน เซนมากับฉันนี่”

เอ่ยจบอลันก็ดึงแขนของหญิงสาวให้เดินตามเขา มาหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ ก่อนจะทิ้งให้คนที่เหลือตัดสินใจกันเอาเอง

เมื่อทั้งสองคนพากันมาหลบหลังโคนต้นไม้ใหญ่ อลันจึงช่วยหญิงสาวเอาเป้สนามที่แบกไว้ทางด้านหลังออกมาจากตัวให้ จากนั้นจึงหันมาจัดการของตัวเอง แล้ววางมันเอาไว้ใกล้ๆ กัน ก่อนที่ทั้งคู่จะหยิบเอาอาวุธที่มีอยู่ ออกมาเตรียมความพร้อม

“ทำไมผู้พันถึงได้เชื่อคำพูดของหนูละคะ”

หญิงสาวหันมากระซิบถามคนข้างกันเบาๆ เพราะเธอรู้ว่าคนกลุ่มนั้น อีกนานกว่าจะมาถึง ซึ่งเซนเซียอยากจะนั่งพักก่อนนั่นแหละ

เดินแบกสัมภาระมาตั้งหลายชั่วโมงยังไม่ได้พัก มันก็ชักจะล้าๆ จนแทบจะก้าวขาไม่ออก อีกทั้งรองเท้าคอมแบทนั่นมันก็หนักเอาการ

หากเดินต่อไปก็อาจจะเจอกันระหว่างทาง และแน่นอนว่าคงต้องมีการปะทะ