ปล่อย

"ได้สิไม่รบกวนเลย นี่ก็จะเที่ยงแล้วจะไปกินข้าวก่อนไหมเดียวพี่เลี้ยงเอง" ซีโน่เอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างดีใจ

"ดีเลยค่ะ งั้นกินที่โรงแรมโมเน่ไหมคะแด๊ดดี๊บอกว่าเปิดห้องอาหารใหม่โมเน่เองก็ยังไม่ได้ลองกิน"

"แบบนี้เรียกว่าหาเงินเข้าโรงแรมทางอ้อมรึป่าว"

"พี่ซีโน่อะ โมเน่อยากกินจริงๆ "

"ฮ่าๆ พี่ล้อเล่นไปกันเถอะ"

หลังจากซีโน่เอ่ยจบทั้งคู่ก็พากันไปกินข้าวที่ห้องอาหารของโรงแรมและต่างพากันคุยเรื่องในอดีตก่อนที่ซีโน่จะขับรถพาร่างบางมาส่งที่บ้านของเธอ

ณ บ้านโสภาศิริ

"งั้นพี่ไปก่อนนะมีอะไรก็โทรมาได้ตลอดเลย" ซีโน่เอ่ยขณะที่ร่างบางกำลังลงจากรถ

"ขอบคุณนะคะ" โมเน่เอ่ยขึ้นพร้อมกับโบกมือบ๊ายบายให้กับเขาก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้าน

"คุณหนูกลับมาแล้วหรอคะ แล้วนั้นใครมาส่งเอ่ย" ช้อยเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังเช็ดแจกันอยู่และเห็นคุณหนูของเธอเดินเข้ามาภายในบ้านพร้อมมองรถคันหรูที่ไม่คุ้นเคยขับออกไป

"พี่ซีโน่ค่ะลูกชายของลุงวัชร คิดถึงยายช้อยจังเลย" โมเน่เอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปสวมกอดช้อยอย่างออดอ้อน

"อ่อ คุณซีโน่ไม่ได้เจอนานคงโตเป็นหนุ่มหล่อแล้วนะคะ"

"หล่อมากเลยค่ะ"

"ดูพูดเข้าเราเป็นผู้หญิงนะคะพูดแบบนั้นมันดูไม่งาม" ช้อยเอ่ยขึ้นอย่างดุโมเน่เบาๆ ก่อนจะเอ่ยถามต่อ

"แล้วนี้คุณหนูหายไปไหนมาคะคุณท่านกับคุณนายบอกว่าติดต่อคุณหนูไม่ได้ช้อยใจไม่ดีเลยรู้ไหมคะ"

"โทรศัพท์โมเน่เสียค่ะ พึ่งซ่อมเสร็จโทรบอกหม่ามี๊แล้ว"

"งั้นก็โล่งอกไปช้อยนึกว่าใครมาทำอะไรคุณหนูของช้อย" ช้อยเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าโล่งอก

"โมเน่ไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอกค่ะโมเน่ดวงเเข็งจะตายไป"

"ดูพูดเข้า แล้วคุณหนูทานอะไรมารึยังคะเดียวช้อยไปเตรียมให้"

"โมเน่ทานมาแล้วค่ะ เดียวจะขึ้นไปพักแล้ว"

"แล้วตอนเย็นคุณหนูอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ"

"งั้นเอาเป็นยำแซลม่อนกับคอหมูย่างค่ะ"

"ได้เลยค่ะเดียวช้อยจะทำให้สุดฝีมือเลย"

"ขอบคุณนะคะรักช้อยที่สุด"

ฟอด~

หลังจากที่ร่างบางเอ่ยจบก็หอมแก้มช้อยไปฟอดใหญ่ก่อนจะรีบเดินขึ้นไปยังห้องนอนของตนเอง

- ทางด้านดราก้อน -

ณ บริษัท GR สาขาประเทศไทย

ก๊อกๆ

"เข้ามา" ร่างสูงของดราก้อนที่กำลังนั่งตรวจเอกสารอยู่นั้นเอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู

คลืด คลืด~ ( เสียงโทรศัพท์ )

"นายครับคือว่า.." มาตินที่รีบเปิดประตูเข้ามาก็เอ่ยขึ้นแต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อนายของเขากดรับโทรศัพท์

"ว่าไง" ดราก้อนที่เห็นว่าเบอร์ที่โทรมาเป็นเบอร์ของเฟรดด็กดรับสายทันทีก่อนจะเอ่ยขึ้น

( คุณโมเน่ขึ้นรถของนายสายธารลูกชายของนายวัชรกลับบ้านมาบ้านแล้วครับ )

"กูบอกว่ายังไง? " ดราก้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน

( ขอโทษครับแต่ที่โรงแรมคนค่อนข้างพลุกพล่านผมเลยไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม )

"แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหน"

( อยู่หน้าบ้านคุณโมเน่ครับนายจะให้พาตัวกลับไปเลยไหมครับ )

"หึ ไม่ต้องปล่อยให้หนีไปก่อนกูก็อยากจะรู้ว่าจะหนีไปจากกูได้สักกี่วัน" ดราก้อนเค้นหัวเราะออกจากลำคอก่อนจะเอ่ยขึ้นพร้อมกับวางสายไป

ติ๊ด~

"เมื่อกี้มึงจะพูดอะไร" หลังจากที่เขาวางสายจากเฟรดเสร็จก็หันมาเอ่ยถามมาตินทันที

"ทางโรงงานผลิตอาวุธอยากจะขอเลื่อนเวลาการจัดส่งออกไปอีก 2 อาทิตย์ครับ" มาตินเอ่ย

" 2 อาทิตย์ ? " ดราก้อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกดต่ำจนคนฟังยังรู้สึกเสียวสันหลัง

"...."

"มึงคิดว่า 2 อาทิตย์ลูกค้าเขาจะรอสินค้าเราไหม? "

"...."

"ไปบอกกับโรงงานว่ากูให้เลื่อนได้แค่ 3 วันอย่าให้กูต้องไปเอง"

"รับทราบครับ" หลังจากได้รับคำสั่งของผู้เป็นนายมาตินก็รีบออกไปทันที

- ทางด้านโมเน่ -

เวลา 18.00 น.

ร่างบางที่อยู่บนที่นอนนั้นหยิบโทรศัพท์กดโทรหาเพื่อนรักของเธอครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้

"ทำไมยัยเวนิสไม่รับสายนะเป็นอะไรรึป่าว โซเชียลก็ไม่อัพมาเป็นอาทิตย์แล้ว" โมเน่เอ่ยขึ้นพร้อมทั้งกดเข้าไปดูโซเชียลของเพื่อนรักแต่ก็ไม่เห็นเธออัพเดทอะไรมาจะ 1 อาทิตย์

ซึ่งผิดปกติไปจากนิสัยของเวนิสเจ้าแม่แฟชั่นที่มักจะชอบอัพเดทคอลเลคชั่นใหม่ๆ อยู่เสมอจนเธอเริ่มจะอดเป็นห่วงไม่ได้เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เธอพึ่งเจอมากลัวว่าเพื่อนรักของเธอก็จะเจอเหตุการณ์แบบเดียวกัน

"คงไม่มีใครโชคร้ายแบบฉันหรอกมั้ง" โมเน่เอ่ยอย่างปลอบใจตัวเองว่าเพื่อนรักของเธอคงไม่เจอเหตุการณ์แบบเดียวกัน

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำให้เรียกสติของร่างบางกลับคืนมาก่อนที่เธอจะเอ่ยตอบ

"เข้ามาเลยค่ะโมเน่ไม่ได้ล็อค"

"เซอร์ไพรส์~ "

"แด๊ดดี๊! หม่ามี๊! " ทันทีที่ได้ยินเสียงประสานของผู้เป็นพ่อและแม่ของเธอร่างบางก็ตาเบิกกว้างด้วยความดีใจก่อนจะเอ่ยเรียกพวกท่านและรีบวิ่งลงจากเตียงไปกอดทั้งสองทันที

"เป็นอะไรลูกร้องไห้ทำไม" ก้องเกียรติเอ่ยขึ้นอย่างตกใจเมื่ออยู่ดีๆ ลูกสาวของตนก็น้ำตาไหลพรากออกมา

"นั้นสิลูกใครทำอะไรลูกสาวหม่ามี๊" คุณหญิงไพรินเอ่ยขึ้นอย่างตกใจไม่แพ้กัน

"โมเน่คิดถึงแด๊ดดี๊กับหม่ามี๊ ฮึก~ " โมเน่เอ่ยขึ้นพร้อมทั้งปล่อยโฮออกมาเพราะตอนนี้เธอรู้แล้วว่าไม่มีที่ไหนปลอดภัยและอบอุ่นเท่าที่บ้านของเธอ

"โอ๋ๆ ลูกสาวของแด๊ดดี๊" ก้องเกียรติเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งลูบหัวของเธอเบาๆ

"ไม่ร้องนะคะลูกเดียวไม่สวยหม่ามี๊มีกระเป๋าคอลเลคชั่นใหม่มาให้โมเน่ด้วยนะลูก" ผู้เป็นแม่เอ่ยพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้กับเธอ

"จริงหรอคะหม่ามี๊"

"จริงสิจ๊ะ"

"แล้วแด๊ดดี๊กับหม่ามี๊กินข้าวมากันรึยังคะ"

"ยังเลยแด๊ดดี๊กับหม่ามี๊หิ้วท้องมารอกินพร้อมกับโมเน่เลยนะ" ก้องเกียรติเอ่ยพลางทำท่าลูบท้องไปด้วย

"ดีเลยค่ะ วันนี้โมเน่ให้ยายช้อยทำยำแซลมอนกับคอหมูย่างไว้เดียวให้ตำส้มตำเพิ่มด้วยดีกว่า"

"เรานี้ชอบกินส้มตำจริงๆ เลยนะ" คุณหญิงไพรินเอ่ย

"ก็ช้อยเลี้ยงมากับมือเองเลยหนิคะ" ช้อยที่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยก็เอ่ยเสริมขึ้นมาอย่างภูมิใจเพราะเมื่อก่อนตอนที่โมเน่ยังเล็กเธอนั้นไม่ค่อยชอบนั่งทานข้าวคนเดียวแต่จะชอบมาหลังครัวร่วมวงกินส้มตำกับเหล่าบรรดาแม่บ้านพ่อบ้านเป็นประจำ

"ฮ่าๆ งั้นเดียวแด๊ดดี๊กับหม่ามี๊ไปเปลี่ยนชุดก่อนแล้วจะตามลงไปนะลูก" ก้องเกียรติหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเอ่ย

"ค่ะงั้นโมเน่ไปช่วยยายช้อยตำส้มตำดีกว่ารีบๆ ลงมากันนะคะ" โมเน่เอ่ยขึ้นพร้อมทั้งเดินไปควงแขนช้อยเดินลงไปยังห้องครัวทันที